หลังจากที่พี่เสี่ยวฮวารับเคสนี้แล้วก็จองหองมากจริงๆ ในสายตาเธออาการของคนไข้ดีขึ้นตลอด
แต่คนไข้รายนี้กลับทำตัวเกาะติดพี่เสี่ยวฮวามากขึ้นเรื่อยๆ บางครั้งดึกๆดื่นๆก็ส่งข้อความมาหาโดยไม่สนใจว่าพี่เสี่ยวฮวาจะนอนหรือยัง
ไปๆมาๆพี่เสี่ยวฮวารำคาญจึงปิดเครื่องตอนจะนอน แต่คนไข้คนนั้นก็ยังไม่ยอมปล่อยเธอ ตามมาหาถึงหน้าบ้านแล้วตะโกนเรียกชื่อเธอหน้าตึกที่เธอพักอยู่
คนไข้รายนี้เป็นสาวอายุยี่สิบกว่า มีความกระหายในมิตรภาพของเพื่อนเกินคนปกติ ในใจเธอพี่เสี่ยวฮวาไม่ใช่แค่จิตแพทย์ แต่เธอยังอยากให้เป็นเพื่อนด้วย
วันนี้พี่เสี่ยวฮวาเพิ่งทะเลาะกับแฟน คนไข้รายนี้ก็ยังเกาะติดแจ พี่เสี่ยวฮวาจึงพูดว่าเธอเป็นหมอไม่ได้มีหน้าที่ต้องคอยอยู่เป็นเพื่อน คนไข้รายนี้จึงวิ่งหนีไปทันที พอกลับไปก็เอามีดกรีดข้อมือตัวเองหวังฆ่าตัวตาย
ถึงแม้สุดท้ายแล้วจะได้รับการช่วยชีวิต แต่พี่เสี่ยวฮวาก็สะเทือนใจมาก หลังกลับจากโรงพยาบาลก็ควบคุมสติไม่ได้ เอาแต่ร้องไห้
เพื่อนๆของเธอคอยช่วยปลอบแต่ก็ไม่เป็นผล ควบคุมอารมณ์ไม่ได้ ไม่กล้าบอกเรื่องนี้กับเถ้าแก่ใหญ่ ทำได้แค่มาหาประธานเชี่ยนที่เก่งที่สุดในบรรดารุ่นพี่รุ่นน้องที่มีอาจารย์ที่ปรึกษาคนเดียวกัน
เสี่ยวเชี่ยนถึงกับกุมขมับ เรื่องที่เธอกังวลที่สุดเกิดขึ้นแล้ว
เหม่ยเหวย: ตอนนี้พี่เสี่ยวฮวาอยู่ไหนคะ?
กุหลาบผัดเผ็ด: อยู่ที่บ้าน นอนร้องไห้อยู่บนเตียง ปลอบยังไงก็ไม่ได้ผล
เหม่ยเหวย: เดี๋ยวฉันไปหา ขอที่อยู่หน่อยค่ะ
เสี่ยวเชี่ยนลุกขึ้นเปลี่ยนเสื้อผ้า เธอไม่มีเวลาแม้กระทั่งจะปกปิดรอยจูบที่เสี่ยวเฉียงทิ้งไว้ รีบออกจากบ้านทันที
เธอยอมรับว่าตัวเองไม่ชอบพี่เสี่ยวฮวา แต่พี่เสี่ยวฮวาเป็นลูกศิษย์ของเถ้าแก่ใหญ่ เรื่องของพี่เสี่ยวฮวาก็เหมือนเป็นเรื่องภายในสำนัก ถ้าพี่เสี่ยวฮวาเป็นอะไรไป คนที่เสียใจที่สุดก็คือเถ้าแก่ใหญ่ เสี่ยวเชี่ยนจะไม่ยอมให้ภาพแบบนั้นเกิดขึ้นเด็ดขาด
พี่เสี่ยวฮวาพักอยู่กับแฟนในหมู่บ้านเก่าที่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัย ตอนที่เสี่ยวเชี่ยนรีบบึ่งไปถึง แฟนพี่เสี่ยวฮวาที่เคยเกือบลงไม้ลงมือกับเสี่ยวเชี่ยนตอนเมากำลังนั่งหน้ากลุ้มอยู่บนโซฟากับเพื่อนพี่เสี่ยวฮวา ประตูห้องนอนปิดสนิท
พอเห็นเสี่ยวเชี่ยน แฟนพี่เสี่ยวฮวาก็มีท่าทีกระอักกระอ่วนอย่างเห็นได้ชัด เขาเคยเกือบทำร้ายเสี่ยวเชี่ยนตอนเมาหลังจากที่ถูกพี่เสี่ยวฮวายุ เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเพื่อนเสี่ยวฮวาถึงได้เรียกผู้หญิงคนนี้มา
แต่ไม่นานแฟนพี่เสี่ยวฮวาก็ได้เห็นถึงความสามารถของเสี่ยวเชี่ยน ในที่สุดก็รู้ว่าตำแหน่งศิษย์อันดับหนึ่งของเถ้าแก่ใหญ่ไม่ใช่แค่พูดกันลอยๆ
“อยู่ไหน?” เสี่ยวเชี่ยนถาม
“ร้องไห้อยู่ในห้องนอน นี่ก็ตั้งหลายชั่วโมงแล้ว กลัวจะเป็นอะไรไปจัง” กุหลาบผัดเผ็ดที่เป็นคนส่งข้อความหาเสี่ยวเชี่ยนตอบ ชื่อจริงของเธอคือเหมยเจียวเจียว เป็นเพื่อนสนิทที่สุดของพี่เสี่ยวฮวา
“กุญแจสำรองมีไหมคะ?” เสี่ยวเชี่ยนถาม
“ไม่มี…”
“ไปเอาขวานมา”
“หา?”
“ขวานน่ะ อย่าให้ต้องพูดซ้ำ”
เหมยเจียวเจียวรีบดันแฟนพี่เสี่ยวฮวาออก แล้วยื่นขวานให้เสี่ยวเชี่ยน เสี่ยวเชี่ยนรับมาถือแล้วใช้มันเคาะประตูก่อน
“หลิวเสี่ยวฮวา นี่ฉันเฉินเสี่ยวเชี่ยนเอง เปิดประตู”
เสียงร้องไห้ดังออกมาไม่หยุด ตามด้วยเสียงกรีดร้องของเสี่ยวฮวา
“เฉินเสี่ยวเชี่ยน แกมาทำไม”
“มาดูเธอไง รีบเปิดประตู ไม่เปิดฉันจะพังเดี๋ยวนี้”
“ไม่เปิด ออกไป ไสหัวไปเดี๋ยวนี้”
เสี่ยวฮวายังไม่ทันพูดจบก็มีเสียงโครมครามที่ประตู เสี่ยวเชี่ยนใช้ขวานจามลูกบิดประตูแล้ว
สองคนที่อยู่ข้างหลังเสี่ยวเชี่ยนตกใจ ใครจะไปคิดว่าเห็นประธานเชี่ยนตัวเล็กๆแบบนี้จะแรงเยอะขนาดนี้
“ทำอะไรน่ะ” แฟนเสี่ยวฮวามองประตูไม้เนื้อดีของบ้านตัวเองที่ถูกเสี่ยวเชี่ยนเอาขวานจามอย่างปวดใจ
“ถ้าในใจคุณยังมีหลิวเสี่ยวฮวาก็หุบปากซะ ไม่อย่างนั้นฉันจะหันไปฟันหน้าคุณด้วย”
เสี่ยวเชี่ยนพูดนิ่งๆ แฟนเสี่ยวฮวาเห็นแล้วว่าผู้หญิงคนนี้โหดแค่ไหน แอบถอยออกไปเงียบๆ
เสี่ยวฮวาตกใจที่ประตูถูกพัง ในที่สุดเธอก็ทนไม่ไหวลุกไปเปิดประตู ดวงตาปูดบวมเหมือนลูกวอลนัท
“เฉินเสี่ยวเชี่ยน ตอนนี้พอใจหรือยังล่ะ คนไข้ที่ฉันดูแลเกิดเรื่องแล้ว เธออยากเห็นฉันล้มเหลวอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ ตอนนี้เธอสะใจมากใช่ไหมล่ะ”
เสี่ยวฮวาเสียงแหบ แต่เสี่ยวเชี่ยนกลับสนใจรอยตบที่หน้าหลิวเสี่ยวฮวามากกว่า
“ใครตบ? ญาติคนไข้เหรอ?”
“คือว่า นั่นผมตบเอง ก่อนหน้านี้พวกเราทะเลาะกันนิดหน่อย ผมเลยลงมือ แค่ทีเดียวเองนะ…เห้ย” แฟนเสี่ยวฮวายังไม่ทันพูดจบก็รู้สึกเหมือนมีอะไรเฉียดหน้าไป เขาหลบอย่างหวุดหวิด เสี่ยวเชี่ยนเหวี่ยงขวานเฉียดหน้าเขา ถึงขนาดได้กลิ่นสนิมที่อยู่บนขวานเลยด้วยซ้ำ
“บ้าไปแล้วเหรอ” แฟนเสี่ยวฮวาตกใจขาสั่น เสี่ยวฮวาอึ้งจนลืมร้องไห้
“นายรังแกเขาเพราะเห็นเขามาอยู่ต่างเมืองไม่มีญาติพี่น้องที่นี่เลยรังแกง่ายใช่ไหม? กล้าตบผู้หญิงแบบนี้สับทิ้งดีไหม”
เสี่ยวเชี่ยนตั้งท่าจะเหวี่ยงขวานอีกรอบ แฟนเสี่ยวฮวาที่ตัวสูงใหญ่ตกใจรีบวิ่งหนีไปที่ห้องนอนแขก ปิดประตูสนิทไม่กล้าออกมา
เสี่ยวเชี่ยนถีบประตูอย่างแรง “ไอ้หน้าตัวเมียที่อยู่ข้างในฟังให้ดีนะ อยู่ได้ก็อยู่อยู่ไม่ได้ก็เลิกกันไป อย่ามาใช้กำลังกับผู้หญิง อย่าให้ฉันเห็นว่านายตบผู้หญิงอีกนะ แม่จะเอาขวานจามให้หน้าเละเลยคอยดู แฟนฉันเป็นทหาร ใช้มือเปล่าฟันอิฐให้แตกเป็นเสี่ยงๆได้ เจอเมื่อไรนายโดนแน่ เข้าใจไหม”
ข้างในเงียบสนิท คาดว่าคงกลัวจนหัวหดไปแล้ว
ไม่ให้กลัวได้เหรอ จะเอาขวานไล่ฟันขนาดนั้น เป็นใครก็ต้องกลัวทั้งนั้น
“อย่าแกล้งทำเป็นตาย พูดสิ” เสี่ยวเชี่ยนถีบประตูอีกรอบ ผู้ชายที่อยู่ข้างในพูดเสียงอ่อน
“นี่เป็นครั้งแรก ครั้งแรกจริงๆนะ ต่อไปไม่กล้าแล้ว”
“ถุย ฝากไว้ก่อนเถอะ” เสี่ยวเชี่ยนสบถ แล้วหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาหลิวเหมย
“เหมยจื่อ อยู่กับฉิวฉิวหรือเปล่า? ดี พวกเธอมาที่นี่หน่อย ที่อยู่คือ…”
ผู้หญิงสองคนที่อยู่ข้างๆต่างอึ้ง เสี่ยวฮวาเห็นเสี่ยวเชี่ยนโทรเรียกคนมาก็รีบดึงแขนเสื้อเสี่ยวเชี่ยน “เฉินเสี่ยวเชี่ยนเธอทำอะไรน่ะ…”
“เงียบเดี๋ยวนี้คนไม่ได้เรื่อง ยังทำอาจารย์ขายหน้าไม่พอเหรอ? ตอนนี้ฉันจะช่วยอาจารย์กวาดล้างสำนักเราให้สะอาด เธอหุบปากไปซะ”
มาดเจ๊ใหญ่สั่งการของเสี่ยวเชี่ยนทำเสี่ยวฮวาไม่กล้าพูดอะไรต่อ เหมยเจียวเจียวกลืนน้ำลายอึกใหญ่
ได้ยินมานานว่าประธานเชี่ยนสายโหด วันนี้ได้เห็นแล้วว่าเป็นเรื่องจริง แฟนเสี่ยวฮวาตัวสูงใหญ่ขนาดนั้นประธานเชี่ยนยังกล้าถือขวานวิ่งไล่
เสี่ยวเชี่ยนชี้เหมยเจียวเจียว “พี่กลับไปก่อน เรื่องทางนี้ยกให้ฉัน กลับไปแล้วก็ปิดปากให้สนิทด้วย อย่าให้เถ้าแก่ใหญ่รู้ ไม่อย่างนั้น…”
เหมยเจียวเจียวรีบพยักหน้ารัวๆ
เสี่ยวเชี่ยนดันตัวเสี่ยวฮวาให้เข้าไปในห้องนอนแล้วปิดประตู จากนั้นก็เดินไปนั่งไขว่ห้างที่เตียง เหมือนเป็นเจ๊ใหญ่สั่งการ
เสี่ยวฮวายืนทำอะไรไม่ถูก รู้สึกว่าตัวเองถูกเสี่ยวเชี่ยนเจอด้านที่น่าอาย รู้สึกอ่อนแอแต่ก็สับสน เพราะคำพูดที่เสี่ยวเชี่ยนพูดกับแฟนเธอว่าเห็นเธอไม่มีญาติพี่น้องที่นี่เลยรังแกเธอใช่ไหม ประโยคนี้พูดแทงใจดำเธอมาก
อยากร้องไห้จัง…
แฟนเสี่ยวฮวากลัวถูกทำร้ายจึงกระโดดหน้าต่างหนีไป อย่างไรเสียก็แค่ชั้นสองไม่ตายหรอก แต่นับจากนี้ไปเขาไม่กล้าลงไม้ลงมือกับเสี่ยวฮวาอีกแล้ว กระโดดลงจากชั้นสองข้อเท้าแพลงไปหนึ่งอาทิตย์ ความโหดของเสี่ยวเชี่ยนทำเขาจดจำไปตลอดชีวิต ต่อไปพอเห็นเสี่ยวเชี่ยนก็พยายามเลี่ยง
“ไม่ได้เรื่องจริงๆ เก่งนักไม่ใช่เหรอเธอน่ะ เห็นชอบพูดให้ร้ายฉันลับหลัง ตอนนี้ทำไมทำหงอเหมือนเด็กสามขวบล่ะ คนไข้เกิดเรื่องเธอเอาแต่มานั่งร้องไห้ หน้าตัวเมียตบเธอไม่รู้จักตบกลับเล่า ยังจะมีหน้ามาบอกว่าเป็นศิษย์เถ้าแก่ใหญ่อีกเหรอ?”