เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 180 เจ้าแมวโง่
เมื่อเห็นว่า แอเรียนกำลังเงียบ แมรี่ก็กล่าวด้วยรอยยิ้ม “อ้า เธอยังเด็ก เธออยู่เคียงข้างนายท่านมาตั้งแต่ยังเป็นเด็กหญิงตัวน้อย ๆ เธอก็เหมือนกับดอกกุหลาบที่ได้รับการดูแลเอาใจใส่อย่างดีซึ่งไม่ได้พบเห็นโลกภายนอกมากนัก เมื่อเธอออกไปสู่โลกกว้างและพบเจอผู้คนและผู้ชายมากพอเธอจะเข้าใจสิ่งนี้ นายท่านอาจจะไม่ใช่คนที่ดีที่สุดสำหรับผู้หญิง แต่เขาก็ไม่ได้ใจร้ายใจดำกับพวกเธออย่างแน่นอนฉันเห็นว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับแอรี่และนายท่าน แต่ถ้าแอรี่เผชิญกับอุบัติเหตุ ฉันไม่คิดว่าเขาจะรีบไปโรงพยาบาลและนอนค้างคืนหรอกนะ”
แอเรียนไม่ต้องการพูดถึงเรื่องนี้เธอจึงรีบเปลี่ยนหัวข้อ “แมรี่ คุณจัดให้มีคนดูแลข้าวปั้นแทนหนูหรือเปล่า? เมื่อคืนฝนตกอย่างหนักและลมก็แรงมาก มันคงกลัวมากแน่ ๆ ที่ถูกทิ้งไว้ในสวนหลังบ้าน”
แมรี่ตบขาของเธอ “อั๊ยยะห์ ลืมสนิทเลย! ฉันเป็นห่วงเธอมากทั้งคืนและนอนหลับไม่สนิท ฉันรู้สึกจู้จี้จนลืมอะไรบางอย่างไป ถ้าเธอไม่เตือนฉัน ฉันคงลืมเรื่องนี้ไปหมดแล้ว ดูฉันสิ ตอนนี้ฉันอายุมากแล้วแม้แต่ความทรงจำของฉันก็ยังหลุดลอย ฉันลืมข้าวปั้นได้ยังไงกันเนี่ย? ฉันจะโทรกลับบ้านและพูดกับเฮนรี่!”
แอเรียนรู้สึกกังวลเมื่อได้ยินเรื่องนี้ อากาศแย่มาก การทิ้งข้าวปั้นไว้ที่สนามภายใต้สภาพอากาศเช่นนี้ทำให้เขาไม่ต่างจากแมวจรจัด
แมรี่โทรหา คฤหาสน์ เทรมอนต์ และเปิดลำโพงเพื่อให้แอเรียนสามารถฟังได้เช่นกัน
สายดังขึ้นเป็นเวลานาน แต่ไม่มีใครรับสาย เมื่อพวกเขาคิดว่าไม่มีใครได้ยินเสียงเรียกมันก็ถูกเชื่อมต่อทันที
แมรี่รีบพูดว่า “นายหญิงอยากรู้เรื่องข้าวปั้น เมื่อคืนอากาศไม่ดี ข้าวปั้นต้องตกใจกลัวกลายเป็นหินไปแล้ว ขอให้มีคนตรวจสอบอย่างรวดเร็วและจับทำความสะอาด อย่าให้ป่วย แมวเป็นสัตว์ที่ต้องประคบประหงม ถ้ามันป่วยมันจะไม่ร่าเริง!”
ปลายสายอีกฝ่ายเงียบไปสองสามวินาทีก่อนที่เสียงของมาร์คจะดังขึ้น “รับทราบ”
การโทรสิ้นสุดลงทันที
แอเรียนและแมรี่มองหน้ากัน ใครจะไปเดาว่ามาร์คจะรับสาย แอเรียนรู้สึกกังวลเล็กน้อย “เขาไม่สนใจเรื่องข้าวปั้นหรอก แมรี่โทรไปที่หมายเลขส่วนตัวของลุงเฮนรี่ทีค่ะ”
แมรี่โบกมือให้เธอ “เอาล่ะไม่ต้องกังวล แม้ว่านายท่านจะไม่สนใจเขาก็จะขอให้เฮนรี่ทำ แม้ว่าเขาจะไม่ทำแต่ที่เทรมอนต์ก็มีคนช่วยมากมาย ใครคนหนึ่งจะทำมันเองแหละ จะมีคนช่วยเธอกับข้าวปั้นแม้ว่าจะไม่มีใครถามก็ตาม บางทีข้าวปั้นก็อาจจะมีคนดูแลแล้ว ไม่ต้องกังวลมากหรอกน่า”
…
ย้อนกลับไปที่ คฤหาสน์ เทรมอนต์ มาร์คเพิ่งอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้า เขากำลังจะออกไปแล้วเมื่อแมรี่โทรมา แม้ว่าเขาจะไม่เต็มใจ แต่เขาก็ยังไปที่สวนหลังบ้าน เขาตรวจสอบบริเวณใกล้เคียงและไม่เห็นร่องรอยของข้าวปั้น เขาขมวดคิ้ว “ออกมา…”
โดยธรรมชาติแล้วข้าวปั้นไม่เชื่อฟังและจะไม่มาเพียงเพราะถูกเรียก
มาร์คมองไปรอบ ๆ อย่างอดทน แต่มันก็ไร้ผล เขาตื่นตระหนกเล็กน้อยและเรียกคนดูแลความปลอดภัยที่ประตู “มองหาแมวตัวนั้น!”
หลังจากนั้นไม่นานในที่สุดยามก็พบข้าวปั้นอยู่ระหว่างกระถางดอกไม้ “นายท่านครับ แมวอยู่นี่!”
มาร์คเดินไปอย่างรวดเร็วและก้มหน้าเมื่อเห็นข้าวปั้น เขาไม่เคยเห็นแมวโง่ขนาดนี้มาก่อน เมื่อคืนนี้สภาพอากาศเลวร้ายมาก แต่แมวตัวนี้ไม่แม้แต่จะพยายามหาทางเข้าไปในบ้าน แต่กลับติดอยู่ที่นี่ ไม่เพียงแต่ตัวอ้วน ๆ ของมันติดอยู่ระหว่างกระถางต้นไม้ แต่ขนของมันเปียกและสกปรกและยังบาดเจ็บที่ขาหลังอีกด้วย ดวงตาสีฟ้าของมันเต็มไปด้วยความกลัว ใคร ๆ ก็นึกได้ว่าเมื่อคืนมันน่ากลัวและทำอะไรไม่ถูก
“ส่งไปหาสัตว์แพทย์และให้พวกเขาตรวจร่างกายอย่างละเอียด รักษาขา ดูแลทั้งหมดนี้ก่อนที่นายหญิงจะกลับมาบ้านและอย่าให้เธอรู้เรื่องนี้” มาร์คใจดีมาก ถ้าแอเรียนรู้เกี่ยวกับสถานะปัจจุบันของข้าวปั้นเธออาจจะทะเลาะกับเขา
“ครับท่าน!” ผู้รักษาความปลอดภัยตอบ เนื่องจากข้าวปั้นสกปรกเกินไปเขาจึงคว้ามันด้วยการเสียดสีที่คอของมัน
ข้าวปั้นเคี้ยวเอื้องอย่างน่าเวทนา
เมื่อได้ยินสิ่งนี้มาร์คก็ตะคอก “อุ้มดี ๆ สิ!”
ด้วยความประหลาดใจ ผู้รักษาความปลอดภัยรีบอุ้มข้าวปั้นไว้ในอ้อมแขนเหมือนอุ้มทารก “ครับ ๆ …”