บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 178
เมเรดิธขึ้นเสียง มันอาจเป็นครั้งแรกที่เธอตีโพยตีพายต่อหน้าเจเรมี่
เธอดึงมาเดลีนที่อยู่ในอ้อมกอดของเจเรมี่ออกมาอย่างดุเดือด และร้องเสียงหลง “วีล่า ควินน์! ฉันรู้ว่าเธอไม่ได้มีเจตนาที่ดีแน่นอน ให้ของขวัญฉันงั้นเหรอ? เธอมาที่นี่เพื่อหลอกล่อเจเรมี่ชัด ๆ !”
มาเดลีนค่อนข้างรำคาญกับเสียงแหลมสูงของเมเรดิธ ถ้าไม่ใช่เพราะเธอมีแผน เธอคงตบเมเรดิธไปแล้ว
กระนั้น มาเดลีนไม่ได้ทำเช่นนั้นแต่ในทางกลับกันเธอแสดงการจำลองอาการรวิงเวียนศีรษะเยาะเย้ย “คุณครอว์ฟอร์ด คุณกำลังเข้าใจผิดนะคะ”
“ฉันไม่ได้เข้าใจผิด! เห็นอยู่ตำตา! ยัยผู้หญิงน่ารังเกียจ!” ขณะที่เมเรดิธตะโกน เธอตัดสินใจเอื้อมฝ่ามือตรงไปยังใบหน้าของมาเดลีน
พรึบ!
ฝ่ามือของเมเรดิธพลาดเป้า เพราะมันถูกเจเรมี่คว้าเอาไว้อย่างแน่นหนา
ดวงตาของเจเรมี่มองด้วยความเย็นชาไปที่เมเรดิธที่ดูโวยวาย “ผมแค่ช่วยเธอเท่านั้น นี่ถึงกับต้องตะโกนใส่เธอแบบนั้นเลยเหรอ?”
น้ำเสียงของเขาเย็นชาจนเมเรดิธแทบจะร้องไห้เมื่อได้ยิน
“เจเรมี่ คุณไม่เคยใช้น้ำเสียงคุยกับฉันแบบนี้มาก่อน…” เมเรดิธเริ่มร้องไห้ขณะที่เธอพูดแบบนั้น
เจเรมี่ปล่อยมือของเขาออก ทั้งที่สีหน้าของเขายังคงจริงจัง “ผมเคยพูดแบบนี้มาก่อน เธอไม่จำเป็นต้องใส่ใจมัน แต่ตอนนี้การกระทำของคุณมันล้ำเส้นไปแล้ว ขอโทษคุณวีล่าซะ”
เมเรดิธเบิกตากว้างด้วยความไม่เชื่อ “อะไร? คุณต้องการให้ฉันขอโทษ?”
เธอกัดฟันแน่นขณะมองไปที่มาเดลีน “ฉันจะไม่ขอโทษเธอ!”
“ไม่เป็นไร ไม่จำเป็นต้องขอโทษ มันเป็นความผิดของฉันที่ไม่รักษาสมดุลของฉันได้” มาเดลีน พูดเบา ๆ ก่อนจะหันไปหาเมเรดิธที่โกรธควันออกหู “คุณครอว์ฟอร์ด ฉันขอโทษที่ทำให้คุณขุ่นเคืองใจ”
“วีล่า เลิกแสดงซะ! เธอคิดว่าฉันไม่รู้ว่าเธอมีเจตนาอะไรต่อเจเรมี่? เธอเป็นใคร ทำไมฉันต้องขอโทษด้วย?”
“นี่เธอยังไม่หยุด!” เจเรมี่ขัดจังหวะเธออย่างเย็นชาจ้องมองเมเรดิธด้วยน้ำแข็งในดวงตาของเขา
“วันนี้เป็นวันเกิดของเธอ และคุณวีล่าเป็นแขก เธอควรปฏิบัติต่อแขกของเธอเช่นนี้หรือไง? ขอโทษเดี่ยวนี้”
เมเรดิธทำตัวเหมือนผู้รับเคราะห์ขณะที่ดวงตาของเธอแดงก่ำ “ฉันจะไม่ขอโทษ! เธอมีเจตนาที่ตั้งใจทำอย่างชัดเจน!”
โดยเจตนา!
มาเดลีนยิ้มเยาะอย่างอ่อนโยน เธอทำอย่างตั้งใจจริง ๆ
‘อย่าลืม เมเรดิธ นี่เป็นเพียงบทเรียนเล็กน้อยที่เธอสอนฉัน!
‘วันนั้นเธอถือเอกสารการหย่าและทำให้ฉันอับอายต่อหน้าเจเรมี่ เธอยั่วยุฉันและแกล้งทำเป็นว่าถูกฉันผลักล้มลงเพื่อให้เจเรมี่เข้าใจผิด เธอทำให้เขาบังคับให้ฉันขอโทษ นี่เธอลืมมันไปแล้วเหรอ?
‘เธออาจลืมไปแล้ว แต่ฉันจะไม่มีวันลืมทั้งชีวิต!’
เปลวไฟแห่งความพยาบาทแผดเผาในใจของมาเดลีนขณะที่เธอมองไปที่ท่าทางของเมเรดิธที่แสดงออกขณะนั้นด้วยความพึงพอใจอย่างยิ่ง
“ดี ถ้าเธอไม่ขอโทษ ผมจะกลับบ้านตอนนี้” เจเรมี่หันกลับมาและมองไปที่ใบหน้าของมาเดลีน “คุณวีล่า คุณเต็มใจไปกับผมไหม?”
มาเดลีนขมวดคิ้วอย่างเชื่องช้า “ก็ได้นะ…”
“อย่าไปนะ เจเรมี่!” เมเรดิธคว้าตัวเจเรมี่ด้วยท่าทางเป็นห่วง “เจเรมี่ อย่าจากไป คุณพูดถูก วันนี้เป็นวันเกิดของฉันและฉันไม่ควรปฏิบัติต่อแขกของฉันแบบนี้ แต่ฉันแค่สูญเสียตัวเองเพราะฉันรักคุณมากเกินไป!”
เมเรดิธปฏิเสธที่จะปล่อยมือจากแขนเจเรมี่ เธอพูดอย่างไม่เต็มใจพูดว่า “เจเรมี่ ฉันทำอะไรก็ได้ตราบเท่าที่คุณจะมีความสุข ฉันจะขอโทษตอนนี้!”
เธอหันไปหามาเดลีนขณะที่เธอพูดแบบนั้น