เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 166 อยู่ในสายลม
แอเรียนเงียบขรึมทันที “คุณหมายถึงส่วนไหนล่ะ?”
ครู่หนึ่งมาร์คไม่รู้จะตอบกลับอย่างไร หลังจากเงียบไปครู่หนึ่งเขาก็ได้ยินแอรียนพูดเบา ๆ ว่า “อาการบาดเจ็บจากอุบัติเหตุได้รับการเยียวยาแล้วและการผ่าตัดแท้งบุตรก็สำเร็จเช่นกัน มันไม่เจ็บมาสักพักแล้วล่ะ แอรี่ คินซีย์ กำลังสนุกกับกลุ่มเพื่อนในบาร์ตอนนี้เธอคงไม่ได้รับบาดเจ็บจากอุบัติเหตุนั้นใช่ไหม?”
มาร์คไม่ได้พูดอะไร นั่นถือเป็นการสิ้นสุดการสนทนาของพวกเขา
ในไม่ช้าก็ได้ยินเสียงหายใจของแอเรียน มาร์คซุกเธอเข้ามาและหลับตา
เช้าวันรุ่งขึ้นเขาตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกเหมือนถูกเหยียบ มีน้ำหนักที่ชัดเจนเหนือเขาที่กำลังก้าวไปรอบ ๆ และเคลื่อนไหว เมื่อลืมตาขึ้นเขาก็รู้ด้วยความตกใจว่านั่นคือข้าวปั้น เจ้าก้อนสีขาวเคลื่อนไหวอย่างอิสระบนร่างกายเขา
ไม่กล้าที่จะหายใจเข้าออกลึก ๆ มาร์คค่อย ๆ สอดมือเข้าไปในผ้าห่มของแอเรียนด้วยความตั้งใจที่จะปลุกเธอเพื่อที่เธอจะได้ดูแลเจ้าก้อนบนตัวเขา น่าเสียดายที่เขาไม่สามารถเคลื่อนไหวได้มากนัก ราวกับว่าความแข็งแกร่งของเขาถูกกำจัดไป เขาสะกิดสองสามครั้ง แต่ไม่สามารถปลุกเธอได้
มือของเขาเลื่อนขึ้นอย่างช้า ๆ เพื่อลูบใบหน้าของเธอ แต่เมื่อผ่านหน้าของเธอ ผิวที่อ่อนนุ่มก็พบกับฝ่ามือของเขา มาร์คเกร็งแข็งทั้งการเคลื่อนไหวและการหายใจของเขา …
“เมี้ยว…” ในขณะที่ข้าวปั้นร้องเบา ๆ แอเรียนก็ลืมตาขึ้น เมื่อเธอสังเกตเห็นว่าลูกแมวกำลังตะปบมาที่มาร์ค สมองของเธอก็หยุดทำงานชั่วขณะ ในที่สุดปฏิกิริยาของเธอก็เริ่มเข้ามาในขณะที่เธออุ้มข้าวปั้นขึ้นมาอย่างรวดเร็วและพาเขาออกจากห้อง
มาร์คถอยมือกลับ ความนุ่มนวลยังคงสัมผัสได้ด้วยความอบอุ่น …
แอเรียนไม่รู้ว่ามือของมาร์คได้สัมผัสตรงหน้าเธอมาก่อน เมื่อเธอพาข้าวปั้นไปที่สวนหลังบ้านเธอก็เตือนลูกแมวอย่างอ่อนแรงว่า “โอ้ เจ้าข้าวปั้น เธอกำลังมีชีวิตอยู่จริง ๆ ใช่ไหมเนี่ย? เขาไม่ชอบเธอทำไมเธอถึงพัวพันกับเขาอยู่เรื่อย ๆ เลยล่ะ?”
หลังจากถามคำถามเธอจ้องไปที่ข้าวปั้นด้วยความเงียบ กระบวนการคิดของสัตว์นั้นเรียบง่าย เหตุผลที่ทำให้คน ๆ หนึ่งพอใจไม่ว่าจะเป็นเพราะคน ๆ นั้นใจดีกับมันและมันก็เข้าใกล้พวกเขาได้โดยธรรมชาติหรือ… มันต้องทำให้คน ๆ นั้นพอใจเพราะพวกเขาไม่ได้ใจดีกับมัน… มันเป็นวิธีที่ได้รับความโปรดปรานหรือได้รับความรักเพื่อที่มันจะไม่ถูกทอดทิ้ง
ดูเหมือนว่าในอดีต… เธอช่างน่าสงสารและต่ำต้อยพอ ๆ กับข้าวปั้น ไม่ว่ามาร์คจะเกลียดเธอมากแค่ไหนเธอก็ยังคงพยายามอย่างเต็มที่เพื่อทำให้เขาพอใจ… แค่นั้นมันก็ไม่จำเป็นอีกต่อไปแล้ว
“ข้าวปั้น… อย่าเข้าไปใกล้เขานะ เขาจะไม่ชอบเธอ ถ้าเธอทำต่อไปเขาจะไล่เธอไป เข้าใจไหม? เป็นเด็กดีและอยู่ในสนาม ที่นี่กว้างขวางมาก เรามีดอกไม้และหญ้า สระว่ายน้ำด้วย… แต่อย่าไปใกล้สระว่ายน้ำนะ เธอจะจมน้ำตายถ้าเธอตกลงไป เธอได้ยินฉันไหม?” ขณะที่แอเรียนพูดเธอรู้สึกเจ็บจมูก
วันนี้เป็นวันเสาร์ เธอสามารถดูแลเจ้าข้าวปั้นได้ตลอดทั้งวันเนื่องจากเธอไม่ต้องทำงาน
ข้าวปั้นไม่ได้รับอนุญาตให้อยู่ในบ้านเธอจึงอ่านหนังสือขณะอาบแดดนั่งบนเก้าอี้ในสวนหลังบ้านพร้อมกับกอดลูกแมว เป็นการพักผ่อนที่เงียบสงบ
วันนี้ลมแรงนิดหน่อย ถึงแม้จะมีแดด แต่ก็ยังค่อนข้างหนาว
แอเรียนมีผ้าห่มบาง ๆ ห่มอยู่รอบตัวเธอ แต่ลมหนาวยังคงพัดเข้ามาจากคอเสื้อของเธอ เธออยากจะเข้าไปในบ้าน แต่เธอทนไม่ได้ที่เห็นข้าวปั้นอยู่คนเดียว
ถ้ามาร์คออกไปเธอสามารถนำลูกแมวเข้าไปข้างในได้ แต่ผู้ชายคนนั้นยังไม่ได้ลงมาชั้นล่างเลย…
มาร์คเรียกแมรี่จากห้องทำงาน “เธอแท้งลูกมาหนึ่งเดือนแล้ว ทำไมเธอถึงอยู่ในสายลมในสนาม? ”
แมรี่ดูลังเลที่จะพูด มาร์คพูดด้วยความหงุดหงิดเล็กน้อย
“แค่พูดในสิ่งที่คุณคิด”
ตอนนั้นกล้าพูด “นายหญิงชอบแมว แต่เนื่องจากนายท่านห้ามไม่ให้เข้ามาในบ้านเธอจึงได้แต่เลี้ยงมันไว้นอกบ้าน ปกติเธอไม่มีเวลาให้เพราะต้องทำงาน แต่ตอนนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์แล้ว แน่นอนว่าเธอใช้เวลาส่วนมากไปกับแมว…”
แมรี่ไม่ได้กล่าวอย่างชัดเจน ความจริงก็คือถ้ามาร์คไม่อยู่รอบ ๆ แอเรียนก็คงไม่โง่ขนาดนี้ที่จะอยู่ในสนามหญ้าที่มีลมแรง