เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 172 การร้องเรียน
แอเรียนพึมพำอย่างไม่มีความสุข “หนูจะไม่ไป เขาจะมาหาหนูเองไม่ได้เหรอ? ทำไมต้องไปหาเขา? หนูไม่ใช่คนที่กำลังมองหาเขานี่!”
ดวงตาของแมรี่เบิกกว้าง “แอริ… ไม่ใช่ว่า…วัยต่อต้านของเธอสายไปหน่อยเหรอ? ปีนี้เธออายุยี่สิบสองปีนะ!”
แอเรียนถูกทำให้พูดไม่ออกไปชั่วขณะ ในสายตาของแมรี่ตอนนี้เธอกำลังผ่านขั้นตอนอยู่หรือเปล่า? เธอกำลังระเบิดในความเงียบจริง ๆ ใช่ไหม? ในที่สุดเธอก็ถูกกดขี่มาหลายปีมากพอแล้วและต้องการหยุดยั้งสถานการณ์นั้น โอเค?
เมื่อเห็นการไม่เชื่อฟังของเธอ แมรี่สามารถรายงานตามความเป็นจริงต่อมาร์คได้ หลังจากนั้นไม่นานเธอก็รีบวิ่งไปที่สวนหลังบ้านอีกครั้งด้วยความเร่งรีบกว่าก่อนหน้านี้อีก “แอริ นายท่านบอกว่าถ้าเธอไม่เชื่อฟัง เขาก็จะไม่ยอมให้เธอเลี้ยงแมวอีกต่อไป เขาหมายความตามที่เขาหมายถึงนั่นแหล่ะ…!”
หมายถึงสิ่งที่เขาหมายถึง? ว้าว แอเรียนทั้งโกรธและขบขัน เขาเอาแต่ใจแบบนี้และทำตัวเหมือนว่าเขาเหนือกว่าคนอื่น ๆ
เธอหายใจเข้าลึก ๆ แล้วหันกลับไปและขึ้นไปชั้นบน มาร์คนั่งอยู่หน้าหน้าต่างสไตล์ฝรั่งเศสตามปกติโดยพลิกดูหนังสือภาษาอังกฤษเล่มหนึ่งซึ่งช่วยเพิ่มรสชาติทางวิชาการให้กับความดุเดือดของเขา หากไม่ใช่เพราะความจริงที่โหดร้ายความหล่อเหลาของเขาอาจทำให้เธอหลงคิดว่าทุกอย่างเรียบร้อยดี
“ถ้าคุณจะมองหาฉันในครั้งต่อไป คุณช่วยไม่สั่งฉันเหมือนคนรับใช้จะได้ไหมคะ? คุณเป็นคนที่มองหาฉันไม่ใช่ฉันมองหาคุณนี่” แอเรียนยืนตรงและดวงตาของเธอไม่หวั่นไหวขณะที่เธอพูด
“เธอพูดอะไร?” มาร์คปิดหนังสือแล้วหันไปมองเธอ
“ฉันจะไม่พูดซ้ำแบบนั้น ถ้าคุณไม่ได้ยินฉันชัดเจน คุณแค่พยายามทรมานฉันอยู่แล้ว มันมากเกินไปสำหรับฉันที่จะยอมแพ้และว่านอนสอนง่าย ทำไมฉันต้องใช้ชีวิตแบบนั้น ถ้าคุณคิดว่าฉันน่ารังเกียจก็แค่พาฉันออกไปจากสายตาของคุณโดยเร็วที่สุด เพื่อที่คุณจะได้พักสายตาของคุณยังไงล่ะ” แอเรียนตอบอย่างเย็นชา
“เธอคิดว่าฉันจะปล่อยเธอไปไหมถ้าเธอทำทุกอย่างที่ฉันเกลียด? มันจะไม่ง่ายอย่างนั้นหรอกน่า แต่อย่างนั้นก็เถอะ เธอมันเป็นคนที่น่ารำคาญมาโดยตลอด” มาร์คลุกขึ้นรินไวน์ให้ตัวเองหนึ่งแก้ว
แอเรียนกัดริมฝีปากของเธอแรง ๆ แล้วปล่อยมันอีกครั้ง “คุณก็น่ารำคาญมากเหมือนกันแหล่ะ!”
จู่ ๆ มาร์คก็กำแก้วไวน์แน่นราวกับว่าเขากำลังจะบดขยี้มัน การแสดงออกบนใบหน้าของเขาเปลี่ยนไปอย่างเย็นชา “ความรู้สึกของเธอ ไม่เกี่ยวกับฉัน! เธอคิดว่าเธอเป็นใคร?”
เธอยิ้มให้เขา “ฉันเคยเป็นเด็กกำพร้าที่คุณรับมาหลังจากที่คุณดูแลครอบครัวเทรมอนต์มาแล้วกว่าสิบชีวิต คุณเป็นคนทำให้ฉันเป็นภรรยาของคุณ แล้วคุณว่าฉันเป็นใคร? ฉันไม่ได้คิดอย่างนั้นเอง”
เขากัดฟัน “ถ้าเธอมีข้อร้องเรียนอะไรเธอก็พูดมันทั้งหมดออกมาในครั้งเดียวสิ ฉันเองก็อยากได้ยินมัน!”
เนื่องจากเขาเป็นคนที่ขอให้เธอบอกเขา โดยธรรมชาติแล้วแอเรียนจะไม่รั้งอะไรไว้ “ฉันเบื่อที่ต้องทำตัวน่าสมเพชต่อหน้าคุณเหมือนหมาจรจัด! คุณยิ้มเฉพาะเมื่อคุณมีความสุขและเหยียบย่ำฉันอย่างที่คุณต้องการเมื่อคุณอารมณ์เสีย ถึงแม้พ่อของฉันจะเป็นคนที่ทำให้เครื่องบินตกในตอนนั้นและทำให้คุณเป็นเด็กกำพร้า แล้วฉันมีความผิดอย่างนั้นเหรอ? ฉันสูญเสียมากที่สุดเท่าที่คุณก็สูญเสียเหมือนกัน! ฉันยอมรับความจริงที่ว่าหนี้ของพ่อเป็นของฉันที่ต้องแบกรับ แต่คุณทำให้ฉันรู้สึกเหมือนฉันต่ำกว่ามนุษย์! ฉันสามารถทำงานเป็นคนรับใช้ตลอดชีวิตใน คฤหาสน์ เทรมอนต์ เพื่อเป็นชดใช้หนี้ของฉัน ฉันไม่เคยขอเป็นนายหญิงเทรมอนต์ที่เกือบถูกเมียน้อยของคุณฆ่า! ถึงแม้พ่อและฉันจะมีความผิด แต่ก็ยังทำให้ลูกของฉันมีความผิดด้วยเหรอ…?”
แอเรียนรู้สึกราวกับว่าความแข็งแกร่งทั้งหมดในร่างกายของเธอหายไปเมื่อพูดถึงลูกของเธอ เธอไม่สามารถพูดต่อได้อีกต่อไป… มันเป็นเรื่องยากมากที่จะกลั้นน้ำตาของเธอไว้