บทที่ 276
เฉินซงจื่อก้าวออกมา ลอยบนอากาศ เสื้อผ้าบนตัวพลิ้วไหวเองโดยไร้ลม พลังที่แข็งแกร่งกว่าหลี่หลงจีแพร่กระจายออกมา
ทุกคนก็ตกใจ!
“นี่เป็น ปรมาจารย์อีกคนหรือนี่!แถมยังแข็งแกร่งกว่าของตระกูลหลี่อีกด้วย!”
“คุณพระช่วย ยุคสมัยนี้หาปรมาจารย์ได้ง่ายๆ เหมือนผักกาดขาวเลยหรือไง? ก่อนหน้านี้เป็นแค่ตำนาน ทั้งโลกไม่มีสักคน ตอนนี้โผล่ออกมากัน2คนเลย!”
พวกลูกเศรษฐีอย่างคุณชายหลิว ก็ใจตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม “ข้างๆ ไอ้กระจอกนั่นทำไมถึงมีปรมาจารย์อยู่ด้วย?”
“นั่นเป็นปรมาจารย์เลยนะ!ได้ยินว่ามีเพียงตระกูลมหาอำนาจเท่านั้นถึงจะมี ปรมาจารย์แต่ละคน ล้วนเอามาต้านทานเหมือนกับตระกูลจิน!”
พวกของว่านฉางหรู ก็เผยใบหน้าตื่นตกใจออกมา มีฐานะมาถึงขั้นนี้อย่างพวก ต่อให้ไม่ใช่คนในโลกฝึกบู๊ ก็รู้ว่าปรมาจารย์นั้นน่ากลัวแค่ไหน
สีหน้าของหลี่ฉงซานกับหลี่หลงจี ก็หนักใจขึ้นมา ตอนที่อยู่ตระกูลหลี่ พวกเขาได้คาดเดาไว้แล้วว่าอาจารย์ของเฉินโม่อาจจะเป็นปรมาจารย? คนหนึ่ง แต่พวกเขาคิดไม่ถึงว่า อาจารย์ของเฉินโม่จะรักเฉินโม่ถึงขั้นยอมมาอารักขาข้างกายถึงขนาดนี้!
และอีกอย่างเฉินโม่ก็ดูเหมือนจะไม่ค่อยเคารพอาจารย์คนนี้ของตนเองเท่าไรนัก!เพราะว่าเฉินโม่นั่งอยู่ตั้งแต่แรก เฉินซงจื่อก็ยื่นอยู่ข้างๆ ดูเหมือนกับคนรับใช้มากกว่า!
เอาปรมาจารย์มาเป็นคนรับใช้….หลี่ฉงซานรีบเอาความคิดบ้าๆ นี้ทิ้งไป มันเป็นไปไม่ได้!
หลี่ซู่เฟินก็มองเฉินซงจื่ออย่างตกใจ จากนั้นก็หันไปมองทางเฉินโม่ แล้วถามอย่างตื่นเต้นว่า “เสี่ยวโม่ นี่ก็คืออาจารย์ผู้ลึกลับของแกใช่ไหม? แกไปกราบปรมาจารย์เป็นอาจารย์ ทำไมถึงไม่บอแกแต่แรก!”
เฉินโม่อ้าปากเหมือนจะพูดอะไร แต่ก็กลัวว่าถ้าพูดความจริงไป แล้วจะทำให้แม่ตกใจ สุดท้ายก็เลยแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน
อินไป๋เฮ่อก็มองเฉินซงจื่อที่ลอยอยู่บนอากาศ ใบหน้าก็ไม่อยากจะเชื่อ แล้วก็บ่นพึมพำว่า “ไม่มีทาง มันจะเป็นไปได้อย่างไรกัน? เราสัมผัสพลังอะไรบนตัวเขาไม่ได้เลย เขาจะเป็นปรมาจารย์ได้อย่างไร!”
“ถึงว่าหมอนี่ไม่กลัวแม้แต่ปรมาจารย์ ที่แท้ข้างกายก็มีปรมาจารย์อยู่แล้ว เมื่อครู่ยังหัวไปหัวเราะว่าเขาไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ น่าอับอายขายขี้หน้าจริงๆ เรา!”
อินไป๋เฮ่อหน้าแดงจนมาถึงลำคอ อับอายจนอยากจะแทรกแผ่นดินหนี
หลี่ฉงซานมองเฉินโม่ แล้วก็มีสีหน้าหนักใจ “ไอ้หนู กูมองมึงต่ำไป คิดไม่ถึงว่าจะถูกรักมากขนาดนี้ มีปรมาจารย์มาคอยอารักขาให้ วันนี้ถือว่ามึงโชคดี แต่ว่าครั้งหน้ามึงคงไม่ได้โชคดีแบบนี้แล้วล่ะ!”
“อาจารย์งั้นหรือ? เหอะๆ !” เฉินโม่หัวเราะเย็น เขารู้ว่ามีหลายคนเข้าใจผิด แม้แต่แม่ของเขาก็ยังเข้าใจผิด แต่ว่าเขาก็ไม่อยากจะอธิบาย เขาไม่สนใจชื่อเสียงไร้ประโยชน์นั่น
ว่านฉางหรูได้ยินคำขอองหลี่ฉงซาน ก็รู้ได้ทันทีว่าตระกูลหลี่กำลังจะถอย!
ทันใดนั้น ว่านฉางหรูก็ร้อนรน “คุณหลี่ พวกคุณอย่ากลับกันออกไปแบบนี้สิครับ พวกมันมีปรมาจารย์คอยเป็นหลักชัยให้อยู่ พวกคุณกลับไปแล้วผมจะทำอย่างไรล่ะครับ?”
หลี่ฉงซานพูดเสียงเย็นว่า “วางใจเถอะคนของโลกฝึกบู๊จะไม่ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องในทางโลก ขอเพียงคุณไม่ไปหาเรื่องปรมาจารย์คนนั้นก่อน เขาก็ไม่กล้าทำอะไรคุณ!”
“ถ้าเขากล้าทำ อย่างนั้นตระกูลหลี่ของผมก็มีข้ออ้างที่จะนำกองทัพออกมาปราบปรามเขา!” หลี่ฉงซานพูดด้วยสีหน้าร้ายๆ
ว่านฉางหรูก็โล่งใจ แล้วถอนหายใจยาวๆ พูดออกมาว่า “แบบนี้นี่เอง ขอบคุณคุณหลี่ที่อธิบายให้ฟัง”
“คุณหลี่ พวกเรากลับ!”
หลี่ฉงซานทำเรื่องอะไรก็เด็ดเดี่ยว ถ้าสู้ไม่ได้ก็ถอย ไม่ชักช้าลีลา คนตระกูลหลี่ไม่ธรรมดากันสักคนจริงๆ
แต่ว่า เฉินโม่มีหรือจะปล่อยให้พวกเขากลับไปง่ายๆ?
“พวกคุณเล่นงานเหม่ยหวา กรุ๊ปของแม่ผมเสียจนย่ำแย่ขนาดนี้ คิดกลับออกไปง่ายๆ อย่างนั้นหรือ? พวกคุณเห็นผมเป็นตัวอะไร!”
เสียงพูดนิ่งๆ เต็มไปด้วยรังสีอาฆาต เย็นเฉียบเข้ากระดูก ทะลุเข้าไปในดวงวิญญาณของทุกคน