ทั้งสองกระชากตัวกันและกัน ปล้ำดันกันเข้าไปภายในห้องเรียน นักเรียนหญิงหลายคนเริ่มส่งเสียงกรีดร้อง
อันซย่าซย่าเข้าไปแอบอยู่ในมุมห้องและเฝ้าดูฉากนั้นด้วยความหวาดกลัว
ทั้งสองคนแลกหมัดกันอย่างดุเดือดเลือดพล่าน เหมือนกับมีความบาดหมางกันมาก่อนและพยายามจะฆ่ากันให้ตายในการต่อสู้ การปลุกปล้ำกันทำให้โต๊ะเก้าอี้ล้มระเนระนาดทว่าทั้งสองก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุด
มีเสียงฝีเท้าและเสียงพูดกำลังใกล้เข้ามายังห้องเรียนจากทางด้านนอก อันซย่าซย่าตะโกนบอกในทันที “ครูกำลังมาแล้ว! พวกนายหยุด!”
เซิ่งอี่เจ๋อเสียสมาธินิดหนึ่งจากน้ำเสียงหวานๆ ของเธอ แล้วฉีเหยียนซีก็ฉวยโอกาสนั้นต่อยเขาจังๆ เข้าที่หน้า
เซิ่งอี่เจ๋อตอบโต้ด้วยหมัดเช่นกันฉีเหยียนซีถึงกับร้องครางอย่างเจ็บปวด
อย่างไรก็ตามเมื่อผู้คุมสอบเดินเข้ามาภายในห้องเรียน ทุกอย่างก็กลับคืนสู่ความเงียบสงบแล้ว
บังเอิญที่ว่าอาจารย์ซึ่งเป็นผู้คุมสอบนั้นเป็นหัวหน้าหมวดฝ่ายปกครองในโรงเรียนเอง และเป็นที่รู้จักกันในด้านความเข้มงวดของเขา เมื่อเห็นความยุ่งเหยิงภายในห้องเรียน เขาก็ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด “เกิดอะไรขึ้น พวกเธอสองคนทำอะไรกันอยู่”
ทั้งเซิ่งอี่เจ๋อและฉีเหยียนซียืนเด่นอยู่ท่ามกลางฝูงชนเหมือนกับแสงสว่างเจิดจ้า เมื่อเห็นสายตาจับผิดของอาจารย์ ทั้งคู่ก็เหลือบมองกัน และจากนั้นก็ทำในสิ่งที่อันซย่าซย่าแทบไม่อยากเชื่อ
ฉีเหยียนซีโอบไหล่เซิ่งอี่เจ๋ออย่างรักใคร่สนิทสนมพลางบอก “อ๋อ อาจารย์ครับ ผมแค่ตื่นเต้นมากที่ได้เจอเพื่อนเก่าแล้วเราก็เลยชนโต๊ะเคลื่อนไปสองสามตัว ใช่ไหมเพื่อน”
เซิ่งอี่เจ๋อยังคงไม่แสดงสีหน้าใดๆ ออกมาแต่ก็ไม่พยายามที่จะอธิบายอะไร
หัวหน้าหมวดตกตะลึงที่เห็นหน้าฉีเหยียนซีอีก เขาพึมพำด้วยความงุนงง “ฉีเหยียนซี… ทำไมเธอถึงกลับมา นี่มันไร้สาระ! นี่เป็นการสอบของชั้นปีหนึ่งนะ!”
เจ้าปีศาจร้าย… ทำไมเขาถึงได้กลับมา…
ฉีเหยียนซียกมือขึ้นพลางยักไหล่ จากนั้นก็พูดด้วยน้ำเสียงไม่แยแสใดๆ “ผมอยากกลับผมก็กลับ ดังนั้นถ้านี่เป็นชั้นปีหนึ่งผมก็จะกลับมาอยู่ชั้นปีหนึ่งหลังจากกลับมาจากต่างประเทศ อาจารย์มีปัญหาหรือเปล่าครับ”
อาจารย์หัวหน้าหมวดหน้าซีดเผือดพลางกัดริมฝีปาก เขาไม่กล้าเอ่ยอะไรตอบกลับไป
ครูหนุ่มซึ่งยืนข้างเขารู้สึกไม่พอใจ “ระวังมารยาทของเธอด้วย เธอคิดว่านี่เป็นสถานที่ที่นึกจะไปก็ไป นึกจะมาก็มาได้ตามอำเภอใจอย่างนั้นหรือ”
ก่อนที่ครูหนุ่มจะพูดจบ หัวหน้าหมวดก็ห้ามเขาไว้และรีบตัดบท “ทุกคนเข้าประจำที่นั่งได้เดี๋ยวนี้ การสอบจะเริ่มขึ้นในไม่ช้า ฉีเหยียนซี… เธอ… เธอไปนั่งที่แถวหลังสุด คุณหลิวเอากระดาษคำตอบให้เขาชุดหนึ่งด้วย”
ครูหนุ่มดูมีท่าทางงุนงง แต่อย่างไรก็ตาม หัวหน้าหมวดมีลักษณะน่าเกรงขามและมีสถานะอันทรงเกียรติท่ามกลางหมู่อาจารย์ด้วยกัน และเขาเองก็ไม่อยู่ในฐานะที่จะไปท้าทายอะไรได้จึงจำเป็นต้องเดินเอาชุดกระดาษคำตอบไปให้
อันซย่าซย่านั่งแถวรองสุดท้าย มือเธอยังสั่นไม่หาย
ฉีเหยียนซีนั่งอยู่ข้างหลังเธอพอดิบพอดี
เซิ่งอี่เจ๋อนั่งอยู่ข้างหน้าเธอ เขาหันกลับไปมองฉีเหยียนซีอย่างอาฆาต
ฉีเหยียนซีผิวปากอย่างอวดดี พลางเลื่อนสายตามองอันซย่าซย่าที เซิ่งอี่เจ๋อที รอยยิ้มชั่วร้ายปรากฏขึ้นบนใบหน้าเขา
เมื่อครูผู้ชายยื่นกระดาษข้อสอบให้ฉีเหยียนซี เด็กหนุ่มก็จ้องมองดูป้ายชื่อที่อกเสื้อของครูคนนั้นและยิ้มอย่างเย้ยเยาะ “ครู ผมมั่นใจมากว่าจะไปจะมาเมื่อไหร่ก็ได้ตามที่ใจอยาก แต่ผมบอกไม่ได้หรอกว่าครูทำแบบนั้นได้ไหม”
ครูผู้ชายหัวเสียกับคำพูดท้าทายและตอบด้วยน้ำเสียงกระด้าง “เธอคิดว่าเธอเป็นใคร เธอกำลังพยายามขู่อาจารย์งั้นรึ”
อันซย่าซย่ายกมือขึ้นทาบอกอย่างเป็นกังวล กลัวว่าฉีเหยียนซีจะลุกขึ้นมีเรื่องกับครูอีก
อย่างไรก็ตาม เด็กหนุ่มหยิบมือถือออกมาอย่างไม่เร่งร้อนก่อนจะกดเบอร์ ครูผู้ชายขมวดคิ้ว “ไม่อนุญาตให้ใช้มือถือระหว่างการสอบนะ!”
อึดใจต่อมาฉีเหยียนซีก็ยื่นโทรศัพท์มือถือให้เขาพร้อมกับยิ้ม “ยินดีด้วยนะครู ครูเพิ่งถูกไล่ออก”
“อะไรนะ นี่ไม่ได้พูดจริงใช่ไหม” อาจารย์ผู้ชายตกตะลึง