มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 191
เจอรัลด์เงยหน้าขึ้น “มีอะไรไหม?”
“พวกเรามีนัดสังสรรค์กันระหว่างเพื่อนเก่าคืนนี้ มันเกิดขึ้นทุก ๆ สองถึงสามเดือน ฉันไม่เคยเอ่ยถึงเรื่องนี้มาก่อน—-แต่เนื่องจากพวกเราได้บังเอิญมาพบกันแล้ว ฉันจึงบอกให้นายรู้เอาไว้!”
“อีกอย่าง ชารอนก็จะอยู่ที่นั่นด้วย” ลิเลียนกลั้นหัวเราะเล็กน้อย “มาคิดดูแล้ว: ย้อนกลับไปสมัยเรียนมัธยมปลาย นายจะได้คะแนนเป็นที่หนึ่ง เธอจะตามมาเป็นที่สอง พวกนายสองคนสนิทกัน—อันที่จริง นายก็ตามจีบเธอ ใช่ไหมล่ะ?”
เจอรัลด์ไม่ได้ตอบกลับ
ชารอน เลสลี่ เพื่อนเก่าคนหนึ่งจากมัธยมปลาย มันจริงที่พวกเขาเข้ากันได้ดีในตอนนั้น
และก็เป็นเรื่องที่เจอรัลด์เก็บงำความรู้สึกที่มีต่อเธอ แต่นั่นมันก่อนหน้า…ทั้งหมดนี้
เขาตามจีบเธอหรือเปล่า? เขาไม่กล้า
ตั้งแต่แรก ๆ ระหว่างช่วงปีแรกของมัธยมปลาย พวกเขามักจะพูดคุยกันบ่อย ๆ แต่ภายหลัง แม้มีโอกาสไม่กี่ครั้งตอนที่เขาพยายามจะเริ่มบทสนทนากับเธอ เธอก็ไม่ได้ตอบเขา และนั่นแหละ พวกเขาจึงแยกกันไปไม่ได้คุยกันอีก
สามปีผ่านไปอย่างรวดเร็ว
“ว่ะฮ่าฮ่า! เอาน่า…นายรู้ไหม เดือนแล้ว แฟนหนุ่มของชารอนเลี้ยงข้าวพวกเราด้วยนะ และจากนั้นหัวข้อข้อเรื่องนายก็ถูกพูดขึ้นมา! ชารอนอยากจะรู้ว่าเจอรัลด์เป็นไงบ้าง—ไม่มีใครสามารถตอบเธอได้ในตอนนั้น แต่ตอนนี้…นายว่างไหมคืนนี้?”
ขณะที่เธอพูด ลิเลียนก็แอบชำเลืองมองเจอรัลด์ เพื่อค้นหาร่องรอยของความสิ้นหวัง
แต่ไม่พบการแสดงออกเช่นนั้นบนใบหน้าของเขาเลย
“คืนนี้เหรอ? อืม ฉันน่าจะไปได้!”
“ดีมาก ดีมาก นายต้องมานะ งั้น—ให้ทุกคนได้ดูนาย!” อย่างลับ ๆ ล่อ ๆ ลิเลียนแอบหยิบโทรศัพท์ของเธอออกมาและถ่ายรูปเจอรัลด์ ซึ่งเธอได้ส่งมันไปในแชทกลุ่มของการสังสรรค์:
“ลองเดาซิคนโง่คนนี้คือใคร?”
“ใครล่ะ? ดูคุ้น ๆ นะ…ฉันเคยเห็นเขาทีไหนมาก่อนแน่!”
“เหมือนกัน แต่…เขาดูไม่เหมือนใครที่ควรค่าแก่การจดจำนะ! พวกเธอพอจะคุ้น ๆ บ้างไหม?”
ชารอน เลสลี่: “เจอรัลด์ใช่ไหม?”
“โอ้ ใช่แล้ว!” ลิเลียนพรั่งพรูออกมา “พวกเธอสองคนเป็นเพื่อนกันสมัยมัธยม ใช่ไหมล่ะ? เธอแค่มองครั้งเดียวเท่านั้น—ก็รู้ว่าคือเจอรัลด์!”
มันน่าตื่นเต้นที่เป็นคนนำเสนอเรื่องที่ทำให้ทุกคนตื่นเต้น นั่นคือเหตุผลหลักที่ทำไมจู่ ๆ ลิเลียนก็ชวนเจอรัลด์ไปงานรวมตัวกัน
พวกเขามีอดีตเพื่อนร่วมโรงเรียนหลายคนในเมืองเมย์เบอร์รี่—แต่มีเพียงไม่กี่คนในชั้นเรียนของเธอคนเดียว บางทีพวกเขาอาจไม่รู้จักเจอรัลด์ แต่รับรองว่าพวกเขาต้องเคยได้ยินชื่อของเขามาก่อน
ถ้าเขาปรากฎตัวที่การรวมตัวนั้น เธอมั่นใจว่าเขาจะเป็นประเด็นร้อนของคืนนี้แน่
แค่ดูความโกลาหลในกลุ่มแชทตอนนี้สิ…
ขารอน เลสลี่ “พวกเราเป็นเพื่อนกันตอนมัธยมปลายงั้นเหรอ? ฉันจำอะไรแบบนั้นไม่ได้เลย! ฮี่ฮี่ฮี่…”
นิ้วของลิเลียนวุ่นอยู่บนแป้นพิมพ์ “โธ่! ตอนนี้หาหนุ่มรูปหล่อในซันนี่เดลให้ตัวเองได้แล้ว งั้นแฟนเก่าก็ไม่สำคัญอีกต่อไปสินะ?”
ชารอน เลสลี่ “พูดจริงป่ะเนี่ย! เธอหมายถึงอะไรที่ว่า ‘แฟนเก่า’…งั้นเธอชวนเขาเขามางานสังสรรค์ของเราด้วยสิ? พวกเราควรติดต่อหรือพูดคุยกัน—ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม พวกเราทั้งหมดก็เป็นเพื่อนเก่า!”
“ได้!”
ลิเลียนหันไปหาเจอรัลด์ “ทุกคนต่างก็อยากพบนายอีกครั้ง—โดยเฉพาะอย่างยิ่งชารอน เธอยังพูดเองด้วยซ้ำ เนื่องจากนายมีเวลาในคืนนี้ ก็แค่มารวมตัวตัวกันนะ! ถ้านายกังวลว่านายจะสามารถจ่ายไหวหรือไม่ ฉันจะจ่ายให้นายเองในขณะนี้!”
เจอรัลด์กำลังจะปฏิเสธเธอไป เอาตรง ๆ เลยนะ เขาไม่ได้มีเพื่อนเยอะขนาดนั้นในช่วงหลายปีนั้น เขาคงไม่มีอะไรจะคุยกับทุกคนที่นั่นหรอก
แต่ตอนนี้ที่ลิเลียนพูดทั้งหมดนั้น เขาก็คงไม่สามารถปฏิเสธได้อีกต่อไป
“เอาล่ะ คืนนี้ถ้างั้น!” เจอรัลด์พยักหน้าเป็นการตกลง
ลิเลียนให้สถานที่กับเขา จากนั้นเธอก็เดินทางไปต่อ
เจอรัลด์ส่ายหัวของเขาด้วยความโกรธเคือง “ลิเลียนสอนที่โรงเรียนใหม่ของฉัน โลกช่างกลมเสียจริง!”
เขาได้วางแผนที่จะเดินเล่นแถวในเมือง แต่การพูดคุยกับลิเลียนทำให้เขาไม่มีอารมณ์ไปเดินเล่นอีกต่อไป
อืม เป็นเวลาเที่ยงวัน และเขาก็หิวแล้ว ดังนั้นเจอรัลด์จึงออกเดินทางต่อไป
ตรงประตูโรงเรียน มีเด็กสามคนในชุดขาดรุ่งริ่ง น่าจะอายุประมาณสี่ถึงห้าปีได้ พวกเขาแอบส่องเข้ามาไปด้านใน
“นี่คือโรงเรียนใช่ไหม พี่ชาย? มันไม่เหมือนที่คุณเควต้าพูดถึงเลย…”