ตอนที่ 775 บอกไม่ถูก
เธอเคยคิดว่าในเมื่อเขาไม่ต้องการเธอ เขาก็คงไม่ต้องการลูกด้วยเช่นกัน
แทนที่ตัวเองจะรับความอัปยศอดสู ไม่สู้คลอดลูกต่างประเทศเสียยังจะดีกว่า
แต่พอนึกขึ้นได้ว่าพอลูกเกิดมาจะไม่มีพ่อ เธอก็รู้สึกเสียใจอย่างมาก
เธอไม่ควรตัดสินชะตากรรมของลูกแบบนี้ เพราะมันไม่ยุติธรรมกับลูกเอาซะเลย
เธอคิดอยู่นานก่อนจะรวบรวมความกล้ากลับประเทศในที่สุด
ก่อนกลับมาก็ได้ทำแผนที่เลวร้ายที่สุดไว้แล้ว
หากเขารู้ว่าเธอท้องแล้วและยังไม่ยอมรับเธอ ไม่ยอมรับลูกของเธอ เธอจะจากไปทันที
นับตั้งแต่นี้เป็นต้นไปจะไม่ปรากฏตัวอยู่ต่อหน้าเขาอีก
เธอก็คาดหวังเช่นกันว่าบางทีเขาอาจจะเซอร์ไพรซ์เช่นเดียวกับเธอเมื่อเห็นลูกคนนี้…
ซั่งซินคิดได้ถึงตรงนี้ก็แอบเงยหน้ามองเขา
การแสดงออกของถังหยวนซือดูสุขุมมาก
ใบหน้าไร้ความรู้สึกมองไม่ออกว่าเขาเซอร์ไพรซ์ แต่กลับรู้สึกว่าเขาดูมึนๆ
ซั่งซินเดาไม่ออกเลยว่าเขาดีใจหรือตกใจมากกว่ากัน…
เมื่อได้ยินว่าเขาให้เธอพักที่บ้านถัง เธอก็อยากจะบอกว่าอันที่จริงเธอจองโรงแรมไว้แล้ว ถังหยวนซือลุกขึ้นจากโซฟาแล้วจูงมือเธอขึ้นไปข้างบน
เดินมาถึงหน้าบันได ราวกับรู้สึกถึงการขัดขืนอย่างไม่เต็มใจของเธอ เขาชะงักเท้าเล็กน้อยและหันมามองเธอ
ตอนที่ซั่งซินกำลังคิดว่าในที่สุดเขาก็คิดจะถามเธอว่าเธอเต็มใจพักที่นี่หรือไม่ ทันใดนั้นถังหยวนซือก็เอื้อมมือเกาหัวตัวเองเหมือนคนดึงดันพลางจ้องหน้าท้องเธอแล้วถามว่า
“ได้ยินมาว่าท้องแล้วจะหิวง่าย เธออยากกินอะไรหน่อยไหมแล้วค่อยนอน?”
ซั่งซิน “…”
วันนี้เธอตกลงจะนอนที่บ้านถังแล้ว?
ทำไมพวกเขาถึงข้ามไปยังหัวข้อถัดไป?
ยิ่งไปกว่านั้นจากท่าทีของเขา ดูเหมือนจะไม่ได้อยู่ในสถานะที่สามารถพูดคุยกันได้อย่างราบรื่น
ช่างเถอะ
อย่าเพิ่งไปถือสาเขาเลย
วันนี้เขาน่าจะตกใจมากจริงๆ รอไปก่อนดีกว่า
รอดูไปก่อนแล้วค่อยว่ากัน
ซั่งซินเม้มริมฝีปาก “ฉันยังไม่มีอาการแพ้ท้องแล้วก็ไม่ได้หิวง่าย อาจจะเป็นเพราะลูกยังเล็ก…”
เธอยังพูดไม่จบ ถังหยวนซือก็หันไปกำชับพ่อบ้าน
ให้พ่อบ้านไปเตรียมรังนกและเตรียมของว่างที่ไม่เลี่ยนง่ายเพื่อให้เธอกินเป็นมื้อดึก
ซั่งซินกำลังจะบอกว่าตัวเองกินไม่ได้มากขนาดนั้น ถังหยวนซือก็เอามือกุมหน้าเธอไว้ “ไม่หิวก็ต้องกินมากๆหน่อย เธอผอมเกินไปแล้ว เธอไม่กิน ลูกจะหิวเอาได้”
เมื่อพูดจบก็เงยหน้าขึ้นมองไปทางพ่อบ้านอีกครั้งเพื่อเร่งครัวให้ทำเร็วๆหน่อย
จากนั้นถึงจะจูงมือซั่งซินขึ้นไปชั้นบน
น้ำเสียงของเขาอ่อนโยนเหมือนตอนที่พวกเขายังเด็ก
ซั่งซินเหม่อเล็กน้อยและปล่อยให้เขาจูงขึ้นไปข้างบนโดยไม่รู้ตัว
ตามเขาไปในห้อง
นี่เป็นครั้งแรกที่เธอมาที่ห้องของเขาหลังจากที่เขาถูกพากลับไปบ้านตระกูลถัง
ไม่เหมือนกับตอนที่เขาอยู่บ้านตระกูลเหยียน ห้องของเขาตอนนี้ดูจะเยือกเย็นมาก
ตกแต่งด้วยสีโทนเย็น เฟอร์นิเจอร์และของตกแต่งล้วนเป็นสีโทนเย็น
เขายืนอยู่ในห้อง บนตัวรู้สึกได้ถึงความแปลกแยกราวกับว่าไม่มีใครเข้าใกล้เขาได้
ความรู้สึกแบบนี้ทำให้ซั่งซินคล้ายกับแปลกหน้าทว่าคุ้นเคยอยู่หน่อยๆ
แปลก เพราะไม่ได้เห็นความรู้สึกแบบนี้ในตัวเขามานานแล้ว
คุ้นเคย เพราะตอนเด็กถังหยวนซือคนนั้นที่เติบโตมาในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าก็เป็นเช่นนี้
ไม่ว่าเขาจะยืนอยู่ที่ไหนก็เหมือนกับอยู่คนละโลกกับเธอ
ครั้งแรกที่เธอเห็นเขาในลานบ้านของเธอ เขาก็เป็นอย่างนี้
อายุยังน้อยแต่กลับเหมือนผู้ใหญ่ในร่างเด็ก
ตอนที่ 776 ชอบด้วยกฎหมายสำคัญมาก
ไม่ว่าจะมองใคร สายตาที่ใช้ล้วนเย็นชาและห่างเหิน
ซั่งซินกลับมามีสติหลังจากรื้อฟื้นความทรงจำ นิ้วมือที่ถูกเขากุมไว้เกาฝ่ามือเขา เธอพึมพำเบาๆ “ฉันไม่ได้เอาเสื้อผ้ามาเปลี่ยน ฉันจะนอนได้ยังไง?”
“……”
ถังหยวนซือก้มมองมือเล็กซุกซนของเธอที่อยู่ในมือเขา เห็นชัดๆว่าเธอเกาฝ่ามือเขา แต่เขากลับรู้สึกราวกับว่าเธอเกาหัวใจของเขาไปด้วย ตามมาด้วยอาการใจสั่น
ลูกกระเดือกกลิ้งขึ้นลงชั่วขณะพลางเหลือบไปเห็นกระเป๋าเพียงใบเดียวที่ห้อยติดตัวเธอมา
กระเป๋าเดินทางของเธอน่าจะถูกเอเจนซีเอาไป จึงไม่ได้พกติดตัวมาด้วย
ถ้านอนพักอยู่บ้านตระกูลถังจะต้องยุ่งยากแน่ๆ
ในขณะที่ซั่งซินกำลังคิดว่าพอถังหยวนซือได้ยินคำพูดนี้ เขาจะส่งเธอกลับ หรือไม่ก็ให้พ่อบ้านเตรียมชุดใหม่ให้เธอ แต่กลับไม่คิดว่าเขาจะพูดออกมาได้อย่างเป็นธรรมชาติ
“ไม่เป็นไร เธอใส่ของฉันก็ได้”
ซั่งซิน “…” ??
ก่อนที่เธอจะพูดอะไรบางอย่าง ถังหยวนซือก็จูงมือเธอไปที่หน้าตู้เสื้อผ้าและเอื้อมมือเปิดประตูตู้เสื้อผ้า
ชี้ไปที่เสื้อเชิ้ตผู้ชายสีล้วนแล้วถามเธอว่า
“เธอชอบสีขาวหรือสีฟ้าล่ะ? ที่จริงสีเทาก็สวย แต่เธอขาวอยู่แล้ว สีไหนก็เข้ากับเธอทั้งนั้น”
วันนี้เขาไม่เพียงแค่พูดมากกว่าปกติสองเท่า
แต่คำพูดที่พูดออกมาเหมือนคำพลอดรักอย่างไรอย่างนั้น
มีความอ่อนหวาน
หลังจากพูดจบ เมื่อเห็นเธอเงียบ เขาก็เอื้อมมือใหญ่ไปหยิบเสื้อเชิ้ตมาสองสามตัวออกจากตู้เสื้อผ้าและทาบบนตัวเธอ
สุดท้ายก็เลือกผ้าฝ้ายสีขาว
“ตัวนี้ใหญ่หน่อย ใส่สบาย เธอชอบไหม?”
“…” เมื่อซั่งซินมองผู้ชายที่แนะนำเสื้อเชิ้ตตัวเองเป็นชุดนอนให้เธอด้วยความจริงจัง เธอก็รับมันไปโดยไม่ได้พูดอะไร
เธอหยิบเสื้อเชิ้ตในมือเขามาและเดินหน้าแดงเข้าห้องน้ำไป
“ฉันไปอาบน้ำก่อน”
ก่อนตัวเองจะเกร็งจนทนไม่ไหวก็รีบเข้าห้องน้ำและปิดประตูอย่างแรง
พิงกับประตูพลางหอบหายใจ
เอื้อมมือมาตบหน้าตัวเองเบาๆ
เพื่อให้ตัวเองใจเย็นลงหน่อย
ถังหยวนซือยังไม่ได้บอกเธอว่าเขาต้องการลูกคนนี้หรือไม่
ตอนนี้พวกเขาอยู่ด้วยกันโดยไม่ชอบด้วยตามกฎหมาย
ถ้าลูกคลอดออกมาก็ไม่เป็นไปตามกฎหมายด้วย
ซั่งซินหรี่ตาลงอย่างเงียบๆ เตรียมพร้อมที่จะออกไปถามความคิดเห็นเขาให้ดีหลังจากอาบน้ำเสร็จ
แต่เมื่อเธออาบน้ำเสร็จและเห็นเสื้อเชิ้ตของผู้ชายแขวนบนไม้แขวนเสื้ออยู่เดี่ยวๆ ทันใดนั้นเธอก็นึกถึงของสำคัญมากอีกอย่างหนึ่ง
เธอดึงผ้าเช็ดตัวมาพันตัวและเดินไปที่ประตูอย่างเงียบๆ แง้มประตูออกเพื่อเตรียมจะเรียกเขา
ทันทีที่ประตูเปิดออก ก่อนที่เธอจะพูดออกไป เธอก็เห็นร่างสูงยืนอยู่ข้างประตู ตกใจจนแทบจะร้องกรี๊ดออกมา
ต่อมาก็เห็นว่าเป็นถังหยวนซือ เธอจึงถลึงตาใส่เขาไปตรงๆ
เอามือป้องอกพร้อมกับพูดอึกอักด้วยความประหม่า “คุณ คุณมายืนอยู่ตรงหน้าประตูทำไม? ฉันเกือบจะช็อกตายอยู่แล้ว!”
“ฉันลืมบอกเธอไปว่าห้องน้ำลื่น กลัวว่าเธอจะหกล้มตอนอาบน้ำ พอนึกจะเข้าไปก็กลัวว่าเธอจะหาว่าฉันทะลึ่ง…” ถังหยวนซือยืนอยู่ที่หน้าประตู เมื่อผู้ชายตัวใหญ่สูงราวๆ 180 เซนติเมตรเผชิญหน้ากับดวงตากลมโตของเธอ เขาเหมือนกับเด็กที่ทำอะไรไม่ถูกจึงอธิบายไปตามความจริง
“เธออาบเสร็จแล้วเหรอ? ถ้ายังไม่เสร็จ ฉันอาบเป็นเพื่อนเธอได้นะ”
ซั่งซิน “…” ! !
นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้ยินผู้ชายคนหนึ่งขออาบน้ำกับเธอและยังใช้ด้วยน้ำเสียงจริงใจราวกับจะดูแลผู้ป่วย
“ฉันอาบเสร็จแล้ว” ซั่งซินพูดออกมา หน้าแดงเล็กน้อย
ถังหยวนซือ “อ้อ…” น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเสียดาย
ซั่งซิน “…” ??
ประโยคนั้นที่เขาเพิ่งพูดออกมา เขาเป็นห่วงเธอหรืออยากจะเอาเปรียบเธอกันแน่?