บัญชามังกรเดือด บทที่ 280 ทูตสวรรค์
ตัวตนของฝั่งนั้นเป็นใคร แน่นอนว่าฉินเทียนฟันธงได้แน่ชัดว่า ต้องมีความเกี่ยวข้องกับนักวางยาพิษแน่นอน
หรือว่ากลุ่มนักวางยาพิษแทรกซึมเข้ามาในประเทศได้แล้ว?
เมื่อนึกได้ดังนี้ เหงื่อก็ออกจนท่วมตัวฉินเทียน
เขากลืนน้ำลายและพูดว่า “ต้องให้ผมทำยังไงคุณถึงจะยอมบอกวถึงที่มาของยาพิษนี้?”
สัญชาตญาณบอกเขาว่า หลิวชิงเหยาจะทำให้เขาค้นหาเบาะแสของฝั่งนั้นได้อย่างแน่นอน!
คนของเขาราชาหนูที่รับผิดชอบรายงานข่าวกรอง ใช้ความพยายามมากมายแต่ก็ไม่สามารถหาเบาะแสมาได้
หลิวชิงเหยาแววตาแดงก่ำ ยังคงูดคำเดิมว่า “ก็แทงสิ”
“แทงตัวเองสักที แล้วฉันจะบอกแกเอง”
เห็นฉินเทียนกัดฟันไม่พูดไม่จา หล่อนเองก็กัดฟันและพูดว่า “คนคนนั้นบอกฉันว่า แค่แทงเข็มลงไปบนตัวแก เทวดาที่ไหนก็ช่วยแกไม่ได้”
“ฉันเองก็ไม่เชื่อมากนักหรอก คิดว่าเขาแค่หลอกเอาเงินฉัน”
“แต่ตอนนี้เห็นแกกลัวเข็มพิษมากขนาดนี้ ฉันหล่ะเสียดายจริงๆ!”
“ถ้ารู้อย่างงี้ ฉันคงจะไม่ใช้มีด คงจะใช้สิ่งนี้จัดการแกไปนานแล้ว!”
ฉินเทียนโกรธจนหน้าเขียว
ตอนที่อยู่บนฟลอร์นั้น การใช้มีดของหลิวชิงเหยาดูเงอะๆ งะๆ เกินไป ดังนั้นเขาแค่มองก็รู้ทันที เลยปรามหล่อนได้อย่างง่ายดาย
แต่เข็มเล็กๆนี่มันไม่เหมือนกันหน่ะสิ
ของสิ่งนี้มันดูไม่เตะตา
เขาไม่อยากจะคิดเลยว่า ถ้าตอนนั้นหลิวชิงเหยาใช้สิ่งนี้ในการลอบสังหารเขา และเขาเองก็ไม่ได้หลบหนี มันจะเป็นยังไงบ้างนะ!
คิดได้ตามนี้ เขาก็รู้สึกโกรธ และจ้องมองหลิวชิงเหยาด้วยแววตาดุร้าย
หลิวชิงเหยาเองก็ไม่แสดงความอ่อนแอ จ้องมองสบตากลับหาเขา
ขณะที่กำลังโต้เถียงกันอยู่ โทรศัพท์ของฉินเทียนก็ดังขึ้น
เขาดูแล้วมันเป็นเบอร์ของคนที่เขาไม่รู้จัก
หลังจากรับสาย ปลายสายเป็นเสียงของผู้หญิงที่ตื่นตระหนกตกใจ “ฉินเทียน คุณเจอเหยาเหยาแล้วหรือยัง?”
“สองสามวันนี้ฉันวุ่นอยู่กับเรื่องงานศพของพ่อหล่อน เลยไม่มีเวลาสนใจหล่อน”
“เมื่อกี้ฉันพึ่งได้ข่าวมาว่า หล่อนหนีออกไป ซื้อตั๋วรถไปหลงเจียงแล้ว”
“ฉินเทียน ฉันกังวลว่าหล่อนจะไปหาคุณเพื่อแก้แค้น”
“คุณเจอหล่อนแล้วใช่ไหม?”
ฉินเทียนเงียบลง และตอบไปว่า “คุณป้าหลิงหลงครับ เหยาเหยาอยู่กับผมที่นี่ครับ”
“จริงหรือ?” ยู่หลิงหลงตกใจและพูดต่อว่า “หล่อนเป็นยังไงบ้าง?”
“หล่อนไม่เป็นไรใช่ไหม?”
หลิวชิงเหยาได้ยินเสียงแม่แล้ว จู่จู่เขาก็โมโหขึ้นมาอีก ตะโกนด่าว่า
“คุณไม่คู่ควรที่จะเป็นแม่ฉัน!”
“ไม่คู่ควรแม้แต่จะเป็นภรรยาของหลิวเช่อ!”
“หลิวเช่อโดนทำร้าย ทำไมคุณไม่แก้แค้นให้เขา? หรือคุณเองก็อยากจะเป็นราชาแห่งเป่ยเจียงกันแน่?”
“ฉันไม่มีแม่อย่างคุณ!”
“คุณวางใจเถอะ ถ้าฉันไม่ได้ฆ่าคนแซ่ฉินล่ะก็ ฉันจะไม่มีวันกลับไปแน่นอน!”
ได้ยินเสียงแทบจะขาดใจของลูกสาว ยู่หลิงหลงที่อยู่ในสายก็ร้องไห้จะเป็นจะตายเช่นกัน
ฉินเทียนเงียบลงชั่วครู่และพูดด้วยเสียงเบาๆ ว่า “ไม่งั้น ผมจะเล่าเรื่องจริงกับหล่อนนะครับ”
“อย่า!” ยู่หลิงหลงรับปฏิเสธ พูดเบาๆ ว่า “หล่อนยังเด็กเกินไป ไม่ควรต้องรับรู้อะไรเยอะ”
“ถ้าเกิดวู่วามทำอะไรลงไป เหล่าหลิวจะตายฟรี”
ฉินเทียนเงียบขรึม
“ฉินเทียน หล่อนไม่ได้ทำร้ายคุณใช่ไหม? ไม่ว่าหล่อนจะทำอะไรลงไป ขอให้คุณเห็นแก่หน้าฉันและเหล่าหลิว ให้อภัยเขาด้วยนะ”
“คุณช่วยดูแลหล่อนแทนฉันที ฉันจะรีบส่งคนไปรับหล่อนกลับมา”
ฉินเทียนตอบว่า “ตอนนี้คุณคงยุ่งมากเลยสินะ”
ยู่หลิงหลงพูดด้วยเสียงเศร้าว่า “พรุ่งนี้ก็จะครบเจ็ดวันของเหล่าหลิวแล้ว”
ฉินเทียนเงียบขรึมอีกครั้ง เขารู้ว่า ทำไมหลิวชิงเหยาต้องกำหนดระยะเวลาภายในเจ็ดวัน
หล่อนต้องการเอาชีวิตของฆาตกรไปเซ่นไหว้ในช่วงเวลาครบเจ็ดวันของพ่อหล่อน
“คุณทำธุระต่อเถอะ”
“ผมสัญญาว่า จะส่งหล่อนกลับไปอย่างปลอดภัยที่สุด”
“ขอบคุณมากนะ!”
“ฉินเทียน งั้นฉันก็วางใจ รบกวนคุณด้วยนะ!”
ฉินเทียนตอบว่า “คุณจะคุยอะไรกับหล่อนไหม?”
ยู่หลิงหลงถอนใจและตอบว่า “ไม่ดีกว่า เด็กคนนี้เติบโตมากับพ่อของเขา ไม่ค่อยสนิทกับฉันหรอก”
“ตอนนี้เกิดเรื่องนี้ขึ้น หล่อนคงไม่ให้อภัยฉันในชั่วครู่ชั่วยามได้หรอก”
“ไม่เป็นไร รอหล่อนกลับมาก่อน ฉันค่อยคิดหาวิธี ทำความคุ้นเคยกับหล่อนเอา”
ฉินเทียนตอบกลับ “อืม” แล้วก็วางสายไป
หลิวชิงเหยามองเขาด้วยแววตาแดงก่ำ กัดฟันและพูดว่า “ถ้าไม่ได้ฆ่าแก ฉันจะไม่กลับเป่ยเจียงแน่!”
ฉินเทียนตอบอย่างเย็นชาว่า “ผมให้โอกาสคุณฆ่าผมอีกครั้ง”
“ลงมือเถอะ”
พูดพลาง เขาก็พลิกมือส่งมีดเล็มเล่มที่เมื่อครู่คว้ามาจากมือของหลิวชิงเหยา และยื่นส่งให้ต่อหน้าหล่อน
หลิวชิงเหยาตะลึงไปครู่หนึ่งและพูดว่า “แกจะไม่สู้กลับจริงๆ หรือ?”
ฉินเทียนพยักหน้า “แต่ถ้าฆ่าผมไม่ตายล่ะก็ คุณต้องบอกผมว่าเอายาพิษนี้มาจากที่ไหนนะ”
“เรื่องนี้มันสำคัญกับผมมาก”
“ฉันจะฆ่าแก!” หลิวชิงเหยาคว้ามีดได้ก็แทงไปที่ฉินเทียนทันที
แทงไปที่ตำแหน่งของหัวใจ แทงไปอย่างไม่คิดชีวิต
“โอ๊ย!” ฉินเทียนทนไม่ไหวจนต้องขมวดคิ้ว
สีหน้าเริ่มซีดเผือด
หลิวชิงเหยาสูญเสียการควบคุม เห็นมีดในมือแทงเข้าไปบนตัวของฉินเทียนแล้วจริงๆ
ฉินเทียนไม่ได้หลบจริงๆ ด้วย
เลือดไหลออกมา จนมือของหล่อนปลายเป็นสีแดง
หล่อนกรีดร้องขึ้น รีบปล่อยมือทันที
“ทำไมแกไม่หลบหล่ะ?”
“แกอยากตายจริงหรือไง?” หล่อนร้องไห้และถามเขา เมื่อเห็นสีหน้าของฉินเทียนซีดเผือด
ฉินเทียนกัดฟัน พูดตามตรง ถ้าหลิวชิงเหยาไม่แทงทแยง มีดเล่มนี้ ก็คงไม่ทำร้ายให้เขาบาดเจ็บรุนแรงแบบนี้
เขาฝึกตนจนถึงขั้นที่ว่า เวลาที่มีมีดคมๆ แทงเข้าผิวหนัง กล้ามเนื้อรอบๆ จะต่อต้านขึ้นโดยอัตโนมัติทันที
ประกอบกับความเจ็บปวดโศกเศร้าอย่างมากของหลิวชิงเหยา ด้วยแล้วก็คงไม่น่าจะมีแรงมากมายสักเท่าไร
ดังนั้นมีดเล่มนี้ เลยแทงได้ไม่ได้ลึกเท่าไรนัก
แต่ความคมของมีดก็ทะลุไปถึงซี่โครงอยู่เหมือนกัน
ฉินเทียนใช้มีดเล่มนี้ เพื่อเป็นการตอบแทนมิตรภาพของหลิวเช่อที่ยอมตายเพื่อเขา
ตอนนี้ แม้ว่าร่างกายจะเจ็บปวด แต่ในใจเขากลับรู้สึกดีขึ้น
เขาหัวเราะและพูดว่า “ตอนนี้ บอกผมได้แล้วใช่ไหม?”
หลิวชิงเหยา สีหน้าซีดขาว เดิมทีในใจหล่อนอยากจะฆ่าฉินเทียน
แต่เมื่อฉินเทียนยืนไม่นิ่งไม่ขยับยอมให้หล่อนฆ่าจริงๆ หล่อนถึงได้รู้ว่า การฆ่าคน เป็นเรื่องที่น่ากลัวแบบนี้นี่เอง
แต่หล่อนกัดฟันและพูดต่อว่า “วันนี้จะปล่อยแกไปก่อน!”
“สักวัน ฉันจะต้องฆ่าแกให้ได้!”
“อยู่ในนี้ทั้งหมด แกดูเอาเองละกัน!” หล่อนโยนมือถือให้ฉินเทียน
ฉินเทียนรีบเปิดดู หล่อนใช้ชื่อบนวีแชทของหล่อนว่า “ท็อฟฟี่นมกระต่ายขาว”
จากนั้น ก็เห็นบันทึกการสนทนากับคนที่ใช้ชื่อว่า “ทูตสวรรค์”
ใช้ภาษาต่างประเทศ มันชัดเจนมากว่า ทูตสวรรค์คนนี้ ต้องเป็นคนต่างชาติ
หลิวชิงเหยากัดฟันและพูดว่า “หลังจากที่ฉันลงประกาศเงินรางวัล คนนี้ก็ติดต่อฉันผ่านทางอีเมล บอกฉันว่า มีวิธีที่จะทำให้แกตาย”
“จากนั้น ฉันก็ใช้บัญชีต่างประเทศโอนเงินให้เขาไปห้าร้อยดอลลาร์”
“และเขาก็ส่งหลอดฉีดยาผ่านทางไปรษณีย์มาให้ฉัน”
ฉินเทียนถอนใจ แคปหน้าจอบัญชีอีเมลของทูตสวรรค์คนนี้ไว้ และส่งให้ราชาหนู พร้อมกับกำชับว่า รีบหาตำแหน่ง IP นี้ให้เร็วที่สุด
“พี่เทียน พี่ไม่เป็นไรใช่ไหม?” เสียงของเหลยเป้าดังมาจากประตูด้านนอก
เดิมที เฉียงหลงได้ยินเสียงทะเลาะกันลั่นมาจากภายในห้อง รู้สึกเป็นกังวลมาก แต่ฉินเทียนไม่พูดอะไร เขาเลยไม่กล้าเข้าไป
ดังนั้น เขาเลยโทรศัพท์หาเหลยเป้า
ฉินเทียนตอบกลับไปว่า “เข้ามา”