ตอนที่ 177 ตัวตนที่ถูกเปิดเผย คนส่งของที่ร่ํารวยที่สุด
หลินฟานยิ้ม และพูดว่า “มันเป็นแค่ความพยายามเพียงเล็กน้อย คุณบอกชราได้เลย ไม่ต้องขอบคุณผมหรอก”
หลิวปิงเอ๋อ กล่าว “คุณปู่ยืนกรานที่จะพบคุณ พี่ชายหลิน คุณมาที่นี่ได้ไหม เมื่อคุณมีเวลา หรือบอกที่อยู่กับฉัน พรุ่งนี้ฉันจะไปรับคุณ?”
หลินฟาน ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องพูดว่า “ไม่ต้อง ผมจะไปเอง”
หลิว บังเอ่อ รู้สึกดีมาก มีความสุข: “ดีมาก แล้วเจอกันพรุ่งนี้”
Ginza KTV
นี่เป็นครั้งที่สองที่ หลินฟาน มาที่นี่ ครั้งสุดท้ายที่ เฉิน หลิงหลิง กลับเพื่อนมารวมตัวกันที่นี่ ในเวลานั้น หลินฟานใช้เงินกับ KTV ไปหลายล้านรายการ ซึ่งทําให้ผู้ชมตกใจ และทําให้เฉินหลิงหลิงมีใบหน้าเพียงพอ
คืนนี้ หลินฟานเงียบขรึมกว่ามาก แค่ถามพี่น้องจากสถานีส่งด่วน
ห้องดีลักซ์ขนาดใหญ่
พี่น้องจากสถานีส่งด่วนมากันหมดแล้ว และหลายคนไม่ได้เปลี่ยนชุดส่งด่วนด้วยซ้ํา เมื่อมองแวบแรก พวกเขาดูเหมือนพี่ชายคนส่งของที่เป็นคนติดดินมาก ผู้ดูแล และเจ้าของก็มาด้วย และฉากนี้ก็มีชีวิตชีวามาก
แม้ว่าหลินฟานจะอ้างว่าคืนนี้ เขาเหมารวมทุกอย่างไปแล้ว และพวกเขาสามารถใช้จ่ายได้มากเท่าที่พวกเขาต้องการ แต่พวกเขายังคงเปิดห้องธรรมดา และไม่ได้สั่งอะไรแพงๆ
หลินฟาน รู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย คนส่งของพวกนี้ ไม่ใช่พวกโอ้อวดจริงๆ เป็นกลุ่มคนที่น่ารักมาก
เมื่อเห็นฉากนี้ หวาง เซียงเฉียน และหนิง เสี่ยวเยว่ ก็ตกตะลึง
มันเป็นกลุ่มคนส่งของจริงๆ หลินฟานดูเหมือนจะไม่ได้โกหกพวกเขา
เมื่อเห็นหลินฟานมา พนักงานส่งของก็รวมตัวกันรอบๆ
“พี่ฟาน!”
“พี่ฟานมาแล้ว!”
“พี่ฟานมา ว้าว พี่สะใภ้ของฉันสวยมาก เข้ากับ พี่ฟานได้พอดี”
“มารับพี่สะใภ้กัน!”หนิง เสียวเยว่ หน้าแดง และละอายใจไปด้วย แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง เธอก็ถูกเข้าใจผิดว่าเป็นผู้หญิงของหลินฟาน และเธอก็รู้สึกมีความสุขกับเรื่องนี้เล็กน้อย
“เธอเป็นเพื่อนของผม ไม่ใช่พี่สะใภ้อะไร อย่าตะโกนเสียงดังไป!” หลินฟานดด้วยรอยยิ้ม
จากนั้น หลินฟานได้แนะนํา หวาง เซียงเฉียน และหนิงเสียวเยว่ให้กับทุกคน
“พี่หวาง!”
“พี่เยว!”
พนักงานส่งของต่างชมเชย ท้ายที่สุด พวกเขาเป็นเพื่อนของหลินฟาน และปากของพวกเขาช่างอ่อนหวานนัก
หลินฟานพูดด้วยรอยยิ้มว่า “อย่าสุภาพมาก ไปสนุกกันต่อเถอะ อยากกิน และดื่มอะไรก็สั่งได้ทุกอย่างผมรับผิดชอบเอง”
“พี่ฟานคือที่สุด!”
“พี่ฟาน แข็งแกร่งมาก!”
พนักงานส่งของส่งเสียงเชียร์ และเล่นอย่างสนุกสนานกัน
หลินฟานนําหวางเซียงเฉียน และหนิงเสียวเยว่ ไปหาผู้ดูแล และเจ้าของไซต์
“นี่คือผู้ดูแล และนี่คือภรรยาของเจ้านายผม พี่เฟิง” หลินฟานกล่าว
หวางเซียงเฉียน รู้สึกประหลาดใจ: “คุณเป็นเจ้านายของพี่ฟานจริงๆ และพี่ฟานเป็นพนักงานของคุณหรือ”
พี่สาวเฟิง กล่าวอย่างภาคภูมิใจ : “ใช่ แน่นอน!”
หวาง เซียงเฉียนคุกเข่าลง หลินฟานไม่ได้โกหกพวกเขา เป็นคนส่งของจริง ๆ : “คุณยังรับสมัครคนอยู่ไหม ฉันจะไปเป็นคนส่งของด้วย”
ใครไม่อยากเป็นคนส่งของที่รวยมากกันล่ะ
จากนั้นทุกคนก็เริ่มสนุกสนาน ร้องเพลง และดื่ม… มีคนหนึ่งพูดถึง หลินฟาน: “พี่ฟานมาร้องกันเถอะ!”
หลินฟานยิ้มและส่ายหัว: “ไม่ดีกว่า ผมร้องเพลงไม่ดี ผมกลัวเสียงของผมมันน่ารังเกียจไปนะ
ทุกคนเชียร์: “พี่ฟาน ร้องสักหนึ่งเพลง เราอยากฟัง”
หลินฟานทําอะไรไม่ถูก คิดแล้วก็พูดว่า “โอเค ผมไม่ค่อยรู้จักเพลงเท่าไหร่ ผมต้องการใครสักคนที่จะมาร้องเพลงกับผม”
หนิง เสี่ยวเยว่ข้างๆเขา เธอพูดว่า “พี่หลิน ให้ฉันไหม”
เมื่อได้ยินดังนั้น คนข้างๆ เขาก็เริ่มโห่ร้องและหัวเราะ
ใบหน้าของ หนิง เสี่ยวเยว่ เปลี่ยนเป็นสีแดง
หลินฟาน กล่าวว่า “ตกลง งั้นมา ผมจะร้องเพลงกับ เสี่ยวเยว่”
หนิง เสียวเยว่รู้สึกมีความสุขในใจ และโดยไม่คํานึงถึงการเยาะเย้ยของคนอื่น ๆ เธอรวบรวมความกล้า และพูดว่า “พี่หลิน คุณอยากร้องเพลงอะไร”
หลินฟาน พูดว่า “อืม.. ผมไม่รู้จักเพลงหลายเพลง และเพลงที่ผมนึกได้ มันก็เก่ามาก ผมชอบเพลง Holding Hands คุณร้องมันได้ไหม”
หนิง เสี่ยวเยว่ พูดอย่างมีความสุข: “เป็นเรื่องบังเอิญ ฉันก็ชอบเพลงเก่าๆ มาก และฉันก็ร้องเพลงนี้ได้ด้วย!”
หลินฟาน แปลกใจเล็กน้อยที่ หนิง เสี่ยวเยว่ เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ก็ฟังเพลงเก่านี้เช่นกัน
ขณะพูด หวางเซียงเฉียนพบเพลงนั้นแล้ว และดนตรีก็เริ่มขึ้น
หลินฟาน และหนิง เสี่ยวเยว่ ร้องเพลงด้วยกัน
แม้ว่า หลินฟาน จะร้องเพลงได้ไม่มาก แต่เสียงร้องของเธอก็แทบจะไม่เป็นที่ยอมรับ อย่างไรก็ตาม ในฐานะสมาชิกของเกิร์ลกรุ๊ป ทักษะการร้องเพลงของหนิง เสี่ยวเยว่ นั้นเลอะเทอะมาก และเสียงเธอก็หลุดแทบจะเกือบตลอดเวลา เธอทําให้ทุกคนหัวเราะทันทีที่เธอร้อง
หลินฟานรู้สึกขบขัน แต่เขาไม่คิดว่า เขาจะร้องเพลงได้ดีกว่า หนิงเสี่ยวเยว่
แม้ว่าทักษะการร้องเพลงของ หนิง เสี่ยวเยว่จะไม่ค่อยดีนัก แต่เธอก็ร้องเพลงร่วมกับหลินฟานด้วยทัศนคติที่จริงจัง เพลงนี้เป็นเพลงรัก และได้บรรยากาศที่คลุมเครือเมื่อร้อง หนิงเสียวเยว่ หน้าแดงตลอดในตอนที่ร้อง
แม้ว่าจะรู้สึกละอายใจเล็กน้อย แต่หนิงเสี่ยวเยว่ก็มีความสุขมากที่ได้ร้องเพลงร่วมกับหลินฟาน
ท่ามกลางเสียงหัวเราะของผู้คนรอบๆ ตัว ทั้งสองร้องเพลงจบ และหนิง เสี่ยวเยว่ ก็ยังไม่ค่อยบรรลุผลใด ๆ เธอต้องการร้องเพลงอื่นกับพี่หลินจริงๆ แต่เธออายเกินกว่าจะพูด
ทันทีที่หลินฟานวางไมค์ลง หวาง เซียงเฉียนก็เข้ามาพร้อมกับแก้ว ไวน์สองแก้ว และพูดว่า “พี่ฟาน มาดื่มกัน”
หลินฟานรับไวน์แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ผมดื่มไม่ได้มาก อย่าทําให้ผมอายล่ะ”
หวาง เซียงเฉียนยิ้ม แล้วพูดว่า: “พี่ฟาน คุณกําลังพูดถึงอะไร เราไม่ได้เจอกันหลายปีแล้ว คืนนี้เรามาดื่มกันให้สนุกดีกว่านะ ถ้าคุณไม่เมา เราจะไม่มีทางกลับบ้าน”
หลินฟานเห็นว่า หวาง เซียงเฉียน มีความสุขจริงๆ หลังจากที่เขาจ่ายเงิน บริษัทของหวาง เซียงเฉียนที่ใกล้จะล้มละลายก็ถือว่ายังมีชีวิตอยู่
หลินฟาน ไม่ต้องการทําให้เขาเสีย ดังนั้นเขาจึงนั่งลง และดื่มกับเขา
ทั้งสองคุยกันเรื่องไวน์ และสนุกกับมัน แม้ว่าหลินฟาน มักจะไม่ดื่มมาก แต่คราวนี้เขาดื่มเพิ่มอีกสองแก้ว
สักพักก็รู้สึกอิ่มท้อง และต้องการไปเข้าห้องน้ํา เพื่อแก้ปัญหา
หลังจากออกจากห้อง หลินฟาน ก็ไปเข้าห้องน้ํา
ขณะที่เขากําลังจะเข้าห้องน้ํา เขาได้ยินเสียงข้างหลังเขา ด้วยความประหลาดใจ “พี่หลิน?”
หลินฟาน ไม่สนใจในตอนแรก
เสียงพูดอีกครั้งว่า “หลินฟาน!”
หลินฟาน สังเกตเห็น แล้วหันศีรษะ และเห็นหลิวปิงเอ๋อ
เขาไม่ได้คาดหวังว่าจะได้พบกับ หลิว ปิงเอ๋อ ที่นี่ “ช่างบังเอิญ.. อะไรเช่นนี้” หลินฟานหัวเราะ
หลิวปิงเอ่อ เข้ามา และพูดอย่างมีความสุข: “ใช่ ฉันแทบไม่เชื่อว่าเป็นที่จริงๆ ท่าไมพี่หลินมาที่นี่?”
หลินฟานกล่าวว่า “บริษัทมาที่นี่เพื่องานปาร์ตี้ ผมมาเพื่อเข้าร่วม สนุกๆ แล้วคุณล่ะ?”
หลิวปิงเอ๋อกล่าว : “เพื่อนร่วมชั้นของเราก็มีปาร์ตี้ คืนนี้เหมือนกัน พี่ใหญ่หลินให้ฉันพาไปพบพวกเขาไหม?”
หลินฟานกล่าวว่า: “ตอนนี้ผมไม่สะดวกนิดหน่อย..”
หลิว ซึ่งเอ่อ เหลือบมองไปที่ห้องน้ํา และพูดด้วยรอยยิ้ม: “พี่หลินคงยุ่งจริงๆ คุณอยู่ห้องไหน ฉันจะไปหาคุณที่หลัง”
เมื่อเห็นว่า หลินฟานทําอะไรไม่ได้ เขาจึงต้องบอก หลิว ปิงเอ๋อ ถึงเลขที่ห้อง
“แล้วเจอกัน” หลิว ปิงเอ๋อยิ้ม และเดินออกไป
ไม่กี่นาทีต่อมา หลินฟาน ออกมาจากห้องน้ํา และกลับไปที่ห้อง K
ก่อนกลับห้อง K เขาเห็นใครบางคนกําลังส่งเสียงดังอยู่นอกประตู
หลินฟาน เห็นว่าเป็นชายวัยกลางคนที่เตี้ย และอ้วน ซึ่งกําลังสร้างปัญหา ชายวัยกลางคนเห็นได้ชัดว่าดื่มมากเกินไป จนเป็นบ้าไป เขาเอื้อมมือออกไปและคว้ามือของหนิง เสี่ยวเยว่ พยายาม ดึงหนิง เสี่ยวเยว่ เข้ามา
“มาเถอะ สาวน้อย เธอสวยมาก มาดื่มกับลุงของเธอสิ!” ชายวัยกลางคนพูดด้วยรอยยิ้ม ใบหน้าของเธอดูเศร้าหมอง
หนิง เสี่ยวเยว่รับโทรศัพท์อยู่นอกประตู โดยยังคงถือโทรศัพท์ไว้ในมือข้างหนึ่ง อีกมือหนึ่งถูกอีกฝ่ายคว้าไปทันใด เธอกรีดร้องด้วยความตกใจ และหลุดจากมือของอีกฝ่ายโดยไม่รู้ตัว
ชายวัยกลางคนไม่ยอมแพ้ เขาก้าวเข้ามาใกล้ เอื้อมมือไปคว้าหนิงเสี่ยวเยว่อีกครั้ง และพูดด้วยรอยยิ้มว่า “สาวน้อย อย่าอายไป มาดื่มกับฉัน!”
“ไม่!” หนิง เสี่ยวเยว่ รีบหลีกเลี่ยง
เสียงร้องของเธอก็ดึงดูดความสนใจของผู้คนในห้องด้วย หวาง เซียงเฉียนเป็นผู้นําและรีบออกไป เมื่อเห็นสิ่งนี้ หวาง เซียงเฉียนก็โกรธจัด
หนิง เสี่ยวเยว่ เป็นพนักงานของเขา ดังนั้นเขาจึงมีหน้าที่ปกป้องเธอโดยธรรมชาติ
“คุณก่าลังทําอะไรน่ะ” หวาง เซียงเฉียน โวยวายขึ้นข้างหน้า
เมื่อชายวัยกลางคนเมา โดยจิตสํานึกของเขายังไม่ตื่น แต่เขาโกรธมากขึ้น และพูดอย่างโกรธ เคือง : “แกเป็นใคร ฉันกําลังพูดกับลูกไก่อยู่ ไม่ใช่เรื่องของแก”