บนพื้น เต็มไปด้วยเงิน!
แบงค์ร้อยสีแดง!
หลี่หยางและหลี่อู่ตกตะลึง
แรงงานตกตะลึง
นี่ นี่เป็นเงินเท่าไหร่?
ชีวิตของพวกเขายังไม่เคยเห็นเงินมากขนาดนี้มาก่อน
ใครบอกว่าบริษัทหัวหยวนไม่มีเงินจ่ายค่าแรง?
ใครว่าบริษัทหัวหยวนกำลังจะล้มละลาย?
ใครบอกว่าห่วงโซ่ทุนของบริษัทหัวหยวนขาดแล้ว?
นี่คืออะไร?
นี่คืออะไร! ! !
กระเป๋าเดินทางสองใบเต็มไปด้วยเงิน ซึ่งเกาเจี๋ยเททั้งหมดกองไว้บนพื้น และกองรวมกันเป็นกองใหญ่
เกาเจี๋ยกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “ที่นี่มีเงินจำนวนสองล้าน พอไหม?”
พอไหม?
เจ้าห้าและคนอื่น ๆ ไม่มีใครกล้าพูดอะไร
ทุกคนต่างตกใจกับภาพนี้
ชีวิตนี้ยังไม่เคยเห็นเงินมากมายขนาดนี้มาก่อน
สองล้าน เป็นแนวคิดอย่างไร!
ถ้ามัดละหนึ่งแสน เท่ากับยี่สิบมัด มองแล้วถือว่าไม่เยอะ
แต่เกาเจี๋ยไม่ได้ทำเช่นนั้น เพื่อเน้นย้ำถึงพลังที่น่าตกใจ เขาจึงเทเงินทั้งหมดไว้เป็นกอง!
ขณะนี้การเทเงินต่อหน้าทุกคน กลายเป็นพลังที่สามารถพูดโน้มน้าวได้!
อะไรที่ว่าบริษัทไม่สามารถจ่ายเงินค่าแรงได้ อะไรที่ว่าบริษัทไหนกำลังจะเลิกกิจการ เงินสองล้านที่อยู่ตรงหน้า เป็นสิ่งที่อธิบายได้ตรงที่สุด! ! !
ข่าวลือ ไม่ต้องโจมตีก็ชนะ!
“ผมเอาเงินมาให้แล้ว ตอนนี้พวกคุณควรจะพาผมไปหาหลี่เทียนหมิงได้แล้ว”
เย่เซิ่งเทียนพอใจกับแนวทางของเกาเจี๋ย และมองไปที่หลี่หยางและหลี่อู่
ระดับการศึกษาของแรงงานโดยทั่วไปแล้วไม่สูงนัก โดยเฉพาะแรงงานผู้สูงอายุที่ย้ายถิ่น หลายคนเขียนได้เพียงชื่อตนเองเท่านั้น
การใช้เหตุผลกับพวกเขามันไม่มีประโยชน์เลย
พวกเขาเรียบง่ายมาก ผมทำงานให้คุณ คุณให้ค่าแรงผม
พวกเขาขี้ขลาดและกลัวที่จะมีปัญหา
พวกเขาคิดว่าคุณต้องให้ค่าแรงผม แม้ว่าต้องตาย ผมก็ต้องได้ค่าแรงของผม
พวกเขายังมีความทรยศของตัวเอง ถ้าเกิดเรื่องผิดปกติ งั้นคุณจ่ายค่าแรงให้ผมก่อน
เมื่อเผชิญกับกลุ่มแรงงานที่มีบุคลิกซับซ้อนอย่างที่สุด มันไม่มีประโยชน์ที่จะพูดอะไร และถึงคุณมีเหตุผลก็ไม่สามารถพูดให้กระจ่างได้ พวกเขามีตรรกะของตนเอง
ดังนั้น เพื่อปลอบใจพวกเขา เย่เซิ่งเทียนจึงขอให้เกาเจี๋ยนำเงินมาทันที
สะเทือนเพื่อสยบจิตใจก่อน แล้วค่อยให้เงิน
การตบหัวแล้วลูบหลัง ฝังอยู่ในกระดูกของเขามานานแล้ว
“แล้วตอนนี้พวกคุณยังมีอะไรจะพูดอีกไหม?”
เมื่อเห็นเงิน เจ้าห้าก็ดุดันขึ้นมา ซ่อนตัวอยู่หลังเย่เซิ่งเทียนและกล่าวอ้างบารมี “ไอ้สารเลวสองคนนั้น ถ้าไม่ใช่เพราะพวกคุณสองคนปากยาวป่าวประกาศไปทั่ว ทุกคนก็จะไม่กังวลเกี่ยวกับเรื่องที่ไม่สามารถจ่ายค่าแรงได้ ตอนนี้พวกคุณสองคนยังมีอะไรจะพูดอีกไหม!”
หลี่หยางและหลี่อู่ต่างหลบสายตา ไม่กล้ามองเย่เซิ่งเทียน
พวกเขาสองคนรับเงินจากหลี่เทียนหมิงคนล่ะสองหมื่น เพื่อกระพือให้เรื่องขยายใหญ่โตลุกลามออกไป และทำให้ทุกคนสับสนโดยเฉพาะ
ตอนนี้ เย่เซิ่งเทียนโยนเงินต่อหน้าพวกเขาแล้ว พวกเขาตกใจจนไม่รู้จะพูดอะไร
“พวกคุณเป็นใบ้หรือไง เกิดอะไรขึ้นกันแน่ รีบบอกทุกคนเร็ว”
มีคนมากล่าวเร่ง ไม่มีใครเป็นคนโง่เขลา ขณะที่เย่เซิ่งเทียนกำลังเทเงิน ก็สามารถควบคุมอารมณ์ของพวกเขาได้แล้ว
“จะบอกหรือไม่บอก? ทุกคนรู้ว่าครอบครัวของคุณอยู่ที่ไหน ถ้าวันนี้คุณสองคนไม่อธิบายให้ฟัง ก็อย่าโทษถ้าพวกเราบุกไปบ้านของพวกคุณ”
คนที่ออกมาทำงานด้วยกัน ถ้าไม่ใช่มาจากหมู่บ้านเดียวกัน ก็เป็นหมู่บ้านใกล้เคียง ซึ่งต่างก็รู้จักกันดี
หลี่หยาง หลี่อู่ตกใจจนขาอ่อนแรง และใบหน้าขาวซีด
ถ้าพวกเขาไปบ้านตนเองจริง ๆ ต่อไปครอบครัวก็จะเสียชื่อเสียงโดยสิ้นเชิง
หากเรื่องนี้แพร่กระจายออกไป จะถูกคนแช่งชักหักกระดูก!
เมื่อคิดถึงวิธีที่ผู้หญิงในหมู่บ้านด่าแช่ง หลี่หยางและหลี่อู่ก็คุกเข่าลงบนพื้น
“ปล่อยพวกเราไปเถอะ หลี่เทียนหมิงเป็นคนสอนให้พวกเราทำเช่นนี้ พวกเรายินดีที่จะนำเงินออกมา”