ตอนที่ 707 เท่จนทำให้คนเข่าอ่อน
“……” เหนียนเสี่ยวมู่เงยหน้าขึ้นทันที มองหญิงสาวอย่างคาดไม่ถึง
คิดไม่ถึงเลยจริงๆ ว่าคำตอบของซ่างซินจะเหมือนกับการคาดเดาของเธอ
เมื่อก่อน พวกเธออาจเคยรู้จักกัน……
เหนียนเสี่ยวมู่ใจพองโตขึ้นมา ลำคอเกร็งแน่น “ใครคะ”
“เพื่อนของฉัน พูดให้ถูกก็คือเพื่อนร่วมชั้น” ซ่างซินพูดถึงตรงนี้ สายตาก็เริ่มส่อแววลังเล นิ่งเงียบไปหลายวินาที ความจริงฉันไม่ได้ชื่อซ่างซิน ฉันชื่อซ่างมู่ซิน”
ซ่างซินพูดพลางกระชับมือที่กุมเหนียนเสี่ยวมู่ให้แน่นขึ้น
ปิดบังฐานะที่แท้จริงของตัวเองเป็นความผิดของเธอ
แต่เธอเป็นทายาทคนเดียวของตระกูลซ่าง เคยโดนจับตัวไปไม่รู้ตั้งกี่ครั้งตั้งแต่เล็กๆ
ปิดบังฐานะของตัวเอง เพื่อตัวของเธอเองและก็เพื่อทำให้คนในครอบครัวสบายใจ
“ซ่างมู่ซิน……”
เหนียนเสี่ยวมู่พูดชื่อของเธออีกรอบ ในสมองเหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ เบิกตาโพลงอย่างประหลาดใจ
“คุณเป็นลูกสาวของซ่างหลิงซือ?”
นั่นเป็นตำนานของนักธุรกิจรุ่นก่อน เป็นความมหัศจรรย์ของวงการธุรกิจ
แม้ว่าเหนียนเสี่ยวมู่จะไม่รู้จักแต่ก็เคยได้ยินชื่อของเขามาก่อน
คิดไม่ถึงเลยจริงๆ ว่าซ่างซินจะเป็นลูกสาวของซ่างหลิงซือ คุณหนูใหญ่ของตระกูลซ่าง……
“ขอโทษนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังคุณ เพียงแต่ไม่รู้จะบอกอย่างไร” ซ่างซินมองหน้าหญิงสาวแล้วเอ่ยขอโทษ
เหนียนเสี่ยวมู่ได้สติจากอาการตกใจ เอ่ยพูดอย่างสบายๆ
“ไม่ต้องขอโทษหรอก ฉันเข้าใจ ที่ฉันเป็นเพื่อนกับคุณก็เพราะคุณคือซ่างซิน ไม่เกี่ยวอะไรกับการที่คุณเป็นคุณหนูใหญ่ของตระกูลซ่าง”
“ขนาดวิธีพูดของคุณยังเหมือนกับเธอเลย”
ซ่างซินตะลึงไปพักหนึ่ง จากนั้นก็ค่อยๆ เอ่ยพูด
ราวกับจมอยู่ในความทรงจำในอดีต แววตาก็เปลี่ยนเป็นเลื่อนลอย……
ลูกชายลูกสาวของตระกูลสูงศักดิ์ ต้องได้รับการศึกษาที่ดีที่สุดตั้งแต่เกิดมา
เธอเป็นทายาทคนเดียวของตระกูลซ่าง
เพื่อให้กำเนิดเธอ แม่ของเธอเกือบเอาชีวิตไม่รอด กลายเป็นเจ้าหญิงนิทรานอนอยู่บนเตียงอยู่หลายปี
พ่อรอแม่ของเธอหลายปีจนในที่สุดแม่ก็ฟื้นขึ้น พวกเขาเลยได้อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข
แม้จะไม่มีคนบอกเธอมาก่อนว่าเธอต้องรับหน้าที่ดูแลทุกสิ่งทุกอย่างในตระกูลซ่าง แต่ซ่างซินก็รู้หน้าที่ของตัวเองดี เพราะฉะนั้นทุกครั้งที่ถูกส่งไปเรียนที่โรงเรียนประจำของพวกสูงศักดิ์ เธอเลยไม่เคยปฏิเสธและยอมไปแต่โดยดี
และที่นั่นเองที่ทำให้เธอได้รู้จักกับเพื่อนคนแรกในชีวิต
“พ่อของฉันเป็นคนหวงลูกสาวมาก ตามใจจนฉันเสียคนตั้งแต่เล็ก ตอนเด็กๆ ฉันเอาแต่ใจมาก พอรู้เรื่องก็ถูกส่งไปโรงเรียนประจำที่ต่างประเทศทันที แม้ฉันจะรับปากว่าจะไปแต่โดยดี แต่ฉันปรับตัวได้ช้ามาก เมื่อไปถึงก็ถูกคนรังแก พวกเด็กผู้หญิงผมทองชอบดักฉันอยู่ที่โรงอาหาร ไม่ยอมให้ฉันทานข้าว……”
เมื่อนึกถึงตัวเองในอดีต ซ่างซินก็ยิ้มออกมาอย่างอายๆ
ตอนนั้นเธออ่อนแอมาก ตั้งแต่เล็กจนโตเธอทำได้ทุกอย่าง ยกเว้นการชกต่อย
รวมทั้งเธอมีพี่เสี่ยวซือคอยปกป้องอยู่
แยกจากที่นี่ไปครั้งแรก แยกจากถังหยวนซือ เธอแทบไม่มีความสามารถในการคุ้มครองตัวเองเลย
เมื่อโดนรังแกจึงทำได้แต่ยืนร้องไห้อยู่ที่เดิม
และตอนนั้นเอง เด็กผู้หญิงหน้าตาสวยที่มีผมสีดำเหมือนกับเธอ จู่ๆ ก็ปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าของเธอ
เอื้อมมือไปยกถาดอาหารที่อยู่ตรงหน้าของเธอแล้วสาดไปที่ร่างของเด็กพวกนั้นอย่างเท่
ตอนนั้นเธอตะลึงงันอย่างตกใจ
ยืนอึ้งอยู่ที่เดิม เบิกตาโพลงจ้องไปที่ผู้หญิงหน้าตาสวยคนนั้นไม่วางตา
ตอนที่ 708 เปิดประตูสู่โลกใบใหม่
ขนาดเด็กผู้หญิงหน้าตาสวยคนนั้นถูกล้อมเอาไว้ เธอยังลืมที่จะเข้าไปช่วยเลย
เบิกตามองดูเธอสู้หนึ่งต่อสาม สุดท้ายก็จับสามคนนั้นกดลงบนพื้น
สะบัดผมยาวสีดำขลับ ดวงตากลมโตสวยงาม เงยมองมาที่เธอ
“ตัวเล็ก เห็นชัดหรือยัง ต่อไปใครรังแกเธอ เธอก็ทำแบบนี้กลับไป อยู่ที่นี่ไม่มีใครยอมให้เธอหรอก เอาแต่ร้องไห้มันไม่มีประโยชน์!”
เธอพูดประโยคนั้นจบ อาจารย์ที่ปรึกษาก็เดินเข้ามา
เมื่อเห็นคนที่ถูกกดอยู่ที่พื้น สีหน้าของอาจารย์ก็คล้ำสนิท
แล้วก็มองดูหญิงสาวหน้าตาสวยงามที่ขี่อยู่บนตัวของเด็กพวกนั้น เหมือนว่าจะจำเธอได้ มือที่ชี้ไปที่เธอสั่นน้อยๆ ใบหน้ามีสีเขียวม่วงสลับไปมา
ผลสรุปของวันนั้นคือ พวกเธอทั้งห้าคนโดยแรกตัวเข้าไปในห้องอบรม
นั่นเป็นครั้งแรกที่ซ่างซินเข้าไปในห้องนั้น ตลอดทางเธอประหม่าจนไม่กล้าพูดอะไร
แต่เด็กผู้หญิงคนสวยที่มาช่วยเธอ ในปากเคี้ยวหมากฝรั่งตุ้ยๆ เมื่อเห็นว่าเธอตื่นเต้นจนจะเป็นลมไปอยู่แล้ว จึงเดินมาอยู่ข้างๆ
“ตัวเล็กไม่ต้องกลัว เรื่องแบบนี้ฉันทำบ่อย อยากมากก็โดนด่านิดหน่อย เขียนใบสารภาพผิด ไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงก็เรียบร้อย ถ้าเธอเขียนไม่เป็นเดี๋ยวฉันช่วยเขียน ฉันถนัด”
สิ้นคำพูดของเธอ อาจารย์ที่ปรึกษาที่อยู่ด้านหน้าสุดก็เหมือนจะได้ยิน หันกลับมาจ้องเขม็งด้วยความโกรธ
ซ่างซิน : “…….”
คนที่เขียนใบสารภาพผิดผิดประจำราวกับทานข้าว เกรงว่าคงไม่ได้ดีไปกว่าคนที่รังแกเธอเท่าไหร่นักหรอก
ความทรงจำที่มีต่อเด็กผู้หญิงคนสวยในตอนนั้นค่อนข้างซับซ้อน
แต่เด็กผู้หญิงคนนั้นเหมือนจะรู้ใจเธอจึงเอ่ยอธิบายออกมาอย่างซื่อตรง
“วางใจเถอะ ฉันไม่ใช่คนเลว เธอดูสิ ดูให้ดีๆ ฉันสวยจนทำให้คนใจสั่นแบบนี้ น่ารักใจดีแบบนี้เหมือนคนเลวเหรอ ฉันจะบอกให้นะ เป็นเพราะว่าฉันสวยเกินไปเนี่ยแหล่ะเลยมีแต่คนอิจฉา เอาแต่รังแกฉัน เทพธิดาทนไม่ไหวเลยลงมือ!”
ซ่างซิน : “……” เชื่อเขาเลยจริงๆ
แต่ว่าดูท่าทางของเธอก็ไม่เหมือนคนไม่ดีจริงๆ
อาจจะเป็นเพราะอยู่ต่างบ้านต่างถิ่น
เมื่อเห็นคนที่เหมือนกับเธอเลยทำให้รู้สึกสนิทสนม
อีกอย่างเด็กผู้หญิงหน้าสวยคนนี้ลงมือทำร้ายคนอื่นก็เพราะอยากจะช่วยเธอ
ไม่ว่าอย่างไร ก็ตำหนิเธอไม่ได้
คิดดีๆ เธอนั่นแหล่ะทำให้เขาเดือดร้อนต้องเข้ามาเขียนใบสารภาพผิดในห้องอบรมด้วย
เมื่อคิดได้แบบนี้ ซ่างซินก็เริ่มรู้สึกผิด เอื้อมมือไปชี้รอยแดงบริเวณใบหน้าของเด็กสาว “เจ็บมั้ย”
“……”
โดนเธอถามแบบนี้ เด็กหญิงหน้าสวยถึงได้เริ่มรู้สึกว่าเธอได้รับบาดเจ็บที่ใบหน้า เอื้อมมือไปลูบเล็กน้อยแล้วส่ายหน้าอย่างไม่ใส่ใจ
“ไม่เป็นไร ทะเลาะกับผู้หญิงก็ไม่ดีตรงนี้แหล่ะ เอะอะก็จิกผมข่วนหน้า ไม่ดีเลยสักนิด”
ซ่างซิน “……”
หรือว่าเธออยากจะทะเลาะกับผู้ชายด้วย
ซ่างซินไม่ได้ถามออกไป แต่รู้สึกว่าหากถามออกไปคำตอบของเด็กสาวอาจทำให้เธอตกใจตายได้
สุดท้าย คนที่ถูกอาจารย์พาเข้ามาให้ห้องอบรมก็เหลือแค่เธอสองคน
ส่วนอีกสามคน โดนชกค่อนข้างแรง จึงไปทำแผลที่ห้องพยาบาลก่อน
เมื่อได้ยินว่าสามคนนั้นถูกพาไปที่ห้องพยาบาล เด็กผู้หญิงหน้าสวยก็ถีบเท้าอย่างโมโห ขณะที่ซ่างซินคิดว่าจะได้ยินเธอพูดออกมาว่าควรจะเบามือกว่านี้ กลับได้ยินน้ำเสียงชัดเจนของเธอพูดออกมาว่า
“น่าโมโหจริงๆ ถ้ารู้ว่าเป็นแบบนี้ฉันน่าจะลงไปกลิ้งบนพื้นสักสองรอบ แกล้งทำเป็นเจ็บหนัก แบบนั้นจะได้ไม่ต้องเขียนใบสารภาพผิด!”
“…….”
สรุปในวันนั้น ซ่างซินได้เปิดโลกใบใหม่เพราะเด็กผู้หญิงแปลกหน้าคนหนึ่ง
และก็จดจำชื่อของเธอได้อย่างแม่นยำ
ลิ่วลิ่ว