ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 184
เลียมปรบมือส่งสัญญาณ ทีวีในห้องโถงแข่งขันเปิดขึ้นและฉายภาพเชนและโรซาลีที่ทั้งคู่ผูกติดกับเก้าอี้ ไม่ได้ยินเสียงของเชนแต่ศีรษะของเขาก็มีเลือดไหลออกมาอย่างมาก ดูเหมือนว่าเขาจะโดนลูกน้องของเลียมทุบทีทำร้ายด้วยท่อนเหล็ก
“มิสเตอร์ไนส์เวลล์เป็นผู้อาวุโสของตระกูลไนส์เวลล์ แกกล้าแตะต้องเขาได้ยังไง?” ฮาร์วีย์มองไปที่ทีวีด้วยความไม่อยากจะเชื่อ เลียมทำตัวอุกอาจเกินไป เขาไม่รู้ว่าเชนเป็นผู้ชายแบบไหน? ถ้าเขาทำให้เชนขุ่นเคือง ตระกูลไนสส์เวลล์สามารถเข้ามาจัดการฆ่าเขาได้อย่างง่ายดาย
“ทำไมฉันจะทำไม่ได้? ไม่เพียงแต่ฉันจะฆ่าเขา ฉันยังจะพาผู้หญิงคนนั้นไปขึ้นเตียงของฉันด้วย ถ้าฉันได้เธอสมใจแล้ว ฉันจะให้คนของฉันไปทิ้งเธอในตรอกที่ไหนสักแห่ง ใครจะรู้ว่าฉันคือคนทำ?” เลียมหัวเราะอย่างเย็นชา “ฉันจะให้แกเลือก ถ้าแกอยากให้พวกเขามีชีวิตอยู่ก็ยอมจำนนซะ ถ้าแกไม่ทำ ฉันจะให้แกดูพวกเขาตายต่อหน้า ผู้หญิงคนนั้นคือคนรักของแกใช่ไหม?”
เลียมยังคงหัวเราะอย่างมั่นใจ
ฮาร์วีย์หายใจเข้าลึก ๆ และขมวดคิ้ว “เลียม มันเป็นปัญหาระหว่างแกกับฉัน ทำไมแกต้องลากคนอื่นมายุ่งเกี่ยวด้วย? เงื่อนไขของแกที่ปล่อยพวกเขาคืออะไร? ผู้อาวุโสไนส์เวลล์อายุมากแล้ว หากเกิดอะไรขึ้นกับเขา แม้ว่าคุณจะมีสิบชีวิตก็ไม่เพียงพอที่จะชดใช้!”
“ฮ่าฮ่าฮ่า…!” เลียมเงยหน้าขึ้นหัวเราะเสียงดัง” ฉันกล้าให้พวกเขาเป็นตัวประกัน แน่นอนว่าฉันไม่กลัวที่จะฆ่าพวกเขา!”
“ฮาร์วีย์ แกคิดว่าฉันเป็นคนขี้ขลาดงั้นเหรอ? พวกเราเป็นนักเลงข้างถนน! เราไม่ให้ค่าเรื่องเสี่ยง ๆ มานานแล้ว” เลียมพูดพรางหัวเราะเยือกเย็น “ฉันไม่สนใจสถานะของแก แกจะคุกเข่าหรือจะตาย สองคนนั้นจะไปกับคุณจนวันตาย!”
เขาไม่สนใจภูมิหลังของฮาร์วีย์ ตอนนี้พวกเขามีเพียงสองคนเท่านั้น แต่เลียมมีลูกน้องเป็นร้อยคนอยู่เคียงข้างเขา ไม่ว่าสถานการณ์จะเป็นอย่างไรเขาก็เหนือกว่า ชีวิตและความตายของฮาร์วีย์อยู่ในกำมือของเขา
แม้ฮาร์วีย์จะมีทักษะในการต่อสู้ที่ไร้ที่ติ แต่เขาก็เป็นลูกเขยที่ไร้ค่า เขาจะมีสถานะความสำคัญอะไรอีก?
ในฐานะอันธพาล สิ่งที่พวกเขากลัวที่สุดก็คือกฎหมายนั่นเอง ทักษะการต่อสู้ที่ดีและเงินก็ไม่มีความหมายสำหรับพวกเขา
ฮาร์วีย์ครุ่นคิดถึงสถานการณ์และพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า “เลียม ทำไมแกไม่คุกเข่าขอความเมตตาล่ะ? ถ้าแกทำแบบนั้น ฉันแน่ใจว่าผู้อาวุโสไนส์เวลล์จะยกโทษให้ ฉันจะปล่อยแกไปเช่นกัน”
“นายมันบ้าหรือไง! ฮ่าฮ่าฮ่า…!” เลียมหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง “เสียใจด้วย ฉันช่วยไม่ได้ แกอ่านนิยายมากเกินไปหรือไม่? แกคิดว่าแกเป็นใคร? แกต้องการให้ฉันคุกเข่าให้แก? แกกำลังใช้สถานะลูกเขยที่ไม่มีใครต้องการเพื่อข่มฉันหรือไง? โอ้ ฉันกลัวจริง ๆ !”