ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 274
จื่ออันเงยหน้าขึ้น พบสาวใช้หลายคนกำลังประคองสตรีผู้หนึ่งที่สวมชุดสีแดงแบบสาวชาววังเข้ามา ผิวของนางค่อนข้างขาว ใบหน้าละเอียดอ่อน ใต้คิ้วโค้งดั่งกิ่งหลิว มีดวงตาเรียวหงส์ดุร้ายคู่หนึ่ง จมูกโด่งสวย สองกลีบปากย้อมสีแดงราวกับเชอรี่ คางสวยเชิ่ดขึ้นเล็กน้อย เครื่องประดับศีรษะมิได้รู้สึกโอ้อวด แต่กลับเพิ่มความสง่างามสูงศักดิ์
หลังจากนางเข้ามานั้น ก็จ้องมองมายังจื่ออัน ตาเรียวหงส์ค่อย ๆ ปรากฏร่องรอยแห่งความดูถูก ราวกับว่าไม่เห็นนางอยู่ในสายตา โดยเฉพาะใบหน้าจื่ออันในตอนนี้ที่ยังมีรอยแผลเป็น
นางถามอย่างประชดประชัน “เจ้าคือเซี่ยจื่ออัน?”
จื่ออันทำได้เพียงลุกขึ้นยืน “เพคะ คาระวะพระสนมซุน!”
พระสนมซุนส่งเสียงอืมอย่างประชดประชัน พร้อมนั่งลง เหลือบมองยังนางครู่นึง จึงเอ่ย “นั่งลงเถอะ ยืนอยู่ทำไมกัน?”
“ขอบพระทัยพระสนมเพคะ!” จื่ออันเอ่ยพร้อมลงนั่ง
พระสนมซุนยังคงมองมายังนาง กวักมือเรียกคนยกน้ำชาเข้ามา
ที่นี่มิใช่ห้องพักของมู่หรงเจี๋ย เป็นเพียงห้องรับรองด้านหน้าของจวน ดังนั้นด้านข้างจึงมีเตาถ่านอยู่ บนเต่านั้นต้มน้ำไว้ เพื่อที่มู่หรงเจี๋ยเรียกใช้ได้คลอดเวลา
น้ำชายกเข้ามา มีเพียงชาของพระสนมซุน มิได้ยกเข้ามาให้จื่นอัน
น้ำชายังคงร้อนอยู่ ไอร้อนค่อย ๆ ลอยขึ้น พระสนมซุนมิได้ดื่ม เพียงแต่ใช้จ้องมองจื่ออันผ่านไอร้อน
จื่ออันมิได้รู้สึกว่าอึดอัดแต่อย่างใด ปล่อยให้นางจ้องมองมายังนาง
“บาดแผลของท่านอ๋องตอนนี้เป้นเยี่ยงไรบ้าง?” พระสนมซุนเอ่ยถามอย่างกะทันหัน
จื่ออันเอ่ยตอบ “ดีขึ้นมากแล้วเพคะ”
“ทักษะการแพทย์ของเจ้า เรียนมาจากผู้ใดกัน?” พระสนมซุนเอ่ยถาม
จื่ออันกลัวที่สุดคือความวุ่นวาย เมื่อโดนผู้อื่นถามคำถามประเภทนี้ เพราะว่านางมิอาจตอบได้ว่าเรียนรู้ด้วยตนเอง ทักษะทางการแพทย์มิอาจจะเรียนรู้ด้วยตนเองได้
“อาจารย์ของข้าเป็นเพียงหมอประจำหมู่บ้าน พระสนมซุนไม่รู้จักเขาเป็นแน่เพคะ” จื่ออันจำต้องตอบออกไป ภายในใจกลับเอาแต่คิดว่าผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิทำไมถึงยังไม่กลับมาสักที
“สตรีสูงศักดิ์ผู้นึง กลับไปมาหาสู่กับหมอประจำหมู่บ้าน จวนมหาเสนาบดีกวดขันเจ้าได้หละหลวมเสียจริง” พระสนมซุนเอ่ยเสียงเย็น
จื่ออันไม่อยากที่จะต่อความ เพราะนางคิดว่าพระสนมซุนมาเพื่อหาเรื่อง
พระสนมซุนเห็นว่านางมิได้ตอบกลับ จึงหยิบถ้วยชาขึ้นมา เป่าไปอย่างช้า ๆ ก่อนที่จะเอ่ยถาม “กล่องยาเจ้า มียาปั่วเหอหรือไม่? ข้าปวดหัวเล็กน้อย เจ้านำมันออกมาให้ข้าสักหน่อย”
กล่องยาขอจื่ออันมียาปั่วเหออยู่ขวดนึงจริง ๆ นางจึงเปิดกล่องยาเพื่อค้นหา
ชาร้อนแก้วนั้น จู่ก็หกจากมือของพระสนมซุน สาดไปทางใบหน้าของจื่ออัน
จื่ออันมองเห็นได้จากหางตา แต่ก็หลบไม่พ้นแล้ว นางยกแขนเสื้อขึ้นเพื่อป้องกัน น้ำชาร้อนมิได้สาดโดนใบหน้านาง กลับลวกโดนหลังมือ
ชาถ้วยนี้เพิ่งจะต้มมา ความร้อนสูงยิ่งนัก จื่ออันรู้สึกว่าหลังมือเจ็บปวดแสบปวดร้อน นางลุกขึ้นยืนอย่างกะทันหัน พระสนมซุนเกือบจะหยิบกาน้ำชาได้แล้ว แต่จื่ออันก็โยนมันทิ้งไป
กาน้ำชาลอยอยู่ในอากาศนั้นก็หกหมดแล้ว จื่ออันก้าวถอยหลัง เก้าอี้นั้นกีดขวางทางเดินของนางอยู่ ส่ายไปมาก่อนที่จะหกล้มลงบนพื้น กาน้ำชาก็ตกลงบนหน้าท้องของนางทันที น้ำชาร้อนก็ราดรดลงบนร่างกายของจื่ออัน
แม้จะยังมีเสื้อผ้าอยู่ แต่น้ำชาร้อนอุณหภูมิก็เกินเก้าสิบอยู่ จื่ออันรู้สึกได้ว่าบริเวณที่โดนน้ำชาที่ราดจนเปียกโชคนั้น แสบร้อนจนเจ็บปวด
พระสนมซุนลุกขึ้น เอ่ยเสียงเย็น “นี้เป็นการสั่งสอนเจ้า มิใช่คนของเจ้า ก็ไม่ต้องมากังวล มิฉะนั้น จักต้องเป็นทุกข์เพราะมัน”
จื่ออันนัยน์ตามีแววอาฆาตมาดร้าย นางลุกขึ้นอย่างช้า ๆ นิ้วมือทั้งห้าค่อย ๆ กำแน่น
สาวใช้น้อยที่น่าสงสารเมื่อครู่เห็นนางเป็นแบบนี้ กลับจ้องมองนางโดนดุด่าด้วยแววตามาดร้าย “ทำไม? เจ้ายังอยากที่ตบตีหระสนมซุน? ดูสถานะของเจ้าด้วย เจ้าตอนนี้ยังมิใช่พระสนมเอกของผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิ แม้ว่าเจ้าจะเกิดในจวนมหาเสนาบดี แต่แม้แต่บิดาของเจ้า ยังจะต้องมองสีหน้าของราชครู กลับจวนมหาเสนาบดีของเจ้าไปซะ ท่านอ๋องมิต้องการการรักษาจากคนชั้นต่ำอย่างเจ้า!”
จื่ออันจับกล่องยา เดินไปยังข้างกายพระสนมซุน นางสูงกว่าพระสนมซุน เมื่อมองกันในระยะใกล้แล้ว พระสนมซุนดูเสียเปรียบกว่านัก
จื่ออันมุมปากเย็นยกขึ้น “พระสนมซุนใช่หรือไม่? ของขวัญในวันนี้ ข้าจดจำไว้แล้ว วันหน้าจะค่อยคืนเจ้า!”