ก๊อก ก๊อก ก๊อก!
หลังจากที่หลินฟานคุยโทรศัพท์เสร็จเขาก็ไปที่ประตูห้อง 1001 และเคาะที่ประตูอีกครั้ง
คราวนี้ประตูเปิดออกอย่างรวดเร็ว และตอนนี้ก็เป็นผู้ชายคนเดียวกัน
ชายคนนั้นยื่นหัวออกมา และเห็นว่าเป็นหลินฟาน เขาขมวดคิ้ว และพูดว่า “มีพัสดุจัดส่งอีกไหม”
หลินฟานยิ้ม และพูดว่า “ไม่ไหวจริงๆ ผมปวดท้อง ผมอยากยืมใช้ห้องน้ำของคุณไม่เป็นไรใช่ไหม”
ชายคนนั้นพูดอย่างเย็นชา: “ขอโทษที ไม่สะดวก
หลังจากพูดจบชายคนนั้น กําลังจะปิดประตู
หลินฟานยิ้ม และพูดว่า “ไม่เป็นไร ผมดูเหมือนจะมีเลือดติดอยู่ที่ลูกบิดประตูของคุณเกิดอะไรขึ้นคุณได้รับบาดเจ็บหรือไม่เป็นไรมากหรือเปล่าครับ”
การแสดงออกของชายคนนั้นเปลี่ยนไปอย่างไม่รู้ตัวเมื่อได้ยินคําพูด แล้วเขาก็พูดเบา ๆ :”ฉันสบายดีคุณต้องการใช้ห้องน้ำใช่ไหม เข้ามา”
ชายคนนั้นเปิดประตูให้เข้าไป อย่างง่ายดาย
หลินฟาน เดินเข้ามาอย่างมีความสุข และพูดว่า “ขอบคุณ คุณหลี คุณคือคุณหลีเองหรือชื่อของคุณในพัสดุที่จัดส่งคือหลีหยู่ไค”
ชายคนนั้นพูดอย่างใจเย็น “ใช่ ฉันเอง”
หลินฟาน ไม่ได้ เข้าห้องน้ำ แต่มองไปรอบห้อง ด้วยความสามารถของข้อมูลเชิงลึกระดับสูงสุดเขาเข้าใจรายละเอียดภายในห้องอย่างรวดเร็ว
“ฮฮี คุณหลี คุณอยู่คนเดียวหรือเปล่า” หลินฟาน ถาม จากการสังเกตของเขาเห็นได้ชัดว่ามันเป็นบ้านสําหรับคนโสด
ชายคนนั้นกระวนกระวายเล็กน้อย:”คุณไม่อยากเข้าห้องน้ำเหรอ ฉันมีเรื่องที่จะออกไปข้างนอกอีกดังนั้นรีบหน่อย”
หลินฟาน กล่าวว่า “ตกลง ผมจะรีบ”
ดังนั้น หลินฟานเข้าไปในห้องน้ำแต่เขาไม่ได้อยู่นาน แค่ล้างมือแล้วออกมา
“เร็วขนาดนั้นเลยเหรอ” ชายคนนั้น ถามอย่างสงสัย
หลินฟานยิ้ม และพูดว่า “จู่ๆ ฉันก็ดีขึ้นแล้วปรากฎว่าผมไม่ได้ปวดท้องขอบคุณ คุณหลีคุณใจดีมาก”
ชายคนนั้นพูดว่า “ยินดี”
หลินฟาน กล่าวว่า “แต่ผมสังเกตเห็นว่า อ่างล้างหน้าในห้องน้ำของคุณมีกลิ่นเลือดผมไม่รู้ว่าจมูกของผมดีหรือบอบบางไปหรือเปล่าคุณหลีคุณสบายดีใช่ไหมผมสังเกตว่าลูกบิดประตูของคณก็มี ตรงนั้นก็มีคราบเลือดแต่ผมไม่คิดว่าคุณจะไม่มีปัญหาอะไรคุณไม่ได้รับบาดเจ็บจริงๆเหรอ?”
มีนัยน์ตาที่น่าประหลาดใจของผู้ชายคนนั้นและรอยยิ้มก็ปรากฏขึ้น: “ฉันไม่เป็นไรคุณอย่ากังวลไปขอบคุณสําหรับความห่วงใยของคุณยังไงก็ตามทําไมคุณไม่นั่งลงดื่มน้ำสักแก้วก่อนไปล่ะฉันเห็นพี่น้องคนส่งของแบบพวกคุณทํางานหนักมากเช่นกัน”
หลินฟาน ประหลาดใจเล็กน้อย :“จริง ๆ ขอบคุณมากตอนนี้ผมกระหายน้ำมากจริงๆ”
ขณะที่หลินฟานพูดเขาก็เดินไปที่โซฟาในห้องนั่งเล่นและนั่งลงอย่างไม่สุภาพเลย
ชายคนนั้นเข้าไปในครัว และออกมาไม่นานหลังจากนั้นแต่เขาไม่ได้นําน้ำมาให้หลินฟานมือของเขาอยู่ข้างหลังเขา
“คุณเป็นใคร คุณรู้อะไรไหม” ชายคนนั้นพูดด้วยใบหน้าบูดบึง
หลินฟาน สับสน: “ผมไม่ค่อยเข้าใจว่านายหลี หมายถึงอะไร?”
ชายคนนั้นพูดอย่างเย็นชา “ฉันเพิ่งเห็นพัสดุ และชื่อในคนรับ ไม่ใช่หลีหยู่ไคเลยแต่หวังหยู่ไค!”
หลินฟานเค้นเสียงและเขายิ้มแล้วพูดว่า“คุณยอมรับว่าคุณไม่ใช่เจ้าของบ้านถ้าผมเดาถูกคุณน่าจะเป็นขโมยใช่ไหมคุณฆ่าหวังหยู่ไคหรือไม่”
ชายคนนั้นดูตกใจ: “คุณรู้ได้อย่างไร”
หลินฟานพูดว่า : “ฉันเห็นแล้ว ที่ชั้นล่าง ฉันสังเกตว่าตึกที่นี่ปีนง่าย และระเบียงของบ้านหลังนี้ไม่มีตาข่ายกันขโมยคุณเข้ามาจากระเบียงและเผลอชนมันลงไปโดยไม่ได้ตั้งใจกระถางต้นไม้บนระเบียงนะ”
ชายคนนั้นเหลือบมองที่ระเบียงโดยไม่ตั้งใจ และแน่นอนว่ามีไม้กระถางอยู่บนระเบียง
ที่อ!
ทักษะการสังเกตของชายหนุ่มคนนี้แข็งแกร่งเกินไป ราวกับว่าเขาเห็นเขาปีนเข้าไปด้วยตาของเขาเอง
“มีอะไรอีก?”ชายคนนั้นอดไม่ได้ที่จะถาม
หลินฟานกล่าวว่า “และเสื้อผ้าของคุณ เห็นได้ชัดว่ามันไม่พอดี หลังจากที่คุณฆ่าเจ้าของเลือดกระเซ็นใส่ร่างกายคุณดังนั้นคุณจึงเปลี่ยนเป็นใส่เสื้อผ้าของเจ้าของคุณทิ้งเสื้อผ้าที่เปื้อนเลือดเมื่อคุณออกไปและกลับเข้ามาเพื่อลบฉากฆาตกรรมเลือดจึงเหลืออยู่ที่ลูกบิดประต”
เสียงของชายคนนั้นสันเล็กน้อย:”คุณรู้ได้อย่างไรว่าฉันแกล้งทําเป็นลบฉากฆาตกรรม”
คนนี้เหมือนดูเหมือนจะมีของอยู่ด้านหลังเขา!
หลินฟานพูด “ฉันเห็นได้ว่าเมื่อคุณเข้ามาเพื่อจะขโมยในที่แรก คุณค้นบ้านด้วยความยุ่งเหยิงตอนนี้บ้านได้รับการทําความสะอาดแล้วคุณต้องการแสร้งทําเป็นว่าไม่มีการโจรกรรมเกิดขึ้นที่นี้แต่น่าเสียดายที่ ตราบใดที่สัมผัสได้ก็ย่อมมีร่องรอยมองเห็นได้อย่างรวดเร็ว”
ชายคนนั้นพูดว่า “อะไรอีก”
“ถ้าผมเดาถูก คุณกําลังพยายามปลอมแปลงเจ้าของเป็นการฆ่าตัวตาย ที่นี่มีแค่สองห้องและร่างของเจ้าของก็อยู่ในห้องใดห้องหนึ่ง? ถูกไหม”
ใบหน้าของผู้ชายคนนี้ นั้นกระตุก และกล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า “ทําไม ต้องรู้มากขนาดนั้น? ยิ่งรู้มากก็ยิ่งตายง่ายไม่เข้าใจหลักการนี้หรือ?”
หลินฟาน หัวเราะ พูดว่า “คุณไม่อยากฆ่าผมหรอกใช่ไหม”
ชายผู้นั้นยื่นมือที่ซ่อนอยู่ข้างหลังเขาถือมีดทําครัวอยู่ในมือ!
“คุณโทษผมไม่ได้หรอก ทําได้แค่โทษคุณเองที่เข้าไปยุ่ง!” ชายคนนั้นยิ้มเยาะ
เขาเพิ่งเข้าไปในครัว และหยิบมีดทําครัวมา
หลินฟาน กล่าวว่า “ผมแนะนําให้คุณหยุด และโยนมันทิ้ง คุณออกไปไม่ได้ เพราะก่อนที่ผมจะเข้าประตูมาผมโทรแจ้งตํารวจแล้ว คุณก็อาจจะจบลงเช่นกันในไม่ช้านั่งลงมารอตํารวจมาและยอมรับสารภาพอย่างเชื่อฟังเถอะ”
ชายคนนั้นตกใจ และโกรธมาก: “คุณโทรหาตํารวจทําไม!”
หลินฟาน กล่าวว่า “ถูกต้อง ผมโทรแจ้งตํารวจแล้วต่อให้คุณฆ่าผมตอนนี้และวิ่งหนีคุณยังไม่มีเวลาวิ่งหนีเลยอย่าคิดอะไรให้มากเลย ไม่ดีสําหรับตัวคุณเองนะ”
ชายผู้นี้ค่าราม : “ก็ดี ฉันจะฆ่าคุณที่ปากโป้งออกไป ใครบอกให้คุณเข้ามายุ่งกับเรื่องของฉันแกสมควรตายแล้ว!”
หลังจากที่เขาพูดจบ ชายคนนั้นก็ยกมีดทําครัวขึ้น และรีบวิ่งเข้ามา พยายามจะฆ่าหลินฟาน
แต่มีดของเขาไม่ได้แตะต้องหลินฟานแต่หลินฟานคว้าข้อมือของเขาไว้
หลินฟาน ออกแรงเล็กน้อย
ชายคนนั้นรู้สึกว่าข้อมือของเขาถูกเหล็กหนีบหนีบไว้ และความเจ็บปวดนั้นเจ็บปวดมากจนทําให้เขามีเหงื่อออกอย่างเย็นชา
ด้วยเสียงดังกราว มีดในมือของเขาตกลงไป
ตอนนั้นเองที่ชายคนนั้นรู้ว่าเขาได้แตะเข้าท่อนเหล็ก
เดิมที่เขาคิดว่า หลินฟาน เป็นคนโง่ แต่เขากล้าที่จะเข้ามาเปิดโปงเขาไม่ใช่ว่าเขาคิดหาความตายกันใครจะไปรู้ว่าคนที่มีความสามารถกล้าได้กล้าเสียถึงขนาดที่จับได้ว่าเขาเป็นขโมย
แข็งแกร่งเกินไปจะมีพี่ชายส่งของที่แข็งแกร่งในโลกเช่นนี้ได้อย่างไร!
ผู้ชายคนนี้ กําลังจะร้องไห้
หลินฟาน พูดเบา ๆ ว่า “คุณโปรดเชื่อฟังมากกว่านี้ได้ไหมถ้าไม่ ผมจะทําร้ายมือคุณและหักขาของคุณสักเล็กน้อยคงไม่ว่าอะไรกันนะ”
ชายคนนั้นตกใจมากจึงรีบพูดว่า “ไม่ฉันไม่กล้าฉันไม่กล้า”
หลินฟาน กล่าว : “โอ้… ไม่เป็นไรมาๆนั่งตรงข้ามผม มารอตรวจกัน”
เขาปล่อยมือ
ชายคนนั้นนั่งลงตรงข้าม หลินฟาน อย่างเชื่อฟัง และเอามืออีกข้างถูข้อมือตอนที่เขาถูกหลินฟานบีบเขารู้สึกเหมือนว่ากระดูกของเขาหักมือเด็กคนนี้แข็งแรงเกินไป
หลินฟานยิ้ม และพูดว่า “ผมพยายามเกลี้ยกล่อมคุณแล้ว แต่เป็นคุณเองที่บังคับให้ผมทําไม่เป็นไรมือของคุณจะดีขึ้นในอีกสองสามวัน”
ดังนั้นทั้งสองจึงนั่งเผชิญหน้ากัน และรอ
หลังจากมีประสบการณ์ที่ถูก หลินฟาน บีบ ท่านั่งของชายคนนั้นก็มีมารยาทดีขึ้นมากเขาจะกล้าหลอกตัวเองได้อย่างไร
เมื่อหลัวหลี่พังประตูเข้ามาพร้อมกับคู่หูของเธอ เสี่ยวหวาง เธอเห็นฉากนี้และมองหน้ากัน
“สถานการณ์เป็นอย่างไร” หลัวหลี่ถามหลินฟานอย่างสงสัยเกี่ยวกับทารกน้อยตรงหน้านั้น!?