ฮ่อเฉียนเดินออกจากประตูโรงพยาบาล นัดหมายกับหลินเจียต้งและไปที่ร้านอาหารใกล้เคียง
หลังจากเข้าไปในร้าน เธอถูกพาไปที่ห้องด้านในสุดโดยพนักงานเสิร์ฟที่คุ้นเคย
หลินเจียต้งเห็นว่าฮ่อเฉียนมาถึงแล้วก็ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ และรินชาร้อนให้เธอ
“ฉันรู้เรื่องแล้วนะ เธอทำได้ดีมาก ไม่แปลกใจเลยที่ก่อนหน้านี้ฉันแพ้ตลอด เกรงว่าฮ่อหยุนเฉิงและท่านผู้เฒ่าคงคิดไม่ถึงว่าคนที่ลงมือจะเป็นญาติของพวกเขาเอง”
ดูท่าทางผ่อนคลายของเขา โดยเฉพาะคำพูดที่ประชดประชันนั่น
ฮ่อเฉียนกำถ้วยน้ำชาก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “อย่าดีใจให้มากนัก”
“ก่อนที่ยัยเลวซูฉิงจะถูกตำรวจนำตัวไป เธอแนะนำให้พี่เขาผ่าร่างของท่านผู้เฒ่าเพื่อหาสาเหตุการตายว่าเป็นการตายด้วยพิษ ไม่ใช่เพราะฝีมือของเธอไม่ถึงขั้น หาตรวจเจอเราได้จบเห่กันหมดแน่!”
เดิมทีนึกว่าหลังจากได้ยินที่เธอพูดแล้วหลินเจียต้งจะตื่นตระหนก แต่ทว่าไม่คิดเลยว่าเขาจะยังคงมีท่าทีสบายๆ ทั้งยังจิบชาเพื่อลิ้มรสมัน “ตรวจเจอแล้วมันทำไมล่ะ? คนที่วางยาคือเธอ ไม่ใช่ฉันสักหน่อย”
ดวงตาของฮ่อเฉียนเบิกกว้างด้วยความไม่เชื่อ
“คุณคิดจะเขี่ยทิ้ง?
“อย่าลืมสิ ตอนแรกคุณเป็นคนให้ยานั่นกับฉัน ถ้าฉันถูกพบ ฉันจะบอกความจริงกับพี่ให้หมด!”
“งั้นก็ต้องมีหลักฐาน เธอพิสูจน์ได้ไหมว่าเป็นฉันที่ให้ยาพิษกับเธอ” หลินเจียต้งแสยะยิ้ม
การข่มขู่ของฮ่อเฉียนไม่มีความหมายสำหรับเขา
ฮ่อเฉียนตกตะลึง และทันใดนั้นก็นึกขึ้นได้ว่าทางที่เข้ามาในห้องนี้ไม่มีกล้องวงจรปิดอยู่รอบๆ เลย
ดูเหมือนว่าทุกร่องรอยของของพวกเขาจะถูกหลินเจียต้งกำจัดหมด
ที่แท้เขาก็วางกับดักไว้แล้ว!
หลินเจียต้งเป็นพวกหน้าเนื้อใจเสือจริงด้วย!
เขาแสร้งทำเป็นร่วมมือกับเธอและค่อยๆ ดึงเธอเข้าสู่ขุมนรก และตอนนี้เขาใช้ประโยชน์จากเธอเสร็จแล้ว เขาก็ทิ้งเธอในคราเดียว
“ดูเหมือนว่าเธอจะคิดได้แล้วสินะว่าฉันลบหลักฐานการพบกันทั้งหมดแล้ว” หลินเจียต้งยืนขึ้นสวมสูท แต่งตัวเรียบร้อยติดกระดุม “แม้ว่าเธอจะพูดออกไปตามตรง ฮ่อหยุนเฉิงก็ไม่สามารถหาหลักฐานได้ เพราะฉะนั้น เธอลองคิดดูดีๆว่าจะทำยังไงให้ให้ฮ่อหยุนเฉิงรู้เข้า”
หลินเจียต้งไม่พูดพร่ำทำเพลง ก่อนจะลุกขึ้นจากไป
ในห้องเหลือเพียงฮ่อเฉียนคนเดียว
เธอกอดอกแน่น นัยน์ตาของเธอช่างว่างเปล่า
ฮ่อเฉียนรู้สึกราวกับว่ากระแสน้ำสีดำไหลเข้าหาเธอ จนทำให้เธอจมน้ำตาย
ความคิดของเธอล่องลอยไปถึงไม่กี่เดือนก่อน เธอที่อยู่ในงานหมั้นของฮ่อหยุนเฉิงและซูฉิง เธอมองภาพพวกเขาด้วยความริษยา
ลูกพี่ลูกน้องของเธอกำลังจะแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น ฮ่อเฉียนไม่ยอมให้เป็นเช่นนั้น เธอคิดชั่วร้ายและแอบใส่ยาพิษลงในชาที่ท่านผู้เฒ่าฮ่อกำลังดื่มอยู่
กะว่าจะให้ท่านผู้เฒ่าสลบไปเพื่อให้งานแต่งงานถูกระงับ
เพียงแต่ว่าตอนนั้นฮ่อเฉียนไม่คิดว่าซูฉิงจะประกาศยุติการหมั้นหมายก่อนผลของยา จนยาในร่างท่านผู้เฒ่าฮ่อออกอาการ ประกอบกับโรคหัวใจของเขาจนทำเขาอารมณ์ขึ้นแล้วสลบไปจนถึงทุกวันนี้!
หลังจากนั้นเธอก็อยู่ด้วยความหวาดกลัว เธอรู้ดีว่าท่านผู้เฒ่าคงรู้ว่าเป็นยาของเธอ เธอจึงไม่อยากให้ท่านตื่นมา และหลังจากที่เธอรู้ว่าซูฉิงบอกว่ามีวิธีรักษาท่านผู้เฒ่า
เธอแอบวางยาพิษอีกครั้ง จนท่านผู้เฒ่าป่วยหนัก แต่นึกไม่ถึงเลยว่าซูฉิงจะช่วยได้ ทั้งยังถูกแม่ฮ่อรู้เข้าว่าเธอเป็นคนวางยาอีก
แม่ฮ่อปกป้องเธอโดยไม่เว้นพักและวางยาพิษท่านผู้เฒ่าเพื่อที่ซูฉิงจะได้ไปจากตระกูลฮ่อตลอดกาล!
ตำแหน่งของพวกเธอจะได้มั่นคง!
ฮ่อเฉียนและแม่ฮ่อไม่สามารถวางแผนได้อย่างสมบูรณ์แบบเช่นนี้ หลินเจียต้งได้ติดต่อเธออย่างลับๆ เพื่อช่วยวางแผนในการวางยา ไม่นึกเลยว่าตอนนี้…
ฮ่อเฉียนกัดฟันและลุกขึ้นยืนขึ้นทันที ในเมื่อหลินเจียต้งเขาเปลี่ยนใจ ก็อย่าถือโทษว่าเธอไม่ไว้หน้าก็แล้วกัน
เดี๋ยวหลังจากจัดการกับเรื่องของท่านผู้เฒ่าแล้ว เธอจะอยู่กับฮ่อหยุนเฉิงเพื่อทำให้บ้านตระกูลฮ่อมีเสถียรภาพ พอได้ตำแหน่งและอำนาจ เธอไม่มีทางปล่อยหลินเจียต้งไปแน่…
สถานการณ์ร้ายแรงขึ้นเรื่อยๆ
ห้องเก็บศพของโรงพยาบาลเงียบมาก
ฮ่อเฉียนและแม่ฮ่อซ่อนตัวอยู่อีกฟากหนึ่งของทางเดิน มองไปยังทางของห้องเก็บศพ
“จะไปจริงเหรอ?” แม่ฮ่อจับมือฮ่อเฉียน
สถานที่นั้นมืดมน บนผนังกำแพงมีป้ายเขียวเรือนแสงแปะไว้ว่าทางออกฉุกเฉิน จากนั้นก็นึกถึงศพที่นอนอยู่หลังประตูมืดที่อยู่ฝั่งตรงข้าม
แม่ฮ่อรู้สึกหนาวเย็นขึ้นมาจากฝ่าเท้าจนขนลุกชัน เธอได้รับการดูแลอย่างดีมาหลายสิบปีและไม่เคยไปที่นั่นมาก่อน
ฮ่อเฉียนถึงจะยังเด็ก ประกอบกับเธอที่กำลังคิดว่าจะเป็นยังไงถ้าไม่สำเร็จ จนเธอลืมความกลัวไปนานแล้ว
“เงียบไว้ อย่าให้ใครรู้ เราจะไปกันอย่างเงียบๆ กันนะคะ”
ฮ่อเฉียนดึงแม่ฮ่อ จากนั้นทั้งสองก็เดินไปอย่างระมัดระวัง
ทันทีที่ก้าวเข้าไปในประตูห้องเก็บศพ อากาศเย็นปะทะเข้าใบหน้า
แม่ฮ่อรีบจะไปเปิดไฟที่ด้านข้าง แต่ฮ่อเฉียนหยุดไว้ ก่อนเธอจะลดเสียงลง “เปิดไฟเราก็ถูกเจอตัวสิคะ!”
เธอยัดไฟฉายให้แม่ฮ่อ ก่อนที่ทั้งสองจะเดินไปที่ช่องแช่แข็งขนาดใหญ่พร้อมไฟฉาย
“ท่านผู้เฒ่าอยู่ตู้ไหนกันนะ?” เสียงของแม่ฮ่อสั่นเทา ถือไฟฉายอย่างประหม่า ดวงตาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด
ถึงยังไงท่านผู้เฒ่าก็อยู่กับเธอมานานกว่า 20 ปีและถูกเธอกับฮ่อเฉียนฆ่าตาย ทำผิดจนกลัวขึ้นสมอง ในตอนนี้ทั้งห้องมีแต่คนตายจนใจเธอเต้นแรงจะทะลุออกมาอยู่แล้ว!
“คุณน้าคะ เราทำมาขนาดนี้แล้วยังกลัวอะไรคะ!”
ฮ่อเฉียนกวาดไฟฉายหาจนหาเจอ
เธอลากแม่ฮ่อที่เสียสติไปที่ช่องแช่แข็งตู้สองบนชั้นสาม “นี่คือเลขที่ห้องของคุณปู่ เขาอยู่ที่นี่ค่ะ เราต้องรีบดำเนินการ”
“ตกลง” แม่ฮ่อถือไฟฉายและมองฮ่อเฉียนที่ดึงช่องแช่แข็งอย่างกล้าหาญ
เธอหลับตาลงโดยไม่รู้ตัว รู้สึกกลัวไม่กล้ามอง
หนึ่งวินาที สองวินาที สามวินาที…
เวลาผ่านไป แม่ฮ่อไม่ได้ยินการเคลื่อนไหวของฮ่อเฉียน เธอลืมตาขึ้นอย่างรวดเร็วและเห็นว่าฮ่อเฉียนซึ่งไม่มีความกลัวแต่ตอนนี้กลับหน้าซีดตัวสั่นยืนอยู่ที่เดิมและจ้องมองตรงไปที่ช่องแช่แข็งที่เปิดอยู่
“อะไร…มีอะไรเหรอ?”
แม่ฮ่อถือไฟฉาย สูดหายใจเข้าลึกๆ และมองเข้าไปข้างใน ก่อนดวงตาของเธอก็เบิกกว้างขึ้นทันที
ไม่มีร่างท่านผู้เฒ่าอยู่ในนั้น!
“เป็นไปได้ไง? หรือท่านผู้เฒ่ายังไม่ตาย? เราถูกหลอกเหรอ?”
แม่ฮ่อไม่รู้จนตัวสั่นสะท้านด้วยความกลัว หากเป็นแบบนี้แล้วพวกเขามาอยู่ที่นี่ พวกเขาก็ติดกับดักน่ะสิ!
“เป็นไปไม่ได้ ปู่จะยังไม่ตายได้ยังไง ถ้าไม่ตาย พี่จะโกรธขนาดนั้นได้ยังไง จนกระทั่งเลิกกับซูฉิงจนปล่อยให้เธอถูกตำรวจจับไปเลยนะ!”
ขณะที่ทั้งสองกำลังครุ่นคิด ทันใดนั้นก็เกิดเสียงกรอบแกรบขึ้นข้างหลัง
ทั้งสองตื่นตระหนกและหันกลับไปอย่างรวดเร็ว
ก่อนจะเห็นศพบนเตียงเหล็กที่คลุมด้วยผ้าขาวลุกขึ้นนั่ง!
ผ้าขาวบนใบหน้าของศพร่วงลงอย่างรวดเร็ว จนเผยให้เห็นใบหน้าซีดเทาของท่านผู้เฒ่าฮ่อ!