ตอนที่ 1576 ความเกลียดชังของหลิงเฉิน
นางอยู่ในเมืองอุดรเป็นเวลานานแต่กลับไม่รู้เรื่องความสัมพันธ์ในอดีตของหงหลวนกับหลิงเฉิน ความจริงแล้วตอนที่อยู่เมืองบูรพา หลิงเฉินเสียหน้ามาก ดังนั้นเขาไม่มีทางยอมให้ข่าวเรื่องอื้อฉาวของเขาเผยแพร่ออกไปเด็ดขาด ดังนั้นเขาจึงสั่งให้ปิดข่าว ทำให้หวงอิงอิงไม่รู้เรื่องความสัมพันธ์ของพวกเขา
“เดี๋ยวก่อน!” เมื่อเห็นอวิ๋นลั่วเฟิงและคนอื่นกำลังจะจากไป เขาก็เงยหน้าขึ้น ตั้งใจจะคว้าแขนอวิ๋นลั่วเฟิงเอาไว้ แต่ทันใดนั้นชายในชุดสีดำก็กวาดสายตาเย็นชาและไร้ปรานีมาที่เขาก่อนพูดว่า “ไสหัวไป!”
พรึบ!
หลิงซวงถูกพัดให้ปลิวเข้าไปในโรงเตี๊ยม เขากระอักเลือดออกมาจนใบหน้าหล่อเหลาซีดเผือด แม้จะพยายามลุกขึ้นอีกครั้งแต่แรงกดดันมหาศาลก็ทำให้เขาขยับตัวไปไหนไม่ได้ เขาทำได้แค่มองอวิ๋นลั่วเฟิงและคนอื่นๆ เดินจากไปอย่างทำอะไรไม่ได้
…
จวนเจ้าเมืองอุดร
หลิงเฉินโยนถ้วยชาลงพื้นอย่างเดือดดาลแล้วตะโกนด้วยความโกรธเคืองว่า “ไป ไสหัวไป!” บ่าวรับใช้ต่างหวาดกลัวจนไม่กล้าเอ่ยอะไรแม้สักครึ่งคำ พวกเขารีบถอยออกไปอย่างรวดเร็ว
ทันใดนั้นก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้น แต่ทันทีที่หลิงเฉินกำลังจะระเบิดอารมณ์อีกครั้ง เขาก็สังเกตเห็นว่าใครเดินหน้าซีดเข้ามาในห้อง จากนั้นเขาก็กลืนคำพูดลงไป
“ฮึ่ม ไม่ใช่ว่าเจ้ากำลังตามหาคนรักอยู่หรือ ทำไม เจ้ารู้วิธีกลับมาแล้วหรือ”
หลิงซวงกำหมัดแน่น “พี่ใหญ่ ท่านรู้จักกับสตรีที่ใส่อาภรณ์สีขาวหรือไม่”
สตรีที่ใส่อาภรณ์สีขาวงั้นหรือ
ทันใดนั้นก็มีภาพร่างสง่างามปรากฏขึ้นในความคิดของเขา เป็นภาพของคนที่ทำให้ต้องกัดฟันด้วยความเกลียดชัง
“เจ้าถามทำไม”
“ตอนที่ข้าออกตามหาอิงอิง ข้าเพิ่งรู้ว่านางเป็นบ่าวรับใช้ แล้วคนที่นางติดตามก็ดูจะเกี่ยวข้องกับหงหลวน”
หงหลวน? หลิงเฉินเงยหน้าขึ้นทันที เขาจ้องใบหน้าหล่อเหลาของชายตรงหน้าโดยไม่ละสายตา
“อวิ๋นลั่วเฟิง เป็นสตรีต่ำช้าคนนั้นจริงหรือ”
หลิงซวงก้มหน้า “พี่ใหญ่ ท่านรู้ตัวตนของอวิ๋นลั่วเฟิงหรือไม่”
“ก็แค่คนไม่มีค่าที่บังเอิญมีความสัมพันธ์ที่ดีกับหงหลวนและกล้าปฏิบัติกับคนอื่นอย่างเลวร้ายโดยไม่นึกถึงความรู้สึก!” หลิงเฉินกัดฟัน ดวงตาแข็งกร้าว
หลิงซวงถอนหายใจอย่างผิดหวัง “ข้าคิดว่านางเป็นคุณหนูจากตระกูลมีอิทธิพลตระกูลใดตระกูลหนึ่ง จึงพยายามขอให้นางรับอิงอิงเป็นน้องสาวเพื่อช่วยให้นางหลุดจากสถานะทาส น่าเสียดายที่ฐานะของนางเองก็ต่ำไม่ต่างกัน แล้วนางจะช่วยอิงอิงได้อย่างไร”
หลิงเฉินเงียบไป หลังจากผ่านไปสักพัก ดวงตาเขาก็เป็นประกายชั่วร้าย
“ถ้าเจ้าอยากแต่งงานกับหวงอิงอิงก็ง่ายมาก ข้ามีวิธี! แต่มีเงื่อนไขว่าเจ้าต้องช่วยข้าสังหารสตรีที่ชื่ออวิ๋นลั่วเฟิง!”
หลิงซวงตะลึง “ช่วย? ข้าจะช่วยได้อย่างไร”
“ฮึ่ม เจ้าคิดว่าข้าไม่รู้หรือว่าท่านพ่อยกจวนเจ้าเมืองอุดรให้เจ้าดูแลหลังจากที่ร่างกายข้ามีปัญหา ตอนนี้ท่านพ่อไม่ได้อยู่ที่จวน เจ้าก็มีอำนาจในการสั่งยอดฝีมือของจวน ข้าต้องการให้เจ้าสั่งให้พวกเขาสังหารนาง!”
สีหน้าของหลิงซวงดูกระอักกระอ่วน “พี่ใหญ่ ท่านพ่อทำไปก็เพราะ…”
“เก็บคำอธิบายของเจ้าไว้เถอะ การเป็นเจ้าเมืองอุดรไม่สำคัญอีกต่อไป สิ่งที่ข้าต้องการตอนนี้คือการสังหารอวิ๋นลั่วเฟิง!” เล็บของหลิงเฉินจิกเข้าไปเนื้อจนทำให้เลือดสดๆ ไหลอาบมือ แต่เขาก็ไม่รู้ตัว “หลังจากที่เจ้าช่วยข้าแล้ว ข้าจะหาทางทำให้ท่านพ่อยอมรับพวกเจ้าทั้งคู่”
หลิงซวงคิดสักพักก่อนจะพยักหน้า “ก็ได้ พี่ใหญ่ ข้าจะร่วมมือกับท่าน”
…………………………………..
ตอนที่ 1577 การกล่าวหาแบบผิดๆ (1)
บนถนนในเมืองอุดร ฉากงดงามของชายหญิงคู่หนึ่งที่เดินผ่านกลางถนนดึงดูดความสนใจของผู้คนบริเวณนั้น
ฝ่ายหญิงสวมชุดสีขาวที่บริสุทธิ์ยิ่งกว่าหิมะ ทำให้นางดูงดงามจนสามารถล่มเมืองทั้งเมืองได้ ใบหน้าของนางมีเสน่ห์น่าหลงใหล โดยเฉพาะดวงตาสีดำสนิทที่เป็นประกายแวววาว ชายหนุ่มที่ยืนเคียงข้างนางก็หล่อเหลาและทรงอำนาจ ชุดสีดำของเขาแลดูคล้ายกับขนของเหยี่ยวยามค่ำคืน ทำให้เขาดูเด็ดขาดและอันตราย
ตามจริงแล้วหวงอิงอิงเองก็งดงามไร้ที่ติเหมือนกัน แต่เมื่อนางยืนอยู่ข้างหลังพวกเขาก็ทำให้นางดูหมองหม่นลงไปเสียอย่างนั้น
“เดี๋ยวก่อน!” ผู้คุ้มกันสองคนที่อยู่ใกล้ประตูเข้ามาขวางทางพวกเขาทันทีที่เห็นพวกเขาเดินเข้ามา
“ถนนเส้นนี้มุ่งหน้าไปที่เมืองอสูร ถ้าไม่มีคำสั่งของเจ้าเมือง ใครก็ไม่มีสิทธิ์ผ่านไปทั้งนั้น!” สีหน้าของผู้คุ้มกันทั้งเย็นเยียบและเฉยชา พวกเขายืนนิ่งเหมือนภูผา
“อวิ๋นเซียว” อวิ๋นลั่วเฟิงเลิกคิ้วแล้วหันไปสบตากับอวิ๋นเซียวด้วยรอยยิ้ม “ถ้าข้าขอให้เจ้ายกพวกเขาให้ข้า เจ้าว่าอย่างไร”
“ได้”
หวืด!
ทันทีที่อวิ๋นเซียวพูดจบ พื้นข้างตัวนางก็สั่นสะเทือน แล้วหุ่นเชิดในสภาพรุ่งริ่งก็ปรากฏขึ้นข้างตัวนาง
“อวิ๋นอี้ สังหารพวกเขาให้หมด!”
สังหารพวกเขาให้หมด… คำเพียงไม่กี่คำนี้เต็มไปด้วยความเจ้าบงการและโอหังอย่างมาก
แล้วทันใดนั้นอวิ๋นอี้ที่ใบหน้าไร้ความรู้สึกก็พุ่งเข้าไปหาผู้คุ้มกันทั้งสองแล้วออกหมัดจนเกิดเสียงดัง ผู้คุ้มกันประตูทั้งสองก็ถูกส่งให้บินไปกระแทกเข้ากับประตูอย่างแรงทันที
“ใครกันที่กล้ามาสร้างปัญหาที่เมืองอุดร”
ตูม!
ทันใดนั้น พลังจำนวนมหาศาลก็พุ่งลงมาจากฟ้า ไม่นานผู้อาวุโสคนหนึ่งก็ร่อนลงมายืนตรงพื้นข้างหน้าอวิ๋นลั่วเฟิงอย่างรวดเร็ว แล้วจู่ๆ ก็มีเสียงฝีเท้าจำนวนมากกำลังมุ่งหน้ามาทางนี้ อีกทั้งยังมีกองทหารเข้ามาล้อมอวิ๋นลั่วเฟิงและคนอื่นๆ เอาไว้
“ข้าหมดแรงไปกับการตามหาเจ้าอย่างไร้ประโยชน์ แต่ตอนนี้ข้ากลับเจอเจ้าโดยไม่ต้องเสียแรงหา! ข้าไม่คิดเลยว่าเจ้าจะกล้ามาที่เขตเมืองอุดรของพวกเรา ฮ่าๆ!” เสียงหัวเราะร้ายกาจและหยิ่งยโสเหมือนสายลมเย็นๆ ที่พัดผ่านเข้ามาในหูของอวิ๋นลั่วเฟิง
ทันใดนั้นกองทหารก็แหวกทางให้เปิดออก แล้วหลิงเฉินกับหลิงซวงก็เดินออกมายืนอยู่หน้าอวิ๋นลั่วเฟิงและคนอื่นๆ
หลิงซวงสังเกตเห็นหวงอิงอิงที่ยืนอยู่ด้านหลังของอวิ๋นลั่วเฟิงทันทีแล้วรีบพูดขึ้น “อิงอิง มาหาข้าเร็ว ข้าจะปกป้องไม่ให้เจ้าบาดเจ็บเอง”
เมื่อหวงอิงอิงเห็นสีหน้าร้อนรนของหลิงซวง นางก็หัวเราะเยาะแล้วยิ้มเย้ยก่อนจะหันหน้าหนีทันทีโดยไม่สนใจเขา
หลิงซวงทั้งโกรธและเป็นกังวลในเวลาเดียวกัน เขาไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าทำไมหวงอิงอิงถึงใจแข็งหนัก นางยอมอยู่เป็นบ่าวรับใช้มากกว่านายหญิงของเจ้าเมืองงั้นหรือ
“ทุกคน…” หลิงเฉินหันไปหาฝูงชนที่มุงดูอยู่ด้วยดวงตาเป็นประกายชั่วร้าย “เด็กผู้หญิงคนนี้ชื่อหวงอิงอิง นางถูกใครบางคนส่งมาให้ยั่วยวนน้องชายข้า ยิ่งไปกว่านั้นนางยังขโมยสมบัติของพวกเราไปด้วย!”
มีคนแค่ไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้เรื่องของหลิงเฉินในเมืองบูรพา ดังนั้นในสายตาของทุกคนแล้วหลิงเฉินจึงมีภาพลักษณ์ที่ดี ดังนั้นเมื่อพวกเขาได้ยินคำพูดของหลิงเฉิน ทุกคนก็ทำหน้าเหลือเชื่อ เด็กผู้หญิงงดงามคนนี้ที่จริงแล้วเป็นขโมยงั้นหรือ แล้วนางยังกล้าขโมยของจากจวนเจ้าเมืองอีก
“พี่ใหญ่ ท่านหมายความว่าอย่างไร” สีหน้าของหลิงซวงเปลี่ยนไปทันที “นี่มันต่างจากที่ท่านให้สัญญาไว้นี่”
หลิงเฉินยิ้มเยาะ “น้องรอง ข้าทำทุกอย่างก็เพื่อเจ้าทั้งนั้น ข้าก็ไม่อยากให้เจ้าจมปลักอยู่กับบ่าวรับใช้ตัวเล็กๆ คนหนึ่ง ผู้อาวุโสทั้งหมดที่อยู่ที่นี่ไม่ยอมให้เจ้าทำเรื่องผิดพลาดแบบนั้นแน่นอน”