ตอนที่ 723 จับได้แล้ว! เด็กในท้องเป็นลูกของใคร (3)
หลินจยาอวี่อยากให้อวี๋กานกานย้ายมาอยู่ที่บ้านเธอ แต่เธอรู้ดีว่าเป็นไปไม่ได้ อย่าว่าแต่อวี๋กานกานไม่ยอมเลย ฟังจือหันต้องไม่เห็นด้วยแน่ๆ
อวี๋กานกานกุมมือของเธอเอาไว้ “ใกล้จะคลอดลูกแล้ว ก็ต้องมีความกลัวและกังวลเป็นธรรมดา แต่เธอสบายใจเถอะ เธอกับลูกแข็งแรงดี ไม่ต้องเป็นห่วงจนเกินไปหรอกนะ”
คุณแม่ใกล้คลอดทุกคน สมองและจิตใจมักจะเกิดความตึงเครียด บวกกับเดือนสุดท้ายของการตั้งครรภ์ ทารกในครรภ์จะลดลงอย่างช้าๆ นอกจากนี้ยังจะสร้างความเครียดให้กับมารดาส่งผลให้เกิดการกดดันทางจิตใจ
เธอจะประหม่าซึ่งก็เป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้เช่นกัน
ดังนั้นจะต้องผ่อนคลายและอย่ากดดันตัวเอง
หลินจยาอวี่เอ่ยถามเสียงอ่อน “งั้นพรุ่งนี้เธอก็มาอยู่เป็นเพื่อนฉันไม่ได้ใช่ไหม”
“ได้สิ ถึงยังไงพรุ่งนี้ฉันก็ไม่มีธุระอะไรยู่แล้ว พรุ่งนี้ฉันจะมาอยู่เป็นเพื่อนเธอเอง” อวี๋กานกานขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยถาม “แต่ช่วงนี้ลู่เสวี่ยเฉินไม่ค่อยอยู่บ้านเป็นเพื่อนเธอเหรอ ฉันได้ยินฟังจือหันบอกว่าเขากำลังจะพักงานนี่นา”
“หากตอนนี้ถ้าเขาไม่จำเป็นต้องเข้าบริษัท เขาก็จะอยู่บ้านเป็นเพื่อนฉัน กับข้าวกับปลาที่ฉันกินที่บ้านเป็นอาหารที่เขาเตรียมไว้ทั้งหมด เพราะท้องฉันใหญ่มากตอนกลางคืนนอนไม่ค่อยหลับเขาก็ดูแลฉันแถมยังแช่เท้าและนวดให้ฉันด้วยนะ อีกอย่างเขายังเลือกพี่เลี้ยงเด็กเอาไว้หลายคนแล้วให้ฉันเลือกอีกที แล้วไหนจะของใช้ของลูกอีก…อดพูดไม่ได้ เมื่อก่อนฉันไม่เคยคิดเลยว่าคนที่ไม่น่าเชื่อถืออย่างเขาจะดูแลเอาใจใส่ฉันขนาดนี้”
หลินจยาอวี่เล่าเสียงแผ่วเบาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
อวี๋กานกานได้ยินจนรู้สึกหวานจนมดขึ้นและรับรู้ถึงรสชาติของความสุข เธอจึงเอ่ยขึ้นอย่างดีใจ “นี่ไม่ดีหรือไง”
“ดีอะไรเล่า!” หลินจยาอวี่ถอนหายใจ “เธอก็รู้นี่ว่าเด็กท้องไม่ใช่ลูกของเขา เขาเป็นแบบนี้ยิ่งทำให้ฉันมีความกดดัน บางทีฉันก็ไม่รู้ว่าควรจะทำเช่นไรดี…”
“ทำยังไงดีอะไรกันล่ะ เธอแต่งงานแล้ว แถมเขายังชอบเด็กคนนี้อีก พวกเธอก็อยู่กันอย่างมีความสุขสิ” อวี๋กานกานให้กำลังใจ
เหวินซินเหมยโกรธมาก หล่อนจ้องไปที่อวี๋กานกานและหลินจยาอวี่อย่างไม่พอใจ มองดูพวกเธอเข้าไปในห้องอาหารเล็กๆ
จิ้งจอกเจ้าเล่ห์จริงๆ ท้องโตขนาดนี้ยังไม่อยู่บ้านอุ้มท้องดีๆ ลู่เสวี่ยเฉินแต่งงานกับผู้หญิงแบบนี้ได้ยังไง!
จิตใจเริ่มคิดพิลึก เหวินซินเหมยทนไม่ไหวเดินเข้าไปหาเพื่ออยากฟังว่าอวี๋กานกานคุยอะไรกับหลินจยาอวี่ บางทีเผื่อได้ยินหลินจยาอวี่บ่นเรื่องผัวๆ เมียๆ กับนังอวี๋กานกานอะไรนั่น
โชคดีที่ห้องอาหารข้างๆ ไม่มีคน เหวินซินเหมยจึงผลักเข้าไปแล้วนั่งลงบนเก้าอี้
ห้องอาหารวีไอพีขนาดสองถึงสี่ท่านในภัตตาคารแบบนี้ถูกกั้นด้วยเพียงฉากกั้นและไม่เก็บเสียงอะไรทั้งนั้น บทสนทนาของอวี๋กานกานและหลินจยาอวี่จึงได้ยินมาถึงหูของเหวินซินเหมย
เมื่อได้ยินหลินจยาอวี่เอ่ยถึงลู่เสวี่ยเฉินกับหล่อน เหวินซินเหมยก็กัดฟันกรอดและด่านางจิ้งจอกในใจ แต่วินาทีถัดมาหล่อนเบิกตากว้างด้วยความตกใจและมือของหล่อนที่ห้อยอยู่ข้างๆ ก็กำหมัดแน่น
เด็กในท้องไม่ใช่ลูกของเขาอย่างนั้นเหรอ ไม่รู้ลูกใคร ไม่ใช่ลูกของลู่เสวี่ยเฉิน คิดไม่ถึงว่าลูกในท้องของหลินจยาอวี่จะไม่ใช่ลูกของลู่เสวี่ยเฉิน!
เหวินซินเหมยกระซิบในใจของหล่อน สักพักหล่อนก็ยกมือปิดปากด้วยความประหลาดใจและดีใจ
แล้วลู่เสวี่ยเฉินรู้หรือไม่ว่าเด็กคนนี้ไม่ใช่ลูกของเขา
ไม่ ลู่เสวี่ยเฉินต้องไม่รู้แน่ๆ
ถ้าเขารู้เขาคงไม่แต่งงานกับหลินจยาอวี่เด็ดขาด นังผู้หญิงแซ่หลินคนนี้มารยาเก่งนัก มีลูกกับชายอื่นแล้วยังจะมาให้ลู่เสวี่ยเฉินรับเป็นพ่อเด็กอีก
ไม่ได้การล่ะ หล่อนต้องไปบอกให้ลู่เสวี่ยเฉินรู้ให้ได้ ลู่เสวี่ยเฉินจะต้องหย่าขาดกับนังผู้หญิงคนนี้แน่นอน!
ตอนที่ 724 จับได้แล้ว! เด็กในท้องเป็นลูกของใคร (4)
ลู่เสวี่ยเฉินเดินออกมาจากบริษัทพร้อมกับกล่องของขวัญในมือเมื่อรู้ว่าหลินจยาอวี่ที่ออกไปทานข้าวกับอวี๋กานกานกลับมาถึงบ้านแล้ว เขาก็เลยไม่มีกะจิตกะใจทำงาน
เขาแทบจะรอเอาเสื้อผ้าเด็กที่เขาเลือกตอนช่วงพักของวันนี้นำกลับไปอวดให้หลินจยาอวี่ดูไม่ไหว
ในตอนที่หยิบกุญแจรถออกมาปลดล็อกเสียงโทรศัพท์เขาก็ดังขึ้นพอดี เขาหยิบมันออกมาดูแวบหนึ่ง เบอร์โทรศัพท์ทำเอาเขาขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วเก็บเข้ากระเป๋ากางเกง ซึ่งหมายความว่าเขาไม่ต้องการรับสายนี้
รถสปอร์ตสีแดงแล่นเข้ามาอย่างกะทันหันและหยุดอยู่ข้างๆ เขา
เหวินซินเหมยเปิดประตูรถลงมาแล้วมองลู่เสวี่ยเฉินด้วยสีหน้าน้อยใจ “ทำไมคุณถึงไม่รับสายฉันคะ”
ลู่เสวี่ยเฉินมองเธออย่างเฉยชา ไม่ใช่ว่าครอบครัวเธอส่งผู้หญิงโรคจิตคนนี้ไปเมืองนอกแล้วไม่ใช่เหรอ
กลับประเทศตั้งแต่เมื่อไหร่
พอกลับจีนก็ยังมายั่วอีก สงสัยเขาคงต้องโทรหาคนในตระกูลเหวินอีกแล้วถึงจะได้ หากไม่รู้อีโหน่อีเหน่เธอก่อเรื่องบ้าๆ หรือทำให้คนรังเกียจขึ้นมาอีก
เมื่อชายหนุ่มเห็นเธอก็ก้าวถอยหลังแบบไม่รู้ตัว ยิ่งทำให้เหวินซินเหมยยิ่งเสียใจและน้อยใจกว่าเดิม “เสวี่ยเฉิน คุณรู้หรือเปล่าว่าที่ผ่านมาฉันคิดถึงคุณมากแค่ไหน…”
ลู่เสวี่ยเฉินเอ่ยขัดเธอ “คุณเหวิน คุณควรจะรู้เอาไว้ว่าผมเป็นผู้ชายที่แต่งงานแล้ว รบกวนคุณช่วยระวังคำพูดด้วย อย่าให้ คนเข้าใจผิดเอาได้”
“ใครเข้าใจผิดคะ เมียคุณน่ะเหรอ” เหวินซินเหมยแสยะยิ้ม “นังหลินจยาอวี่คนนั้นเป็นผู้หญิงหยำฉ่า นางหลอกคุณอยู่คุณรู้บ้างหรือเปล่า”
ใบหน้ารูปงามของลู่เสวี่ยเฉินปกคลุมด้วยความมืดหม่น น้ำเสียงข่มขู่กลายๆ “ระวังคำพูดของคุณด้วย อย่าหาว่าผมหยาบคายก็แล้วกัน”
เหวินซินเหมยเอ่ยขึ้นอย่างเจ็บใจ “เสวี่ยเฉิน คุณรู้ไหมคะว่าเด็กในท้องของนังหลินจยาอวี่ไม่ใช่ลูกของคุณ”
ลู่เสวี่ยเฉินเอ่ยเตือนอย่างเยือกเย็น “อย่ามาพูดจาเหลวไหลกับผม”
เหวินซินเหมยร้อนรนจนแทบจะร้องไห้ “ฉันพูดจริงนะคะ เมื่อกี้ตอนที่ฉันไปทานข้าวบังเอิญเจอหลินจยาอวี่แล้วยังมีอวี๋กานกานอะไรนั่นด้วย ฉันได้ยินพวกเธอคุยกันว่าเด็กในท้องไม่ใช่ลูกของคุณ นังสองคนนั้นจงใจหลอกคุณ เอาลูกของผู้ชายคนอื่นมาให้คุณรับผิดชอบให้คุณรับเป็นพ่อของเด็ก!”
ลู่เสวี่ยเฉินมีสีหน้าเรียบนิ่งแววตาเย็นเยียบราวน้ำค้างแข็งและขมวดคิ้วเกร็ง
เหวินซินเหมยคนนี้เป็นตัวซวยจริงๆ ไม่เพียงชอบแอบดูแอบขโมยเท่านั้นแถมยังชอบแอบฟังอีก ตอนนั้นเขาตกปากรับคำกับแม่ว่าจะไปนัดดูตัวได้ยังไงถึงได้มาเจอยัยผู้หญิงโรคจิตคนนี้
“ใครใช้ให้คุณไปแอบฟังพวกเธอคุยกัน คุณรู้ไหมว่าแอบฟังคนอื่นเขาคุยก็ผิดกฎหมายเหมือนกัน”
“ปัญหาตอนนี้ไม่ได้อยู่ที่ว่าฉันไปแอบฟังใคร แต่ประเด็นอยู่ที่หลินจยาอวี่กำลังหลอกคุณ เด็กในท้องของเธอไม่ใช่ลูกของคุณ” เหวินซินเหมยหมดคำจะพูด ประเด็นสำคัญไม่ได้อยู่ที่จับผิด เขาไม่โกรธที่หลินจยาอวี่หลอกเขาเรื่องลูก แต่ดันมาโกรธที่เธอไปแอบฟัง หรือว่าเขาจะรู้แล้วว่านังหลินจยาอวี่โกหก
“จะใช่ลูกผมหรือเปล่า ผมรู้ชัดเจนดีกว่าใครทั้งหมด ส่วนคุณหุบปากไปซะ อย่าให้ผมได้ยินคุณพูดจาเหลวไหลอีก ไม่งั้นคุณรอผมได้เลย ฝากไว้ก่อนเถอะ”
เมื่อทิ้งประโยคนี้ ลู่เสวี่ยเฉินก็ไปทันที ตอนที่เขาขึ้นรถปิดประตูเสียงดังมากหากได้ยินเป็นต้องหวาดกลัว
เหวินซินเหมยทั้งโกรธทั้งโมโหจึงตะโกนเสียงดัง “ลู่เสวี่ยเฉิน…ลู่เสวี่ยเฉิน…”
เมื่อเห็นลู่เสวี่ยเฉินออกรถไป น้ำตาของเหวินซินเหมยก็ร่วงลงทันทีเธอร้องไห้และพึมพำ “ทำไมคุณถึงไม่เข้าใจล่ะว่าบนโลกใบนี้นอกจากฉันก็ไม่มีใครรักคุณอีกแล้ว ทำไมคุณไม่เห็นความจริงใจของฉันเลย หรือเพราะมัวแต่ไปหลงใหลหลินจยาอวี่นังจิ้งจอกเจ้าเล่ห์นั่น”