มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 217
“เอาล่ะ ฉันจะยอมรับนาย!” อลิซพูดขณะที่เธอหวีผมของเธอ
“ว้า! เทพธิดาได้ยอมรับความรักของคนพิลึกเหรอ?”
“ฉันไม่ได้ยินผิดไปใช่ไหม? อลิซคนนั้นได้ปฏิเสธผู้ชายที่ร่ำรวยมากมายแต่ยอมรับคนพิลึกนี่มาเป็นแฟนของเธองั้นเหรอ? ปกติเธอไม่แม้แต่จะมองผู้ชายร่ำรวยเหล่านั้นด้วยซ้ำ!”
“นั่นหมายความว่าเทพธิดาของเราชอบคนพิลึกใช่ไหม? โธ่เอ้ย! ฉันน่าจะไปเป็นคนพิลึกนะ! ไม่ใช่ว่านี่คือรักครั้งแรกของอลิซหรือเปล่า?”
ผู้ชายหลายคนต่างก็อกหักในขณะที่ผู้หญิงหลายคนก็ตกอยู่ในความเหลือเชื่อ
พวกเขาคิดว่าอลิซต้องบ้าไปแล้วแน่ เจอรัลด์ไม่ได้ดูดีมากแต่พวกเขาไม่เคยคิดว่าอลิซที่มีมาตรฐานสูงขนาดนั้นจะตกหลุมรักกับเขาได้ แต่อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าพวกเขาจะคิดยังไง อลิซก็ได้ยอมรับรักเจอรัลด์จริง เธอยังเอาดอกไม้ไปจากเขาด้วย
อลิซเดินกลับไปที่ชั้นเรียนของเธอด้วยความเขินอาย
“คืนนี้ต้องเป็นของนาย เจอรัลด์!” เฮลี่และคนอื่น ๆ กระโดดโลดขึ้นลงกันอย่างตื่นเต้น
ในขณะเดียวกัน เจสลินก็หัวเสียอย่างมาก เธอจ้องเจอรัลด์และเดินจากไป เขากำลังคิดอะไรอยู่? เจอรัลด์ควรจะรู้ว่าเจสลินชอบเขาตั้งแต่วันที่เธอเดทกับแดนนี่แล้ว เขาจะสารภาพรักต่อผู้หญิงอีกคนได้อย่างไร! เจสลินเจ็บปวดใจ
มีเพียงคนเดียวที่รู้สึกงุนงงก็คือเจอรัลด์ เขาควรจะพบกับมีล่าแต่เขากลายมาเป็นแฟนของอลิซได้อย่างไร?
เหี้*อะไรว่ะเนี่ย? เขายังไม่ได้พูดสักคำ!
เจอรัลด์อยากจะอธิบายตัวเองณ จุดนั้นแต่เขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไรเมื่อมีคนมากมายกำลังเฝ้าชมพวกเขาอยู่
เขาเพิ่งหลุดโฟกัสไปชั่วครู่และทุกอย่างก็รับมือไม่อยู่แล้ว มันคงจะน่าอับอายสำหรับอลิซถ้าเขาอธิบายตัวเองณ จุดนั้นว่าเขาไม่ได้มาที่นี่เพื่อสารภาพรักกับเธอ โดยเฉพาะตอนที่เฮลี่และคนอื่น ๆ ตื่นเต้นกับพวกเขากันอย่างมาก มันทำให้เขายิ่งอยากจะอธิบายตัวเองมากขึ้นแต่เขาเพียงไม่สามารถทำมันได้ณ จุด ๆ นั้น
“ฉันต้องคุยกับมีล่าในภายหลัง! ฉันไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้นานกว่านี้ ถ้ามีล่ามาเห็นเข้า ฉันจะต้องตายแน่!” เจอรัลด์เกาหัวของเขาขณะที่เขาเดินจากไป
“เจอรัลด์!” ใครบางคนตะโกนเรียกขึ้นมา
เจอรัลดตกตะลึงมื่อเขาได้ยินน้ำเสียงของเธอ เป็นมีล่า
เจอรัลด์ตระหนักได้ว่ามีล่ากำลังยืนดูอยู่ท่ามกลางฝูงชน นี่จะต้องเลวร้ายแน่!
“มีล่า ฉันสามารถอธิบายได้!” เจอรัลด์ประหม่า
เจอรัลด์ต้องยอมรับว่าเขาชอบอลิซจริงๆ ในตอนแรกเพราะเธอน่ารักมากแต่หลังจากระยะเวลาหนึ่งเขาก็ไม่ได้มีความรู้สึกใด ๆ ให้กับเธออีกต่อไปแล้วและเจอรัลด์ก็อยากจะสารภาพรักกับมีล่ามาโดยตลอด เธอไม่ใช่ใครบางคนที่จะถูกแทนที่ได้ง่าย ๆ
แต่อย่างไรก็ตาม มันสายเกินไปแล้วสำหรับเขาที่จะอธิบายตัวเอง
“ไม่เป็นไร เจอรัลด์ ฉันเข้าใจ นายได้คำอวยพรของฉัน!” มีล่าพูดตะกุกตะกัก
“นายมันโคตรน่ารังเกียจเลย! หลังจากทุกเรื่องที่นายพูดกับมีล่าทุกวัน และตอนนี้นายไปไล่ตามผู้หญิงอีกคนงั้นเหรอ? นายมีอะไรให้ภาคภูมิใจกัน ไอ้งั่ง? มีล่าต้องตาบอดกับนายขนาดไหน ไอ้บ้าที่น่ารังเกียจ!”
“ไอ้โง่ที่โคตรจะน่ารังเกียจ!”
เพื่อนร่วมห้องของมีล่ารู้จักเจอรัลด์และพวกเธอก็เริ่มด่าว่าเขาอย่างดุร้ายที่พวกเขาจนพวกเธอแทบจะถ่มน้ำลายใส่เขาได้
“ไสหัวไปจากภาควิชาวิทยุกระจายเสียงเดี๋ยวนี้!” ผู้หญิงบางคนตะคอกใส่เขา
“มันเป็นความผิดพลาด! มีล่า ฟังฉัน…”
ก่อนที่เจอรัลด์จะได้อธิบายตัวเอง มีล่าก็ตบหน้าเขาอย่างแรงและมองเขาราวกับว่าเธอกำลังบอกเขาให้เขาทำในสิ่งที่เขาพอใจ จากนั้นเธอก็เดินจากไปและเจอรัลด์ก็ถูกทิ้งไว้กับความตกตะลึงจนพูดไม่ออก