บทที่ 294
ช่วงค่ำ แสงดวงดาวเต็มท้องฟ้า
ดึกดื่นเที่ยงคืน สายลมหนาวพัดเอื่อย
มีเงาใครคนหนึ่งเดินลับๆ ล่อๆ ออกมาจากคณะสงบใจ
ใบหน้ามีรอยยิ้ม ฝีเท้าเบาจนไร้เสียง แสงจันทร์สีนวลสาดลงบนใบหน้าเธอ ถ้าไม่ใช่หลิงเหยาแล้วจะเป็นใครได้อีก
ดึกดื่นขนาดนี้ เธอออกจากคณะสงบใจเพียงคนเดียว
สวมชุดคลุมยาวสีขาวบริสุทธิ์ ผมยาวปลิวไสว เสื้อสะบัดไปมา
ข้างนอกประตูคณะ มีใครคนหนึ่งยืนรออยู่นานแล้ว มีสุนัขที่ตัวใหญ่เหมือนสิงโตยืนอยู่ข้างๆ
สะพายกระบี่หนักไว้ด้านหลัง แววตาลู่ฝานเต็มไปด้วยความอบอุ่น เขายกยิ้มมุมปาก
เมื่อเห็นหลิงเหยาเดินมาอย่างรวดเร็ว ลู่ฝานเดินเข้าไปหาช้าๆ
ลู่ฝานกำลังจะพูด จู่ๆ หลิงเหยาดึงเสื้อของเขา
เอานิ้วแตะปากแล้วพูดว่า “อย่าพูดอะไรมาก เดี๋ยวโดนคนเขาได้ยิน ตามฉันมา”
ลู่ฝานพยักหน้าเบาๆ ทั้งสองใช้วิชากาย พุ่งออกไปจากคณะสงบใจ
เจ้าดำวิ่งตามหลังทั้งสองคนอย่างตื่นเต้น
ผ่านป่าไม้และทางเล็กๆ
หลิงเหยาวิ่งพลางหันมายิ้มหวานให้ลู่ฝาน
ลู่ฝานก็ยิ้มเช่นกัน ทั้งสองวิ่งมาถึงริมทะเลสาบระยิบระยับ จึงหยุดลง
“ลู่ฝานมานั่งนี่”
หลิงเหยาเรียกลู่ฝานมานั่งริมทะเลสาบ
ลู่ฝานเอากระบี่วางลงข้างๆ แล้วนั่งลงช้าๆ
เจ้าดำมาถึงริมทะเลสาบ ก็เบิกตาโตทั้งสองข้าง มองปลาว่ายน้ำในทะเลสาบ ยื่นอุ้งเท้าออกไปจับ
สายลมเอื่อย ดวงจันทร์สว่าง ทะเลสาบเล็กๆ
มองไปจากมุมของลู่ฝาน ดวงจันทร์สะท้อนลงบนผิวน้ำ ชัดเจนจนเหมือนกับลอยขึ้นจากน้ำ
ดวงจันทร์บนผิวน้ำเริ่มเปลี่ยนสีไปตามกระแสน้ำ
แดง ส้ม เหลือง เขียว ฟ้า น้ำเงิน ม่วง เปลี่ยนสีไปมาเจ็ดสี งดงามเป็นอย่างมาก
หลิงเหยาพูดเบาๆ ว่า “ลู่ฝาน นี่คือทะเลสาบเจ็ดสีของคณะสงบใจ มหัศจรรย์เป็นอย่างมาก”
“วิชามหัศจรรย์อะไรเหรอ”
ลู่ฝานยิ้มแล้วถามขึ้น
หลิงเหยาชี้ทะเลสาบแล้วพูดว่า “ว่ากันว่ามันสามารถสะท้อนความรู้สึกคนได้ ถ้านายรู้สึกแย่ จะเห็นสีดวงจันทร์เป็นสีเทาหม่น แต่ถ้านายรู้สึกดี จะเป็นสีสดใส ลู่ฝาน นายเห็นสีอะไรบ้าง”
ลู่ฝานยิ้มแล้วพูดว่า “เจ็ดสี ฉันเห็นสีเจ็ดสี”
หลิงเหยาหน้าแดงระเรื่อ พูดเบาๆ ว่า “เจ็ดสีจริงเหรอ”
ลู่ฝานพยักหน้าพูดว่า “ใช่ เจ็ดสี เธอเห็นกี่สีเหรอ”
หลิงเหยาก้มหน้าลง แล้วพูดว่า “ฉัน……ฉันเห็นเจ็ดสี”
ลู่ฝานมองหลิงเหยาอย่างไม่เข้าใจ อย่าบอกนะว่าเห็นดวงจันทร์เจ็ดสี เป็นเรื่องที่ต้องเขินอายเหรอ
แต่สิ่งที่ทั้งสองคนไม่ได้สังเกต ในป่าที่อยู่ไม่ไกล
กลุ่มเงาดำหลบอยู่บนต้นไม้ มองมาทางนี้จากไกลๆ
“ฮ่าๆ ที่แท้ศิษย์น้องลู่ฝานมีความรักแล้ว สีเจ็ดสี นี่เป็นสีของความรัก ที่นักเรียนหญิงของคณะสงบใจเอาแต่พูดทุกวันไม่ใช่เหรอ”
คนที่พูดคือหานเฟิง ศิษย์พี่ที่ไม่มีอะไรดีของลู่ฝาน
“ผมบอกแล้วว่าคืนนี้ศิษย์น้องลู่ฝานมีนัด แต่พวกพี่ไม่เชื่อ หึ!”
หานเฟิงทำท่าทำทาง ในมือหานเฟิงมีกระจกจำภาพที่ค่อนข้างพิเศษ มีความสามารถมองคนอื่นจากทางไกล ตอนนี้กำลังส่องไปที่ตำแหน่งของพวกลู่ฝาน
หานเฟิงถ่มน้ำลายลงมือ กำลังจะเช็ดกระจกให้สะอาด
ฉู่เทียนแย่งกระจกจำภาพมา แล้วพูดว่า “ศิษย์น้องหานเฟิง กว่าฉันจะยืมมาได้ไม่ง่ายเลยนะ นายจะใช้น้ำลายทำลายมันเหรอ”
หานเฟิงหัวเราะคิกคัก “ผมแค่อยากดูชัดๆ หน่อยเท่านั้นเอง”