บทที่ 405
ยืมแกนผลึกหิมะให้พวกเขา นางไม่กลัว น้ำทะเลโลหิตในถังจากสีทองอมแดง ค่อย ๆ กลายเป็นสีดำขลับ แล้วกระจายกลิ่นคาวเลือดสดไปทั่ว
กู้ชูหน่วนปาดเหงื่อ มุมปากเผยรอยยิ้มแห่งความปลาบปลื้ม
นางทายไม่ผิด อยากระงับพิษแรงในกายเขาต้องหาวิธีรุนแรงกว่าพิษในกายเขา
ตั้งแต่บรรพกาล น้ำกับไฟเข้ากันไม่ได้ ใช้หินหนืดระงับพิษเหมันต์เหมาะที่สุด
เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ยังคงทุ่มเทปล่อยน้ำทะเลโลหิตเข้าถังไม่หยุด
หัวขนาดใหญ่ของเขาโย้เย้ตลอด คล้ายกับไม่เข้าใจ อุณหภูมิของน้ำทะเลโลหิตสูงมาก ทว่าเมื่อเข้าไปในถังไม้แล้ว กลับลดลงกะทันหัน?
“ตอนนี้ข้าจะฝังเข็มให้ท่าน เมื่อฝังแล้วกำลังภายในของท่านจะสูญหายเจ็ดวัน ท่านเตรียมพร้อมหรือยัง?”
ดวงตาอันมืดครึ้มของเยี่ยจิ่งหานเพ่งมองไปยังหลีลั่ว
หลีหลั่วกล่าวอย่างขึงขังจริงจังว่า “นายท่านโปรดวางใจ ข้าน้อยจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว รับรองว่าไม่มีผู้ใดล่วงรู้ว่าท่านกับพระชายามาที่เมืองอู๋ซวง ยิ่งไม่มีใครรู้ว่าพระองค์กับพระชายาอยู่ที่นี่พ่ะย่ะค่ะ”
เยี่ยจิ่งหานกำมือทั้งสองแน่นขนัด พยายามข่มความเจ็บปวดทางกาย เขาขบฟันกล่าวว่า “ฝังเข็มเถอะ”
คำว่าฝังเข็มเถอะหนึ่งประโยคเท่ากับมอบชีวิตไว้ในมือของกู้ชูหน่วน
กู้ชูหน่วนไม่กล้าประมาทเลินเล่อ หยิบเข็มเงินออกมาแล้วฝังจุดจุดเทียนฉือและจุดไป๋หุ้ยเป็นต้น ซึ่งแต่ละจุดล้วนเป็นตำแหน่งสำคัญ
“อืม……”
เยี่ยจิ่งหานส่งเสียงด้วยความเจ็บปวด
กู้ชูหน่วนกล่าว “เจ็บหน่อยนะ แต่ท่านต้องทน ถ้าผ่านห้าวันนี้ไปได้ ท่านก็สามารถลุกขึ้นยืนได้แล้ว”
“ได้”
หลีลั่วไม่รู้ว่านายท่านของตนโดนฝังไปกี่เข็ม เขารู้เพียงว่าหลายจุดมาก เขาผู้ฝึกฝนวรยุทธกลับดูไม่เข้าใจ และไม่รู้ว่าพระชายาใช้วิธีการใด
ทว่าพิษโลหิตในถังไม้เยอะขึ้นเรื่อย ๆ หากไม่ใช่เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์นำน้ำทะเลโลหิตเข้ามา เกรงว่าถังสมุนไพรของนายท่านคงมอดไหม้แล้ว
“เฮ้อ เสร็จซะที”
ครั้นฝังเข็มสุดท้ายเสร็จ กู้ชูหน่วนพลันถอนหายใจยาว ๆ
“พวกเจ้าเทน้ำในถังไม้ทิ้ง แล้วเทน้ำสะอาดเข้าไปใหม่ และใส่เครื่องยาปริมาณเท่านี้เข้ามา”
“พ่ะย่ะค่ะ”
“ใช่แล้ว ต้องทำแบบนี้ทุกสองชั่วยาม น้ำสมุนไพรใหม่ ๆ จะช่วยขับพิษของเขาเร็วขึ้น และทำให้เลือดไหลเวียนได้ดี”
“พ่ะย่ะค่ะ”
เมื่อจัดแจงทุกอย่างเสร็จสรรพ หลีลั่วถามหยั่งเชิงว่า “พระชายาพ่ะย่ะค่ะ หากแช่ตามวิธีนี้ อีกห้าวันขาของนายท่านก็จะหายดี ใช่หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ”
“ไม่เร็วขนาดนั้นหรอก เจ้าถอดเสื้อนายท่านของเจ้าให้หมด ให้เขานอนบนหินก้อนนั้น”
เยี่ยจิ่งหายที่รู้สึกทรมานจากความเจ็บปวดลืมตาทันควัน “ถอดเสื้อ? แล้วนอนที่นี่? แบบนี้ก็ล่อนจ้อนสิ”
“ท่านแช่อยู่ในน้ำ ข้าจะช่วยท่านฝังเข็มที่ขาทั้งสองได้อย่างไร ท่านไม่นอนบนหินแล้วจะรับมือพิษเหมันต์ได้เยี่ยงใด?” กู้ชูหน่วนทำตาขวางใส่
คิดว่านางเป็นอะไร?
คิดว่านางคลั่งราคะหรือไร?
เห็นบุรุษก็หมายจะกระโจนเข้าหาอย่างเดียว?
เขาช่างไม่รู้จักดูร่างกายของตัวเองเลยว่ามีพิษหลงเหลือเท่าใด
นางยังกลัวโดนพิษนะ
“เปลี่ยนวิธีใหม่”
“มีวิธีเดียว หากไม่ใช้วิธีนี้ สองขาของท่านจะไม่หายดี และชีวิตของท่านก็ต้องทิ้งไว้ที่นี่ด้วย”
“……”
“พวกเจ้าสองคนยังไม่รีบพยุงเขาขึ้นมาอีก”
“แต่……” แต่นายท่านยังไม่ได้สั่งการ
“พวกเจ้าอยากเห็นนายของพวกเจ้าตายต่อหน้าต่อตาใช่หรือไม่?”
“ไม่ใช่พ่ะย่ะค่ะ”