ในฐานะที่เป็นคลังแสงของค่ายทหารเหลียนเฉิง ไม่เพียงแต่สะสมอาวุธปืนและกระสุนเท่านั้นแต่ยังมีอาวุธที่สามารถรับมือกับสงครามฉับพลันได้อีกด้วย
ขีปนาวุธ รถถัง เชื้อเพลิงสำรอง และกระสุนจำนวนนับไม่ถ้วน อาจกล่าวได้ว่าใครที่สามารถเป็นเจ้าของคลังแสงนี้ได้นับว่าเป็นกษัตริย์ในยุคภัยพิบัตินี้
พื้นที่ต้องห้ามทางการทหารเป็นพื้นที่ต้องห้ามที่สำคัญเป็นอย่างมาก จึงมีการตั้งรหัสผ่านถึง 24 หลักและมีการสแกนม่านตา ทำให้ผู้ที่หวังจะครอบครองต้องถอนหายใจ เพียงเหมิงเจิ้งและ มู่หวู่หยวน เท่านั้นที่รู้รหัสผ่านและต้องใช้ม่านตากับคลังแสงแห่งนี้
และเนื่องจากพื้นที่ทหารจำเป็นจะต้องใช้อาวุธและกระสุน อยู่บ่อยครั้งและต่อมา เหมิงเจิ้งคิดว่าการตั้งค่าแบบนี้เป็นเรื่องลำบากเกินไปเขาจะต้องวิ่งไปมาหลายครั้งเพื่อปลดล็อคคลังแสง ดังนั้นเขาจึงมอบหมายให้ มู่หวู่หยวน เป็นคนจัดการเรื่องนี้แต่เพียงผู้เดียว
หลังจากที่พวกเขากักขัง มู่หวู่หยวน เป็นที่เรียบร้อย หวังฉวนและเหมิงเจิ้งเข้าไปยังคลังแสงและพบว่ารหัสผ่านและการตรวจสอบม่านตานั้นผิดพลาดทั้งหมด
รหัสของคลังแสงนี้คนที่รู้มีเพียงเขาและ มู่หวู่หยวน เท่านั้นและบุคคลเดียวที่มีสิทธิ์ในการปรับเปลี่ยนรหัสผ่านก็คือ มู่หวู่หยวน
เป็นครั้งแรกที่เหมิงเจิ้งต้องถูกด่าว่าต่อหน้าสาธารณชนแต่เขาไม่กล้าที่จะลงมือทำสิ่งใดเพราะคนที่ด่าว่าเขานั้นคือ หวังเฉิง
หลังจากที่ หวังเฉิง ด่าว่าผู้บัญชาการสูงสุด เขาเตรียมที่จะใช้พลังของเขาเปิดคลังแสงด้วยตัวเอง แต่ เหมิงเจิ้ง พยายามที่จะหยุดเขา
เนื่องจากมีสินค้าอันตรายมากมายถูกเก็บไว้ในคลังแสง ซึ่งวัตถุเหล่านั้นเป็นของติดไฟและระเบิดได้ ดังนั้นกำแพงโดยรอบคลังแสงนี้เต็มไปด้วยคอนกรีตหนา 10 เมตร อีกทั้งประตูเหล็กยังมีความหนา 5 เมตร ระหว่างชั้นต่างๆมีผ้าฝ้ายรองรับแรงกระแทก ดังนั้นแม้แต่ขีปนาวุธก็ไม่สามารถที่จะระเบิดคลังแสงมีได้
ยิ่งไปกว่านั้น หวังเฉิง นั้นเป็นผู้ควบคุมไฟ เมื่อมีประกายไฟเกิดขึ้นเขาเกรงว่า คลังแสงทั้งหมดจะถูกฝังอยู่ในทะเลเพลิง
ภายใต้ความโกรธของ หวังเฉิง เขากลับมายังอาคาร 1 เพื่อแก้ปัญหานี้พวกเขาจะต้องบีบบังคับเอารหัสผ่านจาก มู่หวู่หยวน
แต่ มู่หวู่หยวน นั้นสมกับเป็นนายทหารเขาไม่กลัวความตาย และไม่มีญาติหรือเพื่อนในพื้นที่ทหารแห่งนี้ นอกจากนี้เขายังเป็นทหารเก่าแม้จะถูกทรมานอย่างโหดร้ายเพื่อรีดคำตอบ หรือแม้ว่าเขาจะถูกฆ่าตายเขาก็จะไม่พูดตัวเลขใดๆออกมา!
หลังจากผ่านไปครึ่งเดือนของการทรมานและพยายามรีดคำตอบจาก มู่หวู่หยวน พวกเขาไม่ได้มีความคืบหน้าใดๆและกำลังเตรียมใช้วิธีสอบสวนแบบโหดร้ายที่สุดในอีก 2 วันข้างหน้า แต่ มู่หวู่หยวน ก็ได้รับการช่วยเหลือก่อน!
เมื่อคิดว่าพวกเขาทรมาน มู่หวู่หยวนมาตลอดครึ่งเดือนแต่กลับไม่ได้รับคำตอบอีกทั้งยังมีชายลึกลับช่วยเขาออกไปทำให้ เหมิงเจิ้ง รู้สึกโกรธแค้นเป็นอย่างมาก
มู่หวู่หยวน เปลี่ยนรหัสผ่านคลังแสงก่อนหน้านี้อย่างลับๆทำให้เขาถูกด่าในที่สาธารณะ ต่อมาเขาถูกด่าเพราะไม่สามารถหารหัสผ่านของคลังแสงได้ มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่รู้รหัสผ่าน มันทำให้ เหมิงเจิ้ง รู้สึกว่าพระเจ้ากำลังเล่นตลกกับเขา!
……
เมื่อกองกำลังทหารมาถึง ณ ที่เกิดเหตุ เหมิงเจิ้ง พบปรมาจารย์เฉิงนอนอยู่ในสระเลือด ดวงตาของเขาตกตะลึง ชายคนนี้เป็นคนสนิทของ หวังเฉิง เนื่องจากความสามารถพิเศษของเขาจึงได้รับการยกย่องจาก หวังเฉิง เป็นอย่างมาก แล้วเมื่อเขากลับจากการเดินทางเมื่อเช้านี้เขาก็ได้ยินว่า เกาต้าถูกสังหาร ทำให้เขารู้สึกโกรธแค้นชายลึกลับที่ช่วย มู่หวู่หยวน เป็นอย่างมาก เขาจึงพุ่งตรงมายังที่นี่ แต่ในพริบตาตัวเขาเองก็ถูกฆ่าตายเช่นกัน!
เหมิงเจิ้ง สามารถคิดออกว่า หวังเฉิง จะโกรธแค่ไหนเมื่อเขาตื่นมาและรู้สถานการณ์นี้ เขาจะต้องด่าทอ เหมิงเจิ้ง อย่างแน่นอน เมื่อนึกถึงเรื่องนี้เขาจ้องไปที่ หลินเฉิง ชายหนุ่มคนหนึ่งที่ถือมีดอย่างไร้อารมณ์
เหมิงเจิ้ง ตะโกนขึ้น
“ทุกคนฟัง! จงยิงอย่างพร้อมเพียงกันเพื่อทำลายศัตรู ไม่ต้องสนใจว่ามันจะอยู่หรือตาย!”
ทหารที่อยู่ด้านหน้า เริ่มยิงทันทีเกิดเสียงระเบิดอย่างรุนแรงทำให้กระสุนจำนวนมากพุ่งตรงไปยังจุดที่ หลินเฉิง ยืนอยู่
หลังจากการยิงอย่างบ้าคลั่งชั่วครู่หนึ่ง เหมิงเจิ้ง ก็ยกมือขึ้นเพื่อให้หยุดยิง จากนั้นหันไปมอง หลินเฉิง ที่เขาคิดว่าป่านนี้น่าจะพรุนเป็นรังผึ้งไปแล้ว แต่กลับพบว่าชายหนุ่มหายตัวไป!
เหมิงเจิ้ง รู้สึกไม่ถูกต้องเขาขมวดคิ้วและรีบสั่งทหารหาร่องรอยของ หลินเฉิง ทันที แต่ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงกรีดร้องอันน่าสมเพชมาจากกลุ่มที่อยู่ด้านหลัง
“อ้าก…ปีศาจ!””
“ปังปังปัง อ้าก!!!”
“แยกย้าย กระจายตัวออกไป เขามีความสามารถประเภทความเร็ว!!”
“ปังปังปัง!”
“ เชี่ย สหายเฉิน นายกำลังยิงพวกเดียวกัน!!”
เมื่อได้ยินเสียงกรีดร้องของทหาร เหมิงเจิ้ง หันหลังกลับไปมองและเห็นว่า หลินเฉิง ปรากฏตัวอยู่ห่างจากกลุ่มทหาร ในมือของเขายังคงจับมีดและในเวลาเดียวกันทหารที่อยู่ในกลุ่มต่างๆถูกตัดแขนขาอย่างเมามันส์ๆเลือดสาดกระจายไปคนละทิศละทาง ทหารผ่านศึกเหล่านั้นไม่สามารถที่จะหยุดกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดได้!
ทหารติดอาวุธจำนวน 300 คนถูกจัดการโดย หลินเฉิง อย่างรวดเร็ว บนพื้นหิมะเต็มไปด้วยรอยเลือด ทหารเหล่านั้นถูกสังหารอย่างบ้าคลั่ง หลินเฉิง แสยะยิ้มจนเห็นฟันขาวภายใต้แสงอาทิตย์ จากนั้นเขายังคงควงมีดอยู่ในมือและปักมันลงที่พื้นอย่างรวดเร็ว
เมื่อใบมีดครึ่งหนึ่งจมลงไปในกองหิมะ ทหารที่เหลือรู้สึกว่าพื้นดินกำลังสั่นไหว ก่อนที่พวกเขาจะทันตอบสนองแท่งน้ำแข็งขนาดใหญ่ 6 อันก็พุ่งออกมาจากพื้น เหล่าทหารไม่สามารถหลบหนีได้ร่างของพวกเขาถูกแยกออกเป็น 2 ส่วน!
ทหารที่หนีไปก่อนหน้านี้ยังไม่มีเวลาแสดงความยินดีที่หลบพ้นแท่งน้ำแข็ง ภายในชั่วพริบตาต่อมาก้อนน้ำแข็งก็รวมตัวกันอีกครั้งกลายเป็นแท่ง 6 ชิ้นรออยู่ในอากาศและหล่นลงมาเสียบหัวพวกเขา!
“หวา…อ้ากกกก!”
เมื่อมองเห็นเลือดที่ไหลมาตามแท่งน้ำแข็งใบหน้าของ เหมิงเจิ้ง ซีดขาว เขาไม่คิดว่าทหารที่เขาพามาทั้งหมดจะกลายเป็นเหยื่อของชายหนุ่มที่น่ากลัวคนนี้เพียงในเวลาไม่กี่นาที!
ด้วยความหวาดกลัวของเขาทำให้แข้งขาของเขาอ่อนระทวย จนเขาลืมที่จะวิ่งหนี!