ตอนที่ 1276 จิตใจว้าวุ่นเล็กน้อย (1)
[ไม่พอ!]
[ยังไม่พอ!]
[เขาต้องการอีก]
จวินอู๋เหยาลุกขึ้นทันที เขาอุ้มจวินอู๋เสียก้าวยาวๆเข้าไปยังห้องด้านใน เขาอุ้มนางอย่างอ่อนโยน ให้นางพิงอยู่ที่ไหล่ของเขา
ระยะทางแค่ไม่กี่ก้าว แต่หน้าผากของจวินอู๋เหยากลับเต็มไปด้วยเหงื่อ เขาวางจวินอู๋เสียลงบนเตียงอย่างอ่อนโยน แขนที่แข็งแรงทั้งสองข้างยันเอาไว้ข้างๆตัวของจวินอู๋เสีย เขาก้มมองจวินอู๋เสียที่นอนอยู่บนเตียง ดวงตาของนางยังคงพร่ามัว
เม็ดเหงื่อไหลลงมาจากหน้าผากของเขา หยดลงบนคอของจวินอู๋เสีย
เม็ดเหงื่อใสๆนั้นไหลลงไปตามผิวหนังที่เนียนละเอียดไร้ที่ติ สายตาของจวินอู๋เหยามองตามจนกระทั่งเม็ดเหงื่อนั้นซึมลงไปในผมสีดำของนาง
ลำคอของจวินอู๋เหยาสั่น ดวงตาของเขาเข้มขึ้น กระทั่งลมหายใจก็ช้าลง ราวกับมีลูกไฟลุกไหม้อยู่ในหน้าอกของเขา ทำให้เซลล์ทุกเซลล์ในตัวเขากรีดร้อง
“เสี่ยวเสียเอ๋อร์……” เสียงของเขาเบาและแหบพร่า มันฟังเหมือนถูกถูด้วยกระดาษทราย
จวินอู๋เหยาจ้องที่ไหล่สีชมพูระเรื่อของนาง สายตาของเขาเหมือนมีเปลวไฟลุกโชน ขณะที่เคลื่อนไปตามผิวที่นุ่มนวล มองดูความงดงามที่ปกคลุมด้วยเสื้อผ้า
ปกติแต่งตัวด้วยชุดของผู้ชาย มันจึงไม่ชัดเจนนัก แต่จวินอู๋เสียนั้นมีเสน่ห์และความงดงามน่าหลงใหลของหญิงสาวอยู่แล้ว นั่นเป็นแค่ความแตกต่างเล็กน้อย แต่ก็ทำให้ใจของจวินอู๋เหยากระตุกได้ ทำให้เขาปรารถนาจะเผาเสื้อผ้าที่กีดขวางพวกนั้นซะ ไม่อยากให้มีสิ่งใดมาปกคลุมความงดงามของนาง
ทั้งหมดนี้……
ให้เขาเห็นได้แค่คนเดียวเท่านั้น
และเป็นของเขาแค่คนเดียวเท่านั้น
นิ้วยาวเรียวของเขายกขึ้นเล็กน้อย ปลายนิ้วเกี่ยวปกเสื้อของจวินอู๋เสีย เวลาดูเหมือนจะช้าลง จวินอู๋เหยาไม่ได้สังเกตเลยว่านิ้วของเขากำลังสั่นอยู่ มันหลุดออกจากการควบคุมของเขาแล้ว
ก็แค่ต้องกระตุกเบาๆหนึ่งครั้งเท่านั้น อะไรที่กีดขวางอยู่ก็จะไม่มีอีกต่อไป
สัตว์ร้ายในอกเขากระตือรือร้นที่จะพังกรงออกมา มันคำรามเพื่อจะให้เป็นอิสระ
“พี่ใหญ่?” ในหัวของจวินอู๋เสียว่างเปล่า ความร้อนที่อธิบายไม่ได้กำลังเผาไหม้ร่างกายนาง ทำให้นางรู้สึกไม่สบายตัว ดวงตาพร่าจนแทบมองไม่เห็นใบหน้าของจวินอู๋เหยา เสียงที่อ่อนแรงของนางดังพึมพำเบาๆ เหมือนสัตว์ตัวเล็กๆที่มึนงงทำอะไรไม่ถูก
แต่เสียงที่แทบไม่ได้ยินนั้นกลับเป็นเหมือนสายฟ้าที่ฟาดเข้ามาในใจของจวินอู๋เหยา ลากเอาสติของเขากลับมาในทันที!
เขามองจวินอู๋เสียที่ปากเผยออ้าเล็กน้อย เห็นแววตาที่ปกป้องตัวเองไม่ได้ กล้ามเนื้อที่แขนของเขาเกร็งขึ้นมา เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ นิ้วที่เกี่ยวปกเสื้อก็ค่อยๆขยับออกไปอย่างช้าๆ
“เจ้าเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนเถอะ” จวินอู๋เหยาจูบเบาๆที่หน้าผากนาง แล้วก็ถอยออกห่างทันที เขาก้าวยาวๆออกจากห้องไป!
ภายในห้องนั้นเต็มไปด้วยกลิ่นของนาง เขาไม่รู้ว่าเขาจะรักษาความตั้งใจเดิมของเขาเอาไว้ได้รึเปล่าถ้ายังขืนอยู่ที่นั่นต่อไป
ประตูห้องถูกปิดดังปัง จวินอู๋เสียค่อยๆลุกขึ้นช้าๆ เมื่อไม่มีความอบอุ่นจากร่างของจวินอู๋เหยา นางก็รู้สึกหนาวที่แขนและไหล่ ความเย็นทำให้นางต้องขดตัวเล็กน้อย นางคว้าเอาผ้าห่มมากอดแนบอกขณะที่นั่งอยู่บนเตียง ไม่รู้ว่าตอนนี้นางกำลังคิดอะไรอยู่
ที่นอกประตูห้อง เย่เหม่ยเห็นจวินอู๋เหยาโผล่ออกมา เขากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ร่างของจวินอู๋เหยาก็ผ่านแวบไปเหมือนสายฟ้า!
จวินอู๋เหยาปิดประตูขังตัวเองอยู่ในห้อง แม้ว่าเขาจะทิ้งนางเอาไว้ที่นั่น แต่เขาก็ยังรู้สึกได้ถึงนางบนร่างกายของเขา กลิ่นที่เป็นของนางเพียงคนเดียวอยู่ทั่วร่างเขา ท้าทายสติของเขาในทุกวินาทีที่ผ่านไป
ทันใดนั้น จวินอู๋เหยาก็ฉีกเสื้อของเขาออกและโยนมันไว้บนเก้าอี้ข้างอย่างไม่ใส่ใจ ด้วยร่างกายท่อนบนที่กำยำและเปลือยเปล่า เขาก้าวยาวๆตรงไปที่ข้างอ่างอาบน้ำ