เสี่ยวลู่โบกมือ มีคนนำแผนที่ภูมิประเทศที่เป็นม้วนหนังแกะโบราณขึ้นมาในทันที
นางยิ้มและกล่าวว่า “ในแผนที่ภูมิประเทศนี้ มีสัญลักษณ์บางอย่าง พวกเราไม่เข้าใจ บางทีสัญลักษณ์เหล่านี้ อาจจะสามารถหาตำแหน่งที่ทำเครื่องหมายไว้บนแผนที่ภูมิประเทศได้ ตอนนี้ราคาเริ่มต้นอยู่ที่ห้าแสนตำลึง”
ผู้คนต่างเงียบสงัด
ไม่มีใครสู้ราคา
แผนที่ภูมิประเทศที่ดูไม่ออก มีราคาห้าแสนตำลึง มากเกินไปหรือไม่？
มีเพียงคนโง่เท่านั้นที่จะเสียเงินเพื่อซื้อเศษกระดาษแผ่นนี้
“ไม่มีใครสู้ราคาเลยหรือ？แม้ว่าจะไม่เข้าใจแผนที่ภูมิประเทศ แต่ก็เป็นม้วนหนังแกะโบราณที่ประเมินค่าไม่ได้ ทุกคนสามารถนำไปเป็นของสะสมได้”
“ถึงจะเป็นของสะสม แต่ก็แพงเกินไป”
“ใช่ ๆ ยุคนี้หาเงินได้ยากลำบาก ข้าว่าข้ามของประมูลชิ้นนี้ไปเถอะ แล้วนำชิ้นต่อไปออกมา จะได้ไม่เสียเวลา”
“ชิ้นต่อไป ชิ้นต่อไป……”
เสี่ยวลู่ไม่สนใจเสียงตะโกนของผู้คน เขามองไปทางกู้ชูหน่วน “แขกผู้มีเกียรติหมายเลขยี่สิบแปด ไม่ทราบว่าพวกท่านจะประมูลแผนที่ภูมิประเทศนี้หรือไม่”
กู้ชูหน่วนอยากจะเสนอราคา แต่เมื่อเห็นว่ากู้ชูอวิ๋นมองนางด้วยท่าทางแปลก ๆ
หรือแม้แต่เจ๋ออ๋องที่อยู่ชั้นบนก็มองนางด้วยสายตาแปลก ๆ เช่นกัน
นางเกรงว่าทั้งสองคนนี้จะจงใจโก่งราคากับนาง
กู้ชูหน่วนเปลี่ยนเรื่อง “ข้ามีม้วนหนังแกะเป็นหมอนแล้ว หากเพิ่มมาอีกใบ เกรงว่าจะคอเคล็ด ใครอยากได้ม้วนหนังแกะโบราณนี้ ก็ให้เขาไปเถอะ ข้าใจกว้างมากพอ ครั้งนี้ข้าจะไม่แย่งชิงกับพวกเจ้าแล้ว”
ทุกคนต่างพากันกระอักเลือด
นางคิดว่าม้วนหนังแกะโบราณในครั้งนี้เป็นชิ้นส่วนของตำรากลั่นยาอายุวัฒนะ？
ใครจะแย่งชิงสิ่งของที่ดูไม่ออกเช่นนี้
“พูดได้ดี ในเมื่อท่านใจกว้างเช่นนี้ เช่นนั้นท่านก็รับแผนที่ภูมิประเทศนี้ไว้เถอะ ข้ารับรองว่าจะไม่มีใครมาแย่งท่าน”
“เฮ้ เจ้าคิดว่าข้าซื้อไม่ได้หรือ？”
“เช่นนั้นท่านก็สู้ราคามาสิ”
“ได้ ข้าสู้ราคาให้เป็นห้าแสนหนึ่งหมื่นตำลึง”
ทุกคนไม่คิดว่าจะปลุกใจนางได้ง่าย ๆ เช่นนี้ และนางก็สู้ราคาจริง ๆ
“ห้าแสนหนึ่งหมื่นตำลึงครั้งที่หนึ่ง ห้าแสนหนึ่งหมื่นตำลึงครั้งที่สอง ห้าแสนหนึ่งหมื่นตำลึง……”
“หกแสนตำลึง” ทันใดนั้นซั่งกวนฉู่ก็พูดขึ้นมา
กู้ชูหน่วนด่าทอเขาในใจ
กันท่ากู้ชูอวิ๋น
กันท่าเจ๋ออ๋อง
กันท่าองค์หญิงตังตัง
มีเพียงซั่งกวนฉู่จิ้งจอกเจ้าเล่ห์เท่านั้นที่ไม่ได้กันท่า
“หกแสนหนึ่งหมื่นตำลึง”
“เจ็ดแสนตำลึง”
“เจ็ดแสนหนึ่งหมื่นตำลึง”
“แปดแสนตำลึง”
“ชั้นบน ท่านจงใจจะหาเรื่องข้าใช่หรือไม่？”
“ข้าน้อยเพียงแค่ต้องการประมูลแผนที่ภูมิประเทศนี้ ไม่ต้องการจงใจจะแย่งของของแม่นาง”
“ไม่ได้แย่ง？แล้วตอนนี้ไม่ได้แย่งหรือ？”
ทุกคนมองไปที่กู้ชูหน่วน จากนั้นก็มองไปที่ซั่งกวนฉู่ที่อยู่ในห้องส่วนตัวชั้นบน และไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าพวกเขาจะแย่งชิงแผนที่ภูมิประเทศไปทำอะไร？
หรือว่าพวกเขาจะเข้าใจแผนที่ภูมิประเทศ หรือบางทีพวกเขาอาจจะรู้ว่าแผนที่ภูมิประเทศมีค่ามาก
เมื่อเห็นว่าสถานการณ์เป็นเช่นนี้ ผู้คนก็ทยอยกันสู้ราคา
นัยน์ตาของกู้ชูอวิ๋นสลับซับซ้อน ราวกับกำลังคาดเดาจุดประสงค์ที่แท้จริงของกู้ชูหน่วน
“เก้าแสนตำลึง” กู้ชูอวิ๋นชูป้ายขึ้น คราวนี้นางเพียงไม่ต้องการให้กู้ชูหน่วนทำสำเร็จ
“ห้าล้านตำลึง” กู้ชูหน่วนหัวเราะเยาะ นางไม่อยากจะเพิ่มทีละนิดเหมือนพวกเขา จึงพุ่งตรงไปที่ราคาห้าล้านตำลึง
คนที่ต้องการจะเสนอราคาเมื่อครู่ต่างพากันยอมแพ้ มีเพียงกู้ชูอวิ๋นเท่านั้นที่ยังคงสู้ราคาอยู่
อัครเสนาบดีกู้แทบอยากจะเข้าไปตบ
อยากจะแย่งประมูลสิ่งของชิ้นอื่นก็ไม่เป็นไร แต่บุตรสาวของเขาใช้เงินเป็นจำนวนมากเพื่อประมูลสิ่งของเน่าเปื่อยเช่นนี้ จะให้เขาไม่โกรธได้อย่างไร
“สิบล้านตำลึง” กู้ชูหน่วนสู้ราคาอย่างสบายอกสบายใจ