ตอนที่ 225 ใช้เวทมนต์ในการอาบน้ำ
“เ**ด ใครก็ได้บอกฉันทีว่าเกิดอะไรขึ้น!”
“นั่นเขาเพิกเฉยต่อกับดักเวทมนต์ระดับสูงสุดเหรอ?และเขาตั้งใจเหยียบพวกมันด้วยเหรอ?”“พวกนั้นคือหุ่นยนต์ของจักรวรรดิอันล้ำลึก! โมเดลดั้งเดิมที่สุดทหารมงกุฎประเภทโล่เนื้อ!”“ถึงจะเป็นหุ่นยนต์อันล้ำลึกพวกมันก็ควรจะตายหลังจากเหยียบกับดักเวทมนต์จํานวนมาก!”เมื่อดูฉากตรงหน้าพวกเขาจอมเวทผู้ยิ่งใหญ่ก็ตกอยู่โกลาหลในฐานะเมืองหลวงการป้องกันของเมืองจอมเวทย์นั้นค่อนข้างแข็งแกร่งกับดักเวทมนต์ระดับสูงสุดถูกวางไว้ที่นั่นนับล้านนี่ เป็นการสะสมของเมืองจอมเวทย์ในช่วงหลายพันปี!
พวกเขามั่นใจมากว่าต่อให้กองทัพปีศาจมาพวกมันจะต้องจ่ายราคาหนึ่งเมื่อต้องเผชิญหน้ากับกับดักเวทมนต์ระดับสูงสุดเหล่านี้ อย่างไรก็ตามหลี่เฉิงเหยียบพวกมันราวกับว่าพวกมันไม่มีอะไรเลย
กับดักเหล่านั้นดูเหมือนจะต้อนรับเขาราวกับเป็นประทัดในหมู่บ้าน คอยส่งเสียงเชียร์เขาทุกที่ที่เขาเหยียบ
“แน่นอนต้องเพราะเขามีทักษะบางอย่าง ใช่ถูกต้อง บางทีอาจเป็นคาถาศักดิ์สิทธิ์ของเทพธิดาเงา!”
“ใช่ ในไม่ช้าเขาจะเข้าสู่ระยะของหอคอยป้องกันของเรา เมื่อถึงเวลานั้นกองทหารของเขาจะไม่อยู่ต่อหน้าเราอีกต่อไป!”
“ใช่แล้ว เรายังมีหอคอยป้องกันอีกนับไม่ถ้วนในหมู่พวกมันมีระดับมหากาพย์มากมายและ
ระดับตํานานนับพัน ทําไมเราต้องกลัวกองทหารของเขาที่มีเพียงล้านเดียวเท่านั้น”
ในสมัยนั้น เมืองจอมเวทย์ก็ถูกเซิร์กรุกรานและความสูญเสียของพวกเขาอาจกล่าวได้ว่าหนักมากหลังจากนั้นพวกเขาก็ได้เสริมความแข็งแกร่งการป้องกันขึ้นอย่างมากไม่ต้องพูดถึงสิ่งอื่น หอคอยเวทมนต์ที่ตั้งอยู่ในป่าล้วนเป็นหอคอยป้องกันที่ทรงพลังทั้งสิ้นเอง
เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ นักเวทย์เหล่านี้ก็รู้สึกสบายใจขึ้นในทันทีไม่มีใครสงสัยในการป้องกันของตัวสิบนาทีต่อมา… ได้ยินเสียงระเบิดรุนแรงอีกครั้ง
บูม!!!
บูม!!!
บูม!!!
เสียงดังมาจากเมืองจอมเวทย์ แสงไฟสว่างจ้าส่องไปทั่วบริเวณนั้น
ในทันที หอคอยป้องกันของเมืองจอมเวทย์ทั้งหมดถูกยิงออกไปพร้อมกันพลังของมันเขย่าพื้นอย่างรุนแรง
หลี่เฉิงทําราวกับว่าเขาไม่เห็นมันในขณะที่เขาและกองกําลังของเขาเดินหน้าต่อไปไม่นานการโจมตีจากหอคอยป้องกันก็มาถึงกองทหารของหลี่เฉิงจากนั้น…
[-1]
[-1]
[-1]
ตัวเลขนับไม่ถ้วนพุ่งออกมาจากหัวของหุ่นยนต์เมื่อเห็นฉากนี้หลี่เฉิงก็เกาใบหน้าของเขาเมืองจอมเวทย์ไม่ค่อยน่าประทับใจนัก การโจมตีเหล่านี้ไม่เพียงพอที่จะทําให้เกิดรอยบุบใน HPของหุ่นยนต์…
ในขณะนี้ นักเวทย์ผู้ยิ่งใหญ่ในห้องประชุมของเมืองจอมเวทย์ก็ตกตะลึงอีกครั้ง “อ่า นี่… มันไม่ตลกไปหน่อยเหรอ?”
“การป้องกันของเมืองจอมเวทย์เปิดใช้งานอย่างสมบูรณ์… นี่คือสิ่งที่ไม่ได้เกิดขึ้นมาหลายร้อยปีแล้ว!!”
“ด้วยหอคอยป้องกันจํานวนมากที่โจมตีพร้อมกันแม้ว่าปีศาจจากขุมนรกจะมาพวกมันจะต้องถูกฆ่าตายทันทีอย่างแน่นอน!”
“เป็นไปได้อย่างไร? หุ่นยนต์ลมปราณเหล่านี้แข็งแกร่งขนาดนั้นเลยเหรอ?!”
“ฟู ไม่ใช่แค่หุ่นยนต์เท่านั้นดูทีมนั้นเหมือนกัน!”
“อะไร… เกิดอะไรขึ้น”
อลฟ์ที่ผิวเปราะบางเหล่านั้นสิ พวกมันก็ไม่เสีย HP
ห้องประชุมวุ่นวายไปหมดสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าพวกเขานั้นเกินความเข้าใจของนักเวทย์เหล่านี้จริง ๆ
หอคอยป้องกันระดับมหากาพย์หลายสิบแห่งและหอคอยป้องกันระดับนํานานนับพันไม่สามารถแม้แต่จะลด HP ของพวกมันลงได้?
แม้ว่าเทพที่อ่อนแอจะลงมาและปรากฏตัวต่อหน้าพลังการป้องกันของพวกเขา พวกเขาก็จะ
ถูกฆ่าตายทันที!
ขณะที่ผู้ยิ่งใหญ่เหล่านี้ตกอยู่ในความสิ้นหวังบนหน้าจอกองทหารของหลี่เฉิงก็หยุดเดินจากนั้นต่อหน้านักเวทย์ทั้งหมดพวกเขาเริ่มตั้งค่าย… ตั้งค่าย!
บนหน้าจอ นักเวทย์มองดูหลี่เฉิงหยิบกระต่ายป่าออกมาจากกระเป๋าเป้ของเขาและค่อยๆเริ่มกินมัน
พฤติกรรมของหลี่เฉิงทําให้นักเวทย์ผู้ยิ่งใหญ่ตกตะลึงจิตใจของพวกเขาไม่สามารถตอบสนองได้ชั่วขณะเมื่อพวกเขาเริ่มตระหนักว่าพวกเขากําลังถูกหลี่เฉิงเพิกเฉยพวกเขาทั้งหมดก็
โกรธจัด
“เด็กคนนี้ไปไกลเกินไปแล้ว!! หัวหน้าฉันขอออกไปสู่!
“ถูกต้อง นี่เป็นการดูหมิ่นเมืองจอมเวทย์ของเรา!เราต้องทําให้เขาพบกับความทรงจําาที่ลืมไม่ลงชั่วชีวิต!”
“กองกําลังนักเวทย์หลวงพร้อมแล้วพร้อมที่จะโจมตีทุกเมื่อ!”
“หัวหน้า ถ้าเราไม่ฆ่าเขา มันจะส่งผลต่อชื่อเสียงของเมืองจอมเวทย์อย่างแน่นอนดังนั้นมาต่อสู้กันเถอะ!”
หัวหน้าคือนักเวทย์ระดับตํานานชื่อแฟรงค์เขามีชื่อเสียงมาเป็นเวลานานแล้วและความแข็งแกร่งของเขาก็อยู่ที่ระดับตํานานระดับ 8
เขาได้ฝึกสอนผู้ฝึกหัดมานับไม่ถ้วนและสามารถเรียกได้ว่าเป็นครูที่มีนักเรียนจํานวนมากแม้แต่ในทวีปทั้งหมดเขาก็เป็นจอมเวทย์ผู้ยิ่งใหญ่ที่มีชื่อเสียงมาก
ในเวลานี้ คิ้วของแฟรงค์ขมวดแน่นทุกสิ่งที่เกิดขึ้นนั้นเกินความเข้าใจของเขาเขาไม่รู้ว่าทําไมแต่เขามีความรู้สึกไม่ดีอยู่ในใจ
เขาคิดอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นเขาก็เริ่มพูดว่า“โจมตีต่อไปด้วยหอคอยป้องกันของเราเขาอาจเปิดใช้งานทักษะพิเศษหรือสิ่งประดิษฐ์ศักดิ์สิทธิ์ดังนั้นเราไม่ควรส่งกองกําลังของเราออกไปในขณะนี้ในสถานการณ์เช่นนี้มันจะเป็นการสิ้นเปลืองชีวิตของฝ่ายเราเท่านั้น มันไม่คุ้มค่า”เมื่อได้ยินคําพูดของแฟรงค์เหล่าจอมเวทย์ก็เห็นด้วย
“เอาล่ะ ฟังหัวหน้า!”
“หัวหน้าฉลาดมาก”
“ฉันเชื่อหัวหน้า!”
ภายใต้คําสั่งของแฟรงค์ป้อมปราการของพวกเขาก็พังทลายลง ทันใดนั้นลูกบอลพลังงานเวทมนต์ที่สว่างไสวและน่าเกรงขามก็ระเบิดออกมา ทําให้ท้องฟ้ายามค่ำคืนสว่างไสวราวกับเป็น
เวลากลางวัน
การโจมตีของหอคอยป้องกันเหล่านี้ถูกบล็อกโดยหุ่นยนต์ลมปราณที่ขยายใหญ่ขึ้นแรงระเบิดรุนแรงปะทะบนผิวโลหะของพวกมัน
อย่างไรก็ตาม แถบ HP ของหุ่นยนต์ก็ไม่ได้ขยับเขยื้อนเลย ในขณะเดียวกันหลี่เฉิงยังคงกินเนื้อกระต่ายอย่างสบายๆ เขาไม่ได้ชายตาไปมองด้วยซ้ำถ้าจะบอกว่าคนเป็นคนอวดดีเขาจะได้คะแนนเต็มแน่นอน
หากเป็นการโจมตีแบบอื่นหลี่เฉิงอาจไม่ทําเช่นนั้นแต่ถ้าเป็นการโจมตีด้วยเวทมนต์…
หลี่เฉิงทําได้แค่ขอโทษการโจมตีด้วยเวทมนต์ไม่ส่งผลต่อเขาเลย
ด้วยการหลอมรวมของทั้งสองโลก การกินของเขาในเกมส์อาจส่งผลต่อโลกแห่งความเป็น
จริงแล้ว ดังนั้นที่เขาแสดงการกินเนื้อกระต่ายภายใต้การโจมตีเมืองจอมเวทย์ไม่ใช่เพราะเขาอวดดีแต่เพราะเขาหิวเล็กน้อยจริง ๆ
ถ้าไม่กินอาหารที่เหมาะสมเขาจะไม่มีเรี่ยวแรงจริงไหม?ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นการกินก็เป็นสิ่ง
สําคัญใช่ไหม?
ในเวลานี้ หลี่เฉิงก็เรอพยักหน้าและวางเนื้อกระต่ายลงชั่วคราวเพื่อวิจารณ์รสชาติ
“อืม เมืองจอมเวทย์ไม่เลวเมืองจอมเวทย์จริงๆตามที่คาดไว้ของเมืองที่แม้แต่เทพธิดาแห่งความมืดก็ไม่สามารถโจมตีได้ในอนาคต ระบบป้องกันของคุณค่อนข้างแข็งแกร่ง”จากนั้นหลี่เฉิงก็หันไปหาลูน่าและพูดว่า “ลูน่าบอกฉันเกี่ยวกับอดีตของคุณ”