บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 202
มาเดลีนยิ้มอย่างสบาย ๆ “คุณเห็นมันด้วยสองตาของคุณเองหรือไง คุณหญิงมอนต์โกเมอรี? อะไรที่ทำให้คุณแน่ใจว่า มาเดลีน ครอว์ฟอร์ด เป็นผู้หญิงไร้ยางอายที่คุณกล่าวหาว่าเธอเป็น?”
“แน่นอน ฉันมั่นใจ! ฉันเห็นมันด้วยตาตัวเองว่า มาเดลีน ครอว์ฟอร์ด ไร้ยางอายและไร้ความปราณีแค่ไหน! ครั้งแล้วครั้งเล่าที่เธอทำร้ายลูกสาวและหลานชายที่มีค่าของฉัน ความตายเป็นการลงโทษที่เบาที่สุดสำหรับผู้หญิงอย่างนั้น!”
เอโลอิสขบกรามแน่นพ่นคำพูดออกมาทุกคำพูดถูกเคลือบลงไปด้วยความเกลียดชังและความรังเกียจที่เธอมีให้มาเดลีน ราวกับว่าความตายไม่เพียงพอที่จะบรรเทาความเกลียดชังในใจของเธอได้เลย
วินาทีต่อมา มาเดลีนได้ยินคำเยาะเย้ยจากเอโลอิส
“แม้ว่าเธอจะมีรูปลักษณ์คล้ายคลึงกับ มาเดลีน ครอว์ฟอร์ด แต่บอกไว้เลยนะ วีล่า ฉันหวังว่าเธอจะละเว้นจากการทำตัวไร้ยางอายเหมือนผู้หญิงคนนั้น!”
ด้วยการวางท่าที่ดูเป็นผู้ใหญ่ที่เหนือกว่า เอโลอิสเดินหนีมาเดลีนก่อนจะเดินกลับไปที่เมเรดิธ
คู่ ‘แม่ ลูก’ จับมือกัน ดูใกล้ชิดกันกว่าที่เคย
มาเดลีนเม้มริมฝีปากของเธอเบา ๆ ขณะที่เธอจ้องมองไปที่สายตาที่น่ารังเกียจ
‘โอ้ แม่
‘คุณแม่สุดที่รัก
‘ฉันสงสัยว่าคุณจะทำยังไงในวันที่คุณรู้ความจริงว่า ‘ผู้หญิงไร้ยางอาย’คนนั้นคือลูกสาวแท้ ๆ ของคุณ
‘คุณจะเชื่อคำโกหกที่เมเรดิธป้อนคุณต่อไปและยังคงเรียกลูกสาวของคุณว่าเป็นผู้หญิงเลวทรามต่อไป หรือ…คุณจะกอดฉันไว้แน่น ๆ ในอ้อมแขนของคุณแล้วเรียกฉันว่า ‘ลูกรัก’…
ทันใดนั้นเองหัวใจของมาเดลีนเต็มไปด้วยความเจ็บปวด
ริมฝีปากของเธอยิ้มเยาะตัวเอง ขณะยกแก้วขึ้นมาที่ริมฝีปากของเธออีกครั้ง เธอรู้สึกได้ถึงแรงดึงเบา ๆ กระตุกชุดกระโปรงของเธอ
“พี่สาววีล่า” เสียงใส ๆ ของแจ็คสันดังขึ้นในอากาศ
จังหวะที่มองไปยังใบหน้าหล่อเหลาของเขา มาเดลีนรู้สึกว่าบาดแผลในใจของเธอก็หายเป็นปกติในทันที
“สวัสดีตอนเย็น แจ็ค” เธอเอื้อมมือไปขยุ้มผมของแจ็ค
“ลิเลียนไม่ได้มากับพี่หรอครับ พี่สาววีล่า?” แจ็คสันกระพริบตาด้วยความคาดหวัง
เธอแยกริมฝีปากเพื่อตอบ แต่ก่อนที่จะได้ทำดังนั้น น้ำเสียงทุ้มแบบผู้ใใหญ่ที่น่าดึงดูดของเจเรมี่ลอยมาจากบนเวทีผ่านเข้าหูเธอ
ช่วงเวลาที่คุณนายวิทแมนน่าจะกำลังประกาศงานแต่งงานกลับถูกพาออกให้ลงจากเวที และแทนที่ด้วยเจเรมี่ที่ยืนอยู่ในตำแหน่งเดิมของเธอเพื่อกล่าวเปิดงานอย่างเป็นทางการ
ในชุดสูทที่ตัดเย็บอย่างโดดเด่นไร้ที่ติ เจเรมี่เปี่ยมไปด้วยอำนาจและความสง่างาม ความสามารถที่เหลือล้ำของเขาเปล่งออกมาจากทุกท้วงท่าที่เขาขยับ
ผู้ชายอย่างเขาน่าเป็นนิยามของความชื่นชมและการเพ้อฝันของหญิงสาวส่วนใหญ่
แต่ความชื่นชมทั้งหมดนั้น สำหรับมันแล้วช่างง่ายดายเหลือเกินที่คน ๆ หนึ่งจะสูญเสียความเป็นตัวเอง ยอมถูกแผดเผาภายใต้แสงไฟอย่างหลับหูหลับตากับสิ่งที่เขาสร้างขึ้นมา …
มาเดลีนหัวเราะเบา ๆ เธอรู้ตัวในตอนที่สายเกินไป และสำหรับความสายที่ว่านั้น เธอเกือบจะต้องสละชีวิตตัวเองซะแล้ว
เครื่องดื่มในแก้วถูกหมุนเบา ๆ เธอหันไปมองผู้คนที่อยู่รอบ ๆ เธอส่งยิ้มให้แจ็คสันด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่น “พี่วีล่า ต้องไปห้องน้ำแปบนึงนะ แจ็ค พี่จะกลับมาอีกแปบนึง โอเคไหม?”
“ถ้างั้นก็ได้ครับ พี่วีล่า ผมจะรอพี่อยู่ตรงนี้นะ” แจ็คสันพยักหน้าอย่างจริงจัง การทำสัญญาของหนูน้อยทำให้นึกถึงครั้งหนึ่งที่เจเรมี่เคยให้ไว้กับเธอเมื่อหลายปีก่อน
‘เขาเป็นลูกชายของคุณ และประเด็นตอนนี้คือเขากำลังให้คำมั่นสัญญา
‘แต่ว่า เจเรมี่ ฉันคงต้องบอกว่าคำสัญญาของคุณ ไม่ได้ดูบริสุทธิ์แบบลูกของคุณเลย’
เธอยิ้มให้เขา มาเดลีนลุกไปห้องน้ำ เสียงฮัมเพลงที่ไร้กังวลและคุ้นเคยลอยผ่านมาให้ได้ยิน
ด้วยท่าทางที่ดูสงบ เธออยากรอดูอยู่ข้างประตู เมื่อเธอได้ยินเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาจากข้างในเธอค่อย ๆ เปิดก๊อกน้ำและทำท่าล้างมือ
วินาทีต่อมา ชายคนหนึ่งเดินออกจากห้องน้ำชาย เขาเดินไปที่อ่างล้างหน้า ขณะที่ยังเสียงฮัมเพลงอย่างสบายอารมณ์อยู่ เขาเริ่มกวาดสายตาที่มึนเมาของเขาไปที่ร่างกายที่สูงของมาเดลีน
ดวงตาของเขาเบิกกว้างทันทีที่ทำการสบกับร่างของมาเดลีน เขาเดินเซถอยหลังไปติดประตู หลังของเขากระแทกประตูทำให้ล้มลง “นี่ นี่เธอจริง ๆ…”