เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 200 แขกอย่างคุณ
แอเรียนกัดฟันและยืนขึ้นขณะที่มองไปที่นีน่า “ใช่ คุณสามารถออกไปได้ตลอดเวลา ฉันเป็นนายหญิงของบ้านหลังนี้ ฉันไม่ต้องขออนุญาตจากใครในการเลี้ยงสัตว์ นับประสาอะไรกับแขกอย่างคุณ แมวของฉันผิดที่ข่วนคุณ แต่มันไม่เคยข่วนใครไปทั่ว ฉันขอโทษคุณแทนมันและจะจ่ายค่าวัคซีนให้คุณ ยุติธรรมพอไหม?”
นีน่าบึ้งตึงและปิดรอยข่วนบนมือของเธอและเดินขึ้นไปชั้นบน เธอกระแทกประตูอย่างแรงจนได้ยินลงมาถึงชั้นล่าง
มาร์คเข้าไปในห้องของนีน่า บางทีหลังจากได้ยินเหตุการณ์นั้น แอเรียนไม่รู้ว่าพวกเขาพูดคุยอะไรกัน แต่นีน่าลงมาชั้นล่างพร้อมกับกระเป๋าเดินทางของเธอในขณะที่เธอกำลังคุยโทรศัพท์
จากน้ำเสียงของเธอ ฟังดูเหมือนเธอกำลังคุยกับชาร์ลส์ มอร์แรน ในโทรศัพท์
มาร์คกระชากโทรศัพท์ออกจากมือของเธอ “คุณลุงมอร์แรน สิ่งที่เกิดขึ้นไม่ได้ร้ายแรงขนาดนั้น แอริแค่อยู่ในช่วงอารมณ์ไม่ดีจากการที่แท้งลูก นีน่าแค่โดนแมวที่บ้านของผมข่วน ผมจะพาเธอไปฉีดวัคซีนในภายหลัง ทุกอย่างเรียบร้อยดี ไม่ต้องเป็นห่วง”
แอเรียนไม่ได้ใส่ใจ ไม่ใช่เรื่องของเธอไม่ว่าพวกเขาจะทำอะไรก็ตาม ที่เลวร้ายที่สุดเธอก็แค่ยอมรับว่านั่นเป็นความผิดของเธอทั้งหมด
ดูเหมือนนีน่าไม่ได้มีแผนที่จะจากไปจริง ๆ หลังจากวางสาย เธอก็ฟูมฟายฟ้องกับมาร์ค “เป็นความผิดของฉันเหรอที่โดนแมวข่วน? ทำไมเธอถึงพูดแบบนั้น? คุณก็ได้ยินจากชั้นบนใช่ไหม? เธอหมายความว่าอย่างไรที่พูดว่าเธอเป็นนายหญิงของบ้านหลังนี้ นั่นเพราะฉันหรือเปล่า? เธอทำเสียงเหมือนกันว่าฉันพยายามสู้กับเธอที่กุมอำนาจทั้งหมด! เธอไม่ได้อยู่ในความทรงจำตอนที่ฉันรู้จักคุณด้วยซ้ำ! ถ้าพ่อของฉันไมได้ขอให้ฉันอยู่กับคุณชั่วคราวหลังจากกลับประเทศฉันก็จะไม่มาที่นี่ด้วยซ้ำ บ้านที่พ่อซื้อให้ฉันยังปรับปรุงไม่เสร็จดีฉันจึงย้ายเข้าไปอยู่ที่นั่นได้ ไม่อย่างนั้นฉันก็ไม่ต้องทนทุกข์กับเรื่องแบบนี้ด้วยซ้ำ!”
คิ้วของมาร์คขมวดเข้าหากันด้วยความรำคาญ แต่แอเรียนไม่มั่นใจว่าเป็นเพราะใคร
ปราศจากคำพูดใด ๆ เขาช่วยนีน่าหิ้วกระเป๋าของเธอกลับไปที่ห้อง หลังจากนั้น แอเรียนไม่แน่ใจว่ามาร์คบอกอะไรกับเธอ แต่นีน่าก็จบลงด้วยการตามเขาไปที่โต๊ะอาหารเย็น
ข้าวปั้นยังคงไม่เต็มใจออกมาจากใต้โซฟา เช่นนั้นแอเรียนจึงรออยู่ด้านข้าง เธอต้องอยู่ด้วยความทนทุกข์ในความเงียบ ดังนั้นเธอจึงไม่ต้องการให้แมวของเธอใช้ชีวิตแบบเดียวกับที่เธอเคยเป็น
“แอเรียน มาที่นี่และกินข้าว” มาร์คเรียกเธอ
“ฉันไม่กินค่ะ” เธอตอบกลับเบา ๆ
กับความอดกลั้นในสายตาของเขา มาร์คเดินเข้ามาใกล้ และดึงเธอขึ้นจากพื้น “เป็นเด็กหรือไง? มากิน!”
แอเรียนไม่สามารถทนต่อความเสแสร้งต่อหน้าคนอื่นของเขาได้อีกต่อไปจึงปัดมือของเขาออก “คุณสามารถหมดความอดทนได้ถ้าคุณถึงขีดสุด ทำกับฉันเหมือนปกติที่คุณเคยทำเถอะ คุณไม่จำเป็นต้องเสแสร้งเพียงเพราะนีน่าอยู่ที่นี่ ฉันรู้จักคุณดี!”
ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเย็นชาในที่สุด “ผมรู้ว่าคุณไม่พอใจฉันเพราะเรื่องของวิล ซีวาน พวกเราจะคุยเรื่องนี้ให้รู้เรื่องหลังอาหารเย็น ตอนนี้ผมอยากให้คุณไปกินข้าว และอย่าให้ผมพูดซ้ำอีกเป็นครั้งที่สอง!”
นีน่าที่รู้สึกไม่พอใจก่อนหน้านี้ เริ่มตกใจกับความโกรธของมาร์คที่เกิดขึ้นกะทันหัน เธอไม่เคยเห็นมาร์คทำตัวแบบนี้ พฤติกรรมของเขาตรงกันข้ามกับลักษณะที่อ่อนโยนตามปกติของเขา
แอเรียนยกยิ้มที่มุมปาก แต่ก็ยังไม่ถึงตาของเธอ “แบบนั้นแหละค่ะ เหมือนจะมากกว่านั้นอีก ฉันก็จะทำให้ตัวเองแสดงออกอย่างชัดเจนเหมือนกัน ฉันไม่อยากกินข้าวร่วมโต๊ะกับคุณเพราะฉันไม่ต้องการเห็นหน้าคุณ! ถ้าคุณยังได้ยินไม่ชัด ฉันสามารถพูดซ้ำให้คุณฟังได้อีกครั้ง!”
ความเงียบเกิดขึ้นทันที แมรี่รีบวิ่งไประหว่างพวกเขาเพื่อหยุดพวกเขา “นายหญิง กรุณามาทานอาหารเถอะนะ คุณสามารถคุยเรื่องนี้หลังอาหารของคุณ อย่าอารมณ์เสียไปเลย นายท่าน… ได้โปรดฟังเขา”