จ้าวเหวินเทากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง จู่ ๆ เสียงของจ้าวเหวินอู่ก็ดังมาจากด้านนอก
“นายมาทำอะไรเนี่ย?” จ้าวเหวินเทากดอารมณ์ไว้ จากนั้นเชิญอีกฝ่ายให้เขามาพร้อมเอ่ยถาม
“ฉันมาหานายเพราะมีเรื่องนิดหน่อย” จ้าวเหวินอู่ไม่ได้ปิดบัง เขาบอกออกมาตรง ๆ ว่า “มีคนถามถึงนายด้วย!”
“ถามถึงฉันทำไม?” จ้าวเหวินเทาพูดด้วยความงุนงง
จ้าวเหวินอู่จึงเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นบนที่ดินภูเขาหนานเหลียงของจ้าวเหวินเทาให้ฟังหนึ่งรอบ
“ฉันว่ามันแปลก ๆ ก็เลยเดินตามไปฟังด้วย นายทายสิว่าคนคนนั้นเป็นใคร? เป็นคนขุดหลุมฝังศพ!” จ้าวเหวินอู่ตบหน้าอกด้วยอาการใจสั่น
แต่บรรดาคนขุดหลุมฝังศพต่างก็เป็นคนที่เหี้ยมโหดกันทั้งนั้น แม้แต่หลุมของคนตายก็ยังกล้าขุด มีเรื่องอะไรบ้างที่อีกฝ่ายจะไม่กล้าทำ?
จ้าวเหวินเทาเข้าใจได้ในทันทีว่าเหตุใดเขาถึงเก็บของโบราณเหล่านั้นได้ เขาคิดว่าคงไม่ใช่เรื่องที่ไร้เหตุผล!
แต่บนใบหน้ากลับแสดงความไม่เข้าใจ “คนขุดหลุมฝังศพถามถึงฉัน? หมายความว่ายังไงเนี่ย ทำไมฉันไม่เห็นจะเข้าใจเลย? หรือคิดจะขุดหลุมของบรรพบุรุษเรา?” ระหว่างที่พูดสีหน้าของจ้าวเหวินเทาก็อึมครึมลง
“ไม่ได้มาขุดหลุมนั้นของบรรพบุรุษพวกเรา แต่เป็นหลุมเก่าแก่พวกนั้น มันคือการขุดสมบัติโบราณต่างหากล่ะ!” จ้าวเหวินอู่กระซิบเสียงเบา
จ้าวเหวินเทาแสดงปฏิกิริยาในทันที “แบบนี้นี่เอง ฉันเองก็เคยได้ยินเรื่องพวกนี้เหมือนกัน บอกว่าสถานที่ไหนสามารถขุดของแบบนี้ได้ แถมขายได้เงินเยอะมากเลยนะ หนึ่งชิ้นมีราคาขายหลายร้อยหยวนเลยมั้ง?”
“ใช่ คนคนนั้นทำแบบนี้แหละ!” จ้าวเหวินอู่กล่าว “คนพวกนี้อย่าได้ไปยุ่งเชียว ทำงานกันเป็นทีมทั้งนั้นแหละ คนที่มาถามหานายมีแผลเป็นเส้นหนึ่งบนหน้าด้วย ดู ๆ แล้วไม่เหมือนกับคนดีเลย!”
“เขามาถามถึงฉันทำไมเนี่ย? ที่ดินผืนนั้นของฉันก็ไม่ได้มีหลุมฝังศพ ฉันเองก็ไม่เคยได้ยินว่าคนในราชวงศ์ถูกฝังอยู่ที่นั่นด้วย” จ้าวเหวินเทาพูดด้วยสีหน้าประหลาดใจ
“ฉันเองก็คิดแบบนี้เหมือนกัน สุดท้ายก็เลยไปถามดู พวกเขาขุดหลุมจากที่อื่น แถมยังได้ของออกมาแล้วด้วย ตอนที่ผ่านที่ดินผืนนั้นของนาย บอกว่าดันทำของหล่นไว้ ก็เลยกำลังออกตามหานี่แหละ!” จ้าวเหวินเทากล่าว
“นายว่าอะไรนะ เขาขุดได้ของดีออกมา แถมยังหล่นในที่ดินของฉันด้วย?” จ้าวเหวินเทาตาลุกวาว
จ้าวเหวินอู่จะไม่เข้าใจความคิดของเขาได้อย่างไรกัน?
เขาแอบรู้สึกอยากหัวเราะออกมา กล่าวว่า “ในเมื่ออีกฝ่ายมาถามหานายก็ต้องกลับไปหาก่อนหน้านี้อยู่แล้ว เป็นเพราะหาไม่เจอถึงได้มาถามหาเจ้าของที่ดินผืนนั้นไง นายไปตอนนี้จะเจออะไร?”
จ้าวเหวินเทาก่นด่า “ต้องโทษหม่าเสี่ยวลิ่วนั่นแหละ จะลากฉันไปเล่นไพ่ให้ได้ ถ้าไม่ใช่เพราะไปเล่นพนันกับหมอนั่น ฉันคงได้ขึ้นรูปคันนา แบบนั้นฉันก็คงเก็บของได้แล้ว เจ้าหม่าเสี่ยวลิ่วนั่นตัวซวยชัด ๆ กวาดโชคลาภของฉันจนหมดเกลี้ยงเลย!”
เย่ฉูฉู่นั่งเย็บผ้าอยู่ข้างเตียงเตาตั้งแต่เริ่มต้นจนจบ ปล่อยให้สามีแสดงละครไป แต่เมื่อฟังจนถึงตรงนี้ จึงพูดออกมาว่า “คุณไม่ได้โชคร้ายหรอกค่ะที่ไม่ขุดสมบัติในหลุมศพพวกนั้น”
“คุณนี่ผมยาวแต่ความรู้สั้นจริง ๆ รู้หรือเปล่าว่าของเหล่านั้นมีราคามากขนาดไหน? ได้ยินมาว่าอย่างน้อย ๆ ก็ขายได้เป็นร้อยเลยนะ ถ้าได้เจอของดี ๆ แบบนั้น ก็ได้หลายร้อยหยวนเลย คุณยังจะบอกว่าไม่โชคร้ายอีก?” จ้าวเหวินเทาพูดอย่างไม่สบอารมณ์
“พวกนายอย่าทะเลาะกันเลย ตอนนี้ต่างก็ไม่มีใครเก็บได้” จ้าวเหวินอู่พูดติดตลก
แน่นอนว่าเขาเองก็เข้าใจความรู้สึกเสียดายของจ้าวเหวินเทาดี ถึงอย่างไรของพวกนั้นก็เป็นของที่มีราคาจริง ๆ ถ้าเก็บได้จะดีขนาดไหนกันนะ?
“หม่าเสี่ยวลิ่วนั่นก็เป็นพวกหลอกลวงคน นายเองก็แพ้ไปไม่น้อยสินะ?” จ้าวเหวินอู่ถามเปลี่ยนประเด็น
“ก็แพ้ไม่เท่าไรหรอก ฉันไม่มีเงิน ก็เลยยืมเงินเขามา ชนะได้เงินต้นมาก็คืนเขาหมด สุดท้ายดูเหมือนว่าจะได้มาอีก 1-2 เหมาด้วยมั้ง? เฮ้อ อย่าไปพูดถึงเลย เล่นมาทั้งคืนสูบฉันเจียนตายแล้ว มีแต่พวกสิงห์อมควันทั้งนั้น!” จ้าวเหวินเทาพิงเข้ากับกองผ้า กล่าวว่า “อดนอนมาทั้งคืน นอนไปเกือบจะหนึ่งวัน ยังไม่ดีขึ้นเลยเนี่ย!”
“นายเล่นพนันไม่ใช่เรื่องที่ดีเลยนะ ลุงสามไม่ด่านายเหรอ?” จ้าวเหวินอู่กล่าวด้วยรอยยิ้ม
“ยังไม่ด่า ฉันกลับมาก็นอนแล้ว นายมาตอนที่ฉันเพิ่งกินข้าวเสร็จพอดี นี่ก็ตื่นแล้ว อีกเดี๋ยวคงได้ถูกเทศน์แน่นอน!” จ้าวเหวินเทากล่าว
จ้าวเหวินอู่ก็หัวเราะ “ถูกเทศน์ก็สมควรแล้ว เอาล่ะ งั้นฉันกลับแล้วนะ ฉันมาเพื่อบอกนายเรื่องนี้แหละ”
“อือ ขอบใจมากนะ นี่ถ้านายไม่มาบอกฉันคงไม่รู้อะไรเลย หม่าเสี่ยวลิ่วไอ้ตัวซวย!” จ้าวเหวินเทาเดินมาส่งเขาที่ประตู ปากก็พูดจากล่าวตำหนิหม่าเสี่ยวลิ่วด้วยความไม่ชอบใจ
หลังจากส่งจ้าวเหวินอู่แล้ว จ้าวเหวินเทาจึงหันกลับมามองภรรยาด้วยรอยยิ้ม
“ภรรยา เมื่อกี้ขอบคุณมากนะที่ให้ความร่วมมือ” จ้าวเหวินเทาแย้มยิ้ม
เย่ฉูฉู่กล่าว “ไปอธิบายให้พ่อกับแม่ฟังสักหน่อยเถอะค่ะ”
จ้าวเหวินเทายื่นหน้าเข้ามา “งั้นภรรยาจูจุ๊บผมหน่อยสิ คุณจูจุ๊บผมแล้ว ผมถึงจะสบายใจ”
เย่ฉูฉู่ไม่ได้จูบเขา จ้าวเหวินเทาจึงยื่นหน้าเข้าไปจูบภรรยาเอง ในเมื่ออีกฝ่ายไม่ทำ เขาทำเองก็ได้!
เย่ฉูฉู่จึงมองตำหนิเขาปราดหนึ่ง
จ้าวเหวินเทาออกจากห้องอย่างมีความสุข ตอนที่ออกมาจากห้องเขาก็อดถอนหายใจไม่ได้ ตอนนี้ภรรยาของเขาเปลี่ยนเป็นคนอ่อนโยนแล้ว นุ่มนวลดุจสายน้ำก็ไม่ปาน แต่อย่ามองว่าเป็นแบบนั้นเลย ตอนที่เธอรับมือกับเขา แม่ของเขายังเทียบไม่ติดเลยด้วยซ้ำ
แค่จับครั้งเดียวก็จับได้อย่างแม่นยำแล้ว เธอไม่ได้พูดจาเสียงดังกับเขาสักประโยค แต่เขาก็ไม่กล้าประมาทแล้ว
เธอช่างมีวิธีทำให้สามีเชื่องจริง ๆ ที่สำคัญคือ ภายในใจของเขากลับรู้สึกถึงความหวานประหลาด ถูกภรรยาดูแลแบบนี้ ทำให้เขามีความสุขเป็นอย่างมาก
“กลับมาแล้วเหรอ? ไปเล่นมาทั้งคืน เหนื่อยสินะ?” เมื่อเห็นลูกชายเข้ามา คุณแม่จ้าวจึงลืมตาขึ้นมองเขา
“ใช่แล้ว แม่ ผมจะบอกอะไรให้นะ ผมเล่นชนะได้เงินมาด้วย!” จ้าวเหวินเทาหัวเราะหึๆ พลางกระซิบบอก
คุณแม่จ้าวยกฝ่ามือขึ้นมาตีเขาหนึ่งครั้ง “ชนะเงินจากบ่อนพนันมันน่าภูมิใจตรงไหน!”
จ้าวเหวินเทาหดคอ จากนั้นจึงหันไปเรียกคุณพ่อจ้าวที่นั่งอยู่ข้างเตียง และเดินไปนั่ง
คุณพ่อจ้าวไม่ได้พูดอ้อมค้อม กระซิบเสียงทุ้มต่ำว่า “ของที่แกเก็บได้ตรงที่ดินหนานเหลียงช่วงบ่ายนั่น เก็บไว้ให้ดี”
จ้าวเหวินเทาชะงักไปเล็กน้อย เขาหันมองพ่อของเขาพลางกล่าว “พ่อ พ่อพูดอะไรเนี่ย ผมไปเก็บของตรงที่ดินหนานเหลียงตอนไหน?”
คุณพ่อจ้าวได้ยินก็ปรากฏรอยยิ้ม หากไม่ใช่เพราะเขาเห็น เจ้าเด็กบ้านี่ก็คงไม่บอกแม้แต่พ่อกับแม่อย่างพวกเขาสินะ
ดังนั้นคุณพ่อจ้าวจึงปรือตาขึ้น “รู้แค่ยกก้นเก็บ แต่ไม่รู้จักเงยหน้ามองคน”
จ้าวเหวินเทาจึงเข้าใจได้ และยิ้มออกมา “นี่ไม่ใช่ว่าพ่อช่วยดูต้นทางให้ผมหรอกเหรอ?”
คุณแม่จ้าวเองก็กระซิบ “เป็นเพราะพ่อของแกไปดูที่ดิน ถ้าพ่อไม่ไปล่ะ? เจ้าลูกบ้าคนนี้ไม่รู้จักฉลาดสักนิดเลย”
“ตอนนั้นผมเองก็ไม่ได้คิดมากมายขนาดนั้น สนใจแต่เรื่องเก็บของนั่นแหละ” จ้าวเหวินเทายิ้ม
คุณพ่อจ้าวกล่าว “ฉันได้ยินว่าด้านนอกมีคนที่ขุดหลุมฝังศพโบราณทำของหล่นไว้ กำลังถามหาอยู่”
“ผมรู้แล้ว พ่อกับแม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะ” จ้าวเหวินเทาพยักหน้า
คุณพ่อจ้าวและคุณแม่จ้าวเองก็พอจะรู้จักลูกชายดี ดังนั้นจึงไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ให้มากมาย ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นก็พอ
คุณแม่จ้าวดึงหูของลูกชายพลางกล่าว “แกก็สุงสิงกับหม่าเสี่ยวลิ่วให้มันน้อย ๆ หน่อย ได้ยินหรือยัง?”
“รู้แล้ว ๆ แม่ แม่ไม่ต้องห่วงหรอก ผมไม่ได้สนใจเรื่องนั้นสักหน่อย” จ้าวเหวินเทายิ้มอย่างเจ็บปวด รีบพูดว่า “แม่ ผมต้องกลับไปแล้ว ภรรยายังรอให้ผมไปง้ออยู่ แม่ไม่รู้จักหล่อน หล่อนไม่ได้ใจดีเหมือนหน้าตาหรอกนะ แถมยังพูดว่าจะไม่อยู่กับผมแล้วด้วย”
ดวงตาของคุณแม่จ้าวเป็นประกายด้วยรอยยิ้ม นางปล่อยลูกชายพลางกล่าว “งั้นก็กลับไปคุยกับฉูฉู่ให้ดี ถ้าฉูฉู่ไม่อยู่กับแก แม่จะดูสิว่าแกจะทำยังไง ภรรยาดี ๆ แบบนี้จะขึ้นไปหากลับมาจากไหนได้อีก!”
หลังจากปลอบใจพ่อกับแม่แล้ว จ้าวเหวินเทาก็กลับมา
“ภรรยา คุณว่า ของพวกนั้นจะทำยังไงดีล่ะ?” จ้าวเหวินเทาถามด้วยรอยยิ้ม
“ในบ้านเราขาดเงินเหรอคะ?” เย่ฉูฉู่เอ่ยถาม
“ภรรยา คุณพูดแบบนี้ อันที่จริงบ้านของเราก็ไม่ได้ขาดแคลนหรอก แต่นี่ก็เป็นเงินนะ ยังไงก็ต้องขาดแคลนอยู่แล้ว” จ้าวเหวินเทาแย้มยิ้ม
…………………………………………………………………………………………………………………………
สารจากผู้แปล
เล่นละครเนียนเลยนะเหวินเทา ได้ความเจ้าเล่ห์มาจากไหนเนี่ย
เก็บของที่ขุดได้ไว้ดี ๆ แล้วกัน
ไหหม่า(海馬)