ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 232
เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น เสียงกรีดร้องดังก้องไปทั่วจวนผู้สำเร็จราชการ
ป้าซือจูช่วยพยุงกุ้ยไท่เฟยออกมา มีศพห้อยอยู่ใต้ต้นฉัตรจีน ใบหน้าของศพซีดขาวไร้ซึ่งโลหิต ลิ้นของเขาถูกตัดและโยนทิ้งลงที่พื้น
มีบาดแผลที่คอสองแผล ซึ่งใกล้กับตำแหน่งหลอดเลือด และชุดแพรต่วนของเขาก็โชกไปด้วยเลือด เขาถูกคนทำให้สูญเสียเลือดจนเสียชีวิต
เขาคือนักพรตเถาเต๋อ ก่อนที่เขาจะตายน่าจะได้รับความทุกข์ทรมานแสนสาหัส ตายตาไม่หลับ ยังคงสามารถเห็นความสยดสยองในดวงตาของเขาก่อนที่เขาจะเสียชีวิตได้
ขาของไท่เฟยไร้ซึ่งเรี่ยวแรง แทบจะยืนไม่ไหว
“รีบแก้มัดแล้วเอาออกไป สั่งคนให้นำไปฝังให้ดี ๆ!” ป้าซือจูออกคำสั่งในทันที
กุ้ยไท่เฟยนั่งตัวสั่นอยู่บนขั้นบันไดหิน มองดูกองเลือดที่แข็งตัวอยู่ใต้ต้นฉัตรจีน เหงื่อเย็นเยียบไหลออกมาจากหน้าผากของนาง และเมื่อดูสีหน้าของนางก็ไม่สามารถบอกได้ว่านางกำลังโกรธ หรือว่าหวาดกลัวอยู่
“เขาเริ่มลงมือจากนักพรตเถาเต๋อแล้ว เขาจะสู้กับข้าจริง ๆใช่หรือไม่?” ไท่เฟยเริ่มยิ้มเย้ยหยัน และยังคงยิ้มต่อไปเรื่อย ๆ
“ท่านอ๋องไม่ใช่คนที่จะนั่งรอความตาย” ป้าซือจูกล่าวเตือนนาง
“แต่ข้าเป็นแม่ของเขานะ เขาไม่ควรจะลงมือกับคนของข้า” ทันใดนั้น นางก็เงยหน้าขึ้นและจ้องไปที่ป้าซือจู “เจ้ารู้ใช่หรือไม่ว่าสิ่งนี้หมายความว่าอย่างไร? เขาจะไม่เชื่อฟังข้าอีกต่อไป ข้าคิดว่าเมื่อเขาแตกหักกับข้า จะทำเป็นหูหนวกตาบอดไม่สนใจเรื่องที่ข้าทำและจะไม่ต่อต้านข้า เพียงแค่ตั้งการ์ดป้องกันเท่านั้น แต่ว่าเขากลับลงมือ และไม่เห็นแก่ความสัมพันธ์แม่ลูกเลย ”
ทันใดนั้นนางก็ยืนขึ้นและก้าวไปข้างหน้า “ข้าไม่กลัว เพราะข้ายังมีอ๋องแปดอยู่!”
ป้าซื่อจู๋มองแผ่นหลังอันเย็นชาของนางแล้วถอนหายใจเบา ๆ จะไม่ให้ท่านอ๋องต่อสู้กลับได้อย่างไร? ก็ท่านไม่คำนึงถึงความสัมพันธ์แม่ลูกสักนิด แล้วยังจะมีหน้าไปให้ท่านอ๋องคำนึงถึงอีกหรือ?
เขาแค่ลงมือกับนักพรตเต๋า แต่ท่านกลับลงมือกับบุตรชายแท้ ๆ ของท่านเอง
วันนี้จื่ออันตื่นแต่เช้าตรู่ ออกจากประตูไปพร้อมกับกล่องยาที่แบกไว้บนหลัง
เมื่อไปถึงจวนของอ๋องเหลียง บ่าวรับใช้ก็เข้าไปรายงาน และก็ได้เชิญนางให้รับประทานอาหารเช้าด้วย
นางจัดการกับมันอย่างลวก ๆ บ่าวรับใช้ก็ได้พานางเข้าไปพบอ๋องเหลียง
อ๋องเหลียงเพิ่งจะอาบน้ำและแต่งตัวเสร็จ ผิวพรรณของเขาดีขึ้นกว่าเมื่อก่อนมาก และมีนางสนมผู้งดงามคอยปรนนิบัติรับใช้อยู่มิห่าง
“เซี่ยจื่ออันคำนับท่านอ๋อง!” จื่ออันก้าวไปข้างหน้าเพื่อย่อตัวคำนับ
“เจ้ามาแล้ว!” อ๋องเหลียงสวมใส่ชุดลำลองสีขาว แลดูสดชื่นมากจริง ๆ และเขาก็ดูหล่อเหลาและสง่างามยิ่งขึ้นเมื่อสวมมาลามงกุฎ
จื่ออันยิ้ม “ท่านอ๋องดูดีขึ้นมากแล้ว ข้าใช้ยาตามใบสั่งยาที่เจ้าเขียนมาให้ตลอดและมันก็ได้ผลจริง ๆ เซี่ยจื่ออัน เจ้านี่มันเกินคาดหมายของข้าเสียจริง” อ๋องเหลียงให้นางสนมออกไป เหลือเพียงเด็กรับใช้คนเดียว
ก่อนที่นางสนมจะจากไป ก็ได้เหลือบมองมาที่จื่ออัน
จื่ออันจับชีพจรให้อ๋องเหลียง ฟังเสียงหัวใจเต้น เนื่องจากนางไม่มีเครื่องตรวจฟังของแพทย์ นางจึงทำได้เพียงสัมผัสด้วยมือเท่านั้น นางวางแผนว่าในอนาคตนางจะทำเครื่องตรวจฟัง ทำโดยใช้หลักการในการทำเครื่องตรวจฟังของแพทย์
“ดีขึ้นมากแล้วจริง ๆ ด้วย” จื่ออันเงยหน้าขึ้น ท่านอ๋องเพคะ ก่อนหน้านี้ท่านเคยได้รับบาดเจ็บที่ศีรษะใช่หรือไม่?”
“ก่อนหน้านี้?” อ๋องเหลียงคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ใช่แล้ว เมื่อหลายปีก่อน”
“มันสาหัสหรือไม่?”
ที่ศีรษะมีเลือดไหลออกมามาก ขาของข้าก็หัก และข้าก็ไม่ได้สติอยู่สองสามวันถึงจะฟื้นขึ้นมาได้” ท่าทางของอ๋องเหลียงแลดูแข็งทื่อเล็กน้อย ราวกับว่าไม่อยากนึกย้อนไปถึงเรื่องราวในอดีตนี้
จื่ออันเดาว่าน่าจะเป็นครั้งนั้นที่เขาช่วยชีวิตองค์รัชทายาทเอาไว้ การบาดเจ็บในครั้งนั้นทำลายชีวิตของเขา และเขาก็ไม่อยากคิดถึงเรื่องนั้นอีก