มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 221
“เจอรัลด์เหรอ?”
ลิเลียน และชารอนเดินมาและพวกเธอเหลือบมองไปที่เจอรัลด์กับเควต้า
ลิเลียนและชารอนอยากจะไปเที่ยวกันสักทริปก่อนที่พวกเธอจะเรียนจบและก่อนหน้านี้พวกเธอก็ได้ยินมาว่ายอร์คนอร์ท นั้นสวยงามมากแค่ไหนจากเฮเวิร์ดและเขาได้เชิญพวกเธอมาเยี่ยมชมที่นี่ เนื่องจากพวกเธอมีเวลาว่าง พวกเธอจึงตัดสินใจมาเยี่ยมชมที่เขายอร์คนอร์ท แห่งนี้กัน แต่พวกเธอไม่เคยคิดเลยว่าจะได้เจอเจอรัลด์ที่นั่น
“เธอรู้จักเขาเหรอ ลิเลียน?” หนึ่งในหญิงสาวขมวดคิ้ว
พวกเขาตัดสินเจอรัลด์ด้วยวิธีที่เขาแต่งกายและจากนั้นพวกเขาก็เหลือบมองไปที่เควต้าและก็คิดว่าเธอคงเป็นคนยากจนเหมือนกับเจอรัลด์ พวกเขาทั้งหมดไม่ค่อยเป็นมิตรกันเท่าไหร่
“แน่นอนสิ! เขาเป็นเพื่อนร่วมชั้นมัธยมปลายที่ฉันพูดถึงเมื่อวานไง ช่างบังเอิญอะไรอย่างงี้!” ลิเลียนยิ้มเยาะ
คราวแล้วลิเลียนรู้สึกประหลาดใจที่ได้รู้ว่าเจอรัลด์รู้จักกับยานซี ในงานรวมตัวของชั้นเรียน ทุกคนคิดว่าในที่สุดเจอรัลด์ก็กำลังก้าวหน้าแต่แล้วไม่นานหลังจากนั้นเธอก็รู้ว่ายานซียังจำเขาไม่ได้ด้วยซ้ำหลังจากการรวมตัวกัน
เมื่อผู้คนถามยานซีว่าเขารู้ไหมว่าเจอรัลด์เป็นใคร เขาตอบไม่ทันที มีข่าวลือว่ายานซีมักจะทำตัวราวกับว่าเขารู้จักใครสักคนอยู่เสมอ ครั้งที่แล้วที่การรวมตัวกัน เขาต้องหลอกเจอรัลด์เล่นด้วยเหมือนกันแน่
หลังจากลิเลียนได้รู้แบบนั้นแล้ว เธอก็รู้สึกดีกับการดูถูกเจอรัลด์
“นั่นแฟนสาวของนายหรือเปล่า เจอรัลด์?” ลิเลียนถาม
เจอรัลด์ส่ายหัวของเขา
คนจนก็ควรจะหาแฟนที่ยากจนพอ ๆ กัน เมื่อมองพวกเขาทั้งสองคนมันทำให้ชารอนรู้สึกว่าพวกเขาต้อยต่ำกันจริง ๆ
ชารอนรู้สึกน่าขันมากที่หวนระลึกถึงวันที่เธอหยอกเอินเล่นกับเจอรัลด์
“ไม่ใช่ นี่คือเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน!” เจอรัลด์ตอบ
“ฉันจะบอกว่า ถึงแม้เควต้าจะยากจน แต่เธอก็สวยพอที่จะไม่ใช่แฟนของเจอรัลด์นะ!” เฮเวิร์ดพูด เขารู้จักเควต้าตั้งแต่ยังเด็กและรู้ว่าพ่อแม่บุญธรรมของเธออาศัยอยู่ที่หมู่บ้านยอร์คนอร์ทแห่งนี้
“เฮเวิร์ด นายรู้จักเธอเหรอ?”
“แน่นอนสิ! ให้ฉันเล่าให้เธอฟังเกี่ยวกับเธอนะ…” เฮเวิร์ดกระซิบกับสาว ๆ
พวกผู้หญิงมองไปที่เควต้าอย่างดูถูกเหยียดหยามมากขึ้น
เควต้ารู้ว่าเฮเวิร์ดกำลังเล่าให้พวกเธอฟังว่าเธอเป็นเด็กกำพร้า เด็กคนหนึ่งที่ไม่มีใครต้องการ เธอกำชายเสื้อของเธอแน่นเพราะเธอรู้สึกอับอาย
เจอรัลด์จับมือเธอบอกให้เธอรู้ว่าเขาอยู่เคียงข้างเธอและพูดว่า “ออกไปจากที่นี่กันเถอะ เควต้า!”
เจอรัลด์ไม่ต้องการเกี่ยวข้องอะไรกับเพื่อนร่วมชั้นมัธยมปลายของเขา
“อ๊ะ มีคนโกรธแหละ! เนื่องจากพวกนายก็อยู่ที่นี่กัน ทำไมไม่ทานเนื้อแกะย่างกันล่ะ? ฉันเชื่อว่าพวกนายไม่เคยชิมมันมาก่อนแน่ พวกเราต้องคนมาช่วยเสียบไม้ย่างเหมือนกัน ทั้งสองคนควรจะอยู่นะ!” ลิเลียนยิ้มเยาะขณะที่เธอพูด
ลิเลียนเพิ่งจะมีความคิดที่จะมีแรงงานฟรีสองคนที่สามารถทำงานให้กับเขาได้และมันก็เป็นการสิ้นเปลืองที่จะไม่ใช้พวกเขา
เจอรัลด์เมินพวกเขา
“เควต้า เธอคิดว่าเธอควรจะจากไปไหม? จำไม่ได้เหรอว่าใครที่รักษาหลุมศพของพ่อแม่บุญธรรมของเธอ? พวกเราจะเลี้ยงอาหารพวกเธอนะและสิ่งที่พวกเราต้องการก็คือช่วยพวกเราปิ้งย่างเอง!” เฮเวิร์ดเหน็บแนมเธออย่างขี้เล่น
เฮเวิร์ดไม่พูดมากนักครั้งที่แล้วเพราะเขาไม่มีสถานะใด ๆ แต่ตอนนี้สิ่งต่าง ๆ เปลี่ยนไปแล้ว ผู้คนต่างก็หลั่งไหลอยู่รอบตัวเขานับตั้งแต่หมู่บ้านจะได้รับการพัฒนา