บทที่ 271
อาจารย์อี้ชิงลุกขึ้นยืน พยักหน้าให้ท่านผอ.เบาๆ กวักมือพูดกับหานเฟิงและฉู่สิง “เรากลับกันเถอะ”
หานเฟิงยังอยากพูดอะไร แต่โดนฉู่สิงรั้งไว้
“ไปเถอะ”
ฉู่สิงขยิบตาให้หานเฟิง หานเฟิงยักคิ้วหลิ่วตาให้ลู่ฝาน จากนั้นจึงเดินออกไปด้านนอก
เมื่อเดินออกจากโถงคณะหลัก อี้ชิงเห็นซิงยวนยืนอยู่ตรงมุมมืดด้านนอกโถง
เงาของสิ่งก่อสร้างบดบังหน้าซีกหนึ่งของเขาไว้ ทำให้เขาดูอึมครึมน่ากลัว
“อี้ชิง”
จู่ๆ ซิงยวนเอ่ยขึ้น
อี้ชิงชะงักฝีเท้า หันมาอย่างเฉยชา “ซิงยวน นายไม่ได้จะคุยกับฉันใช่ไหม ฉันกับนายไม่มีอะไรต้องพูดกัน อีกทั้งตอนนี้ นายควรกลับไปจับตัวเอี๋ยนชิงที่คณะหยินหยางก่อนไม่ใช่เหรอ”
ซิงยวนพูดอย่างเย็นชา “อี้ชิง พวกนายจะเป็นศัตรูของคณะหยินหยางจริงเหรอ ฉันคิดว่าเราสองคณะไม่ได้มีความแค้นฝังลึกอะไรกัน”
หานเฟิงพูดเสียงดังว่า “เป็นศัตรูแล้วยังไง นายเข้ามากัดฉันสิ ไอ้เลวเอี๋ยนชิง เกือบฆ่าพวกเราตายหมด ยังมาพูดว่าไม่มีความแค้น ไอ้โง่เง่าเต่าตุ่นอย่างนาย……”
ซิงยวนขี้เกียจสนใจหานเฟิง จ้องอี้ชิงเขม็ง
ฉู่สิงพูดเสียงเบาว่า “อาจารย์ เขาต้องพูดแก้ตัวให้เอี๋ยนชิงแน่นอน อย่าโดนเขาหลอกนะ”
อาจารย์อี้ชิงยกมือขึ้น บอกให้หานเฟิงกับฉู่สิงหุบปาก
แววตาวูบไหว อาจารย์อี้ชิงยื่นพุงโตแล้วพูดว่า “ซิงยวน นายพูดถูก เดิมทีเราสองคณะไม่มีความแค้นต่อกัน”
ซิงยวนพูดหน้าตาย “อี้ชิง นายเป็นคนมีเหตุผล เรื่องที่แล้วก็ให้มัน……”
ซิงยวนยังไม่ทันพูดจบ อี้ชิงพูดว่า “ตอนนี้ความแค้นใหญ่เช่นนี้ เป็นเพราะนายกับลูกศิษย์นายก่อขึ้นมา ซิงยวน ถ้าฉันเป็นนาย สิ่งที่ต้องทำตอนนี้คือ รีบกลับไปทำลายผลการฝึกตนของเอี๋ยนชิง ไล่มันออกจากสถาบันสอนวิชาบู๊ อย่าให้ศิษย์เพียงคนเดียว ทำลายทั้งคณะหยินหยาง”
สีหน้าซิงยวนอึมครึมทันที
เงียบครู่หนึ่ง ซิงยวนพูดอย่างเย็นชา “เรื่องของคณะหยินหยาง นายไม่ต้องกังวล อี้ชิง นายต้องชดใช้กับสิ่งที่นายทำวันนี้”
อี้ชิงพูดเสียงกังวาน “มีความสามารถ ก็รีบมาเถอะ”
ทั้งสองมองหน้ากัน ในแววตามีประกายลุกโชน
ซิงยวนสะบัดมือหันหลังเดินออกไป
อาจารย์อี้ชิงมองแผ่นหลังซิงยวน แล้วด่าออกมาว่า “คนสติไม่ดีที่หน้าตาย สักวันหนึ่งฉันจะซัดหน้านายให้เละเลย”
หานเฟิงกับฉู่สิงอึ้งไป โมโหเหมือนอาจารย์อี้ชิง เบิกตาโตมองอาจารย์
“มองอะไร ไม่เคยเห็นฉันด่าคนหรือไง”
อาจารย์อี้ชิงเอามือไพล่หลัง แล้วส่งเสียงหึออกมา
หานเฟิงกับฉู่สิงมองหน้ากัน แล้วหัวเราะออกมา เดินตามอาจารย์อี้ชิงออกไป
ในโถงใหญ่ ลู่ฝานเก็บหม้อสือฟางกลับมา
เจดีย์เสวียนเก้ามังกรเล่นจนพอใจ เมื่อเหนื่อยจึงเงียบลง
ท่านผอ.เดินไปด้านหลังโถงใหญ่โดยไม่พูดอะไร แม้ลู่ฝานไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่ก็รีบเดินตามไป
ดูท่านผอ.เดินไม่เร็ว แต่เร็วกว่าลู่ฝานหนึ่งก้าวเสมอ
ทั้งสองเดินออกจากโถงใหญ่ มาทางด้านหลัง เดินผ่านศาลาและภูเขาเทียม ผ่านทางเดินนับไม่ถ้วน ดอกไม้ใบหญ้าเต็มสวน
ในที่สุด ท่านผอ.หยุดลงตรงหน้าทะเลสาบมรกต มองไปไกลๆ กลางทะเลสาบมีเรือลำหนึ่ง ไหลไปตามกระแสน้ำ
ลู่ฝานยืนข้างท่านผอ.ไม่รู้ท่านผอ.พาเขามาที่นี่ทำไม
ท่านผอ.ชี้ไปยังเรือลำเล็ก แล้วพูดว่า “ลู่ฝาน นายขึ้นไปบนเรือได้ไหม”