เมื่อเห็นว่าข้างกายหยางเฟิงมีเพียงสามสิบคน หวางหลงกล่าวอย่างคิดไม่ถึงเล็กน้อย
หยางเฟิงพยักหน้ากล่าว： “ถูกต้อง วันนี้ฉันมีเพียงสามสิบคน แต่ก็พอที่จะทำลายพวกแกแล้ว！”
“อวดดี！”
“หลงระเริงเกินไปจริงๆแล้ว！”
“เพียงแค่สามสิบคน ก็อยากจะทำลายพวกเราหลายพันคน ไม่เจียมตัวจริงๆ！”
เมื่อเห็นหยางเฟิงไม่เห็นใครในสายตาเช่นนี้ ทันใดนั้นทุกคนก็ตะโกนขึ้นมาอย่างแค้นเคืองไม่เป็นธรรม
ยืนยันว่าหยางเฟิงไม่มีการดักซุ่ม
มีเพียงแค่สามสิบคน
ความกล้าของหวางหลงก็แกร่งขึ้นทันใด
“หยางเฟิง ฉันถามแกหนึ่งคำ น้องชายของฉัน หวางหมิงถูกนายฆ่าตายใช่ไหม？”
หวางหลงใช้สายตาทั้งคู่จ้องหยางเฟิง ถามด้วยสายตาเย็นชา
หยางเฟิงตอบกลับนิ่งๆ： “ใช่แล้ว น้องชายแกหวางหมิงกล้าลวนลามภรรยาฉัน ตายสถานเดียว”
“งั้นคำขาดสุดท้ายก็เป็นแกประกาศใช่ไหม？”
“ถูกต้อง！”
เมื่อยืนยัน หยางเฟิงก็คือศัตรูผู้ฆ่าน้องของตัวเองแล้ว หวางหลงสีหน้าโกรธแค้น
เขาหายใจเข้าลึก ๆ และพูดว่า “หยางเฟิง ถ้าแกเพิกถอนคำขาดสุดท้าย ฉันสามารถพาคนกลับไปได้”
หยางเฟิงส่ายหัว พูดด้วยท่าทางเหยียดหยาม: “ไม่ต้อง วันนี้ฉันจะกวาดขยะอย่างพวกแก ออกให้หมด!”
“อวดดี ในแม่แกอยากรนหาที่ตาย ถ้างั้นก็อย่าโทษฉันแล้วกัน！”
เมื่อเห็นหยางเฟิงหยิ่งทะนงอย่างนี้ หวางหลงก็ไม่สามารถทนได้อีกต่อไป
“เหล่าสหาย สู้มัน！”
“ในเมื่อมันไม่ให้ทางรอดพวกเรา งั้นพวกเราก็ฆ่ามันซะ！”
“ฆ่ามัน！”
หยางเฟิงพูดนิ่งๆ： “เสือขาว ขยะพวกนี้ก็ให้แกจัดการแล้วกัน”
“ครับ ท่านแม่ทัพ！”
เสือขาวเลียริมฝีปาก เผยให้เห็นรอยยิ้มที่โหดเหี้ยม
“สู้！”
ตะโกนคำรามหนึ่งเสียง
องครักษ์มังกรสามสิบนายวิ่งออกไป
ในเมื่อพวกเขา มีดาบรบที่คมกริบเพิ่มมาหนึ่งเล่ม
ราวกับหมาป่าเข้าฝูงแกะ สังหารไปทุกหนทุกแห่ง
แม้ว่าเสือขาวและคนอื่นๆ จะเสียเปรียบในเรื่องจำนวนคนโดยสิ้นเชิง
แต่ว่าพวกเขาราวกับศรที่แหลมคม
เผชิญหน้ากับนับพันคนรายล้อม ก็ไม่สามารถต้านทานได้
หยางเฟิงไม่แม้แต่เหลือบตามอง
เขาหยิบLafiteปีแปดสองรุ่นสะสมที่เพิ่งส่งมาจากฝรั่งเศสออกมาหนึ่งขวด
เทบนแก้วเหล้า
ไวน์แดงสีสดราวกับเลือด โยกไปมาเบาๆในแก้ว
หยางเฟิงจิบไปหนึ่งคำ
สัมผัสกลิ่นหอมของไวน์แดงอย่างเงียบๆ
ในขณะเดียวกัน
การต่อสู้ของทั้งสองฝ่ายก็มาถึงช่วงเวลาดุเดือด
เสือขาวและคนอื่นๆ เป็นเหมือนปีศาจที่คลานออกมาจากขุมนรก
พวกเขา คนขวางฆ่าคน เทพขวางฆ่าเทพ
ฆ่า!
ฆ่า!
ฆ่า!
ใครก็ตามที่เข้ามาขวางทางข้างหน้าพวกเขา
ฟันหนึ่งทีไปหนึ่งคน
คนนับพัน กลับไม่มีใครเป็นศัตรูของพวกเขาได้
หากมองลงมาจากฟากฟ้า สามารถเห็นภาพมหัศจรรย์
คนนับพัน กลับถูกคนเพียงสามสิบคนกดตี และไม่สามารถสู้กลับได้แม้แต่น้อย
อ๊ากกก！
อ๊ากกก！
อ๊ากกก！
เสียงโหยห้วนยังคงดังขึ้นไม่พัก
ลูกน้องทีละคนถูกฟันไปกับพื้น ร้องด้วยความเจ็บปวด
เลือดไหลออกมาจากร่างกายพวกเขา
ย้อมหน้าพื้นเป็นสีแดง
รวมเป็นลำธารสีเลือด
ในอากาศตลบอบอวลไปด้วยสาบเลือดรุนแรง
ครืนนน！
จู่ๆในขณะนี้
ฝนตกหนัก มาแบบไม่ทันตั้งตัว
น้ำฝน กระหน่ำลงมา
ทำหน้าพื้นเปียก
น้ำฝน
สายเลือด
รวมเข้าด้วยกัน
ทั้งพื้น แดงไปทั้งแผ่น
ใบหน้าของ หวางหลงเริ่มไม่ดีมากขึ้นเรื่อยๆ
เพราะเขาพบว่าลูกน้องของตัวเองไม่ใช่คู่ต่อสู้ของไป่หูและคนอื่นๆแม้แต่น้อย
ในชั่วพริบตา
ผู้คนนับพัน สามารถลุกยืนได้ มีเพียงแค่ร้อยกว่าคน
แม้วจะมีร้อยกว่าคนนี้ ก็ถูกฆ่าจนไม่มีความกล้าแล้ว
พวกเขาไม่กล้าก้าวไปข้างหน้า ถอยหลังไปทีละก้าว
ไป่หูและคนอื่นๆ เสื้อผ้าบนตัวถูกเลือดสดย้อมแดง
ทุกๆคน ก็เหมือนกับเทพสังหารหนึ่งตน
ไม่มีใครขวางได้