แววตาของกู้ชูหน่วนเป็นประกาย และจ้องมองไปที่ระฆังวิญญาณสะบั้น
ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด นางมักจะรู้สึกราวกับว่าระฆังวิญญาณสะบั้นสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่าง และชี้นำให้นางเดินตรงไปข้างหน้า
มีนักเรียนจำนวนมากของสำนักศึกษาวังหลวงรวมตัวกันอยู่ข้างหน้า และมีเสียงอุทานมาเจอสมบัติแล้วดังขึ้นเป็นระยะ ๆ
อวี๋ฮุยรีบกล่าวว่า “พี่ใหญ่ เช่นนั้นเราไปกันจะดีกว่า ลองดูว่าจะเจออะไรหรือไม่”
“จะรีบร้อนอะไร พื้นที่ที่นี่ถูกปกปิดไว้ ไม่ไกลออกไปทางซ้ายมีถ้ำอยู่ เราไปที่ถ้ำกันก่อน”
“หา……ไปทำอะไรที่ถ้ำ”
เซี่ยวอวี่เซวียนให้เกาลัดพวกเขาคนละเม็ด “แม่สาวอัปลักษณ์บอกให้คุณพวกเจ้าไป พวกเจ้าก็ไปเถอะ จะพูดไร้สาระอะไรมากนัก”
ทั้งสี่คน ชายสามหญิงหนึ่ง พวกเขาเข้าไปในถ้ำ ถ้ำไม่ใหญ่มากนัก แต่ก็เพียงพอสำหรับสี่คน บรเวณโดยรอบของที่นี่เป็นผนังดิน หลิ่วเย่ว์และอวี๋ฮุยหาอยู่นาน แต่ก็ไม่พบสมบัติอะไร
กู้ชูหน่วนหยิบขวดยาหลายขวดออกจากในอ้อมแขนของนาง แล้วโยนทิ้งต่อหน้าพวกเขา “อันนี้แบ่ง ๆ กันไป ต้องเพิ่มความแข็งแกร่ง หากมีความแข็งแรงมากพอก็จะไม่ถูกรังแก”
เซี่ยวอวี่เซวียนและคนอื่น ๆ เปิดขวดยาด้วยความสงสัย ในทันทีที่พวกเขาเปิดออก พลังอันแข็งแกร่งก็พรั่งพรูออกมา และสีหน้าของพวกเขาก็ดูตกใจ
“ยาล้างไขกระดูก เป็นยาล้างไขกระดูก โอ้สวรรค์ แม่สาวอัปลักษณ์ เจ้าไปเอายาล้างไขกระดูกมากมายเช่นนี้มาจากไหน？”
“พี่……พี่ใหญ่ ยาล้างไขกระดูกนี้แพงมาก ท่านต้องเสียเงินซื้อไปเท่าไหร่？”
ซื้อ？
ยาล้างไขกระดูกชั้นดีถูกนางกินไปหมดแล้ว
ทั้งหมดนี้เป็นของที่มีข้อบกพร่อง นางจะซื้อของที่มีข้อบกพร่องได้อย่างไร
เมื่อคิดว่าสิ่งที่ให้พวกเขาล้วนแต่เป็นของที่มีข้อบกพร่อง กู้ชูหน่วนก็ไอเบา ๆ และทำตัวไม่ถูก “ยาล้างไขกระดูกเหล่านี้สรรพคุณด้อยกว่าเล็กน้อย ไว้คราวหน้าข้าจะนำยาล้างไขกระดูกชั้นดีมาให้พวกเจ้า”
ปัง……
เซี่ยวอวี่เซวียนและคนอื่น ๆ เกือบจะล้มลง
สรรพคุณด้อยกว่าเล็กน้อย？
สรรพคุณด้อยกว่าตรงไหน?
นี่คือยาล้างไขกระดูกระดับปานกลางงั้นหรือ？แต่ละเม็ดมีราคาแพง และหลายคนก็อดใจไม่ไหว แต่นางบอกว่าสรรพคุณด้อยกว่า อีกทั้งยังทำหน้าตาเมินเฉย
หลิ่วเย่ว์ตื่นตระหนกและกลืนน้ำลาย เขามองไปที่ยาล้างไขกระดูกอย่างตะกละตะกลาม “พี่……พี่ใหญ่ ยาล้างไขกระดูกเหล่านี้ ท่านให้พวกเราจริง ๆ หรือ？”
“ใช่ ฉวยโอกาสเข้าไปในภูเขาสวินหลิง ตอนที่ทุกคนกำลังตามหาสมบัติ พวกเจ้ารีบกินเถอะ และดูว่าจะสามารถเพิ่มความแข็งแกร่งได้หรือไม่”
“แต่ยาล้างไขกระดูกนั้นแพงมาก พวกเรา……”
“พวกเรามีเวลาอยู่ที่ภูเขาสวินหลิงเพียงแค่สามวัน หากพวกเจ้ายังพูดไร้สาระ เช่นนั้นข้าก็จะไม่ไปกับพวกเจ้า”
เซี่ยวอวี่เซวียนรีบไกล่เกลี่ย เขาหยิบยาขึ้นมากินหนึ่งเม็ด และพลังลมปราณของเขาก็เริ่มไหลเวียน “ในเมื่อแม่สาวอัปลักษณ์บอกว่าให้พวกเรา เช่นนั้นพวกเราก็รับไว้เถอะ ถือเสียว่าเป็นของตนเอง”
หลิ่วเย่ว์และอวี๋ฮุยมองไปที่กู้ชูหน่วนอย่างซาบซึ้งใจ และกินยาเข้าไป เพื่อทะลวงเส้นวรยุทธ์
เมื่อมาถึงภูเขาสวินหลิง พวกเขาก็สัมผัสได้ถึงยาล้างไขกระดูกที่กู้ชูหน่วนมอบให้ นี่เป็นความโชคดีของพวกเขา
ในถ้ำเงียบสงัด นอกจากเสียงหายใจของพวกเขาแล้ว ก็ไม่มีเสียงอื่นใด
กู้ชูหน่วนถือระฆังวิญญาณสะบั้นไว้ในมือข้างหนึ่ง นางศึกษาแสงประหลาดที่เปล่งออกมาจากระฆังวิญญาณสะบั้น และมองดูทั้งสามคนที่กำลังปรับพลังลมปราณ
หลิ่วเย่ว์และอวี๋ฮุย ทั้งสองคนมีหมอกสีขาวปรากฏขึ้นบนหัว เส้นวรยุทธ์ของพวกเขาทะลุผ่านไปยังชั้นที่สาม
เซี่ยวอวี่เซวียนเหนือกว่าชั้นที่สาม และพุ่งตรงไปยังชั้นที่หก จนข้ามผ่านเส้นวรยุทธ์ชั้นที่สี่
กู้ชูหน่วนกระดกลิ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า
หลิ่วเย่ว์และอวี๋ฮุยกินยาล้างไขกระดูกลงไปสองเม็ด และทะลวงเส้นวรยุทธ์ในทันที
ส่วนเซี่ยวอวี่เซวียนก็กินยาล้างไขกระดูกลงไปสามเม็ด และข้ามผ่านเส้นวรยุทธ์ชั้นที่สี่
แต่ทำไมนางกินลงไปไม่ต่ำกว่าร้อยเม็ด อีกทั้งยังเป็นยาล้างไขกระดูกชั้นดี ถึงทำได้เพียงเปิดประตูชั้นที่หนึ่งเท่านั้น