บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 210
…
เดิมทีเมเรดิธต้องการใช้ประโยชน์จากวันดีวันนี้ที่เป็นการเฉลิมฉลองครบรอบ 50 ปีของครอบครัววิทแมนและยืมพลังของสื่อเพื่อช่วยสร้างตัวตนภาพลักษณ์และฐานะของเธอ เธอไม่คิดว่าการปรากฏตัวของแทนเนอร์และวีล่าจะขวางทางแผนของเธออย่างสิ้นเชิง!
ไม่เพียงแค่นั้น ยังมีการค้นหาข่าวต่าง ๆ บนอินเทอร์เน็ตที่ไม่เป็นผลดีต่อเธอ
เมเรดิธทำได้เพียงขอให้เอโลอิสช่วยสกัดการค้นหาพวกนั้น
แม้ว่ากความคิดเห็นสาธารณะเหล่านี้จะถูกระงับ แต่เธอยังรู้สึกไม่สบายใจเมื่อพูดถึงเจเรมี่
เมเรดิธไม่เห็นเจเรมี่อีกเลยตลอดทั้งคืนที่ผ่านมา สายโทรศัพท์ของเขาไม่ว่างตลอดเวลาที่เธอโทรหา เมเรดิธสงสัยว่าเบอร์ของเธอถูกบล็อกแน่เลย
เธอกังวลว่าเจเรมี่จะเชื่อในสิ่งที่แทนเนอร์พูด เมเรดิธเดินทางไปที่คฤหาสน์ของเจเรมี่แต่เช้าเพื่อดักรอเขา
เธอจงใจเลือกที่จะไม่รบกวนหรือเข้าไปในบ้าน เธอเอาแต่รออยู่ที่ประตูอย่างร้อนใจ
เจเรมี่นอนไม่หลับทั้งคืน
ต้องนับตั้งแต่วันที่มาเดลีนกลายเป็นขี้เถ้าเพียงหนึ่งกำมือ เขาไม่เคยนอนหลับอย่างสงบสุขได้อีกเลย เขาสามารถนอนหลับได้อย่างสงบก็ต่อเมื่อพ่อของเขาขอให้คนซื้อชุดน้ำหอมพิเศษมาให้เท่านั้น
แม้ว่า เมื่อคืนนี้ เขาจะได้รับฤทธิ์ของน้ำมันหอมระเหยเข้ามาช่วย แต่เขาก็ยังไม่สามารถนอนหลับได้
หลังจากกลิ้งตัวและนอนพลิกตลอดทั้งคืน มาเดลีนยังคงอยู่ในความคิดเขา เธอมองเขาด้วยสายตาที่กระตือรือร้นและคาดหวังครั้งแล้วครั้งเล่า ขอร้องให้เขาเชื่อเธอสักครั้ง
แต่แล้ว เขาไม่เคยเชื่อเธอเลย
เมื่อแทนเนอร์ใส่ร้ายว่าเธอมีความสัมพันธ์เชิงชู้สาวกับเขา ตัวเขาเองเลือกที่จะเชื่อไอ้ชั่วนั่น และเชื่อว่าเธอเป็นผู้หญิงประเภทหิวเงิน
เขาทำลายความหวังในดวงตาของเธออย่างโหดร้ายทีละนิด ในที่สุดแล้วได้ทำให้เธอกลายเป็นขี้เถ้า …
หัวใจของเขาเจ็บ แต่มันก็สายเกินไป
มุมตาของเจเรมี่เจ็บ เขาล้างหน้า และเมื่อลงไปชั้นล่าง คนรับใช้ก็บอกเขาว่าเมเรดิธรอเขาอยู่ที่ประตูนานกว่าหนึ่งชั่วโมงแล้ว
เขาไม่มีการตอบสนองใด ๆ เขาบอกให้คนรับใช้รอเมื่อแจ็คสันตื่น ล้างหน้า แปรงฟันและให้เด็กน้อยลงมารับประทานอาหารเช้าพร้อมกันกับเขา
เมื่อเห็นใบหน้าตรงหน้าที่เกือบจะเหมือนกับตอนที่เขายังเป็นเด็ก เขารู้สึกเขม่นในใจ
เขาปฏิบัติต่อเด็กที่เกิดมาเพื่อเขาและภรรยาของเขาอย่างโหดร้ายแต่ปล่อยให้เด็กที่เกิดโดยผู้หญิงคนอื่นมีชีวิตที่ได้รับการเลี้ยงดูอย่างดีเช่นนี้
เจเรมี่อิ่มทันทีเขาลุกขึ้นเดินไปที่ระเบียงทางเดิน
แจ็คสันเบิกตาใสและซื่อตรงมองไปที่พ่อตัวเอง ที่ไม่เคยแยแสเขามาตลอด เขาไม่รู้ว่าเขาทำผิดอะไร เขารู้แค่ว่าในครอบครัวนี้พ่อของเขาไม่ชอบเขาและแม่ของเขาก็เกลียดเขามากเช่นกัน
เขาลดสายตาที่หม่นหมองลงและกินอาหารเช้าอย่างเงียบ ๆ ในขณะที่คิดถึงพี่สาววีล่า
เจเรมี่เปิดประตูและท้องฟ้าสีเทาปรากฏในสายตาเขา
เมเรดิธ ซึ่งรออยู่นอกประตู ทักทายเขาอย่างมีความสุขเมื่อเห็นเจเรมี่เปิดประตู
“เจเรมี่!”
เมเรดิธแกล้งทำเป็นไม่ได้ตั้งใจขณะล้มลงบนสนามหญ้าและข้อเท้าของเธอพลิกหลังจากที่ยืนอยู่เป็นเวลานานและตื่นเต้นเกินไป
“อ่าห์!”
เมเรดิธส่งเสียงอู้อี้ด้วยความเจ็บปวด เธอคิดว่าเจเรมี่คงกอดเธออย่างประหม่า เหมือนเดิมทุกครั้ง แต่คราวนี้ เขายืนนิ่งอยู่ตรงนั้นราวกับหุ่นประติมากรรมที่สวยงาม เขามองเธอโดยไม่ขยับ
เมเรดิธลุกขึ้นนั่งช้า ๆ มองชายตรงหน้าอย่างเศร้าสร้อย “เจเรมี่ … เจเรมี่ ฉันรู้ว่าคุณต้องสงสัยฉันเพราะสิ่งที่แทนเนอร์พูด คุณคงคิดว่าเป็นเขาและฉันที่สมคบคิดทำร้ายมาเดลีนด้วยกัน แต่ฉันสามารถสาบานกับพระเจ้าได้ว่าฉันไม่เคยทำอะไรที่ผิดศีลธรรม ถ้าฉันทำล่ะก็ ได้โปรดให้ฉันถูกลงโทษด้วยการพลัดพลากจากแจ็คกี้ตลอดไป!”
เมเรดิธรู้สึกสะเทือนใจจนน้ำตาของเธอเริ่มร่วงหล่น
เจเรมี่มองไปที่เธอ แล้วเดินไปตรงหน้าเธอด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “ตอนนี้ผมมีเพียงคำถามเดียวสำหรับคุณ”