บทที่ 294
“คนไร้ประโยชน์อย่างเขา ยังคิดจะจีบดาวประจำโรงเรียนของพวกเรา มันเหมือนหมาวัดอยากจะเด็ดดอกฟ้า!”
“มีเพียงคุณชายหูเท่านั้น ที่คู่ควรดาวประจำโรงเรียนของพวกเรา!”
หูเจี้ยนหวาหัวเราะ แล้วยื่นมือไปโอบเอวของฉีหยู่เหมียนเอาไว้ และมองไปทางเฉินโม่ “สายตาพวกคุณไม่เลวนี่ เพราะตอนนี้ หยู่เหมียนเป็นแฟนของผมแล้ว!”
“ว้าว คุณชายหูเยี่ยมมาก!”
“ดาวประจำโรงเรียนยืนอยู่ข้างคุณชายหู หนุ่มหล่อและสาวสวย เป็นคู่ที่สวรรค์สรรค์สร้างจริง ๆ!”
เพื่อนนักเรียนหลายคนประจบสอพลอ
หูเจี้ยนหวาแสดงความรักต่อหน้าทุกคน ทำให้ฉีหยู่เหมียนรู้สึกเขินอายเล็กน้อย แต่เธอก็ไม่ได้ขัดขืน ใบหน้าของเธอกลับแสดงความเพลิดเพลินออกมา
สวีจื่อหาวมองเฉินโม่ด้วยความประหม่า และเมื่อเห็นสีหน้าที่ราบเรียบของเฉินโม่แล้ว เขาถึงได้รู้สึกโล่งอก
เมื่อมองหูเจี้ยนหวากับฉีหยู่เหมียนแสดงความรักต่อหน้าทุกคน เขากล่าวเยาะเย้ยว่า “เฉินโม่ ผู้หญิงที่โลภและฟุ้งเฟ้อแบบนี้ โชคดีที่ตอนนั้นนายจีบเธอไม่สำเร็จ มิเช่นนั้น ต่อไปเธอจะต้องสวมเขาให้นายอย่าแน่นอน!”
ประโยคนี้ ทำให้ฉีหยู่เหมียนโกรธจนหน้าขาวซีด เดิมหูเจี้ยนหวาที่จับมือ ฉีหยู่เหมียนเอาไว้ และเขาอดไม่ได้ที่จะปล่อยมือเธอ
ฉีหยู่เหมียนสามารถรับรู้ได้ถึงปฏิกิริยาของหูเจี้ยนหวา เธอจ้องสวีจื่อหาวด้วยสายตาดุดัน และรีบอธิบายว่า “เจี้ยนหวาอย่าไปฟังเขาพูดจาเหลวไหล ฉันรักเดียวใจเดียวต่อคุณอย่างแน่นอน!”
และขณะนี้ ในที่สุดถานชิวเซิงก็มาถึงแล้ว
เมื่อเขาเห็นเฉินโม่และสวีจื่อหาว ทำให้ถานชิวเซิงตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ดวงตาของเขาซับซ้อนเล็กน้อย
หูเจี้ยนหวาเห็นถานชิวเซิงเป็นคนแรก และกล่าวเยาะเย้ยว่า “โอ้ คุณชายถานทำไมนายเพิ่งมาล่ะ? เพื่อนสนิทสองคนนี้ของนายมาสักพักแล้ว และพวกเขากำลังสอบถามผมเกี่ยวกับเรื่องของนายที่อู่โจว?”
ถานชิวเซิงเดินเข้ามา แล้วมองไปที่เฉินโม่และสวีจื่อหาวด้วยความเย็นชา “พวกนายมาได้อย่างไร? พวกนายไม่ต้องมายุ่งเรื่องของฉัน!”
หูเจี้ยนหวาและคนอื่น ๆ แสดงสีหน้าประหลาดใจ พวกเขารู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่าง ถานชิวเซิงเฉินโม่และสวีจื่อหาวเป็นอย่างดี เมื่อก่อนไม่ว่าเฉินโม่จะมีปัญหาอะไร ถานชิวเซิงจะเป็นคนที่ช่วยจัดการแก้ไขตลอด วันนี้ดูเหมือนว่า…….
ถานชิวเซิงหันหน้าไปมองหูเจี้ยนหวาและกล่าวอย่างเย็นชาว่า “ฉันเลิกเป็นเพื่อนกับพวกเขาแล้ว และต่อไปฉันกับพวกเขาไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก!”
เฉินโม่มองถานชิวเซิงด้วยสีหน้าราบเรียบ
สวีจื่อหาวรู้สึกกังวลเล็กน้อยและตะโกนว่า “ถานชิวเซิงนายหมายความว่าอย่างไร?”
สีหน้าของถานชิวเซิงเคร่งขรึม “เมื่อคืนนี้ฉันพูดชัดเจนแล้ว พวกนายต้องการให้ฉันพูดซ้ำอีกครั้งหรือ?”
“ถานชิวเซิงนายเอาจริงหรือ?” สวีจื่อหาวยืนขึ้นแล้วชี้ไปที่ถานชิวเซิงและตะโกนด้วยความโมโห
ถานชิวเซิงกล่าวเยาะเย้ย “นายคิดว่าฉันเหมือนกำลังพูดล้อเล่นอยู่เหรอ?”
สวีจื่อหาวที่สงบมาโดยตลอด ตอนนี้ถานชิวเซิงทำให้เขาโกรธจนสีหน้าที่เคร่งขรึม “ดี ดีมาก! ฉันหวังว่านายจะไม่เสียใจภายหลัง”
ขณะนี้ หูเจี้ยนหวาที่กำลังเฝ้ามอง ก็หัวเราะออกมา “จุ๊ ๆ เป็นเพื่อนสนิทที่รักกันจริง ๆ เพื่อไม่ให้เพื่อนสนิทอย่างพวกคุณสองคนต้องเดือดร้อน ถือว่าถานชิวเซิงใช้ความพยายามเป็นอย่างยิ่ง นายวางใจเถอะ ขอเพียงต่อไปนายเป็นสุนัขรับใช้ฉันอย่างซื่อสัตย์ ฉันสัญญาว่าจะไม่ทำให้พวกเขาสองคนลำบากใจ!”
สีหน้าของถานชิวเซิงเปลี่ยนทันที จ้องหูเจี้ยนหวาด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธ
สวีจื่อหาวตะโกนว่า “ถานชิวเซิงเรื่องถึงขนาดนี้แล้ว นายยังจะคิดเสแสร้งอยู่อีกหรือ? พวกเราเป็นเพื่อนสนิทกันมาหลายปีแล้ว ไม่มีใครรู้จักนายดีไปกว่าพวกเราหรอก นายคิดว่าทำแบบนี้แล้วจะสามารถปิดบังฉันกับเสี่ยวโม่ได้หรือ?”
สีหน้าของถานชิวเซิงเต็มไปด้วยความจำใจ เขาหลับตาลงด้วยความเจ็บปวด เขารู้ว่าคำโกหกของตนเองถูกเปิดเผยแล้ว เขามองเฉินโม่และสวีจื่อหาวแล้วก้มหน้าลงด้วยความละอายใจ
“เสี่ยวโม่ จื่อหาวขอโทษด้วย!”
ทันใดนั้นถานชิวเซิงก็เงยหน้าขึ้นด้วยสีหน้าที่แน่วแน่ “พวกนายอย่าเข้าไปยุ่งกับเรื่องระหว่างฉันกับหูเจี้ยนหวา! เชื่อฉันสิ เพราะฉันทำเพื่อประโยชน์ของพวกนาย!”
สวีจื่อหาวเดินไปข้างหน้า ต่อยไปที่หน้าอกของถานชิวเซิงและตะโกนด้วยความโมโห “ถานชิวเซิง ฉันขอถามนายหนึ่งประโยค พวกเราเป็นเพื่อนสนิทกันหรือไม่?”
ถานชิวเซิงพยักหน้าด้วยความละอายใจ