แดนนิรมิตเทพ บทที่ 324
สารวัตรกำนันหวางทรุดนั่งลงกับพื้น นิ่งเฉยไร้ความรู้สึก เขารู้ว่าตัวเองจบเห่แล้วแน่นอน แต่ไม่คิดว่าจะเร็วขนาดนี้
พักงานหนึ่งปี เท่ากับเขาถูกไล่ออก ต่อไปอนาคตก็จะไม่มีวันได้ดีขึ้นมาอีก
ทุกคนต่างก็ตกใจ นายอำเภอเหมยเริ่มการประจบแล้ว!
แต่ว่าทุกคนต่างก็รู้ว่าสารวัตรกำนันหวางเป็นคนยังไง ปกติแล้วชอบเล่นงานเฉินจิงเย่ ตอนนี้ได้รับผลกรรมก็สมน้ำหน้า
พวกคนที่เคยมีปัญหากับเฉินจิงเย่ ต่างก็รู้สึกกลัวขึ้นมา กลัวว่านายอำเภอเหมยจะเอาพวกเขาไปเชือด
ฉะนั้นแล้ว ไม่ว่าจะเคยหรือไม่เคยมีปัญหากับเฉินจิงเย่ ต่างก็เข้าไปขอโทษเฉินจิงเย่กันหมด แต่เป้าหมายของพวกเขามีเพียงแค่อยากจะเอาใจชายหนุ่มหน้านิ่งคนนั้นเท่านั้น
เฉินจิงเย่ตอบรับไปด้วย และบ่นในใจไปด้วย หลายปีมานี้เป็นครั้งแรกเลยที่เขามีหน้ามีตาต่อหน้าผู้คน แต่เขารู้ดี ว่าทั้งหมดในวันนี้ ล้วนเป็นเพราะเฉินโม่ทั้งนั้น
สารวัตรกำนันฉีเองก็รีบพาฉีหยู่เหมียนเดินเข้าไป พูดกับเฉินจิงเย่ว่า “น้องจิงเย่ ลูกสาวคนนี้ของฉันถูกแม่เอาใจจนเสียคน ก่อนหน้านี้มีอะไรทำให้ไม่พอใจ ขอให้น้องจิงเย่ให้อภัยด้วยนะ!”
“หยู่เหมียน ยังไม่รีบไปขอโทษเฉินโม่อีก!”
เฉินจิงเย่รู้ว่าสารวัตรกำนันฉีหมายถึงเรื่องที่เฉินโม่เขียนจดหมายรักให้กับฉีหยู่เหมียน แต่กลับถูกฉีหยู่เหมียนนำไปให้คุณครูต่อหน้า เรื่องนั้นมีผลกระทบจิตใจเฉินโม่อย่างมากจริงๆ แต่ก็เป็นเพียงแค่ความไร้สาระในวัยเด็กเท่านั้น
“ล้วนเป็นเรื่องที่เด็กๆเล่นกันทั้งนั้น น้องฉีไม่ต้องคิดมากหรอก” เฉินจิงเย่พูดอย่างใจกว้าง
ฉีหยู่เหมียนมองเฉินโม่อย่างนิ่งอึ้ง ในใจสับสนอย่างมาก “ก็ว่าทำไมเขาเอาแต่ทำท่าทางเย็นชา ฉันก็คิดว่าเขาจงใจเสแสร้งแกล้งทำ คิดอยากจะดึงดูดฉันก็เท่านั้น ที่แท้เขาก็รู้สึกดูถูกจริงๆ ไม่เห็นค่าคนอย่างพวกเราด้วยซ้ำ”
“เหอะๆ ประธานใหญ่โตมากมายต่างก็รีบมาสวัสดีปีใหม่ในวันที่สองกับเขาด้วยตัวเอง ต่างก็กลัวว่าตัวเองจะมาช้ากว่าคนอื่นๆ”
“ตระกูลจินที่มีชื่อเสียงสะท้านไปทั่วฮ่านหยาง ได้ส่งจินเคอกรุ๊ปที่ติดอันดับในร้อยจากทั่วทั้งหัวเซี่ยมาที่อำเภอเฟิ่งซาน ก็เพื่อต้องการเอาใจเขา”
“มีเขาอยู่ บุคลากรทางรัฐที่ทรงพลังมากมายต่างก็แย่งกันเข้าหา”
“เขาคนเดียว เหยียบจนทั่วทั้อำเภอเฟิ่งซานเงยหัวไม่ขึ้น!”
ฉีหยู่เหมียนยิ้มขมขื่น ในใจเต็มไปด้วยความเสียใจและไม่พอใจ “เดิมทีฉันเองก็สามารถได้รับความรุ่งโรจน์อย่างนี้ด้วยเช่นกัน แต่ว่าฉันปฏิเสธเขา ความรุ่งโรจน์นี้ถูกฉันกลบทิ้งไปด้วยมือตัวเอง!”
ตั้งแต่เกิดมา หญิงสาวผู้เย่อหยิ่งคนนี้ รู้สึกสงสัยในความรู้ของตัวเองเป็นครั้งแรก
“ดูแล้วฉันในอดีตทำผิดไป สิ่งนี้เป็นสิ่งที่พระเจ้าส่งมาเพื่อลงโทษฉัน!”
มองดูฉีหยู่เหมียนที่ยืนนิ่งกับที่ สีหน้าแปรปรวนสับสน
สารวัตรกำนันฉีพูดเสียงเบาว่า “หยู่เหมียน เหม่อลอยอะไรอยู่ ยังไม่รีบขอโทษเฉินโม่อีก? เมื่อก่อนเธอหัวรั้นขนาดนั้น หวังว่าเฉินโม่จะให้อภัยเธอ!”
ฉีหยู่เหมียนเดินไปอย่างเก้งก้าง กำลังเตรียมจะขอโทษเฉินโม่
เฉินโม่เหลือบมองดูเธอ นี่คือผู้หญิงคนแรกที่เขาชอบตั้งแต่รู้ความมาของชาติก่อน และก็เป็นผู้หญิงที่ทำร้ายเขาจนย่อยยับเช่นกัน
ชาตินี้ เฉินโม่ขี้เกียจจะมองเธอด้วยซ้ำ
“ไม่จำเป็น เธอกับฉันไม่ใช่คนในโลกเดียวกัน ตั้งแต่วันนี้ไป อย่าได้มีความสัมพันธ์อะไรกันอีก”
ฉีหยู่เหมียนมองเฉินโม่อย่างนิ่งค้าง ในแววตาสั่นระริก “ใช่สิ เขาเป็นถึงคนที่แม้แต่ตระกูลจินยังให้ความเคารพ ฉันเป็นแค่ลูกสาวของปลัดอำเภอในอำเภอเล็กๆคนหนึ่ง ไม่ใช่คนในโลกเดียวกับเขาจริงๆ เหอะๆ….”
ฉีหยู่เหมียนรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างที่มีค่ามากๆหายไปจากเธอ เดิมทีเธอสามารถคว้ามันไว้ได้ แต่ว่ากลับเธอปล่อยไป
สารวัตรกำนันฉีสีหน้าโล่งใจ แม้ว่าคำพูดนี้ของเฉินโม่จะเป็นการกีดกันคนออกไป แต่ก็เท่ากับว่าให้อภัยการกระทำในอดีตของฉีหยู่เหมียน