เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 203 ติดพัน
เมฆแห่งความงุนงงที่แขวนอยู่เหนือศีรษะของแอเรียนสลายหายไปในทันทีเมื่อเธอได้ยินเสียงของหน้าหนังสือที่ถูกพลิก “ฉันไม่สามารถออกไปข้างนอกได้ เธอก็รู้สถานการณ์ของฉัน เธอไปเถอะเเล้วฝากความนึกถึงไปด้วยเเล้วกันนะ”
ทิฟฟานี่ดูหดหู่เล็กน้อย “เอาล่ะ… ฉันจะถามเขาว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อเราพบกัน ว่าเกิดอุบัติเหตุอย่างกะทันหันได้อย่างไร? ถ้าเป็นพวกกาลีน่าจริง ๆ ฉันจะไม่ยกโทษให้พวกเขา!”
ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีของแอเรียน เธอรู้สึกผิดในนามของมาร์ค “แน่นอน… เธอไปเถอะ… ฉันยังไม่ได้ลุกขึ้นจากเตียงเลย ฉันจะวางสายนะ” หลังจากวางสายแล้วเธอก็นอนอยู่บนเตียงต่ออีกครู่หนึ่ง ก่อนจะลุกเข้าห้องน้ำเพื่อทำให้สดชื่นในที่สุด
เนื่องจากเธอใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่บนเตียงเมื่อไม่นานมานี้เธอจึงค้นพบว่าผมของเธอยาวขึ้น มันพันกันเมื่อคืนที่เธอนอนหลับและไม่ว่าเธอจะทำอะไรเธอก็ไม่สามารถหวีปมออกได้ เมื่อเธอเจอกรรไกรและกำลังจะตัดมันออกมือคู่หนึ่งก็หยุดเธอไว้
“เอาแปรงหวีผมมาให้ฉัน”
ด้วยความประหลาดใจ แอเรียนส่งหวีให้มาร์คโดยสัญชาตญาณ เธอไม่รู้ว่าเขาเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่
เขาระมัดระวังในการหวีผม เธอไม่รู้สึกเจ็บเลยแม้แต่น้อย เมื่อเธอมองไปที่เงาสะท้อนของพวกเขาในกระจกเธอก็ตระหนักว่ามันยากเพียงใดที่จะมีสันติสุขระหว่างพวกเขา เธอตกอยู่ในภวังค์เมื่อเธอนึกถึงวิธีที่เขาเคยหวีผมตอนที่เธอยังเด็ก มันค่อนข้างน่าอายจริง ๆ เธอยังไม่ได้เรียนรู้วิธีการหวีผมทั้ง ๆ ที่ตอนนั้นอายุแปดขวบแล้ว ก่อนที่เครื่องบินจะตก แซคารีพ่อของเธอเป็นคนที่แปรงผมและมัดผมของเธอ หลังจากที่เขาเสียชีวิตผมของเธอก็รุงรังอยู่เสมอ เมื่อเธอย้ายไปที่ คฤหาสน์ เทรมอนต์ ในที่สุด มาร์คก็ทนไม่ได้กับสภาพผมของเธอ เขาจึงหวีมันให้เธอแม้ว่าจะไม่เต็มใจและดูถูกเหยียดหยามก็ตาม ทันใดนั้น เธอก็ถามว่า “คุณเกลียดฉันไหม?”
“อืม” คำตอบของเขาคือทันที
“โอ้” เธอยอมรับอย่างเมินเฉย
“เสร็จแล้ว ลงไปทานอาหารที่ชั้นล่างได้เเล้ว” มาร์ควางหวีลงก่อนจะเริ่มแปรงฟันโดยไม่มีอารมณ์บนใบหน้าที่สามารถอ่านได้
แอเรียนมองไปที่เขาและผมของเขา ผมของเขามีสีเข้มและอ่อนนุ่มมากเมื่อสัมผัส มันน่าเสียดายที่เขาไว้ให้มันไว้สั้น ๆ มาโดยตลอด ตอนที่เธอยังเป็นเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ เธอมักจะจินตนาการถึงการผูกผมเปียให้เขา โดยธรรมชาติแล้วเธอไม่กล้าที่จะดำเนินการกับมัน ท้ายที่สุดแล้วเขาก็ดูเคร่งขรึมมาโดยตลอด
“เธอกำลังมองอะไรอยู่?” มาร์คถามเธอหลังจากแปรงฟันแล้วมองเธออย่างสงสัย
“ไม่มีอะไร” เธอหันไปโดยรักษาท่าทางสงบ อย่างไรก็ตามภายในเธอตื่นตระหนกกลัวว่าเขาจะค้นพบความคิดไม่ดีไม่ร้ายของเธอ
…
แมรี่เสิร์ฟโจ๊กบนโต๊ะอาหาร เมื่อมาร์คไม่เห็นนีน่าเขาก็ถามว่า “นีน่าอยู่ไหน?”
“เธอยังไม่ตื่นค่ะ เธอเป็นคนตื่นสายเสมอ”
มาร์คคงนึกถึงตัวละครของนีน่าแล้วยิ้ม “อาจจะยังคงเจ็ทแล็ค ปล่อยให้เธอนอนไป”
ประมาณเที่ยง ทิฟฟานี่โทรหาแอเรียนอีกครั้ง แอเรียนรับสายด้วยน้ำเสียงแหบพร่าเพื่อเลี่ยงมาร์ค “มันคืออะไรทิฟฟ์?”
“ฉันไปเยี่ยมวิล เขาบอกว่ามีคนจงใจชนเข้ามาหาเขา ป้ายทะเบียนของรถถูกปลอมแปลงและเป็นรถที่พังยับเยินซึ่งดูเหมือนอยู่ในที่เก็บสุสานรถ ค่าของอาชญากรรมค่อนข้างต่ำ คนขับก็ขับรถหนี พวกเขาตามเขาไม่ทัน แม้ว่าจะเป็นพวกกาลีน่าแต่ก็ไม่มีหลักฐาน เราสามารถปล่อยให้มันเป็นแบบนั้นได้เท่านั้น โชคร้าย เดาสิว่าฉันเห็นใครในโรงพยาบาล?”
“ใครเหรอ?” แอเรียนถาม