มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 193
เจอรัลด์จำเธอได้ทันที
เขาเคยพบกับเธอในโฮมแลนด์ คิชเช่นเมื่อหลายวันก่อน เจนได้ดุว่าเธอ—ย้อนกลับไปตอนที่เธอยังคงทำงานให้กับพวกเขา
เธอทิ้งความประทับใจไว้ให้กับเขา แม้เพียงแค่ได้เห็นเธอจากด้านข้าง เขาก็รู้ได้ว่าเธอนั่นเป็นคนสวยที่ไม่ธรรมดา ได้เห็นเธออีกครั้งในตอนนี้ เธอจึงดูคุ้นเคยสำหรับเขาทันที
“คุณรู้จักฉันเหรอค่ะ?” เธอกระซิบ และรวบเด็กทั้งสามคนเอาไว้อย่างปกป้อง
เธอกลัวเขาอย่างเห็นได้ชัด ถ้าหากว่าเขาพัวพันกับการค้ามนุษย์ล่ะ?
“ใช่ พวกเราพบกันโดยบังเอิญที่โฮมแลนด์ คิชเช่น คุณลืมผมไปแล้วเหรอ? เจอรัลด์ยิ้มให้เธอ
ผู้หญิงคนนั้นใช้เวลากับการระลึกถึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ดูสดใสขึ้น “โอ้ เป็นคุณ คุณผู้ชาย! ขอบคุณนะคะที่ช่วยเหลือฉัน ในตอนนั้น!”
ตอนนั้น เธอกำลังถูดดุว่าอย่างหนักจนเธอไม่กล้าเงยหน้าขึ้นจากพื้น แต่ตอนที่เธอกำลังจะจากไปเธอก็ได้แอบชำเลืองมองเจอรัลด์เพียงสั้น ๆ
การพบกับเขาอีกครั้งในตอนนี้ สิ่งที่เธอจำได้ก็คือเสียงของเขา
เขาได้ช่วยเธอเอาไว้ในตอนนั้น
อีกอย่าง เขาก็เป็นคนรวย!
“อย่าพูดถึงมันเลย อย่างน้อยคุณก็จะไม่ตั้งการ์ดไว้เมื่ออยู่รอบ ๆ ผม คุณดูแลเด็กสามคนนี้อยู่เหรอ?” เจอรัลด์ถามอย่างสงสัย
“ใช่ค่ะ ใช่!” เควต้า สมิธพยักหน้า พร้อมกับพาเด็กทั้งสามไปด้วย
ขณะที่พวกเขาเดินไปด้วยกัน เธอก็เล่าเรื่องราวให้เขาฟัง: กลายเป็นว่าเด็กทั้งสามเหล่านี้เป็นเด็กมอมพเนจรที่สามารถหนีรอดมาได้หลังจากถูกลักพาตัวไปจากผู้ค้าทาส
ด้วยสถานการณ์ทียุ่งเหยิงเช่นนี้ ไม่มีสถานสงเคราะห์ไหนเต็มใจจะรับพวกเขาเข้าเลย และดังนั้นพวกเขาจึงเตร็ดเตร่ไปในเมืองด้วยตัวพวกเขาเอง ขอทานสำหรับเศษเล็กเศษน้อย…จนกระทั่งเควต้าพบพวกเขา และรับพวกเขาไว้ภายใต้การดูแลของเธอ
เธอทำงานเป็นครูโรงเรียนอนุบาลเป็นหลักและยังทำงานด้านอื่น ๆ อีกด้วย ด้วยเหตุนี้จึงมีรายได้พอที่จะเลี้ยงดูพวกเขา เธอยังประหยัดเงินไว้เพื่อส่งพวกเขาไปโรงเรียนอีกด้วย
สิ่งที่ดีคือเควต้าทำงานกับเด็กอยู่บ่อย ๆ เธอจึงสอนเด็กสามคนนี้ได้เป็นอย่างดี
ยุ่งเหยิงอะไรอย่างงี้ และเด็กทั้งสามคนต่างก็เป็นพี่น้องกัน
หัวใจของเขาบิดอย่างแรงสุดขีด เจอรัลด์ถามขึ้นว่า “แล้วครอบครัวของคุณล่ะ?”
“ฉันไม่มีครอบครัวค่ะ—ฉันเติบโตในสถามเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งหนึ่ง” ขณะที่เธอเล่าให้เขาฟัง เควต้าก็ก้มหัวด้วยความอับอายและหยิบจับเสื้อผ้าของเธอ
ช่างเป็นหญิงสาวที่งดงามอย่างน่าอัศจรรย์อะไรอย่างงี้ แม้ว่าความสดใสของเธอจะถูกบดบังด้วยความยากลำยากมานาน
และเธอกำลังทำตัวสงบเสงี่ยมมากในการปรากฏตัวของเจอรัลด์ เขารู้ว่าเป็นเพราะเธอกลัวว่าเขาจะเบื่อเธอ
เควต้าคงจะไม่รู้ว่าเจอรัลด์ก็เคยเป็นคนที่ไม่เคยรู้สึกว่าเขาจะดีพอได้ เหมือนกัน
พวกเขาทั้งสองอายุไล่เลี่ยกัน เจอรัลด์เคยคิดว่าเขาจับได้ไม้สั้นในชีวิตซะอีก แต่เควต้ากลับแย่กว่านั้นมาก: หญิงสาวคนหนึ่งที่ไม่มีพ่อแม่ และต้องดูแลเด็กอีกสามคนด้วยตัวเอง
ในทุกวันนี้คุณได้พบกับหญิงสาวเช่นนี้ บ่อยแค่ไหน?
เจอรัลด์รู้สึกสะเทือนใจอย่างที่สุดด้วยความชื่นชมเธอ
“คุณพักอยู่ที่ไหน?” เขาถาม
“ตรงนั้น!” เด็กทั้งสามคนชี้ไปตรงย่านที่อยู่อาศัยแสนธรรมดา ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากโรงเรียน
“จะเป็นไรไหมถ้าผมจะแวะไปสักครู่?” เขาถามพร้อมกับหัวเราะเบา ๆ
หลังจากความตะลึงไปครู่หนึ่ง เควต้าก็พยักหน้า
โดยทั่ว ๆ ไปพื้นที่ทั้งหมดนี้เป็นกลุ่มของกระท่อมเก่า ๆ ของคนไร้บ้าน
ตอนที่พวกเขามาถึงที่ของเธอ เควต้าปัดม้านั่งและยื่นมันให้เขานั่ง จากนั้นเธอก็ส่งเสียงไล่เด็กทั้งสามคนไปอาบน้ำ เด็ก ๆ ต่างก็พยายามทำในส่วนของตน โดยการเก็บขยะของเสียไปขายทุกวัน นั่นคือเหตุผลที่ทำไมพวกเขาถึงถูกปกคลุมไปด้วยสิ่งสกปรก
“เควต้า สมิธ ผมชื่อเจอรัลด์ คลอฟอร์ด เรามาเป็นเพื่อนกันไหม?”
“เพื่อนเหรอ?” เธอตกตะลึง เควต้ารู้ว่าเจอรัลด์เป็นผู้ชายที่มีอำนาจเพราะเขาสามารถสั่งการกับผู้จัดการคนนั้นได้