มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 203
สิ่งที่เจอรัลด์ทำเป็นอย่างแรกก็คือติดต่อ เจน ซาร่า
แม้ว่า เจนจะต้องการเงิน เธอก็ยังคงทำงานได้ ตราบใดที่เจอรัลด์ขอความช่วยเหลือของเธอ เธอจะเต็มใจช่วยแน่
อย่างที่คาดไว้ เธอมาทันทีหลังจากการโทรนั้น
จากนั้นเจอรัลด์ก็เช็ดเหงื่อออกจากหน้าผากของเขาและกดโทรออกเบอร์ของมีล่า
“ขออภัย หมายเลขที่คุณเรียกไม่สามารถติดต่อได้…”
โทรศัพท์ของเธอปิดไว้อีกครั้ง!
เจอรัลด์จึงส่งข้อความหาเธอในวีแชท
อย่างที่คาดคิด เขาถูกบล็อกและเบอร์โทรของเขาก็ถูกลบไปแล้ว
อึ่ย!
เจอรัลด์โทษตัวเองยิ่งกว่าเดิมในตอนนี้
เขาตำหนิตัวเองยิ่งกว่าเมื่อวานนี้ที่เขาได้พูดบางอย่างผิดไป เขาไม่รู้ว่าจะอธิบายเรื่องต่าง ๆ ให้มีล่าฟังอย่าไรดีเกี่ยวกับความล่าช้าของเขา
หลังจากที่เจอรัลด์กลับมาที่มหาวิทยาลัย เขาก็ยังไปหามีล่ามาแล้วสองสามครั้ง แต่เขาจบลงด้วยการถูกปิดประตูใส่หน้าทุกครั้งไป
เธอไม่แม้แต่จะมองเขาเลยด้วยซ้ำ
เขากลัวว่าสงครามเย็นนี้จะคงอยู่ตลอดไป
เจอรัลด์เดินเล่นไปรอบ ๆ วิทยาเขตด้วยตัวเอง และหยุดอยู่ที่สวนสาธารณะเล็ก ๆ และพักผ่อนที่นั่นครู่หนึ่ง
การจัดการกับปัญหาความสัมพันธ์ทำให้เขารู้สึกท่วมท้นอยู่เล็กน้อยจริง ๆ
สิ่งหนึ่งที่เขาได้เรียนรู้วันนี้ก็คือจริง ๆ แล้วผู้หญิงไม่ได้หมายความเช่นนั้นถ้าพวกเธอบอกว่า ‘ไม่’
เขานึกถึง ซาเวีย ยอร์ค ทันที
พวกเขาเคยมาที่สวนสาธารณะเล็ก ๆ แห่งนี้ด้วยเหมือนกัน
พวกเขาทั้งคู่จะเดินเล่นกันที่นี่ และจับมือกันไว้
จากนั้น เจอรัลด์ก็รวบรวมความกล้าที่จะถามซาเวียว่าพวกเขาจะมีอะไรกันได้หรือไม่
ปั๊ก!
“ไปเลยนะ! เจอรัลด์ นายเข้าใจว่าฉันเป็นผู้หญิงแบบไหนกัน?”
เจอรัลด์จำได้ว่าเขาถูกตบและโดนดุว่าโดยซาเวีย
เห็นได้ชัดว่าเธอไม่ต้องการ
จากทัศนคติของเธอ เธอตั้งใจบอกว่าไม่จริง ๆ!
มันทำให้เขาค่อนข้างละอายใจในตอนนั้น ซาเวียเป็นผู้หญิงที่ดีอย่างแท้จริง แต่ทำไมเรื่องต่าง ๆ มันกลับกลายเป็นแบบนั้น? ในทางตรงกันข้าม เจอรัลด์ยังปฏิบัติต่อเธอดีขึ้นกว่าเดิมด้วยซ้ำหลังจากเหตุการณ์นั้น
ตอนนี้ที่เขาคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้…
เฮ้ สาว ๆ…
เขาอยากจะรู้ว่าซาเวียอยู่ที่ไหนและเธอกำลังทำอะไรอยู่ตอนนี้
ทิวทัศน์นี้ทำให้เขาสะเทือนอารมณ์ เขาอดไม่ได้ที่จะนึกถึงซาเวียอีกครั้ง
แต่ความทรงจำก็หายวับไปอย่างช้า ๆ
ง่าย ๆ เช่นนั้น เขานั่งอยู่ในสวนสาธารณะจนกระทั่งถึงเวลาห้าโมงตรงในตอนเย็น
จากนั้น โทรศัพท์ของเจอรัลด์ก็ดังขึ้น เป็นสายจากเจน ซาร่า
“เจอรัลด์ค่ะ คุ…คุณอยู่ไหน?”
จากน้ำเสียงของเจน เธอฟังดูทั้งกระวนกระวายใจและร้องไห้
เจอรัลด์รู้สึกว่าเส้นประสาทของเขาตรึงเครียดขึ้น อาจมีบางอย่างที่เลวร้ายเกิดขึ้นกับยาสมินหรือเปล่า?
“ผมอยู่ที่มหาวิทยาลัย ผมจะไปที่โรงพยาบาลเดี๋ยวนี้ ผมจะแวะซื้ออาหารให้คุณระหว่างทาง เจน มีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า?”
เจอรัลด์ถาม
“เจอรัลด์ มีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้นกับฉันบ่ายนี้ แม่ของฉัน โอ้ พระเจ้า ตอนแรก ฉันคิดว่าเธอวุ่นวายยุ่งกับฉันและฉันก็ปฏิเสธเธอไปอย่างชัดเจนแล้ว แต่ดูสิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้สิ จริง ๆ แล้วแม่ของฉันได้จองงานเลี้ยงในเมย์เบอร์รี่ให้ฉันเพื่อไปพบกับคู่ดูตัว!”
“เจอรัลด์ ฉันไม่อยากไปจริง ๆ นะ ฉันยังคงเด็กอยู่ คุณไม่คิดอย่างงั้นเหมือนกันเหรอ?”
เจนร้องไห้ออกมา
เจอรัลด์โล่งอกหลังจากได้ยินเรื่องนี้
กลายเป็นว่า มันเป็นเพียงสถานการณ์บังคับให้ไปดูตัว
พูดตามตรง มันไม่ใช่ครั้งแรกที่เกิดขึ้นกับเจอรัลด์
มันค่อนข้างไม่น่าแปลกใจสำหรับเขาเลย
ยังไงซะก็เกือบจะถึงเวลาสำเร็จการศึกษาของเขาแล้ว เจนได้เรียนจบไปนานแล้ว และสักช่วงเวลาในชีวิต พวกเขาจะต้องประสบกับสิ่งเดียวกันกับที่คนอื่น ๆ ต้องเผชิญเช่นกัน
การนัดบอดก็เป็นหนึ่งในสิ่งเหล่านั้น
“คุณไม่อยากจะไปจริง ๆ ใช่ไหม?”
“อืมม ฉันไม่ต้องการจริง ๆ แต่คุณคิดว่าฉันควรจะทำอย่างไรดี? ตอนนี้ที่แม่ของฉันได้จัดงานเลี้ยง และวันนัดบอดของฉันก็มาถึงแล้ว! แต่นี่ไม่ใช่การนัดบอดไปซะทีเดียวเพราะคาดว่าครอบครัวและเพื่อน ๆ จากทั้งสองฝ่ายก็จะอยู่ที่นั่นเพื่อรับประทานอาหารด้วยกัน!”
“โอเค ผมจะไปกับคุณภายหลัง ผมจะตอบแทนคุณในครั้งนี้!”
เจอรัลด์พูดอย่างสุภาพ
“อ่า? จริงหรือค่ะ? คุณคลอฟอร์ด คุณดีที่สุดไปเลย! งั้น คุณจะไปในฐานะเจ้านายของฉัน หรือเพื่อนของฉันดีค่ะ? หรือว่า…”
“บอกแค่ว่าผมเป็นเพื่อนของคุณเถอะ!”
เจอรัลด์ยิ้มอย่างขมขื่น
เนื่องจากว่าเจนได้ช่วยเขาในวันนี้ จึงเป็นเรื่องที่ถูกต้องที่เขาควรตอบแทนเธอเล็ก ๆ น้อย ๆ