เทพปีศาจหวนคืน บทที่ 1049 ทาสมนุษย์
แปลโดย iPAT
แดนศักดิ์สิทธิ์หลางหยา ทวีปผมดำ
เมืองไหมเหล็กเป็นเมืองขนาดใหญ่ในทวีปผมดำ
ในเมืองมีมนุษย์ขนอาศัยอยู่หลายแสนคน นี่ยังไม่รวมเมืองรอบนอกและหมู่บ้านเล็กๆอีกนับไม่ถ้วน
กล่าวได้ว่าแดนศักดิ์สิทธิ์หลางหยาเป็นสวรรค์ของเผ่ามนุษย์ขนและมีมนุษย์ขนอาศัยอยู่มากที่สุดบนโลกใบนี้
ที่นี่ประกอบด้วยสี่ทวีป สามทวีปอยู่บนทะเล ทวีปที่สี่อยู่บนท้องฟ้า มันถูกเรียกว่าทวีปเมฆาและเป็นสถานที่ที่มนุษย์ขนทุกคนปรารถนาที่จะขึ้นไป
ตลาดของเมืองไหมเหล็กเต็มไปด้วยเสียงโห่ร้อง มันเป็นตลาดที่มีชื่อเสียงที่สุดแห่งหนึ่งของทวีปผมดำ
วันนี้ทางทิศตะวันออกเฉียงใต้ของตลาด มนุษย์ขนชายร่างอ้วนก้าวขึ้นบนเวที
รอบๆเต็มไปด้วยมนุษย์ขนที่มีเส้นขนสีดำหรือน้ำตาลเข้ม นี่คือสีขนตามธรรมชาติของมนุษย์ขนในทวีปผมดำ
ชายร่างอ้วนเริ่มตะโกนเรียกผู้คน
บางคนตะโกนถาม “กังปา ครั้งนี้เจ้านำสินค้าใดมาขาย?”
มนุษย์ขนร่างอ้วนชื่อกังปาเป็นพ่อค้าทาสที่มีชื่อเสียงระดับหนึ่ง
กังปาหัวเราะและมองไปรอบๆ “ทุกท่านอย่ากังวล ครั้งนี้ข้ามีทาสผมเหลืองจำนวนมาก พวกเขาเป็นกึ่งปรมาจารย์บนเส้นทางแห่งการหลอมรวม พวกท่านต้องพึ่งพอใจอย่างแน่นอน”
ดวงตาของมนุษย์ขนที่อยู่รอบๆส่องประกายขึ้นและพูดคุยด้วยความกระตือรือร้น
“ตั้งแต่นายท่านผู้อมตะประกาศจากทวีปเมฆาว่าจะคัดเลือกเมล็ดพันธุ์ที่ดีทุกๆสิบปีเพื่อเรียนรู้วิถีแห่งผู้อมตะ ทั้งสามทวีปจึงเข้าสู่การแข่งขันครั้งใหญ่”
“สำหรับการคัดเลือก มันขึ้นอยู่กับว่าผู้ใดสามารถดึงดูดความสนใจของนายท่านผู้อมตะในการต่อสู้ของสามทวีป”
“ตอนนี้ทวีปผมดำของเราร่วมมือกับทวีปผมขาวเพื่อจัดการทวีปผมเหลือง ข้าได้ยินมาว่าเราชนะการต่อสู้หลายครั้งและสามารถจับคนผมเหลืองได้จำนวนหนึ่ง”
“ข้าแก่แล้วไม่กล้าคิดถึงขอบเขตอมตะ แต่ข้าต้องการทาสผมเหลืองเหล่านี้มาเป็นแรงงานในโรงงานของข้า”
“ทาสพวกนี้ดีกว่าการจ้างผู้ใช้วิญญาณราคาถูก นอกจากนั้นเรายังสามารถควบคุมชีวิตและความตายของพวกเขา กระทั่งลูกหลานของพวกเขายังต้องเป็นทาสของพวกเรา”
“ทุกท่าน” กังปายกมือขึ้นทำให้เสียงพูดคุยเงียบลง “ข้าไม่ต้องการทำให้ทุกท่านเสียเวลาอันมีค่า ตอนนี้ข้าจะนำทาสคนแรกออกมา ทุกท่านเชิญชม นำเขาเข้ามา!”
“ไป เร็ว!” ด้านหลังเวที มนุษย์ขนหนุ่มผมดำกล้ามโตดึงโซ่ในมือของเขา
โซ่ผูกอยู่กับทาสที่ร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผล เขาก็คือฟางเจิ้ง!
ฟางหยวนแทบล้มลงบนพื้นเมื่อถูกลากดึง เขาพยายามลุกขึ้นและมองมนุษย์ขนผมดำด้วยแววตาดุร้ายและดื้อรั้น
มนุษย์ขนยกแส้ขึ้นฟาดใบหน้าของฟางเจิ้งทำให้เขากลายเป็นมึนงงก่อนที่คลื่นความเจ็บปวดจะพุ่งเข้าโจมตีเขา แต่เขายังกัดฟันแน่นและกลืนเสียงกรีดร้องกลับลงไปในลำคอ
“อยากถูกเฆี่ยนอีกงั้นหรือ?” มนุษย์ขนหัวเราะและยกแขนที่หนากว่าขาของฟางเจิ้งคว้าลำคอของฟางเจิ้งและยกขึ้น
จากนั้นมนุษย์ขนผู้นี้ก็เดินขึ้นไปบนเวทีก่อนจะโยนฟางเจิ้งลงบนพื้น
ฟางเจิ้งยกมือกุมลำคอของตนและรู้สึกราวกับหายใจไม่ออก
เขานอนมึนงงอยู่บนพื้นและไม่สามารถลุกขึ้น
“เจ้าโง่ ระวังหน่อย” กังปาดุเสียงเย็น
มนุษย์ขนที่นำฟางเจิ้งเข้ามาเร่งขอโทษ
“ไป!” กังปาคำราม
มนุษย์ขนคนเดิมรีบวิ่งลงจากเวที
การแสดงออกของกังปาเปลี่ยนจากโกรธเป็นยิ้มแย้มขณะชี้นิ้วไปที่ฟางเจิ้งและเริ่มอธิบาย “ทาสผู้นี้เป็นสายพันธุ์หายาก ข้า กังปา ได้รับเขามาด้วยความยากลำบาก”
คำกล่าวนี้ดึงดูดความสนใจของผู้ชมทันที
“ทาสผู้นี้ไม่อ่อนแอ เขาเป็นผู้ใช้วิญญาณระดับห้า!” บางคนตระหนักถึงกลิ่นอายของฟางเจิ้ง
“เขาคือเจ้าเมืองจากทวีปผมเหลืองงั้นหรือ? เขาถูกจับตัวและโกนขนเกือบทั้งหมด ช่างโหดร้ายนัก” บางคนสงสัย
ในทวีปผมดำและทวีปผมเหลือง โดยปกติแล้วขุนนางหรือเจ้าเมืองจะมีการบ่มเพาะระดับห้า
ตามวัฒนธรรมของเผ่ามนุษย์ขน ขนบนร่างกายคือความภาคภูมิใจของพวกเขา การโกนขนถือเป็นความอัปยศและการลงโทษที่โหดร้ายที่สุด มันเลวร้ายยิ่งกว่าความตาย
หากเปรียบเทียบ มันเหมือนนักโทษชายที่ถูกตัดอวัยวะเพศ
กังปาหัวเราะ “พวกท่านเดาผิด ทาสผู้นี้ไม่ใช่มนุษย์ขนแต่เขาเป็นเผ่ามนุษย์สายเลือดบริสุทธิ์!”
“อันใด?”
“มนุษย์!?”
“เขาเป็นมนุษย์!”
ในแดนศักดิ์สิทธิ์หลางหยา ประชากรส่วนใหญ่คือเผ่ามนุษย์ขน พวกเขาแทบไม่เคยเห็นเผ่าพันธุ์อื่น ดังนั้นนี่จึงเป็นครั้งแรกของหลายคนที่ได้พบเห็นมนุษย์ที่อยู่ในข่าวลือ
เมื่อฟางเจิ้งหายมึนงง เขาเริ่มรู้สึกอึดอัดเพราะถูกเฝ้ามองโดยมนุษย์ขนจำนวนมาก
“ลุกขึ้น” กังปาขยับนิ้ว
ฟางเจิ้งสูญเสียการควบคุมร่างกายของตนเมื่อพลังงานไร้รูปลักษณ์บังคับให้เขายืนขึ้นบนเวที
มนุษย์ขนที่อยู่รอบๆซุบซิบเกี่ยวกับความแปลกประหลาดของฟางเจิ้ง
กังปาหัวเราะอย่างมีความสุข
เขาใช้เงินจำนวนมากซื้อฟางเจิ้งมาเพื่อสร้างความปั่นป่วนเช่นนี้
ตอนนี้ดูเหมือนเป้าหมายของเขาจะประสบความสำเร็จแล้ว
เสียงพูดคุยดังขึ้นเรื่อยๆ
“ไปดูเร็ว! มีทาสมนุษย์ขายอยู่ที่นั่น!”
“จริงเหรือ? ข้าอยากเห็นมัน!”
“ไปดู นี่เป็นสิ่งหายาก!”
มนุษย์ขนจากทุกทิศทางมารวมตัวกันมากขึ้นเรื่อยๆ
ฟางเจิ้งมองคลื่นมนุษย์ขนด้วยดวงตาเบิกกว้าง
มีมนุษย์ขนมากเกินไป นี่เป็นครั้งแรกที่ฟางเจิ้งเคยเห็นสิ่งนี้
เขาเคยเห็นมนุษย์ขนที่อยู่ในนิกายกระเรียนอมตะมาก่อน พวกเขาเป็นทาสที่ถูกใช้หลอมรวมวิญญาณ ในห้าภูมิภาค มนุษย์คือผู้ปกครองขณะที่มนุษย์กลายพันธุ์ถูกปราบปรามอย่างหนักและแทบไม่สามารถรักษาชีวิต แต่ตอนนี้ดูเหมือนสถานการณ์ของที่นี่จะสลับกัน
‘ที่นี่คือที่ใด?’ ฟางเจิ้งรู้สึกสับสนมากขึ้น
เขาจำได้ว่าเขาถูกสอบสวนและทรมาน ผู้คุมบอกเขาว่าพี่ชายของเขาตายไปแล้วขณะที่แดนศักดิ์สิทธิ์ไป่หูถูกยึดครอง
เดิมทีเขาไม่เชื่อแต่หลังจากถูกสอบสวนและทรมานอย่างหนัก เขาเริ่มเชื่อครึ่งและสงสัยอีกครึ่ง อย่างไรก็ตามเมื่อเห็นเหตุการณ์นี้ ความสงสัยของเขายิ่งทวีความรุนแรงมากขึ้นไปอีก
“กังปา เจ้าขายทาสผู้นี้ราคาเท่าใด?” บางคนตะโกนถาม
“ฮ่าฮ่าฮ่า เท่านี้” กังปายกมือทั้งสองข้างขึ้นและกางนิ้วทั้งสิบออก
ฝูงชมตกสู่ความโกลาหลวุ่นวาย “แพงมาก!”
“กังปา เจ้ากำลังปล้นพวกเรา!”
“เจ้าต้องบ้าไปแล้วที่ขายราคานี้!”
“ทุกท่าน” กังปากล่าวเสียงดัง “นี่คือผู้ใช้วิญญาณระดับห้า หลังจากเขากลายเป็นทาสของพวกท่าน นั่นย่อมหมายความว่าพวกท่านจะได้ครอบครองพลังการต่อสู้ระดับห้า! นี่คือโอกาสที่พวกท่านจะไม่พบเจออีกเป็นครั้งที่สอง!”
แต่บางคนยังฉลาด
“ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะสะกดข่มผู้ใช้วิญญาณระดับห้า”
“ถูกต้อง การกดขี่ผู้เชี่ยวชาญระดับนี้ อย่างน้อยพวกเราต้องเป็นผู้ใช้วิญญาณระดับสี่!”
“ดูเหมือนทาสผู้นี้จะถูกทรมานมาอย่างหนัก บางทีเขาอาจได้รับบาดเจ็บสาหัสที่ไม่สามารถรักษา!”
“หากเขาตายหลังจากที่พวกเราซื้อไปจะทำเช่นไร?”
กังปาแสร้งโกรธ “พวกท่านคิดว่าข้าคือผู้ใด? ข้าทำธุรกิจบนพื้นฐานแห่งความจริงใจและซื่อสัตย์ ดูเขาให้ดี!”
หลังกล่าวจบคำ กังปาเดินเข้าไปหาฟางเจิ้งและกดนิ้วลงบนคางและริมฝีปากของฟางเจิ้ง
ฟางเจิ้งต้องเปิดปากและเผยให้เห็นฟันของเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ
“ดูฟันของเขา ดูผิวของเขา!” กังปาฉีกเสื้อผ้าของฟางเจิ้งออก
ฟางเจิ้งตัวสั่นเมื่อร่างเปลือยเปล่าของเขาถูกเปิดเผยต่อหน้าฝูงชน
“แม้เขาจะมีอาการบาดเจ็บตามร่างกายแต่พวกมันล้วนเป็นบาดแผนตื้นๆที่สามารถรักษา ข้ามั่นใจว่าพวกมันจะไม่ทำให้เกิดปัญหา!”
ฟางเจิ้งกัดฟันแน่น ดวงตาของเขาแทบพ่นไฟออกมาด้วยความโกรธและความอัปยศอดสู เขาต้องการสังหารมนุษย์ขนทั้งหมดที่นี่ทันที
กังปาหัวเราะเบาๆและใช้กิ่งไม้เขี่ยสิ่งของที่อยู่ตรงขาหนีบของฟางเจิ้ง “ทุกท่าน ดูสิ่งนี้ มันยังใช้งานได้ในอนาคต เขาสามารถผลิตลูกหลานเผ่ามนุษย์ให้กับพวกท่านอย่างไม่จำกัด!”
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า…”
กลุ่มมนุษย์ขนหัวเราะเสียงดัง
ใบหน้าของฟางเจิ้งกลายเป็นสีแดง เขารู้สึกอับอายมาก หากไม่ใช่เพราะกังปาผนึกเขาเอาไว้ เขาจะกัดลิ้นฆ่าตัวตายทันที
“ข้าจะซื้อทาสผู้นี้!” เสียงสายหนึ่งดังมาจากระยะไกล
ทุกคนมองไปที่ต้นเสียงและเห็นมนุษย์ขนเพศหญิงที่มีเส้นขนสีดำทั้งร่างมองไปที่ฟางเจิ้งด้วยสายตาหื่นกระหาย
“ทักทายท่านเจ้าเมือง” มนุษย์ขนทั้งหมดคุกเข่าลงรวมถึงกังปา
“ฮ่าฮ่าฮ่า” นายหญิงของเมืองที่มีร่างกายใหญ่โตกว่ามนุษย์ขนทั่วไปเท่าตัวออกคำสั่ง “กังปา รักษาพยาบาลทาสผู้นี้และทำความสะอาดก่อนจะส่งเขาไปที่บ้านของข้าในเวลากลางคืน ข้าจะรอพบเขาที่นั่น”
“ตามคำบัญชาท่านเจ้าเมืองผู้งดงามและแข็งแกร่ง” กังปารู้สึกดีใจมากและเร่งตอบรับ
ฟางเจิ้งปิดเปลือกตาลงอย่างสูญสิ้นความหวัง
ทันใดนั้นเสียงสั่นสะเทือนพลันดังลงมาจากทวีปเมฆา
ต่อมาแสงสีรุ้งก็ส่องประกายลงมาปกคลุมพื้นที่ของทั้งสามทวีปเอาไว้ทั้งหมด
“เกิดสิ่งใดขึ้นบนทวีปเมฆา?”
“โอ้ สวรรค์ นี่คือแสงจากผู้อมตะ นี่คือพรอันยิ่งใหญ่!”
เหตุการณ์นี้ดึงดูดความสนใจของมนุษย์ขนทั้งหมด ทุกคนเงยหน้าขึ้นมองด้วยความอยากรู้อยากเห็น ชื่นชม และอิจฉา สำหรับฟางเจิ้ง เขาถูกลืมไปอย่างสมบูรณ์