เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 162 การเซ็นสัญญา
แอเรียนขี้เกียจมากที่จะยุ่งเกี่ยวกับมาร์ค เธอดึงผ้าห่มคลุมหัวแล้วเข้านอน จู่ ๆ เธอก็รู้สึกจมลงบนเตียง คืนนี้มาร์คจะนอนห้องนี้ไหม? ถ้าเธอจำไม่ผิดเขาก็ออกมาแค่ผ้าเช็ดตัว
เธอลุกขึ้นอย่างเชื่องช้าและพบผ้านวมอีกผืน เช่นเดียวกับที่ทั้งสองคนนอนหลับไปทั้งคืนบนเตียงเดียวกัน แต่อยู่ภายใต้ผ้าห่มคนละผืน
เช้าวันรุ่งขึ้นเมื่อแอเรียนตื่นขึ้นมา มาร์คก็ยังคงหลับสนิท ผ้าห่มของเขาเลื่อนลงมาที่หน้าอกของเขาและเธอจ้องที่ไหปลาร้าเซ็กซี่ของเขาด้วยความรู้สึกผิด แม้ว่าจะไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอเห็น แต่การมองดูในตอนเช้าก็ยังทำให้อายจนหน้าเป็นสีแดงเข้ม
เมื่อนึกถึงวิธีที่เขาปฏิบัติต่อข้าวปั้นเมื่อคืนนี้ แอเรียนก็ดึงผ้าห่มของมาร์คขึ้นมาคลุมหน้าคลุมตาเขา เพื่อให้ปลอดภัยยิ่งขึ้น เธอยังโยนผ้าห่มไปโดนตัวเขาเพื่อที่เขาจะได้รู้สึกถึงการตื่นขึ้นจากการหายใจไม่ออก!
หลังจากทำทุกอย่างเสร็จแล้วเธอก็ลงไปทานอาหารเช้าที่ชั้นล่างอย่างมีความสุขและสั่งให้แมรี่เก็บข้าวปั้นไว้ในสวนหลังบ้านและไม่ให้มันออกมา หลังจากมั่นใจว่าข้าวปั้นได้รับการดูแลเรียบร้อยแล้วเธอก็ออกเดินทางไปที่ทำงานของเธอ
หนึ่งชั่วโมงต่อมา มาร์คโผล่หัวของเขาออกมาจากผ้าห่มและมันก็แปลก ๆ ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเขาถึงรู้สึกร้อนรุ่มในตอนนี้ เขาเหงื่อออกและถึงกับฝันร้าย เขารู้สึกราวกับว่าเขาถูกบดขยี้อยู่ใต้ภูเขา…
ที่ ไกด์ แฟชั่น ดีไซน์ เอริกออกมาจากการประชุมโดยมีสัญญาอยู่ในมือ “นี่คือสัญญากับ เทรมอนต์ กรุ๊ป ใครในพวกคุณที่จะได้รับการเซ็นชื่อ? ผมยังมีธุระต้องเดินทางตอนบ่ายจึงไปไม่ได้ ผมได้จัดเลี้ยงอาหารค่ำไว้ให้ด้วย นี่เป็นโอกาสครั้งหนึ่งในชีวิตที่หาได้ยากมาก เราต้องการสองรายชื่อ พวกคุณอาจจะพูดคุยกันเองก่อนแล้วค่อยยืนยันกับคุณปิแอร์ก็ได้ครับ”
ทุกคนกระโดดโรดเต้นจากความสุขในข่าวทันที ใครจะไม่อยากรับประทานอาหารกับมาร์ค เทรมอนต์ บ้างล่ะ? แน่นอนว่านอกเหนือจากแอเรียนซึ่งอาจจะเบื่อที่จะกินข้าวกับเขาแล้ว
ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ตั้งเเต่แอเรียนมาที่นี่ก็ไม่มีใครกล้าพูดสิ่งที่อยู่ในใจพวกเขา
“มีอะไรจะคุยไหม? คุณเทรมอนต์จะใช้จุดใดจุดหนึ่งตามธรรมชาติจากนั้นเธอก็สามารถนำใครก็ได้ที่เธอต้องการนำมา” ใครบางคนกล่าว
“นี่ ตัดมันออก ชีวิตสมรสของทั้งคู่มีความตึงเครียดในขณะนี้ หยุดสร้างเรื่องตลกได้แล้ว…” ใครบางคนเข้ามา
เอริกกระแอมในลำคอ “เอาล่ะ ผมไม่สนใจจริง ๆ พวกคุณตัดสินใจกันเองแล้วกันนะครับ”
หลังจากพูดอย่างนั้นเขาก็ตรงกลับไปที่ห้องทำงานเพื่อที่เขาจะได้ไม่ต้องฟังการอภิปราย
แอเรียนได้ยินน้ำเสียงเยาะเย้ยในคำพูดของเพื่อนร่วมงาน ใคร มาร์คและชีวิตแต่งงานของเธออาจตกอยู่ในความโกลาหล การที่พวกเขาพูดอะไรแบบนี้มันทำให้เธออับอายอย่างเห็นได้ชัด
เธอจะมองข้ามเรื่องแบบนี้ในอดีต แต่ตอนนี้ความอดทนของเธอเริ่มเบาบางลง “คิดอะไรก็ได้ที่คุณต้องการ ฉันเบื่อที่จะกินข้าวกับเขาตั้งแต่เมื่อนานมาแล้ว ฉันจะเปิดโอกาสให้พวกคุณได้เซ็นสัญญาและเก็บเงินไว้ ไม่จำเป็นต้องขอบคุณฉัน”
คงไม่มีใครคิดว่าเธอเป็นคนใจกว้าง พวกเขาคิดเพียงว่าเธอกำลังอวด แม้ว่าทุกคนจะปิดปาก แต่แอเรียนก็รู้ดีว่ามีอะไรอยู่ในใจ
การตัดสินใจขั้นสุดท้ายคือหัวหน้างานลิลี่และหัวหน้าแผนกออกแบบอีกคนจะได้เซ็นสัญญา ทั้งสองคนออกจากบริษัทในช่วงบ่ายและไปที่ เทรมอนต์ ทาวเวอร์ ทันทีที่พวกเขาจากไปหนึ่งในร่างที่วุ่นวายก็ไม่สามารถอดกลั้นความอยากจะพูดของเธอได้ “แอเรียน ในฐานะภรรยาของมาร์ค เทรมอนต์ เธอไม่อิจฉาที่ผู้หญิงคนอื่นที่อยู่กินกับสามีของเธอเหรอ”
แอเรียนไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้น “อิจฉาเพื่ออะไร? สุนัขที่กินอึจะไม่เปลี่ยนแปลงแม้ว่าคุณจะทุบตีก็ตามและสุนัขที่ไม่กินอึก็ไม่จำเป็นต้องถูกทุบตี”
เธอเพิ่งเปรียบเทียบ มาร์ค เทรมอนต์ กับสุนัข! คนที่วุ่นวายปิดปากของเธออย่างไม่พอใจพร้อมกับการแสดงออกที่หวาดกลัวบนใบหน้าของเธอ