บทที่ 292
เพื่อนนักเรียนที่ล้อมรอบ หูเจี้ยนหวาแยกจากกันทันที และมองไปทิศทางคนที่เดินมา
“สวีจื่อหาว!”
“คุณชายหู ทำไมคุณถึงเชิญเขามาด้วยล่ะ” สวี่หนานเพื่อนสนิทที่กินเที่ยวกับหูเจี้ยนหวาตั้งแต่มัธยมต้นถามพร้อมกับขมวดคิ้ว
หูเจี้ยนหวาเหลือบมอง สวีจื่อหาวและเฉินโม่ด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตร และกล่าวเหมือนจะยิ้มแต่ไม่ยิ้ม “ผมไม่ได้เชิญพวกเขา แต่ทุกคนล้วนเป็นเพื่อนนักเรียน ในเมื่อพวกเขามาแล้ว คงไม่สามารถไล่พวกเขาออกไปได้ใช่ไหม? โรงแรมของผม หูเจี้ยนหวาถึงจะมีคนเพิ่มขึ้นอีกสองคนก็ไม่เป็นไรหรอก!”
“ฮ่า ๆ ……”
เพื่อนนักเรียนหัวเราะเสียงดังราวกับว่าเฉินโม่และสวีจื่อหาวมาที่นี่เพื่อกินฟรีดื่มฟรี
สวีจื่อหาวเป็นคนนิ่งเงียบ พูดตอบโต้ไม่เก่ง เขาพ่นลมออกมาอย่างเย็นชา แล้วก็ไม่พูดอะไรอีก
เฉินโม่ไม่พูดอะไรสักคำ หาที่นั่งแล้วนั่งรอถานชิวเซิงอย่างเงียบ ๆ
เมื่อเห็นว่าทั้งสองไม่สนใจตนเอง หูเจี้ยนหวาก็รู้สึกหงุดหงิด จึงขยิบตาให้สวี่หนาน สวี่หนานพยักหน้าและลุกขึ้นทันที
“เฉินโม่ ทำไมจู่ ๆ คนที่ไร้ประโยชน์อย่างนายถึงได้กลับมาที่นี่ล่ะ? เกิดอะไรขึ้น? พ่อของนายใช้เงินสร้างความสัมพันธ์เพื่อให้นายไปเรียนที่โรงเรียนตี้ยีแห่งอู่โจว ผลการเรียนของนายดีขึ้นแล้วใช่ไหม? เล่าให้ฟังหน่อยสิ” สอบปลายภาคปีนี้ได้กี่คะแนน?”
เพื่อนนักเรียนส่วนใหญ่มองเฉินโม่นั้นมีความรู้สึกยินดีปรีดาในความโชคร้ายของคนอื่น
ผลงานเรียนของเฉินโม่เป็นที่โหล่ตั้งแต่เรียนมัธยมต้นแล้ว และเพื่อนนักเรียนต่างใช้ข้ออ้างนี้โจมตีเฉินโม่
แม้ว่านิสัยของสวี่หนานจะไม่ค่อยดี แต่ผลการเรียนของเขาอยู่ในกลุ่มดีที่สุดเสมอ เขาคาดว่าถึงแม้เฉินโม่จะไปเรียนที่โรงเรียนตี้ยีแห่งอู่โจวแล้ว ผลการเรียนของเขาก็คงไม่ดีขึ้นอย่างแน่นอน
เฉินโม่มองออกไปนอกหน้าต่างและนิ่งเงียบ เฉินโม่ขี้เกียจเกินกว่าจะใส่ใจคนเหล่านี้
ในการประชุมสูงสุดฮ่านหยางนั้นเขายังไม่สนใจคนที่มีชื่อเสียงจากทุกสาขาอาชีพพวกนั้นเลย แล้วนับประสาอะไรกับเพลย์บอยของเมืองเล็ก ๆ เหล่านี้?
เขาแค่ต้องการรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับถานชิวเซิงโดยเร็วที่สุดเท่านั้น จากนั้นไปช่วยเนี่ยเสี่ยวเชี่ยนกำจัดเมล็ดมารที่อยู่ในร่างกาย
เมื่อสวี่หนานเห็นเฉินโม่ไม่พูด เขาคิดว่าเฉินโม่ขาดความมั่นใจ ดังนั้นเขาจึงกล่าวด้วยความภูมิใจว่า “ฮ่า ๆ เห็นหรือยัง? ผลการเรียนของคนไร้ประโยชน์คนนี้ต้องเป็นที่โหล่อย่างแน่นอน อับอายขายหน้าในอำเภอเฟิ่งซานยังไม่พอ แล้วยังไปอับอายขายหน้าที่โรงเรียนตี้ยีแห่งอู่โจวอีก เขาทำให้พวกเราอำเภอเฟิ่งซานอับอายขายหน้าไปหมดแล้ว!”
เฉินโม่ขี้เกียจจะถือสาสวี่หนาน แต่สวีจื่อหาวไม่สามารถทนได้อีกต่อไปแล้ว “ฮึ่ม ตอนนี้พูดเรื่องเหล่านี้มันยังเร็วเกินไป ถ้าใครแน่จริงก็แข่งกับเฉินโม่สิ คอยดูว่าต่อไปใครจะได้เข้าไปเรียนในมหาวิทยาลัยที่ดีกว่า!”
สวี่หนานรู้สึกกลัวสวีจื่อหาวเล็กน้อย ถึงแม้ว่าครอบครัวของสวีจื่อหาวจะฐานะไม่ค่อยดี แต่พ่อแม่ของเขาเป็นข้าราชการทั้งคู่ ยังพอมีหนทางอยู่บ้าง
“โอเค แข่งก็แข่ง ผมไม่กลัวคนไร้ประโยชน์อย่างมันหรอก!” สวี่หนานไม่ได้กลัวเฉินโม่แม้แต่น้อย
“แต่ถ้าคุณแพ้ล่ะ?” สวี่หนานมองเฉินโม่ด้วยสีหน้าเคร่งขรึม และต้องการถือโอกาสหาความดีใส่ตัว
ส่วนเพื่อนนักเรียนที่เหลือมองเฉินโม่ด้วยความยินดีปรีดาในความโชคร้ายของคนอื่น และรอคำตอบจากเฉินโม่
เฉินโม่ละสายตาจากหน้าต่างด้วยความจำใจ และถอนหายใจ “ต้นไม้หวังอยู่นิ่ง แต่ลมกลับไม่หยุดพัด!”
หันกลับมาแล้วมองสวี่หนานอย่างเงียบ ๆ ดวงตาของเฉินโม่เย็นชาและกล่าวว่า “ไสหัวออกไป!”
เจตนาฆ่าประกายอยู่ในดวงตาของเฉินโม่ และความเยือกเย็นกัดเซาะหัวใจของสวี่หนานจนทำให้ขาของสวี่หนานสั่นและนั่งลงบนพื้นทันที
เพื่อนนักเรียนกลุ่มที่ไม่รู้ว่าเกิดอะไร พวกเขาตะลึงไปชั่วขณะ และเมื่อเห็นสวี่หนานตกใจเพราะเฉินโม่ พวกเขาก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาทันที!
หูเจี้ยนหวาเหลือบมองสวี่หนานด้วยความรังเกียจ ปฏิกิริยาของสวี่หนานทำให้พี่ใหญ่อย่างเขาเสียหน้าเหมือนกัน
“มันเป็นความผิดของเฉินโม่ทั้งหมด ไม่รู้ว่าเจ้าหมอนี้ใช้วิธีใด ถึงได้ทำให้สวี่หนานตกใจจนนั่งลงบนพื้น! ถ้าไม่แก้แค้น มันจะทำให้ผมเสียชื่อเสียงในกลุ่มเพื่อนนักเรียน!”
หูเจี้ยนหวามองเฉินโม่ด้วยสีหน้าเหมือนจะยิ้มแต่ไม่ยิ้ม “ในเมื่อเฉินโม่เรียนอยู่ที่โรงเรียนตี้ยีแห่งอู่โจว ไม่รู้ว่านายรู้จักคนใหญ่โตคนไหนของอู่โจวบ้าง? ถานชิวเซิงเพื่อนสนิทของนายเคยไปที่อู่โจวเหมือนกัน และต้องการเข้าร่วมกับแวดวงสังคมระดับสูงของอู่โจว แต่สุดท้ายกลับถูกคนอื่นถีบกระเด็นออกมา”
“อับอายขายหน้าจริง ๆ!” หูเจี้ยนหวาส่ายศีรษะด้วยความรังเกียจ
บทที่ 291
บทที่ 293