เซิ่งอี่เจ๋อจิบน้ำ “หืม”
อันซย่าซย่าหัวใจเต้นเร็วขึ้นไปอีกเมื่อเธอมองเข้าไปในดวงตาของเขา
ใบหน้าจิ้มลิ้มของเธอแดงปลั่งขึ้นในพริบตาแล้วก็เริ่มติดอ่าง พูดจาไม่ปะติดปะต่อเป็นประโยค
“มีอะไร” เซิ่งอี่เจ๋อนิ่วหน้า คิดว่าเธอคงรู้สึกไม่สบาย
“ไม่มี-ไม่มีอะไร! ฉันต้องไปเข้าห้องน้ำก่อนล่ะ!” อันซย่าซย่าเผ่นแผล็วจากไปอย่างเก้อเขินจนเกือบสะดุดล้ม
เธอทิ้งเซิ่งอี่เจ๋อไว้ตรงนั้นอย่างกับกำลังวิ่งหนีจากเขา
ชายหนุ่มขมวดคิ้วหนัก ทว่าผู้กำกับดันแวะมาพูดคุยเรื่องฉากต่อไปพอดี เขาจึงทำได้เพียงแค่ถอนหายใจแล้วตั้งสมาธิกลับไปจดจ่ออยู่กับการถ่ายทำ
แต่อันซย่าซย่าไม่ได้ไปห้องน้ำหรอก เธอได้แต่เดินวนเวียนเป็นวงกลมใหญ่ๆ อย่างไร้จุดหมาย ใจลอยจนชนเข้ากับใครคนหนึ่ง
“หืม…”
“ขอโทษค่ะ! ฉันขอโทษ!” เธอขอโทษขอโพยซ้ำๆ ก่อนจะได้รับการทักทายด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ไม่เป็นไรนะ”
มันเป็นเสียงที่คุ้นเคย…
อันซย่าซย่าเงยหน้าขึ้นมองทันทีแล้วใบหน้าเธอก็สว่างไสว
เธอชนเข้ากับหรงเช่อ!
เขาเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดลำลองแล้วและสวมแว่นกันแดด รถตู้คันหรูจอดอยู่ไม่ไกลจากทั้งสองมากนัก
อันซย่าซย่าจ้องเขาไม่กะพริบตาด้วยดวงตาอันสดใสไร้เดียงสาของเธอ
อา…ชาติที่แล้วเธอคงต้องทำบุญมาเยอะมากแน่ๆ ชาตินี้ถึงได้มาพบเจอคนหล่อเช่นนี้
หรงเช่อมองใบหน้านิยมชมชอบอย่างแฟนเกิร์ลของเธอ ปกติแล้วเขาไม่ค่อยมีความอดทนกับพวกแฟนๆ เท่าไร แต่อย่างไรไม่รู้ เขากลับพบว่าตัวเองไม่อยากอารมณ์เสียใส่เด็กสาวตรงหน้า
“กำลังจะออกจากที่ถ่ายทำเหมือนกันเหรอ ผมไปส่งไหมถ้าจะกลับเข้าเมือง กำลังจะไปออกรายการอื่นน่ะ” หรงเช่อพูดพร้อมด้วยรอยยิ้ม
อันซย่าซย่าดีใจกับคำชวนนั้น แต่แล้วก็ต้องเศร้าสลดในบัดดล “ไม่ได้ค่ะ ฉันจะต้องออกไปซื้ออาหารกลางวันใส่กล่องสำหรับทุกคน…”
“อาหารกล่อง” หรงเช่อถามด้วยความงุนงง จากนั้นใบหน้าหนึ่งก็แวบเข้ามาในความคิดของเขา
มีคนที่ได้รับมอบหมายหน้าที่เฉพาะเพื่อดูแลเรื่องการซื้ออาหารกลางวันใส่กล่องสำหรับคนในกองถ่ายอยู่แล้ว แต่ยัยเด็กหน้าใหม่หลีฝานซิงสร้างความรำคาญให้เขา และด้วยการวางแผนนิดหน่อย เขาได้จัดการให้กลายเป็นหน้าที่ผู้จัดการของหล่อนในการไปซื้ออาหารกล่อง
เขาไม่ได้คิดเลยว่าปัญหานั้นจะกลับกลายเป็นภาระของเด็กสาวคนนี้
พอเห็นสีหน้าทุกข์ใจของเธอ ความคิดอย่างหนึ่งก็ผุดขึ้นมาในหัวเขา ชายหนุ่มยิ้ม “ให้ผมช่วยก็แล้วกันนะ”
“ฮะ จริงเหรอคะ” อันซย่าซย่ามองหรงเช่ออย่างไม่อยากเชื่อ
หรงเช่อพยักหน้าให้เธอนิดหนึ่ง ซึ่งเตือนให้เธอนึกถึงทูตสวรรค์ที่ลงมาจุติบนโลกมนุษย์
ภายในรถตู้
หรงเช่อหยิบแท็บเล็ตของเขาออกมา เลือกโรงแรมห้าดาวที่ใหญ่ที่สุดในเมืองอวี้ จากนั้นก็กดเลือกเมนูอาหารกล่องเพื่อให้อันซย่าซย่าเลือก
หญิงสาวประหลาดใจ “ว้าว…แบบนี้ทุกคนก็ได้ทานอาหารหรูๆ เลยน่ะสิ” โอ้ว! ให้เธอมากินทุกวันเลยได้ไหม
“ไม่หรอก แต่วันนี้เป็นพิเศษ นานๆ ทีถ้าจะใจป้ำสักนิดก็คงไม่ผิดอะไรหรอกเนอะ”
อันซย่าซย่าจิ้มปลายนิ้วชี้เข้าหากันอย่างกระดากอาย “แต่ว่า ฉันไม่มีเงินมากขนาดนั้น…”
เธอเพิ่งนึกออกเดี๋ยวนั้นเองว่าฉีฉีไม่ได้ให้เงินเธอมาด้วยนี่นา! คนเยอะขนาดนั้น ซ้ำยังอาหารดีๆ ระดับนี้อีก เธอไม่มีปัญญาจ่ายหรอกต่อให้เอาตัวเข้าแลกก็ตาม!
หรงเช่อเอานิ้วดีดหน้าผากเธอ “สั่งอะไรก็ได้ที่ต้องการสั่ง ตามสบายเลย ผมจ่ายเอง”
อันซย่าซย่าละล่ำละลัก “ค-คุณแน่ใจเหรอคะ”
“แน่สิ ผมเลี้ยงเอง ในฐานะนักแสดงนำก็เป็นธรรมดาอยู่แล้วที่ควรจะทำอย่างนั้น”
อันซย่าซย่าหลงเสน่ห์เขาหัวปักหัวปำเพียงแค่คำพูดเหล่านั้น
ไอดอลของเธอช่างเป็นคนดีที่สุดในโลกเลย!
ฝั่งเซิ่งอี่เจ๋อเพิ่งถ่ายทำอีกฉากหนึ่งเสร็จและจบงานสำหรับวันนั้น เขาจะกลับบ้านพร้อมกับอันซย่าซย่าแต่ก็หาเธอไม่เจอ
เขาเจอฉือหยวนเฟิงผู้กำลังเล่นเกมไพ่กับเจ้ใหญ่อยู่ในแผนกเครื่องแต่งกาย จึงเอ่ยถามพร้อมใบหน้าบึ้งตึง “อันซย่าซย่าอยู่ไหน”