เหล่าคุณผู้หญิงผู้ร่ำรวยหลายคนเดินตามหลังของซาแมนธามาในวอร์ด
หนึ่งในนั้นสวมโค้ทขนจิ้งจอกและสร้อยคอ รวมถึงแหวนหลายวง
แดร์ริลรู้สึกสนใจ
‘ฮ่าฮ่า หล่อนสวมขนจิ้งจอกหลังจากเทศกาลไหว้พระจันทร์ หล่อนดูรวยนะ แต่นั่นมันไม่ร้อนแล้วก็อึดอัดเหรอ?’
ซาแมนธาจ้ำเข้ามาแล้วถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง “หนูน้อยลิลี่ เป็นยังไงบ้าง?”
เธอใช้เวลาทั้งคืนเล่นไพ่นกกระจอก กว่าเธอจะรู้เรื่องลูกสาวก็เช้าแล้ว
เหล่าสตรีที่มากับเธอแน่นอนว่าเป็นคนที่เล่นไพ่นกกระจอกด้วยด้วยกัน
ลิลี่ส่ายหัวแล้วตอบอย่างอ่อนแรง “แม่ หนูไม่เป็นไร ไม่ต้องห่วง”
ซาแมนธาถอนหายใจแล้วหันไปหาแดร์ริล ความโกรธปรากฏในดวงตาของเธอ “แกมันขยะ! หนูน้อยลิลี่เป็นคนดีมาตลอด แต่กลับเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นในตอนที่เธออยู่กับแก! แกอยู่ข้างเธอแต่ก็ยังเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น? นี่แกเป็นลูกผู้ชายรึเปล่า? บอกฉันซิ นี่เธอเจ็บเพราะแกรึเปล่า?!”
แดร์ริลยิ้มอย่างขมขื่นแล้วตอบ “คุณแม่ ผมขอโทษ มันเป็นความผิดของผมเอง ผมดูแลเธอไม่ดีพอ”
ไม่ว่าเขาจะมองยังไง ที่เรื่องนี้เกิดขึ้นก็เพราะความประมาทของเขาจริง
ซาแมนธาโกรธยิ่งกว่าเดิมแล้วตะโกนพร้อมชี้หน้าแดร์ริล “อย่ามาเรียกฉันว่าแม่! แกมันไม่คู่ควรกับลิลี่! แกมันตัวปัญหาที่ชอบพาโชคร้ายมาให้คนรอบตัวแก ฉันไม่สนว่าเกิดอะไรขึ้นและแกก็ไม่จำเป็นต้องอธิบาย ฉันอยากให้แกไปหย่ากับลิลี่ทันทีที่เธอออกจากโรงพยาบาล”
ลิลี่ทนไม่ได้อีกต่อไป เธอกระวนกระวายแล้วกล่าว “แม่ หยุดนะ มันไม่ใช่ความผิดของเขา…”
เธอมองแดร์ริลในขณะที่กล่าว เป็นสัญญาณให้เขาออกไปเพื่อหลีกเลี่ยงแม่ของเธอ
แดร์ริลเข้าใจที่เธอสื่อแล้วกล่าว “ผมจะไปซื้อผลไม้นะ”
เขาออกจากห้องไปด้วยความเร็วสูงสุด
ลิลี่ถามอย่างโกรธเกรี้ยวทันทีที่แดร์ริลออกไป “แม่ นี่แม่เล่นไพ่นกกระจอกอีกแล้วเหรอ? แม่สัญญากับหนูว่ายังไง?”
ลิลี่จำเหล่าสตรีข้างหลังแม่ของเธอได้ว่าเป็นเพื่อนที่เล่นไพ่นกกระจอกด้วยกัน
เธอจำสตรีในชุดขนจิ้งจอกได้มากที่สุด ชื่อของเธอคือโซฟี ทอมป์สัน สามีของเธอนั้นร่ำรวยและเป็นเจ้าของธุรกกิจอาหารทะเล
ซาแมนธาถอนหายใจ “ที่รักของแม่ แม่ไม่ได้เล่นไพ่นกกระจอกอย่างที่แม่สัญญาจริง ๆ แม่แค่ไปดื่มชาและพูดคุยกับสาว ๆ เท่านั้นเอง”
โซฟีแค่นเสียงแล้วกล่าว “ซาแมนธา อย่าโกหกลูกสาวของเธอ! ดื่มชางั้นเหรอ? มันชัดเจนว่าพวกเราเล่นไพ่นกกระจอก”
“ชู่วว!” ซาแมนธาจ้องเธอ
โซฟีกล่าวต่อด้วยรอยยิ้ม “ฉันเล่นไพ่นกกระจอกกับแม่ของเธอมาตลอดทั้งคืน แล้วเธอก็ยังเป็นหนี้ฉันสองล้านเหรียญ ไม่อย่างนั้นฉันคงไม่ตามเธอมาที่โรงพยาบาลหรอก”
ซาแมนธาพูดอะไรไม่ออก ใบหน้าเธอแดง
ใบหน้าซีด ๆ ของลิลี่พลันแดงขึ้นด้วยความโกรธ เธอจ้องแม่ของเธอ “แม่ เงินของเรากำลังจะหมด ทำไมแม่ยังเล่นแล้วเดิมพันเยอะขนาดนี้?”
ซาแมนธาก้มหน้าลงแล้วกล่าวเสียงแผ่ว “หนูน้อยลิลี่ อย่าโกรธไปเลย มันก็แค่สองล้านเหรียญ ไม่ใช่ว่าเราจะไม่มีปัญญาจ่ายเสียหน่อยนี่”
ใช่สิ เราไม่มีปัญญาจ่าย!
ลิลี่โกรธมากจนเธอรู้สึกเจ็บที่หน้าอก เธอกล่าว “แม่ ลืมไปแล้วเหรอว่าหนูให้เงินทั้งหมดของเรากับคุณย่าเพื่อแลกกับหุ้นของลินดันไปแล้ว? แล้วเราจะหาเงินสองล้านเหรียญมาได้ยังไง?”
พวกเธอมีไม่ถึง 20,000 ด้วยซ้ำ ไม่ต้องพูดถึงสองล้าน!
ซาแมนธาตะลึง
เธอลืมเรื่องนีได้ยังไง?
โซฟีตัดบท “อ๊า พอที ไม่ต้องมาแกล้งไม่มีเงิน ทั้งคู่เลย! หาเงินสองล้านมาให้ฉัน ไม่งั้นฉันจะไม่เกรงใจอีก”
ซาแมนธาตื่นตระหนกแต่ก็ยังพยายามฝืนยิ้ม “โซฟี ฉันขอติดเงินเธอไว้ก่อนได้ไหม? ให้เวลาฉันสักสองสามวัน ฉันสัญญาฉันจะจ่ายคืนให้นะ”
ซาแมนธาเชื่อว่าลิลี่จะต้องมีทางหาเงินถึงแม้เธอจะใช่เงินทั้งหมดไปกับหุ้นแล้ว เพราะลูกของเธอนั้นฉลาด
โซฟีส่ายหัว “ซาแมนธา พูดง่ายนะ เธอเล่นไพ่นกกระจอกจนเป็นหนี้ได้ยังไง? เธอเป็นคนชวนพวกเราเล่นไพ่นกกระจอกเองเมื่อคืน แล้วตอนนี้ก็มาทำตัวหน้าด้านเหรอ? เงินต้องเรียบร้อบวันนี้เท่านั้น”
ไม่มีใครอยากชนะไพ่นกกระจอกจนเป็นหนี้หรอก ยังไงเสีย มันก็ไม่มีประโยชน์ที่จะเล่นไพ่นกกระจอกกับคนหมดตัว
ร่องรอยของความเหยียดหยามปรากฏบนใบหน้าของโซฟี “อย่าเล่นสิถ้าเธอไม่มีปัญญา ลูกสาวเธอไม่มีเงินเหรอ? งั้นก็บอกให้ลูกเขยจ่ายแทนสิ!”
เสียงหัวเราะดังขึ้นทั่ววอร์ดเมื่อเธอกล่าวถึงแดร์ริล
โซฟีใช้มือแปะหน้าผากแล้วพึมพำ “ก่อนหน้านี้ฉันคงใจลอยไปหน่อย! ฉันเกือบลืมว่าแดร์ริลเป็นลูกเขยบ้านคนอื่น เขาจะไปมีเงินได้ยังไงในเมื่อเขายังเกาะบ้านเธอกินอยู่เลย”
ลิลี่ไม่พอใจแต่เธอยังคงเงียบไว้