เมื่อได้ยินเสียงแหลมเล็กของเย่ลั่ว เย่ห้าวก็ขมวดคิ้วอย่างอดไม่ได้
หลานชายคนนี้ของตัวเอง กลายเป็นไม่ชายไม่หญิงอย่างนี้ ในใจเขาก็รู้สึกรังเกียจเล็กน้อย
“หงทาว นายมีความมั่นใจในการฆ่าหยางเฟิงไหม？”
เย่ห้าวถามไปยังชายอายุประมาณสามสิบปี สวมชุดดำทั้งตัว
หงทาวพูดอย่างดูถูก: “ท่านเย่วางใจเถอะ เพียงแค่เขยแต่งเข้าคนหนึ่ง ผมไม่เอาไว้ในสายตาแม้แต่น้อย”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ เย่ห้าวก็พยักหน้า
หงทาวคนนี้ เป็นปรมาจารย์ที่เขาเชิญด้วยค่าใช้จ่ายมหาศาล
ตั้งแต่ชายหน้าบากถูกหยางเฟิงทำลายแล้ว
เย่ห้าวก็รู้ว่า อยากจะฆ่าหยางเฟิงให้ตายนั้นไม่ง่าย
แต่ว่ารางวัลใหญ่ย่อมมีผู้กล้าเสมอ
ตระกูลเย่ใช้เงินสิบล้าน มีปรมาจารย์มาในที่สุด
ว่ากันว่าหงทาวนี้ เป็นปรมาจารย์เน่ยจิ้งอยู่แล้ว จัดการกับหยางเฟิงคนเดียวไม่ใช่ปัญหา
เย่ห้าวยืนขึ้น พูดอย่างเคร่งขรึม: “ถ้าเป็นอย่างนั้น ก็ไปที่ตงไห่ ทำลายหยางเฟิงคนนั้นซะ!”
“คุณปู่ หน้าที่ไปฆ่าหยางเฟิง มอบให้ผมดีกว่า！”
เย่ลั่วก้าวไปข้างหน้า อย่างขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน
ดวงตาที่มืดมนคู่หนึ่ง ฉายแววแสงอันโหดร้าย
เย่ห้าวคิดอยู่ครู่หนึ่ง พยักหน้าและพูดว่า “โอเค คราวนี้นายพาหงทาว และปรมาจารย์ของตระกูลเย่เราไปที่ตงไห่ แล้วต้องเอาหัวของหยางเฟิงกลับมาให้ได้!”
“ครับ คุณปู่！”
เย่ลั่วหัวเราะเสียงเย็น
ทันใดนั้น อุณหภูมิโดยรอบลดลงทันที
นี้ทำให้คนรับใช้ทั้งหมดที่อยู่ใกล้เย่ลั่ว ตัวสั่นทั้งตัวอย่างห้ามไม่ได้
ตงไห่
เฟิงเมิ่งกรุ๊ป
สำนักงานประธาน
เย่เมิ่งเหยียนกำลังยุ่งกับงาน
หยางเฟิงนั่งบนโซฟา ไขว้ขาไว้ และถือแอปเปิ้ลกัดไปหนึ่งคำ
“ผมว่าที่รัก ตอนนี้คุณก็เป็นประธานแล้ว จะเหนื่อยแบบนี้ทำไม？ทำไมไม่มอบงานเหล่านี้ ให้คนอื่นทำล่ะ”
เย่เมิ่งเหยียนกลอกตาไปที่หยางเฟิง พูดอย่างโกรธเคือง “คุณคิดว่าทุกคนเป็นคุณเหรอ วันวันไม่มีอะไรทำ”
ตั้งแต่งานแต่งงานจบลง
หยางเฟิงเริ่มต้นชีวิตที่ดูแลสุขภาพ
ทุกวันไม่ทำอะไร
สิ่งที่น่ารำคาญยิ่งกว่าคือ หยางเฟิงมักจะไปที่สำนักงานของเย่เมิ่งเหยียน เพื่อชงชา กินผลไม้
นี้ทำให้ใจของเย่เมิ่งเหยียนไม่สมดุลมาก
ต้องรู้ว่าบริษัทนี้เป็นของหยางเฟิง
เธอและพ่อของตัวเอง ต่างก็ทำงานให้กับหยางเฟิง
ผลก็คือ หยางเฟิงเจ้านายคนนี้ได้เดินเตร่ทุกวัน
ตัวเองกลับเหนื่อยจะเป็นจะตาย
หยางเฟิงถามด้วยรอยยิ้ม “งั้นช่วงนี้คุณยุ่งอะไร ？มีอะไรต้องการให้ผมช่วยไหม พูดออกมาเลย”
เย่เมิ่งเหยียนวางเอกสารในมือลง พูดถึงงาน ใบหน้าก็กลายเป็นจริงจังทันใด
“ตอนนี้โครงการของเขตอุตสาหกรรมกำลังจะสิ้นสุดลง เฟิงเมิ่งกรุ๊ปต้องการพัฒนาต่อไป และไม่มีพื้นสำหรับพัฒนาที่ตงไห่แล้ว ดังนั้นเป้าหมายต่อไปของเรา ก็คือเข้าสู่เมืองเอก!”
เมืองตงไห่เป็นเพียงเมืองเล็กๆ
หากเฟิงเมิ่งกรุ๊ปอยู่แต่ที่ตงไห่ ย่อมไม่มีพื้นที่ให้พัฒนาอย่างแน่นอน
เย่เมิ่งเหยียนพูดคุยกับเย่ไห่แล้ว
เป้าหมายต่อไป ก็คือการเข้าสู่เมืองเอก
อย่างไรก็ตามการเข้าเมืองเอก ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ
สภาพตลาดในเมืองเอกไม่ค่อยดีนัก
โดยพื้นฐานแล้วก็ถูกผูกขาดโดยตระกูลใหญ่ไม่กี่ตระกูล
บริษัทนอกที่อยากเข้าร่วม เป็นเรื่องยากมาก นี่ทำให้เย่เมิ่งเหยียนปวดหัวอย่างมาก
“เหอะๆ！”
หยางเฟิงหัวเราะเบาๆและพูดว่า “ก็เพียงแค่เข้าเมืองเอกไม่ใช่เหรอ？หน้าที่นี่ก็ให้ผมแล้วกัน ผมจะช่วยให้คุณสำเร็จแน่!”
“มันง่ายอย่างที่คุณคิดก็ดีแล้ว!”
เย่เมิ่งเหยียนกลอกตา ก้มหน้าก้มตาทำงานต่อไป
สำหรับคำพูดของหยางเฟิง เธอไม่ได้สนใจแม้แต่น้อย
จากมุมมองของเธอแล้ว หยางเฟิงเป็นเพียงคนใหม่ในวงการค้าคนหนึ่ง จะช่วยตัวเองเข้าสู่ตลาดของเมืองเอกได้อย่างไร？