ตอนที่ 1522 ความถือดีของคนหลอกลวง (5)
เฉาเย่ว์ฉินส่งเสียงเหอะอย่างดูถูก “หลานสาวบุญธรรมจะมาเทียบกับหลานสาวทางสายเลือดได้อย่างไร อีกอย่างเจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าใช้ชีวิตอยู่ข้างนอกมาหลายปีได้อย่างไร ท่านแม่ข้าตายเพราะคลอดข้า ถ้าท่านแม่บุตรธรรมไม่รับข้ามาเลี้ยง ข้าก็คงไม่รอดแล้ว! แต่ว่าตระกูลของบิดาบุญธรรมอ่อนแอ เพระฉะนั้นเจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าถูกล้อเลียนอย่างไร แต่คนนอกสายเลือดอย่างจวินหลิงอ๋อร์กลับขโมยตำแหน่งข้าแล้วมีความสุขกับการแสร้งทำตัวเป็นข้า!”
“เจ้าว่าอะไรนะ” ผู้อาวุโสใหญ่ที่ตอนแรกทำสีหน้าเหลืออดเปลี่ยนเป็นเดือดดาล “เจ้าบอกว่าบุตรสาวของอดีตผู้นำตระกูลตายแล้วหรือ ใคร ใครสังหารคนของตระกูลจวินของข้า”
เฉาเย่ว์ฉินก้มหน้า “ถ้าไม่ใช่เพราะผู้อาวุโสทิ้งท่านแม่ข้า ทำให้นางไม่มีเงินพอจะรักษาอาการเจ็บป่วยของตัวเอง นางก็คงไม่จากไปหลังจากให้กำเนิดข้า”
คำพูดของนางแสดงเห็นว่านางใช้ชีวิตอย่างยากลำบาก ผู้อาวุโสสูงสุดที่ตอนแรกไม่พอใจนางก็เปลี่ยนเป็นสงสารกับสภาพเลวร้ายของนาง ไม่แปลกใจเลยที่นางไม่ชอบตระกูลจวินและจวินหลิงเอ๋อร์ เป็นเพราะว่านางทรมานจากโชคร้ายต่างๆ ข้างนอกเพราะตระกูลจวินนี่เอง
“หลิงเอ๋อร์…” ผู้อาวุโสสูงสุดหันไปหาหลิงเอ๋อร์แล้วพูดอย่างลังเล
จวินหลิงเอ๋อร์กำหมัดแน่น ดวงตาปรากฏความไม่อยากเชื่อ “ผู้อาวุโสสูงสุด ท่านต้องการให้ข้าขอโทษนางหรือ”
“หลิงเอ๋อร์ ตระกูลจวินของพวกเรา…ทำให้นางตกระกำลำบาก คิดซะว่านี่เป็นการขอโทษแทนการกระทำของตระกูลที่ทอดทิ้งมารดาและนางมาหลายปี”
ผู้อาวุโสใหญ่หันหน้าหนี ไม่กล้าสบตากับสายตาผิดหวังของจวินหลิงเอ๋อร์ด้วยกลัวว่าจะใจอ่อน
จวินหลิงเอ๋อร์ปิดตาแล้วสูดหายใจขึ้นลึกๆ ก่อนลืมตาขึ้นอีกครั้ง “ข้าเข้าใจแล้ว”
นางค่อยๆ เลื่อนไปที่ใบหน้าพึงพอใจของเฉาเย่ว์ฉิน ตจากนั้นก็รวบรวมความตั้งใจทั้งหมดเพื่ออดกลั้นความรู้สึกที่ยากต่อยหน้านาง
“ข้าขอโทษ” นางกัดปากด้วยใบหน้าซีดขาว “เจ้าพอใจหรือยัง”
ใบหน้าของเฉาเย่ว์ฉินปรากฏรอยยิ้มพึงพอใจในตัวเอง “จวินหลิงเอ๋อร์ เจ้าต้องจำเอาไว้ให้ดี ข้าเป็นคุณหนูตัวจริงของตระกูลจวิน ทุกอย่างที่ข้าทำก็เพราะตระกูลจวินติดหนี้ข้า”
จวินหลิงเอ๋อร์ไม่ได้ตอบ นางเดินอ้อมเฉาเย่ว์ฉินแล้วมุ่งหน้าไปยังสวนบูรพา และในตอนนั้น นางก็ไม่สามารถกลั้นน้ำตาได้อีกต่อไปแล้ว น้ำตาของนางไหลลงมาไม่หยุดจนกระเด็นออกไปในอากาศ
เมื่อเห็นร่างของจวินหลิงเอ๋อร์หายไป ความเจ็บปวดก็พุ่งเข้าในใจของผู้อาวุโสสูงสุด เขาสูดหายใจอย่างอึดอัดแล้วหันไปมองเฉาเย่ว์ฉินอย่างมาดร้าย
“อดีตผู้นำตระกูลรักใคร่หลิงเอ๋อร์อยู่เสมอและเป็นคนเลี้ยงนางมากับมือตั้งแต่นางยังเด็ก ดังนั้นอย่าทำเกินไปนัก ไม่อย่างนั้นถึงแม้ว่าตระกูลจวินจะติดค้างเจ้า แต่พวกเราผู้อาวุโสก็จะตะเพิดเจ้าออกไป!”
เฉาเย่ว์ฉินส่งเสียงขึ้นจมูกแบบไม่สนใจแล้วเดินสะบัดสะโพกผ่านผู้อาวุโสใหญ่โดยไม่เหลือบมองเขาสักนิดเดียว
…
ปัง!
ภายในห้อง อวิ๋นลั่วเฟิงกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ข้างโต๊ะ เมื่อประตูถูกเปิดออก นางก็เห็นจวินหลิงเอ๋อร์ที่กำลังร้องไห้เดินเข้ามา
“ฮือ!” จวินหลิงเอ๋อร์ไม่สามารถกลั้นต่อไปได้แล้วระเบิดเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นออกมาเพราะอยากปลดปล่อยตัวเองจากความเสียใจที่นางต้องทนมาวันนี้
อวิ๋นลั่วเฟิงวางหนังสือในมือลงแล้วเลิกคิ้วถาม “เกิดอะไรขึ้น”
“ท่านพี่หญิงอวิ๋น!” จวินหลิงเอ๋อร์สะอึกสะอื้นเป็นคำตอบ “การมีสายเลือดของตระกูลจวินสำคัญขนาดนั้นเลยหรือ เห็นอยู่ชัดๆ ว่าไม่ใช่ความผิดข้าแต่ทำไมข้าถึงถูกบังคับให้ขอโทษ ถ้าผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ดูถูกท่านแม่ข้า ข้าก็คงไม่อยากตีนาง!”
…………………………………..
ตอนที่ 1523 ความถือดีของคนหลอกลวง (6)
เมื่อได้ยินคำพูดของนาง อวิ๋นลั่วเฟิงก็เดาได้ทันทีว่าจวินหลิงเอ๋อร์ต้องถูกเฉาเย่ว์ฉินรังแกเพราะเรื่องสายเลือด แล้วตระกูลจวินก็เข้าข้างเฉาเย่ว์ฉิน
“พวกเราไปกันเถอะ” อวิ๋นลั่วเฟิงบิดขี้เกียจแล้วเดินออกไปข้างนอก
“ท่านพี่หญิงอวิ๋น ท่านจะไปไหนเจ้าคะ”
“เดินเล่น” อวิ๋นลั่วเฟิงไม่ได้พูดอะไรอีกแล้วเดินออกไป
นางได้ยินเสียงทะเลาะกันข้างนอก เสียงอ่อนโยนของชายหนุ่มแฝงไปด้วยความโกรธเล็กน้อยดังเข้าหูนาง
“เฉาเย่ว์ฉิน เจ้าไม่คิดว่าทำเกินไปหรือ อย่างน้อยหลิงเอ๋อร์ก็เป็นหลานสาวของท่านปู่ เจ้าไม่กลัวว่าการกระทำของเจ้าจะยั่วโมโหทุกคนหรือ”
“นายน้อยหวา” ตรงกันข้ามกับน้ำเสียงเขินอายที่มีร่องรอยของความไม่พอใจของเฉาเย่ว์ฉิน “ท่านไม่ต้องห่วงข้า ข้าสำคัญกว่าจวินหลิงเอ๋อร์ ทำไมตระกูลจวินถึงจะโกรธข้าเพราะคนนอกด้วย”
อวิ๋นลั่วเฟิงเดินหยุดเดินแล้วยิ้มบาง “หลิงเอ๋อร์ เจ้าคิดว่าเฉาเย่ว์ฉินโง่จริงหรือแกล้งโง่”
หวาอี้เฟยอยู่ข้างจวินหลิงเอ๋อร์ ดังนั้นเขาจึงตามหาเฉาเย่ว์ฉินเพื่อแก้แค้น แต่นางพูดเหมือนกับว่าเขาทำแบบนี้เพราะเป็นห่วงนาง เป็นไปได้ไหมว่า…ในศีรษะของนางมีบางอย่างผิดปกติ
จวินหลิงเอ๋อร์เผลอดึงมืออวิ๋นลั่วเฟิง “ท่านพี่หญิงอวิ๋น พวกเราไปเดินที่อื่นกันเถอะ ข้าไม่อยากเห็นเฉาเย่ว์ฉิน”
อวิ่นลั่วเฟิงยิ้มร้ายขณะที่นางดึงมือของจวินหลิงเอ๋อร์ออกแล้วเดินไปหาหวาอี้เฟยและเฉาเย่ว์ฉิน
ภายในสวน ใบหน้าของเฉาเย่ว์ฉินแดงเพราะความเขินอาย ขณะที่ใบหน้าของหวาอี้เฟยแดงเพราะความโกรธ เขากำหมัดแน่นจนสามารถได้ยินเสียงข้อนิ้วของเขาได้ ถ้าสถานะของอีกฝ่ายไม่ได้เป็นตัวขัดขวาง ไม่แน่หมัดของเขาอาจจะไปกระทบกับศีรษะของนางแล้วก็ได้
“เจ้ามาที่นี่ทำไม” เฉาเย่ว์ฉินเงยหน้าขึ้นเห็นอวิ๋นลั่วเฟิงและจวินหลิงเอ๋อร์เดินเข้าพอดี นางก็ขมวดคิ้วแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเหลืออด “เจ้าไม่เห็นหรือว่าข้ากำลังเดินเล่นกับนายน้อยหวาอยู่”
คำพูดของนางชัดเจนว่าตั้งใจจะปลุกปั่นจวินหลิงเอ๋อร์ ถึงอย่างไรนางก็สืบเรื่องนี้มาแล้ว หวาอี้เฟยสูญเสียบิดามารดาไปตั้งแต่ยังเด็ก เขามาที่ตระกูลเพื่อพึ่งพาน้องสาวของมารดา และเขาก็ได้หมั้นกับจวินหลิงเอ๋อร์ด้วย
เด็กกำพร้าแบบหวาอี้เฟยตั้งใจทำตัวเป็นมิตรกับจวนหลิงเอ๋อร์เพื่อเกาะขาตระกูลจวิน แล้วในเมื่อตอนนี้ฐานะของนางอยู่สูงกว่าจวินหลิงเอ๋อร์แล้ว หวาอี้เฟยต้องทิ้งจวินหลิงเอ๋อร์และต้องการตัวนางไปเป็นภรรยาแน่นอน
ถึงแม้ว่าหวาอี้เฟยจะไม่ได้ตั้งใจอย่างนั้น แต่หลังจากที่ผู้อาวุโสจวินกลับมา นางก็จะบังคับเขาอยู่ดี จวินหลิงเอ๋อร์จะกล้าขัดคำสั่งได้อย่างไร
“หลิงเอ๋อร์!” หัวใจของหวาอี้เฟยกระตุกแล้วรีบเดินไปหาจวินหลิงเอ๋อร์ก่อนอธิบายอย่างรวดเร็ว “เรื่องไม่ใช่อย่างที่นางพูดแน่นอน ข้ามาที่นี้เพื่อหาทางแก้แค้นให้เจ้า”
“ข้ารู้”
นางจะไม่รู้นิสัยของญาตินางได้อย่างไร ไม่มีทางที่ผู้ชายคนนี้จะหักหลังนาง
หวาอี้เฟยผ่อนคลายอย่างเห็นได้ชัด เขากังวลว่าจวินหลิงเอ๋อร์จะเชื่อผู้หญิงชั่วร้ายคนนี้ว่าพยายามจะแยกพวกเขาออกจากกัน
“ฮึ่ม!” เมื่อเห็นว่าสายตาของหวาอี้เฟยสนใจแค่จวินหลิงเอ๋อร์เท่านั้น สีหน้าของเฉาเย่ว์เฟยก็มืดครึ้มทันที “พวกเจ้าทั้งคู่ก็เป็นแค่หลานบุญธรรมของท่านปู่ข้า! แต่พวกเจ้ากลับกล้าทำตัวหยาบคายกับข้า คนที่เป็นคุณหนูที่แท้จริง! เชื่อข้าเลยว่าข้าจะทำให้ตระกูลจวินเตะพวกเจ้าออกไปได้!”
แค่เฉาเย่ว์ฉินแค่ดูถูกหวาอี้เฟยและจวินหลิงเอ๋อร์ก็เพียงพอแล้ว แต่นางกลับวิ่งไปหาเรื่องอวิ๋นลั่วเฟิงด้วยอีกคนอย่างโง่งมแล้วตะโกนด้วยความโกรธพร้อมชี้หน้าพวกนาง
ดังนั้น…หญิงสาวชุดขาวราวหิมะก็ยกขาขึ้นแล้วเตะเข้าไปที่หน้าอกของเฉาเย่ว์ฉินจนเกิดเสียงดัง…