“อ๊าย กัปตันอี่เจ๋อของฉันได้ที่หนึ่งของชั้นปีหนึ่ง! ฉันดูไม่ผิดไปใช่ไหม”
“ท่านจยาอวี๋ของฉันมาเป็นที่สาม!”
“หูยยย ท่านเฟิงเฟิงได้ที่เจ็ด!”
“พระเจ้าช่วย ฉันละหลงรักวงสตาร์รี่ไนต์จริงๆ เลย พวกเขาช่างหล่อเหลา ทั้งร้องทั้งเต้นเก่งมิหนำซ้ำยังสอบได้คะแนนดีอีกด้วย!”
“…”
พอได้ยินเสียงพูดคุยกันอย่างตื่นเต้นของเด็กสาวรอบๆ ตัวเธอแล้ว อันซย่าซย่าก็รู้สึกว่าเธอน่าจะเริ่มยอมรับนับถือในตัวสมาชิกทั้งสามของสตาร์รี่ไนต์เหมือนกัน
พวกเขาสมองดีอยู่แล้ว แต่ทำไมถึงได้หน้าตาดีอีกด้วยนะ!
ซูเสี่ยวมั่วได้อันดับที่ยี่สิบแปดของชั้นปีหนึ่ง หลังจากเท้าเอวหัวเราะเสียงดังลั่นแล้ว หล่อนก็ถามอันซย่าซย่า “ยัยบื้อซย่าซย่า ติดพันห้าร้อยคนแรกหรือเปล่า”
โรงเรียนฉีซย่ามีนักเรียนชั้นปีหนึ่งรวมทั้งหมดเกือบหนึ่งพันหกร้อยคน…
อันซย่าซย่าสาบานได้เลยว่าโลกนี้ต้องไม่ชอบขี้หน้าเธอ
หญิงสาวไล่ดูลงมาเรื่อยๆ ในแผ่นตารางอันดับ “ฉันยังหาอยู่… คังเพี้ยน นายได้อันดับที่เท่าไหร่ล่ะ”
คังเจี้ยนตบโทรศัพท์ลงกับโต๊ะอย่างภาคภูมิ “ฉันไล่ดูของตัวเองย้อนขึ้นไปจากอันดับสุดท้าย ซย่าซย่าเมียจ๋า ฉันอันดับที่หนึ่งพันห้าร้อยเก้าสิบเจ๋งป๊ะล่ะ”
ซูเสี่ยวมั่วกลอกตา “ไอ้คนบ๊อง นั่นทำให้นายเป็นรองบ๊วยอันดับที่สิบของชั้นปีเราเลยไม่ใช่เหรอ นี่คือการเยาะเย้ยถากถางอย่างไร้ความปรานีสำหรับนาย”
คังเจี้ยนยักไหล่ไม่คิดอะไรกับคำพูดนั้น จากนั้นเขาก็ขยับเข้ามาใกล้เพื่อดูคะแนนของอันซย่าซย่า
หลังจากที่เลื่อนดูอยู่นาน ในที่สุดอันซย่าซย่าก็เจอชื่อตัวเองพร้อมกับกระโดดอย่างดีใจ
“อ๊า! ฉันติดห้าร้อยอันดับแรก!”
ซูเสี่ยวมั่วฟังประโยคนั้นด้วยความไม่อยากจะเชื่อเลย “ว้าว ไปซื้อลอตเตอรี่เดี๋ยวนี้เลย ฉันไม่เคยคิดเลยว่าจะได้มีชีวิตอยู่จนได้เห็นวันที่เธอติดหนึ่งในห้าร้อยคนแรก…”
อันซย่าซย่ากระโดดโลดเต้นกลับไปยังที่นั่งของเธอด้วยความอิ่มเอมใจ เธอจะไปบอกข่าวดีกับเซิ่งอี่เจ๋อทว่าเกิดลังเลยังไม่กล้าพูดอะไรออกไป
เขารู้แล้วว่าเธอเป็นแอนตี้แฟนและ…เขาก็อารมณ์เสียมากเมื่อวันก่อนตอนที่เธอทายาให้เขา…
อันซย่าซย่าก้มลงกับโต๊ะอย่างอึดอัดใจ
เซิ่งอี่เจ๋อปรายตามองเธอ ไม่เผยความรู้สึกใดบนใบหน้า
ฉือหยวนเฟิงรับถุงขนมเยลลีจากแฟนๆ พลางตอบขอบคุณพร้อมกับรอยยิ้ม ซึ่งทำให้บรรดาสาวๆ แทบเป็นลมด้วยความตื่นเต้น
เขาฉีกซองนั้นเปิดออกมาแล้วกินขนมอย่างมีความสุข เมื่อเห็นเหอจยาอวี๋ยังคงกำลังไล่ดูชาร์ตอันดับอยู่อีก เขาก็ถามอย่างอยากรู้ “เฮีย กำลังดูอะไรอยู่อีกน่ะ พวกเราได้สอบได้คะแนนดี คืนนี้เราไปฉลองกันดีไหม”
เหอจยาอวี๋ยิ้มอย่างอ่อนโยนก่อนจะเบี่ยงสายตากลับไปยังโทรศัพท์ของเขา
อันดับที่สองของชั้นปีหนึ่ง มู่หลี เธอเป็นเพื่อนร่วมห้องของเขาเอง แต่ทำไมเขาถึงนึกหน้าเธอไม่ออกเลยนะ
อันดับที่ยี่สิบแปด ซูเสี่ยวมั่ว… อะแฮ่ม เขาไม่คิดเลยว่าจะเห็นเธอสอบได้อันดับสูงขนาดนี้
เหอจยาอวี๋จำชื่อของทั้งสองเอาไว้ในใจ
ชั่วโมงพลศึกษา
หลังจากออกกำลังกายเสร็จแล้ว อันซย่าซย่าก็แอบไปหลบมุมเล่นโทรศัพท์มือถือ ระหว่างที่เซิ่งอี่เจ๋อ เหอจยาอวี๋และฉือหยวนเฟิงลงเล่นบาสเกตบอลด้วยกัน แล้วเด็กนักเรียนทั้งห้องก็เลยมารวมตัวกันอยู่รอบๆ สนามบาสเกตบอล
ระหว่างที่พวกผู้ชายกำลังเล่นกันอยู่ พวกสาวๆ ก็… แหม ไปรวมกันอยู่ตรงนั้นเพื่อดูผู้ชายหล่อๆ น่ะสิ
ฉือหยวนเฟิงบุกผ่านแนวป้องกันมาได้แล้วหมุนตัวกระโดดขึ้นชู้ต โชคร้ายที่องศาพลาดไปหน่อย ลูกบาสจึงกระแทกเข้ากับขอบแล้วก็กระเด้งออกไป
“เฮ้อ…”
พวกผู้ชายถอนหายใจพร้อมกัน รู้สึกเสียดายที่ลูกชู้ตสวยๆ พลาดไป
ส่วนพวกผู้หญิงก็ถอนหายใจพร้อมๆ กันเช่นกัน แต่เพราะอยากจะเป็นลูกบาส จะได้ถูกถือไว้ระหว่างฝ่ามือของท่านเฟิงเฟิง…
คังเจี้ยนกำลังจะวิ่งไปเก็บบอลเมื่อใครบางคนซึ่งอยู่ห่างออกไปไกลเก็บลูกไว้ได้กลางอากาศ ร่างสูงๆ นั้นกระเด้งลูกบอลกับพื้นสองสามทีก่อนที่จะเขวี้ยงมันไปในทิศทางแปลกๆ
ปั้ก—
ลูกบาสซึ่งลอยมาอย่างแรงกระแทกอันซย่าซย่าที่ศีรษะของเธอจนโทรศัพท์หลุดจากมือ
เธอกุมหัวด้วยความปวด เมื่อเงยหน้าขึ้นมองก็เห็นฉีเหยียนซีโบกมือให้เธอด้วยท่าทางนักเลง “หวัดดี อันซย่าซย่า ขอโทษด้วยนะ มือมันลื่นน่ะ”