สีหน้าของเย่กวงเปลี่ยนในทันใด
เมื่อดวงตาของเขาจับจ้องไปที่หยางเฟิง เขาตะโกนขึ้น “หยางเฟิง แกโกหกฉัน!”
หยางเฟิงเยาะเย้ย: “เย่กวง คุณโง่เกินไปต่างหาก ตอนนี้คุณยอมมอบตัวดีกว่า ไม่อย่างนั้นจะต้องตาย!”
ทันใดนั้น ใบหน้งของเย่กวงเหมือนขี้เถ้าที่ตายแล้ว
“หยางเฟิง ฉันก็ยังแพ้แกในที่สุด!”
ต่อหน้าพลทหารที่ติดอาวุธหลายร้อยนาย เย่กวงไม่มีการต่อต้านใด ๆ
“จับเขาไว้แล้วส่งมอบให้กรมตำรวจท้องถิ่น” หยางเฟิงพูดขึ้น
“ขอรับ!”
เสือขาวพยักหน้าแล้วโบกมือ ทันใดนั้นพลทหารหลายนายก็พร้อมที่จะก้าวไปข้างหน้าและจับเย่กวงเอาไว้
“เดี๋ยวก่อน!”
ในเวลานี้ เย่ไห่ก็ตะโกนออกมา
เขามองขึ้นไปที่หยางเฟิงและพูดว่า “ฉันมีอะไรจะพูดกับเขา!”
หยางเฟิงขมวดคิ้วและพูดว่า “พ่อ มีอะไรจะพูดกับคนประเภทนี้อีก?”
เย่ไห่ส่ายหัวและพูดว่า “ลูกไม่เข้าใจ ถึงยังไงพ่อกับเขาก็เป็นพี่น้องกัน พ่ออยากเกลี้ยกล่อมเขาในที่สุด หวังว่าเขาจะกลับใจได้”
เมื่อเห็นความพยายามของเย่ไห่ หยางเฟิงทำได้เพียงพยักหน้า
เย่ไห่พูดกับเย่กวงว่า “เย่กวง ฉันอยากจะเกลี้ยกล่อมแกหนึ่งอย่าง กลับตัวเถอะ ไม่อย่างนั้นแกจะไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องตาย”
“ฉันไม่ต้องมาทำเป็นช่วยฉัน ถ้าอยากช่วยฉันน่ะได้ งั้นแกมานี่สิ ฉันมีอะไรจะบอกแก แกกล้าเข้ามาไหม？”
เย่กวงพูดด้วยท่าทางดูถูกเหยียดหยาม
“ได้สิ ตราบใดที่แกยอมจำนน ฉันจะไป”
เมื่อเห็นว่าเย่ไห่กำลังจะจะไป เย่เมิ่งเหยียนก็ตะโกนขึ้นทันที: “พ่อ อย่าเข้าไป ระวังเย่กวงจะทำเรื่องไม่ดีกับพ่อ!”
เย่ไห่พูดด้วยรอยยิ้ม: “ไม่ต้องห่วง ตอนนี้เขาเป็นลูกไก่ในกำมือแล้ว เขาจะทำอะไรพ่อได้？”
หลังจากพูดแบบนี้ เย่ไห่ก็เดินไปหาเย่กวง
เมื่อเห็นเย่ไห่เข้ามา เย่กวงก็พ่นลมหายใจอย่างเย็นชา “เย่ไห่ ไม่คิดเลยว่าแกจะกล้ามา!”
เย่ไห่มองไปที่เย่กวง ถอนหายใจเบา ๆ และพูดว่า “เย่กวง ฉันอยู่ที่นี่แล้ว แกจะพูดอะไรกับฉัน”
“สิ่งสุดท้ายที่ฉันอยากจะบอกแกก็คือ…”
ทันใดนั้น เย่กวงรีบวิ่งไปหาเย่ไห่ และในขณะเดียวกันก็หยิบปืนพกออกมาจากเอวของเขา
“พวกแกอย่าขยับ ไม่งั้นฉันจะยิงมัน!”
เย่กวงชี้ปืนไปที่หัวของเย่ไห่และตะโกน
เมื่อเห็นเช่นนี้ สีหน้าของทุกคนก็เปลี่ยนไปในทันใด
ไม่มีใครคิดเลยว่าเย่กวงจะซ่อนปืนไว้!
“พ่อ!”
เมื่อเห็นสถานการณ์นี้ เย่เมิ่งเหยียนก็ตะโกนขึ้นทันที ร้อนรนจนจะร้องไห้
หยางเฟิงมองเธอและพูดว่า “ไม่ต้องกังวล ฉันจะไปช่วยพ่อ!”
“อื้ม!”
เย่เมิ่งเหยียนพยักหน้า ตอนนี้เธอทำได้เพียงฝากความหวังทั้งหมดไว้ที่หยางเฟิง
หยางเฟิงหันศีรษะและจ้องไปที่เย่กวงอย่างไร้ความรู้สึก: “เย่กวง ปล่อยพ่อผมไป ผมจะไว้ชีวิตคุณ!”
“ฮ่าๆๆๆ!”
เย่กวงหัวเราะเสียงดัง: “หยางเฟิง แกไม่ใช่ว่าอยากช่วยเย่ไห่เหรอ？ งั้นแกก็ปล่อยฉันไป ฉันถึงจะปล่อยเขา!”
“หลีกทาง!”
หยางเฟิงโบกมือ
ในขณะนั้น พลทหารหลายร้อยนายก็หลีกทางให้ทันที
“เอาเงินทั้งหมดนี้ใส่เข้าไปที่เฮลิคอปเตอร์!” เย่กวงตะโกน
หยางเฟิงพยักหน้า และทันใดนั้นก็มีคนเอาเงินสดจำนวนหนึ่งพันล้านเเข้าเฮลิคอปเตอร์
ด้วยวิธีนี้ เย่กวงจับเย่ไห่และเดินไปที่เฮลิคอปเตอร์
“เย่กวง หยุดเถอะ แกไม่รอดหรอก!”
เย่ไห่พูดด้วยใบหน้าเศร้า
เขาไม่คิดว่าเย่กวงจนถึงตอนนี้ก็จะไม่ยอมแพ้
เย่กวงพูดอย่างชั่วร้าย: “หุบปากซะ ไม่อย่างนั้นฉันจะฆ่าแก!”
หลังจากขึ้นเฮลิคอปเตอร์แล้ว เย่กวงก็ชี้ไปที่นักบินด้วยปืน: “ออกไปเร็ว!”
พั่บๆๆ!
ใบพัดเฮลิคอปเตอร์หมุนอย่างรวดเร็วแล้วค่อยๆ ลอยตัวขึ้น
“เย่ไห่ แกไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉันตั้งแต่เด็ก และตอนนี้ แกก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉัน ไปลงนรกซะ!”
เย่กวงยิ้มโดยเล็งปืนพกไปที่เย่ไห่พร้อมที่จะเหนี่ยวไก
ปัง!