เฉียนเปียวรู้จักชื่อของหงเทียนหยา ขับรถเข้ามาชนคฤหาสน์ของหงเทียนหยาโดยตรง ตอนนี้มือถือมีดเอาไว้เดินไปยังหงเทียนหยา เห็นได้ชัดว่าอยากฆ่าเขา
โดยเฉพาะหงเทียนหยาเป็นยอดฝีมือของตระกูลเมิ่งที่เชิญมา ถ้าโดนฆ่าในตระกูลจวง ตระกูลเมิ่งต้องเอาเรื่องนี้มาลงที่ตระกูลจวงเป็นแน่
“แจ้งมือปืนว่าเตรียมตัวให้พร้อม!”
จวงเจี้ยนเซ่อพูดสั่งการกับพ่อบ้านอาวุโสด้านข้าง
ญาติสายตรงของตระกูลจวงโดยรอบต่างทำหน้าตื่นตกใจ คาดไม่ถึงว่าจวงเจี้ยนเซ่อจะให้มือปืนออกหน้า ช่างทำให้คนรู้สึกมหัศจรรย์ใจเหลือเกิน
ถึงแม้ในที่เกิดเหตุล้วนเป็นญาติสายตรงของตระกูลจวง แต่นอกจากจวงเจี้ยนเซ่อและคนมีอำนาจมากที่ควบคุมตระกูลไม่กี่คนแล้ว คนอื่นๆ ก็ไม่รู้กันว่าตระกูลจวงยังมีมือปืน
พ่อบ้านอาวุโสอึ้งอยู่ครู่หนึ่ง พูดแบบหน้าตาเป็นกังวล “ผู้นำครับ ถ้าเกิดให้มือปืนลงมือ เกรงว่าจะนำพาความวุ่นวายใหญ่หลวงมาให้ตระกูลนะครับ ขอให้ท่านพิจารณาอีกทีด้วยครับ!”
ที่ประเทศจิ่วโจว ปืนเป็นของที่ควบคุมเข้มมาก ไม่มีระเบียบการที่เกี่ยวข้อง ถ้าเกิดถูกจับได้ว่าแอบซ่อนปืนไว้ นั่นคือโทษสถานหนัก
“ไปทำตามที่ฉันสั่ง!”
จวงเจี้ยนเซ่อพูดจาเย็นชาไร้ที่เปรียบ
“ครับ ผู้นำ!”
พ่อบ้านอาวุโสไม่กล้าพูดอะไรมากอีก รีบหมุนตัวออกไป
ถ้าไม่ใช่ว่าไม่มีทางเลือก จวงเจี้ยนเซ่อคงไม่ใช้ปืน
หลายปีมาขนาดนี้ ตระกูลจวงเพียงแค่สร้างทีมอาวุธปืนขึ้น กลับไม่เคยส่งลงไปใช้งานเลย นึกไม่ถึงว่าวันนี้จะได้ใช้งานแล้ว
แต่เขาไม่ทำแบบนี้ไม่ได้ ถ้าเกิดหงเทียนหยาเป็นอะไรไป ตระกูลเมิ่งต้องเอาเรื่องนี้มาคิดบัญชีกับตระกูลจวงแน่นอน อย่างนั้นตระกูลจวงมีทางตายสถานเดียว
ในคฤหาสน์ หงเทียนหยายืนอยู่ที่เดิม ดวงตาทั้งสองจ้องเฉียนเปียวไม่กะพริบ ในสายตาเต็มไปด้วยความระวัง
เขารู้สึกถึงความไม่ธรรมดาของเฉียนเปียวได้แล้ว
เวลานี้ เฉียนเปียวหยุดตรงตำแหน่งห่างจากหงเทียนหยาประมาณสามเมตร
“แกคือ เฉียนเปียว?”
ในที่สุดหงเทียนหยาก็เห็นใบหน้าของเฉียนเปียวชัดเจน ชั่วขณะนั้นหน้าตาตื่นตกใจ
สมัยก่อนเฉียนเปียวคือยอดฝีมืออันดับหนึ่งของตระกูลหยางแห่งเมืองเฉิงโจว และสามารถพูดได้ว่าเป็นยอดฝีมืออันดับหนึ่งของเมืองเฉิงโจว
ตระกูลหยางเพราะมีเฉียนเปียวอยู่ เพียงการกระทำครั้งเดียวก็ก้าวขึ้นมาเป็นตระกูลอิทธิพลใหญ่ชั้นนำของเมืองเฉิงโจว ต่อให้เป็นตระกูลเฉินและตระกูลหยวนที่แข็งแกร่งที่สุดในเมืองเฉิงโจว ต่างไม่กล้าบุ่มบ่าม เพราะความน่าสยองของเฉียนเปียว
หงเทียนหยาเป็นยอดฝีมือของตระกูลเมิ่ง ย่อมรู้จักเฉียนเปียวเป็นธรรมดา
เพียงแต่เฉียนเปียวไม่เคยเจอเขา สายตาที่เย็นชาไม่เปลี่ยนไปจากเดิม
“เฉียนเปียว ฉันกับแกไม่มีความแค้นต่อกัน ทำไมแกต้องมาหาเรื่องวุ่นวายกับฉันด้วย?”
ทันใดนั้นหงเทียนหยาเอ่ยปากถาม ในน้ำเสียงมีความโกรธเคืองระดับหนึ่ง
ถึงแม้เขาจะไม่เคยปะทะมือกับเฉียนเปียว แต่ชื่อเสียงของเฉียนเปียว ทั้งเมืองเจียงผิง ล้วนโด่งดังไปทั่ว
ถ้าไม่ต้องปะทะกันได้ หงเทียนหยาย่อมยินดีเป็นธรรมดา
“แปดคนนั้นที่แกส่งไป โดนฉันฆ่าตายหมดแล้ว ตอนนี้แกคิดว่าระหว่างพวกเราไม่มีความแค้นต่อกันงั้นเหรอ?”
เฉียนเปียวพูดขึ้นกะทันหัน
“อะไรนะ? คนของฉัน ตายแล้ว?”
หงเทียนหยาโกรธจัดในชั่วขณะหนึ่ง เขายังรอข่าวดีของแปดคนนั้นมาโดยตลอด ไม่ทันรอให้คนกลับมา กลับเป็นเฉียนเปียวมาเยือนแทน
ไม่นานเขาตอบสนองเข้ามาแล้ว “แกทำงานให้หยางเฉิน?”
“ไม่ผิด แกกล้าลงมือกับเขา งั้นก็เป็นศัตรูของฉัน”
เฉียนเปียวพูดด้วยหน้าตาเรียบเฉย “ฉันให้เวลาแกห้านาที พูดสิ่งที่อยากบอกออกมาก่อนตาย!”
“ไอ้เด็กโอหัง!”
ชั่วพริบตาเดียวหงเทียนหยาระเบิดความโกรธ พุ่งไปยังเฉียนเปียวโดยตรง
ถึงแม้เขาจะไม่อยากปะทะกับเฉียนเปียว แต่ไม่ได้หมายความว่ากลัวเฉียนเปียว
สายตาเฉียนเปียวเย็นชาถึงขั้นสุดแล้ว หลายปีนี้ที่ตระกูลหยาง เขาฆ่ายอดฝีมือมาไม่น้อย ขอเพียงคนที่มาประลองฝีมือกับเขา ล้วนโดนเขาสังหารทิ้งหมด ไม่มีข้อยกเว้นสักคน
ต่อให้หงเทียนหยาเป็นยอดฝีมือของตระกูลเมิ่ง ก็จะไม่มีข้อยกเว้นเช่นกัน
ภาพเงาเฉียนเปียววาร์ปหาย มีดในมือกรีดเป็นเส้นรัศมีวงกลมง่ายๆ เส้นหนึ่งในอากาศที่ว่าง
“ฟึ่บ!”
ร่างกายของทั้งสองคนเข้ามาตัดผ่านกัน จากนั้นหยุดชะงักในเวลาเดียวกัน
แวบหนึ่ง หงเทียนหยาหน้าตาหวาดกลัวเต็มที่ ดวงตาเบิกโต บนลำคอปรากฏรอยเลือดแถวหนึ่ง ค่อยๆ แยกออก เขาใช้มือทั้งคู่มาอุดคอเอาไว้แน่น กลับไม่มีทางควบคุมเลือดสดที่ไหลออกมาจำนวนมากได้
“ตึง!”
ร่างกายของหงเทียนหยาล้มลงบนพื้นไปโดยตรง กระตุกอยู่สักครู่หนึ่ง ก่อนจะไม่ขยับเขยื้อนสักนิดอีกต่อไป
ทีเดียว ตัดสินเป็นหรือตาย
ทุกคนในตระกูลจวงที่เฝ้าอยู่หน้าประตูของหงเทียนหยาต่างเบิกดวงตาโตกันหมด
พวกเขาเห็นด้วยตาตนเอง หงเทียนหยาพุ่งไปทางเฉียนเปียวก่อนเอง ตามมาด้วยเฉียนเปียวพุ่งออกไปแล้ว จากนั้นทั้งสองข้ามผ่านตัวกันไป แล้วยืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับ
สุดท้ายหงเทียนหยาโดนปาดคอทีเดียวตาย
คนของตระกูลจวงแข็งเป็นหินไปทั้งตัว ผู้แข็งแกร่งของตระกูลเมิ่งในสายตาพวกเขาที่อยู่เหนือมวลชน และความสามารถไม่ธรรมดา คาดไม่ถึงจะโดนคนปาดคอทีเดียวตาย
นี่เป็นไปได้อย่างไร?
ในหัวสมองของแต่ละคนล้วนปรากฏความคิดเหมือนกันออกมาแล้ว
“ต่อต้านฉัน อาจจะรอดได้ ต่อต้านเขา สังหารสิ้นซาก!”
เฉียนเปียวจ้องศพของหงเทียนหยา พูดจาแบบเฉยชา
จากนั้นก้าวเท้าออกจากคฤหาสน์
เพียงแต่เขาเพิ่งเดินออกมา กลับถูกปากกระบอกปืนดำมืดสิบกว่ากระบอกเล็งศีรษะ
เขายักคิ้ว สายตาเย็นเฉียบตกอยู่บนตัวของจวงเจี้ยนเซ่อ “ตั้งแต่ฉันออกจากสถานที่นั้น โดนคนเอาปืนมาจ่อนับครั้งไม่ถ้วน แต่ฉันยังคงมีชีวิตอยู่รอดมาได้ รู้ไหมว่าทำไม?”
ไม่รอให้จวงเจี้ยนเซ่อตอบกลับ เขาพูดต่อมาติดๆ “เพราะพวกมันตายกันหมดไง!”
ถูกเฉียนเปียวจ้องไว้ จวงเจี้ยนเซ่อรู้สึกเหมือนสัตว์ป่าตัวหนึ่งกำลังจับจ้องอยู่ ขอเพียงฝ่ายตรงข้ามแค่คิดนิดหน่อย ก็สามารถฆ่าเขาทิ้งได้
และเขาไม่รู้ชัดเจนดีว่าเฉียนเปียวไม่ผ่อนคลาย กล้ามเนื้อทั้งตัวตึงแน่นขึ้นมา เตรียมหลบเลี่ยงทุกเมื่อ
บนโลกใบนี้ คนที่สามารถหลบลูกกระสุนปืนได้ ไม่ใช่ไม่มี แต่เขาไม่ใช่คนประเภทนั้น
เวลานี้ เพียงใช้คำพูดมาขู่ขวัญจวงเจี้ยนเซ่อ เพื่อเอาตัวเองออกไปอย่างอยู่รอดปลอดภัย
ต่อให้คนที่โดนปืนจ่อศีรษะคือเฉียนเปียว แต่คนของตระกูลจวงกลับไม่มีใครผ่อนคลายสักคนเดียว
เฉียนเปียวปาดคอหงเทียนหยาทีเดียวตาย ฉากนี้ช่างน่าตกใจเหลือเกิน นำความกดดันในจิตใจอันใหญ่หลวงที่สุดมาให้พวกเขา
“ท่านหงเป็นคนของตระกูลเมิ่ง ถึงแม้จะเป็นผู้นำของตระกูลเมิ่ง ก็ต้องปฏิบัติตัวด้วยความเคารพ แกกลับฆ่าเขาแล้ว นี่คือการทำตัวเป็นศัตรูกับตระกูลเมิ่ง!”
จวงเจี้ยนเซ่อฝืนกลั้นความกลัวในใจไว้ กัดฟันพูดไป
เขารู้ว่าเฉียนเปียวยิ่งใหญ่เกรียงไกร แต่กลับไม่เชื่อว่าเขาจะสามารถรอดชีวิตออกไปจากการเล็งเป้าของมือปืนสิบกว่าคนได้
ถ้าไม่ใช่เพราะคนที่เขาฆ่าคือหงเทียนหยา บางทีจวงเจี้ยนเซ่อคงไม่ล่วงเกินเขา
แต่หงเทียนหยาตายแล้ว ถ้าให้เฉียนเปียวออกไปแบบอยู่รอดปลอดภัย รอตอนที่ตระกูลเมิ่งตรวจสอบความจริงออกมาได้กระจ่าง นั่นคือวันแห่งหายนะของตระกูลจวง
ดังนั้นเขาจะไม่ปล่อยเฉียนเปียวออกไปโดยเด็ดขาด
“พูดมาขนาดนี้ แกไม่คิดจะปล่อยฉันไปสินะ?”
สายตาเฉียนเปียวค่อยๆ เย็นชาลงไป บนตัวปลดปล่อยความหนาวเหน็บออกมา
จวงเจี้ยนเซ่อมีภาพลวงตาขึ้นมา ผู้ชายตรงหน้าเคยผ่านประสบการณ์การสังหารที่ดุจคุกล้างบาปมา ถึงได้ครอบครองลักษณะพลังที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้
ในขณะเดียวกันเฉียนเปียวนำกำลังทั้งตัวรวบรวมไว้ที่ส่วนขาแล้ว ถ้าเกิดแนวโน้มไม่ดี เขาเลือกที่จะหลบหายไปในวินาทีแรก
จวงเจี้ยนเซ่อไม่ได้พูดอะไร บนใบหน้าเต็มไปด้วยการดิ้นรน
ตั้งนาน สีหน้าเขาค่อยๆ สงบนิ่ง จ้องเฉียนเปียวพลางบอกว่า “แกฆ่าท่านหงแล้ว พวกฉันปล่อยแกออกไปไม่ได้ แกจำเป็นต้องไปตระกูลเมิ่งกับฉัน แล้วอธิบายเรื่องราว!”
“ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นก็ลั่นไกเถอะ!”
เฉียนเปียวพูดอย่างไม่ลังเลสักนิด “แต่ดีที่สุดแกคิดให้ดี ถ้าเกิดฆ่าฉันไม่ตาย งั้นคนที่ตายก็คือแก!”
บนมีดเล่มนั้นที่ฆ่าหงเทียนหยาไปเมื่อสักครู่นี้ รอยเลือดแข็งตัวเรียบร้อย ภายใต้แสงไฟที่สลัว เห็นได้ชัดว่าน่ากลัวยิ่งขึ้น